Οι αξιώσεις του ΣΕΒ...

Το μήνυμα που προσπάθησαν να στείλουν οι μεγαλοβιομήχανοι από τη Γενική τους Συνέλευση ήταν καθαρό: Οι πάντες υποχρεούνται να στηρίξουν τα μέτρα - κόλαφο για τους εργαζόμενους, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και αυτό με «όποιο κόστος» και«κόντρα στις όποιες αντιδράσεις». Κι όποιος δε θέλει να στηρίξει, τότε οφείλει να υποταχθεί, επειδή κάθε διαφορετική επιλογή θα οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό.



Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο ΣΕΒ συνδέει τη διέξοδο από την οικονομική κρίση με την ανάγκη απαρέγκλιτης εφαρμογής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που προβλέπουν το ολοκληρωτικό στύψιμο των λαϊκών στρωμάτων. Των μέτρων, που οδηγούν εκατομμύρια εργαζόμενους στην ανεργία, στην οικονομική ανέχεια και τη μαζική φτώχεια. Των πολιτικών, που τσαλαπατούν κάθε λαϊκό δικαίωμα στη ζωή, μόνο και μόνο για να εξασφαλιστούν προνόμια, πόροι και ευνοϊκότερες συνθήκες κερδοφορίας για το κεφάλαιο.


Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό που προτείνει και πάλι ο ΣΕΒ είναι ότι επειδή η πολιτική (στήριξης του κεφαλαίου) που τόσα χρόνια ακολουθούσε η χώρα οδήγησε, κατά τις εκτιμήσεις τους, στο χείλος του γκρεμού, πρέπει να αποδεχτούμε την εντατικοποίηση αυτής της ίδιας πολιτικής, προκειμένου να αποφύγουμε τον γκρεμό. Κι όμως. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η διαιώνιση της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, η διατήρηση της πολιτικής που αντιλαμβάνεται την πορεία του τόπου μέσα από την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, σπρώχνει με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση και τη χρεοκοπία τους εργαζόμενους και τον τόπο.


Ολα τα προηγούμενα χρόνια, τότε που θριαμβολογούσαν για τη «θεαματική άνοδο», οι μεγαλοβιομήχανοι και οι άλλοι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης καταβρόχθισαν με μανία τον κοινωνικό πλούτο που παρήγαγε ο λαός, λεηλάτησαν με τις ποικιλόμορφες επιχορηγήσεις το δημόσιο χρήμα, πολλαπλασίασαν τα κεφάλαιά τους, υπονόμευσαν τους κλάδους που δεν τους προσέφεραν κέρδη, φυγάδευσαν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό και γέμισαν τις ξένες τράπεζες με καταθέσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Για τους ...υπόλοιπους, τα εκατομμύρια των παραγωγών του πλούτου, επιφύλαξαν πολιτική συνεχούς μείωσης των μισθών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, πετσόκομμα των συντάξεων, φόρους, χαράτσια, κατάργηση κοινωνικών παροχών.


Τώρα, που ξέσπασε η κρίση, θυμήθηκαν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, καταγγέλλουν το κράτος που για χάρη τους έστησαν οι κυβερνήσεις τους, θυμήθηκαν την υστέρηση της ανταγωνιστικότητας, προσπαθούν να παρουσιαστούν ως εταίροι των εργαζομένων, που τους ξεζουμίζουν για να κερδοφορούν και, ταυτόχρονα, εκτοξεύουν απειλές και εκβιασμούς ότι, αν δε γίνει το δικό τους, καραδοκεί η καταστροφή.


Το μήνυμα ελήφθη. Μόνο που εξίσου ξεκάθαρη οφείλει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων. Οι φοβέρες και οι απειλές των μεγαλοβιομηχάνων δεν μπορούν να πιάνουν πλέον τόπο. Καταστροφή για τους εργαζόμενους είναι οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, το επιχειρηματικό κέρδος και η ανταγωνιστικότητα. Καταστροφή για το μέλλον και την ελπίδα του κόσμου είναι οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες, που επιστρατεύουν την ισχύ που τους δίνει το σύστημα, για να καθυποτάξουν, στο όνομα της κερδοφορίας τους, τα λαϊκά στρώματα και τώρα απαιτούν να γονατίσουν οι πάντες για να ξεπεραστεί η κρίση. Σε αυτήν την πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει κανένας απολύτως συμβιβασμός. Μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όλους αυτούς που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, είναι η αντίσταση, η αντεπίθεση και η ανατροπή. Αλλιώς, πράγματι, ο γκρεμός δεν είναι μακριά.