«…η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία»*.

« Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία…»

Η κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη, κάνει “αισθητό” το ότι η κρίση αυτή είναι παγκόσμια. 

Γι' αυτό χτυπάει όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη, κατά κύματα και με αυξομειούμενες εντάσεις. 

Το κοινό παραμύθι των κέντρων της καπιταλιστικής προπαγάνδας, για τους λαούς της ΕΕ, που «αφηγείται» και η ελληνική κυβέρνηση στον ελληνικό λαό, ότι δηλαδή, τα μέτρα στην Ελλάδα ήταν αναγκαία εξαιτίας και της «αλόγιστης σπατάλης», ότι και καλά, ζήσαμε ως λαός «πάνω από τις δυνατότητές μας», 

με συνέπεια την διόγκωση του δημόσιου χρέους, δεν το χάφτουν πια ούτε μικρά παιδιά. 

   Η γενίκευση το έφθειρε.

Ακόμα γίνεται φανερό, ότι ο νόμος της ανισομετρίας της καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που οξύνονται εξ αιτίας της κρίσης, είναι παράμετροι που οι καπιταλιστικές οικονομίες δεν μπορούν να αγνοήσουν, ούτε μέσα ούτε έξω από τις διακρατικές τους ενώσεις. 

Η Ε.Ε.,αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο στα μάτια των λαών, αυτό που είναι. 

Ένωση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που συγκροτήθηκε και εξελίχτηκε στη βάση συγκεκριμένων αντιλαϊκών συνθηκών (Μάαστριχτ, Λισαβόνας κλπ.), για να υπηρετήσει τα γενικότερα συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, έναντι των άλλων ιμπεριαλιστικών κύκλων.

  Είναι λοιπόν, ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής κρίσης, με το βάθος και τη διάρκεια της ύφεσης, που φέρνει σε αδυναμία το κεφάλαιο, στις σύγχρονες συνθήκες να παραχωρήσει ακόμα και τα ελάχιστα, ώστε εξωραΐζοντας τις “αρνητικές εντυπώσεις”, να προλάβει τις λαϊκές αντιδράσεις. 

Αυτή η αδυναμία έχει σαν συνέπεια, μέρα τη μέρα, την κλιμακούμενη απαξίωση, και την γενική αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το αντιπροσωπεύουν.

«…Έτσι, όμως, γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στη σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή αντί να τρέφεται η ίδια απ’ αυτόν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία…»*

Οι αλήθεια αυτή, στην σημερινή εποχή του υπέρ αναπτυγμένου καπιταλισμού, σφίγγει την πλουτοκρατία σαν βρόγχος.

Στην προσπάθειά τους να κερδίσουν χρόνο, επιχειρούν, με διάφορους ελιγμούς, (π.χ. διάφορα σενάρια για ανασχηματισμούς, κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας, συναίνεση ή βουλευτικές εκλογές, κρατική βία, προσβολές σε βάρος του λαού και των εργαζομένων ( μαζί τα φάγαμε, τεμπέληδες, κοπρίτες), προκλητικά ψέματα κλπ.,) για να καλλιεργήσουν στον λαό φόβο και ανύπαρκτες ελπίδες, με σκοπό να τον κρατήσουν σε παθητική στάση, να τον βάλουν στην αναμονή, να τον τρομοκρατήσουν, να τον εξαντλήσουν, έτσι ώστε να είναι αδύναμη η αντίστασή, στα σχέδια τους. 

Ενώ συγχρόνως όλοι μαζί, οι επικεφαλής της Ε.Ε., κλιμακώνουν την επίθεση στα μισθολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων με το «Σύμφωνο για το ευρώ», το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» κλπ.

Σε όλους εμάς, τους εργαζόμενους, τον λαό, πρέπει να γίνει καθαρό ότι, για τους πολιτικούς εκπροσώπους της πλουτοκρατίας, τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ, τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν μονόδρομο, προκειμένου να ξαναμπούν σε τροχιά κερδοφορίας με καλύτερους όρους εκείνα τα μονοπώλια, που θα καταφέρουν (;) να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση, μέσα από την εξαθλίωση των λαών.

Για τους λαούς ο δρόμος είναι ένας, προκειμένου να αντιπαλέψουν τα βάρβαρα μέτρα, να μην πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση και το χρέος - για το οποίο δεν έχουν καμία υποχρέωση – για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ριζικές, προς όφελός τους, αλλαγές. 

Είναι ο δρόμος της λαϊκής οργάνωσης και πάλης, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. 

Για να απαλλαχθούν από το θηλιά της εκμετάλλευσης, για να γίνουν κύριοι του πλούτου που παράγουν.

*(Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, «Μανιφέστο» σελ. 40)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ :  Crousma