ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Πολιτικό συμπλήρωμα στην αστική διαχείριση.

«Ανοιχτή ομολογία αποτυχίας της πολιτικής του μνημονίου και των επιλογών της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου» χαρακτήρισε ο πρόεδρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την προχθεσινή συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, κατηγορώντας τον Γ. Παπανδρέου ότι«ζητά αντιλαϊκή συναίνεση από τα δεξιά του για να συνεχίσει την άδικη καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική του μνημονίου». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να περιφέρει την εκτίμηση ότι το μνημόνιο απέτυχε, όταν γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι η στρατηγική του ενάντια στο λαό ευδοκιμεί και με το παραπάνω, καθώς εξασφαλίζει ακόμα πιο φτηνά εργατικά χέρια και νέα πεδία δράσης για το κεφάλαιο.


Επί της ουσίας, ο Α. Τσίπρας ταυτίζει σωστά το μνημόνιο με ένα από τα εργαλεία διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Σκόπιμα, ωστόσο, το χαρακτηρίζει αποτυχημένο, για να κρύψει τα αντικειμενικά αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης και επειδή θέλει στη θέση του να βάλει ένα άλλο διαχειριστικό εργαλείο, αφού η στρατηγική του δεν είναι στρατηγική ρήξης, αλλά συμφιλίωσης του λαού με την εξουσία των μονοπωλίων, την οποία εξωραΐζει.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, μετά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, αποφάνθηκε ότι «αντί ο κ. Παπανδρέου να ζητά τη συναίνεση της δεξιάς για να εκβιάσει το λαό, ας καταλάβει επιτέλους ότι η χώρα μας χρειάζεται μια κυβέρνηση ικανή να αξιοποιήσει την ομοψυχία του λαού, προκειμένου να διαπραγματευθεί ισχυρά με τους δανειστές της».Κάλεσε, δηλαδή, την κυβέρνηση να αξιοποιήσει τη λαϊκή αγανάκτηση για την πολιτική της σαν μέσο διαπραγμάτευσης στα ευρωενωσιακά παζάρια για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, θεωρώντας και αυτός - όπως και τα αστικά κόμματα - νομοτέλεια το να βγει ο λαός χαμένος από την καπιταλιστική κρίση.
Ο ίδιος διέγνωσε ανικανότητα και απροθυμία της κυβέρνησης «να διαπραγματευτεί υπέρ των συμφερόντων της κοινωνίας και του λαού», αθωώνοντας το ΠΑΣΟΚ από τη στρατηγική του επιλογή να υπηρετεί το συμφέρον της πλουτοκρατίας ενάντια στο λαό. Στη βάση αυτή, ανήγαγε και πάλι σε κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα το να φύγει η σημερινή κυβέρνηση, για να αντικατασταθεί προφανώς από μιαν άλλη αστική και εξίσου επικίνδυνη, αφού το ζήτημα που αντικειμενικά τίθεται σήμερα είναι να αλλάξει τροχιά το τρένο και όχι ο μηχανοδηγός του.

Βολική «χρεολογία»

Για μια ακόμη φορά, ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε να θολώσει τα νερά για το ποια «ενότητα» υπερασπίζεται ο χώρος που εκπροσωπεί, λέγοντας ότι «αριστερό αυτές τις μέρες είναι ό,τι ενώνει και όχι ό,τι διχάζει (...) Είναι ίσως μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία για την αριστερά να πιάσει αυτό το κλίμα στην κοινωνία και να δείξει δρόμους ενότητας, πάλης, υπερηφάνειας για το λαό (που) δεν μπορούν να προχωρήσουν μέσα από διχαστικές επιλογές». Επί της ουσίας, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιζητεί ένα «μέτωπο» από τα πάνω, που θα ασκεί ρόλο συμπληρωματικό στο δικομματισμό, καλλιεργώντας αυταπάτες στο λαό ότι μπορεί να βρει διέξοδο προς όφελός του εντός του καπιταλισμού και με απείραχτο το συσχετισμό σε βάρος του στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας.
Καθόλου τυχαία άλλωστε, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αρνείται τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης, για να βασίσει στην άρνηση αυτή τον ισχυρισμό πως η κρίση ξεπερνιέται με άλλο «μείγμα πολιτικής». Μιλάει για «κρίση χρέους» και συνηγορεί στην κυρίαρχη προπαγάνδα που θέλει τον λαό υπεύθυνο για την αποπληρωμή του. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος για τον οποίο ζητάει να αναγνωρίσει ο λαός σαν «νόμιμο» ένα κομμάτι από το χρέος και να δεχτεί να το αποπληρώσει με κάθε θυσία.
Στην πραγματικότητα, η πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζεται σε αίτημα για έναν πιο «φιλικό» διακανονισμό των χρεών της πλουτοκρατίας. Για να συνεχίσει να «ρολάρει» και πάλι η μηχανή, να δανείζεται πιο εύκολα και με ευνοϊκότερους όρους το αστικό κράτος και να τροφοδοτεί με ζεστό χρήμα την πλουτοκρατία. Αυτός είναι και ο στόχος της πρωτοβουλίας που έχει αναλάβει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς για τη δημιουργία ενός ταμείου που θα χρηματοδοτεί την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί απελπισμένα να αναβαθμίσει το ρόλο του στο πολιτικό σκηνικό που αναμορφώνεται, γι' αυτό και δε χάνει την ευκαιρία να καταθέσει διαπιστευτήρια ικανού διαχειριστή στο αστικό πολιτικό σύστημα. Την ώρα που μαίνεται ο πόλεμος της πλουτοκρατίας ενάντια στο λαό, ο Α. Τσίπρας ισχυρίζεται ότι η ανάπτυξη χρειάζεται «κοινωνική ειρήνη» και ότι η λύση βρίσκεται στο «δημοκρατικό δρόμο» αντί του «κοινωνικού χάους και της τυφλής βίας», θεοποιώντας τις εκλογές και ταυτίζοντας προκλητικά το λαϊκό κίνημα με την τυφλή βία. Οπως είπε χαρακτηριστικά, «εμείς εξαρχής υπεραμυνόμαστε του δημοκρατικού δρόμου και καλούμε την κυβέρνηση να δώσει δημοκρατική διέξοδο στην κρίση, προσφεύγοντας στη λαϊκή ετυμηγορία»!

Κουνάει το δάκτυλο στο ταξικό κίνημα

Εκεί κατατείνουν οι επιθέσεις στο ΚΚΕ και στο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα. Την περασμένη βδομάδα, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε για το ΚΚΕ: «Δεν είναι καθόλου αποτελεσματική η συμβολή του στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος στις σημερινές συνθήκες που χρειάζεται το λαϊκό κίνημα. Μακάρι, αν την οργανώνανε να πάμε κι εμείς να τους υποστηρίξουμε. Είδατε καμιά οργανωμένη πάλη; Αυτά τα μικροαστικά ξεσπάσματα είχαν τουλάχιστον μια νίκη στην Κερατέα, που το ΚΚΕ απουσίαζε. Η κριτική μας δηλαδή προς το ΚΚΕ είναι ότι η στάση και η επιλογή της ηγεσίας του δεν βοηθάει σήμερα την ανάπτυξη αγώνων νικηφόρων για το λαϊκό κίνημα. Οργανώνουν αγώνες; Ε, δεν οργανώνουν αγώνες. Αυτό είναι το πρόβλημα».
Ταυτόχρονα, εξέφρασε την έχθρα του προς το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, δηλώνοντας ότι «πολλές φορές ο λαϊκός παράγοντας βγαίνει στο προσκήνιο και με αυθόρμητο τρόπο, ίσως τότε βγαίνει και καλύτερα και πιο αποτελεσματικά (...) Στην πραγματικότητα νομίζω ότι αυτό που μπορεί να αποδειχθεί σήμερα αποτελεσματικό είναι η αυθόρμητη κοινωνική αντίδραση».
Είναι, τουλάχιστον, προκλητικό η ουρά της συμβιβασμένης πλειοψηφίας στη ΓΣΕΕ και τη ΣΕΣ, ο χώρος που διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στον εκφυλισμό του κινήματος και στη διαχείριση του αστικού συστήματος ενάντια στο λαό, να κουνάει το χέρι στο ΚΚΕ και να λέει ότι δεν οργανώνει αγώνες. Το πρόβλημα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η προοπτική που ανοίγουν για το λαϊκό παράγοντα οι αγώνες στους οποίους πρωτοστατεί το ΚΚΕ, κερδίζοντας νέες δυνάμεις και συνειδήσεις, που εμποδίζουν τα σχέδια για ενσωμάτωση του κινήματος, τα οποία υπηρετεί και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Β. Π.