Στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας για την κυρίαρχη πολιτική ρίχνει τα «δίχτυα» της η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να εγκλωβίσει λαϊκές συνειδήσεις, με «δόλωμα» μια πρόταση που τις ωθεί κατευθείαν στην ενσωμάτωση στο σύστημα που ευθύνεται για τα βάσανα του λαού.
Για να το πετύχει, δε διστάζει να εκμεταλλευτεί την αγωνία του λαού και να επιτείνει την ανυπομονησία για απεγκλωβισμό απ' την αβάσταχτη πραγματικότητα που βιώνει, υποσχόμενη εύκολες λύσεις, που όμως οδηγούν στο ίδιο αδιέξοδο για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αφού δε θίγουν στο παραμικρό την αιτία που προκαλεί το πρόβλημα.
Αντιγράφουμε από ανακοίνωση της ΠΓ του ΣΥΝ με ημερομηνία 8/6, τις προτάσεις που κατά τους ισχυρισμούς του συνιστούν τον «άλλο δρόμο»υπέρ του λαού:
«1) Αρνηση του συνεχούς επαχθούς δανεισμού 2) Απεμπλοκή από το μνημόνιο 3) Επιθετική επαναδιαπραγμάτευση, αμφισβήτηση και διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους 4) Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την καταπολέμηση της ανεργίας 5) Φορολογία του κεφαλαίου και των πλούσιων στρωμάτων 6) Ριζική αναδιανομή εισοδημάτων 7) Κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος 8) Υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών και του δημόσιου πλούτου 9) Δημιουργία ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους».
Πού κατατείνουν αυτές οι προτάσεις; Στον εξωραϊσμό του καπιταλισμού από τον επίδοξο «νέο συνασπισμό εξουσίας»που ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλει να εμποδίσει ο ΣΥΝ είναι το ενδεχόμενο να ριζοσπαστικοποιηθούν μαζικά λαϊκές συνειδήσεις. Αυτό που περιγράφει σαν «άλλο δρόμο», είναι ο δρόμος που ήδη πορεύεται ο λαός και η χώρα, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, που «γεννοβολάει» κρίσεις και εκτρώματα σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων.
Ο ΣΥΝ διαβεβαιώνει τους καπιταλιστές ότι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν ζεστό χρήμα και επιδοτήσεις από τον κρατικό δανεισμό και κοροϊδεύει το λαό ότι αυτός δε θα είναι «επαχθής». Δάνεια που θα συναφθούν, αφού πρώτα φροντίσει να επαναδιαπραγματευτεί, να ρυθμίσει δηλαδή το υπάρχον χρέος της πλουτοκρατίας, φορτώνοντάς το στις πλάτες του λαού σαν «νόμιμο». Διαβεβαιώνει, ταυτόχρονα, ότι δε θα κάνει ρούπι πίσω από την ευρωενωσιακή στρατηγική που «γέννησε» το μνημόνιο και θα εφαρμόζεται στο πλαίσιο της ΕΕ - κατά τον ΣΥΝ είναι ιερό κι απαραβίαστο, «πλεονέκτημά μας» είχε χαρακτηρίσει πρόσφατα τη συμμετοχή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ο Αλ. Τσίπρας - με ή χωρίς μνημόνιο.
Αμπαλάρει τη σαπίλα του καπιταλισμού
Κοροϊδεύει το λαό ότι μπορεί με τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στα χέρια των μονοπωλίων να υπάρξει «παραγωγική ανασυγκρότηση» προς όφελος των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Και την ώρα που αυτά δίνουν μάχη ζωής και θανάτου - στο πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού εν μέσω κρίσης - για την επίτευξη του μέγιστου κέρδους και της ανταγωνιστικότητας, ο ΣΥΝ διατείνεται ότι θα δεχτούν οικειοθελώς να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μπορέσουν να υπάρξουν αναδιανομή εισοδήματος, δημόσια και κοινωνικά αγαθά, ισχυρό κοινωνικό κράτος.
Δε λέει ο ΣΥΝ: Τι σχέσεις εργασίας και τι μισθοί θα επικρατούν στους τόπους δουλειάς αν κυβερνήσει ο «συνασπισμός εξουσίας» που οραματίζεται; Ακόμα και αν μια τέτοια κυβέρνηση έχει τις καλύτερες των προθέσεων, πώς θα επιβάλει στους εργοδότες τις αποφάσεις της, στο βαθμό που η στρατηγική της δεν είναι στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους;
Οσον αφορά στην πρόταση που επαναλαμβάνουν νυχθημερόν περί «κοινωνικοποίησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος», δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα πυροτέχνημα για το θεαθήναι. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δε διαχωρίζεται απ' το βιομηχανικό, το εφοπλιστικό και πάει λέγοντας. Ακόμα όμως κι αν κοινωνικοποιούνταν δύο ή τρεις τράπεζες, σε τι θα ωφελούσε κάτι τέτοιο το λαό; Η λειτουργία τους θα υπόκειται αναγκαστικά στους νόμους της αγοράς, άρα θα είναι αντιλαϊκή. Αλλωστε, σε τίποτα δεν ωφελήθηκαν στο παρελθόν οι μικροκαταθέτες, οι δανειολήπτες άνθρωποι του μόχθου από τη λειτουργία τραπεζών που βρίσκονταν, έστω και κατά ένα μέρος τους, στον έλεγχο του κράτους.
Ολα τα παραπάνω εδράζονται στο αντιεπιστημονικό και επικίνδυνο για το λαό ιδεολόγημα ότι η κρίση δεν είναι καπιταλιστική, αλλά είναι «κρίση χρέους», που μπορεί τάχα να αντιμετωπιστεί με ρυθμίσεις, παρεμβάσεις και κυβερνητικά διατάγματα. Η συγκάλυψη της πραγματικής φύσης της καπιταλιστικής κρίσης επιτρέπει στον οπορτουνισμό τα ψεύδη ως προς τη διέξοδο απ' αυτήν και αποπροσανατολίζει τον λαό απ' την αναγκαία οργάνωση και ανάπτυξη της πάλης του εναντίον του καπιταλισμού.
Εν ολίγοις, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πουλάει στο λαό «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» για να αποπροσανατολίσει τη δίκαιη λαϊκή αγανάκτηση και να τη στρέψει σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια. Τα αμπαλάρει, μάλιστα, με το ευφυολόγημα του «νέου συνασπισμού εξουσίας». Ζητάει εκλογές και καλεί σε κυβερνητική σύμπραξη τις δυνάμεις της «αριστεράς», μέχρι τους ΠΑΣΟΚους που στήριξαν την κυβέρνηση και τώρα καμώνονται τους δυσαρεστημένους, ακόμα και τη «λαϊκή δεξιά», όπως είπε σε παλιότερη συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας.
Τι θα κάνει, όμως, αυτή η κυβέρνηση; Σύμφωνα με τον ίδιο, θα διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο (ό,τι λέει και η ΝΔ), θα συνάψει νέα δάνεια με τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις και θα ζητήσει αναμόρφωση των ήδη υπογεγραμμένων. Περιγράφει, δηλαδή, μια διαχείριση στα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, την οποία θα μπορούσε να υιοθετήσει οποιαδήποτε αστική πολιτική δύναμη, αφού δε θέτει σε αμφισβήτηση κανένα από τα ιερά και τα όσια ενός συστήματος σάπιου, που δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει στο λαό, πέρα από φτώχεια και εξαθλίωση.
Εχθρα για το οργανωμένο κίνημα
Η εκδήλωση του κινήματος των λεγόμενων «αγανακτισμένων» εκτόξευσε σε νέα υψηλά επίπεδα τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του οπορτουνισμού. Η ΠΓ του ΣΥΝ, στην ανακοίνωσή της, υπερασπίζεται τον «ακηδεμόνευτο» και«ακομμάτιστο» χαρακτήρα του κινήματος, προβάλλοντας ταυτόχρονα την ανάγκη της δράσης των συνδικάτων και της συνάντησής τους με τους «ακηδεμόνευτους» που έχουν σύνθημα και πολιτική «έξω τα συνδικάτα».
Δηλώνει «απόλυτο σεβασμό στην αυτονομία του κινήματος» και αναγνωρίζοντας επιμέρους ρόλο στα συνδικάτα, σαν δομές οργανωμένης έκφρασης της εργατικής τάξης, τα καλεί μεταξύ άλλων «"να υπερβάλουν εαυτούς" (...) να συναντηθούν με τους πολίτες που διαδηλώνουν στις πλατείες, για να αναδείξουν τον κατάφωρα ταξικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής, να αποκρούσουν την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική».
Αυτό που δε λέει ο ΣΥΝ, είναι ότι οι πλειοψηφίες που ο ίδιος στηρίζει στα συνδικάτα έχουν καθοριστική ευθύνη στη διαμόρφωση της επώδυνης για το λαό πραγματικότητας, που πυροδοτεί σήμερα μαζικές αντιδράσεις. Στην ίδια ανακοίνωση, εκθειάζει την «αυτοοργάνωση» του κινήματος, φέρνοντάς την σε αντιπαράθεση με τις συγκροτημένες δομές οργάνωσης των εργαζομένων και του λαού. Δίνει και μ' αυτόν τον τρόπο έδαφος στην προπαγάνδα που αναπτύσσεται αυτό το διάστημα με αφορμή τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και αλλού και η οποία φτάνει από τους διοργανωτές των διαδηλώσεων και τα αστικά ΜΜΕ σε ακραίες και αντιδραστικές απόψεις, του τύπου «όλα τα κόμματα είναι ίδια» και «έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα από τις κινητοποιήσεις».
Και ουρά των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, και με το «αυτόνομο». Και με τους αγώνες που θα δώσουν«ισχύ στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης» στα ευρωενωσιακά διαβούλια υπέρ της πλουτοκρατίας, και γενικώς όπου κάθε φορά φυσάει ο άνεμος. Μάλιστα, σε μια θεαματικότατη κωλοτούμπα, το κόμμα που ανέβαζε στα ουράνια το σπάσιμο της βιτρίνας το 2008, που εκθείαζε ακόμα και τους κουκουλοφόρους - προβοκάτορες, έσπευσε τώρα να το αποκηρύξει μετά βδελυγμίας, καθώς τώρα ανάγει σε μείζον πολιτικό ζήτημα αυτό της δημοκρατίας και της «συνταγματικής νομιμότητας».
Δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας την περασμένη βδομάδα: «Αμφισβητούνται ευθέως δύο τακτικές δυνάμεων του κινήματος. Αυτή της φετιχοποίησης της βίας και αυτή του σεχταρισμού (...) Μια ολόκληρη γενιά που γαλουχήθηκε με την αντίληψη ότι αποτελεσματική αντίδραση μπορεί να γίνει μονάχα μέσα από τη βία και γαλουχήθηκε ιδίως μέσα από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, ακυρώνεται, πράγμα το οποίο θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό».
Οφείλουμε, ωστόσο, να αναγνωρίσουμε στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τη συνέπεια σε ένα πράγμα: Στην έχθρα του προς το οργανωμένο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα. Εμπράκτως εκφρασμένη με υπονομευτική δράση εναντίον του, με συκοφαντίες, ακόμα και με αποκήρυξη κινητοποιήσεών του σαν «εξαλλοσύνες»! Λογικό. Αυτό το κίνημα, ο προσανατολισμός του, δεν επιτρέπει στον οπορτουνισμό τα παιχνιδάκια και δεν αφήνει περιθώρια για την ενσωμάτωσή του. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πως χωρίς συγκροτημένο περιεχόμενο, σκοπό και προοπτική, ένα κίνημα είναι καταδικασμένο να λειτουργήσει σαν βαλβίδα ανώδυνης εκτόνωσης της συσσωρευμένης αγανάκτησης, η οποία γίνεται επικίνδυνη για το σύστημα μόνο αν συναντηθεί με το ταξικό κίνημα, με τις θέσεις και τις προτάσεις του ΚΚΕ.
Οχι τυχαία, οι επιθέσεις στο ΚΚΕ έχουν ενταθεί από πλευράς ηγεσίας ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ενστικτώδη αντίδραση πολιτικής επιβίωσης, αφού το ΚΚΕ αποκαλύπτει στο λαό τη «γύμνια» του οπορτουνισμού, τον καιροσκοπισμό του, τη διαχρονικά επιζήμια επίδραση των θέσεών του στο λαό και το κίνημα. Γι' αυτό και - πέρα από το επίπεδο των θέσεων και προτάσεων - ταυτίζεται με τους καθαρόαιμους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου και μηχανισμούς που το υπηρετούν και ως προς την επίθεση στο ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου