Μερικά συμπεράσματα που βγαίνουν από ψυχρή, όσο το δυνατόν αντικειμενική προσέγγιση της εξέλιξης του κινήματος των αγανακτισμένων.
- Κάποιοι γνωστοί χρήστες του twitter , περίπου 15-20 τον αριθμό, ίσως περισσότεροι, έχουν αναλάβει άτυπα τον συντονισμό (στην Αθήνα) του εγχειρήματος και ήδη, δείχνουν να αναγορεύονται – πάντα άτυπα – σε “ηγέτες” της κατάστασης. Φαίνονται να πρωτοστατούν κάποιοι συντελεστές του γνωστού διαδικτυακού ραδιοφώνου radiobubble.
- Βλέποντας κανείς στο twitter αλλά και στο site real-democracy.gr (το οποίο δεν λειτουργεί λόγω υπερφόρτωσης) παρατηρεί τρεις τάσεις: αυτή του συγκρατημένου ενθουσιασμού για τη μορφή που τείνει να πάρει το πράμα (τάση που τείνει να εμφανίσει τις υπαρκτές αδυναμίες ως κατώτερες της “ιστορικής” συγκυρίας), την τάση που βλέπει καχύποπτα το πράγμα, χωρίς συνοχή, χωρίς προσανατολισμό, κάτι που απλά μένει στο επίπεδο των διακηρύξεων και την τάση που θεωρεί ότι, έστω και μ' αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι κάτι καινούριο, ότι κατέβηκε ο κόσμος, σηκώθηκε απ' τον καναπέ, ξύπνησε.
- Η κινητοποιήσεις καλύπτονται επιμελώς από τα ΜΜΕ τα οποία εστιάζουν στα εξωγενή χαρακτηριστικά (κατσαρόλες, συνθήματα, ομάδες εργασίας), τονίζουν κυρίως τον α-κομματικό χαρακτήρα. Φαίνεται ότι, εξ αφορμής των αγανακτισμένων, έγινε κάποια σχετική αναφορά στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ το περασμένο Σάββατο, κάτι που παλιότερα δεν γινόταν σε τέτοια έκταση (ρεπορτάζ στα ιδιωτικά κανάλια κλπ).
- Στις διεργασίες που γίνονται με τις συνελεύσεις, μέσα από την άθροιση μονολόγων είναι εμφανείς επιρροές από διάφορες ιδεολογικές πλατφόρμες: από την εξωκοινοβουλευτική αντικαπιταλιστική αριστερά, από την πάλαι ποτέ κεντρώα “βενιζελική” τάση (κάτι σαν την Ένωση Κέντρου του “γερου” Παπανδρέου, δεξιά του ΠΑΣΟΚ, αριστερά της ΝΔ), τον συγκαλυμμένο εθνικισμό, τον συγκαλυμμένο αναρχισμό. Φαίνεται να διαμορφώνονται δύο, εντελώς αχνές, ιδεολογικές τάσεις: ένας αφελής λαϊκός πατριωτισμός και μια αόριστη αριστερή διαμαρτυρία που δεν αμφισβητεί ευθέως τον καπιταλισμό.
Ένα νέο στοιχείο που πρέπει να ληφθεί υπόψιν απ' όσους παρακολουθούμε με έντονο σκεπτικισμό αυτό το γεγονός είναι το εξής: ο Πάγκαλος αναφέρθηκε απαξιωτικά στην κινητοποίηση προκαλώντας αυτόματα, αντανακλαστικά τη συμπάθεια προς τους συγκεντρωμένους ενώ από την άλλη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διαφώνησε με τον Πάγκαλο, “χαϊδεύοντας” με συγκρατημένο τρόπο τους αγανακτισμένους αλλά κάνοντας και ύπουλη αναφορά στο ΚΚΕ.
Επειδή πάντα είμαι καχύποπτος μ' αυτά, μου φαίνεται εντελώς στημένο το σκηνικό της αντίθεσης των δύο δηλώσεων από υψηλά κυβερνητικά στελέχη. Ο Πάγκαλος από τη μια γνωστός για τον ρόλο του να προκαλεί θόρυβο με δηλώσεις του τύπου “μαζί τα φάγαμε”, “τα εκβιαστικά blogs”, με διαχρονικό μέτωπο κατά του ΚΚΕ με ψεύτικες κι αναπόδεικτες κατηγορίες περί Γερμανού κλπ. Από την άλλη ο Πεταλωτής που φέρεται να διαφωνεί με τον Πάγκαλο και να “σέβεται” τις φωνές διαμαρτυρίας ρίχνοντας χολή για το ΚΚΕ. Προκαλούν σκόπιμη σύγχιση στον κόσμο σχετικά με τις διαθέσεις της πολιτικής ελίτ, ενώ ταυτόχρονα ρίχνουν λάσπη στο ΚΚΕ, όλ' αυτά στον απόηχο της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών αλλά και εν όψει νέων μέτρων που θα επιβληθούν στις επόμενες μέρες.
Πάντα το ΚΚΕ βλέπει με προσοχή τέτοιες μαζικές διεργασίες, η επαναστατική και αγωνιστική του παράδοση όμως δεν του επιτρέπουν να παρασέρνεται σε εύκολο ενθουσιασμό. Τη στάση αυτή πολλές φορές ο κόσμος την παρεξηγεί και τη θεωρεί σαν “ανασχετική” του μαζικού κινήματος. Δεν είναι έτσι.
Πολλά tweets λεν για ενδιαφέρουσες πολιτικά, στρατηγικά τοποθετήσεις στη “συνέλευση”. Αν κρίνουμε από την αναγνωσιμότητα των αναρτήσεων των γλόμπερς σχετικά με τους αγανακτισμένους, θεωρώ βέβαιο γεγονός ότι η κριτική που γίνεται (ανεπίσημα, ανεξάρτητα από το ΚΚΕ) από τους κομμουνιστές μέσω των blogs αλλά και μέσω της ίδιας της φυσικής παρουσίας κομμουνιστών στα πλήθη γενικά επιδρά μάλλον θετικά στις διεργασίες που γίνονται, είτε επειδή ακούν κάποιοι, είτε από “πείσμα”.
Τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που παίρνει το πράγμα εξακολουθεί να τρέφει τον σκεπτικισμό μας, αλλά συνεχίζουμε να παρακολουθούμε με ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου