Τις τελευταίες μέρες κορυφώνεται ένα μπαράζ επιθέσεων, στις λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις, από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της πλουτοκρατίας και κάθε λογής πρόθυμους υποστηρικτές της αντιλαϊκής πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπεράσπιση της πολιτικής που καρατομεί τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα από 32 διανοούμενους και ακαδημαϊκούς, που παρέχουν διαχρονικά στήριξη στα αντιδραστικά μέτρα. Ανάμεσά τους ο πρόεδρος του Ινστιτούτου του ΣΕΒ, ακαδημαϊκοί με καθοριστική συμβολή στο προχώρημα των ανατροπών στην Ανώτατη Εκπαίδευση και άλλοι.
Στο ίδιο πνεύμα είναι και η συγκέντρωση που διοργάνωσε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, προβάλλοντας, επί της ουσίας, το αίτημα για «εθνική ομοψυχία», αλλά και η στάση των αστικών ΜΜΕ, που εξυμνούν το «ακομμάτιστο», καλώντας, στην ουσία, τον κόσμο που διαδηλώνει στις πλατείες να μείνει «μακριά από τα κόμματα και τα συνδικάτα», δηλαδή μακριά από το οργανωμένο ταξικό κίνημα.
Στόχος της αστικής προπαγάνδας είναι να αφομοιωθεί ακριβώς ως «εθνική υπόθεση» η ανάγκη των μονοπωλίων για αιματηρό χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Να αποπροσανατολίσουν το λαό, ότι τα συμφέροντά του ταυτίζονται δήθεν με τα συμφέροντα των αφεντικών του. Να τον πείσουν ότι οφείλει, υποκλινόμενος στο συμφέρον της αστικής τάξης, να δεχθεί να κατρακυλήσει ακόμα πιο κάτω το βιοτικό του επίπεδο. Κοινός τόπος όλων αυτών των κινήσεων, που ευελπιστούν να λειτουργήσουν ως κυματοθραύστες της λαϊκής πάλης, είναι να προβάλλουν ως δήθεν εναλλακτικές διεξόδους στη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική το μερεμέτισμα του πολιτικού σκηνικού και γενικότερα λύσεις εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Οι μηχανισμοί της αστικής τάξης προσπαθούν να ανακόψουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών και νεανικών συνειδήσεων, διακρίνοντας ότι υπάρχει έδαφος να συναντηθούν, σε μια προοπτική, με το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση για ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων. Γι' αυτό ξορκίζουν από τη συζήτηση την ιστορική αναγκαιότητα η εργατική τάξη, ως πρωτοπόρα τάξη, να αγωνιστεί για τη δική της εξουσία και ανακαλύπτουν νέα «αγωνιστικά υποκείμενα» μακριά από την οργάνωση της πάλης του λαού με γνώμονα τα δικά του συμφέροντα. Γιατί το κίνημα που μπορεί, πραγματικά, να φοβίσει τους αστούς είναι εκείνο που αναπτύσσεται στους τόπους δουλειάς. Εκεί που συγκρούονται με τον πιο καθαρό τρόπο από τη μία τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και από την άλλη της πλουτοκρατίας.
Η στάση των αστικών ΜΜΕ απέναντι στον κόσμο που συρρέει στις πλατείες και η αξιοποίηση των διάφορων δεκανικιών του συστήματος, με στόχο να καναλιζάρουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πρέπει να προβληματίσει το λαό. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή δεν χαράσσεται ανάμεσα σε «ακομμάτιστους» και «κομματικοποιημένους», αλλά ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα από τη μια και στην πλουτοκρατία και τους μηχανισμούς της από την άλλη. Λύση για το λαό, όσο κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια, δεν υπάρχει. Είναι η ώρα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Να οργανώσουν την πάλη τους και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ στην ανάπτυξη του αγώνα για ριζικές αλλαγές, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου