Σε κοινή συγκέντρωση καλούν οι δυνάμεις του
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,
με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την ψήφιση του μνημονίου.
Αυτό που χρήζει σχολιασμού δεν είναι βέβαια η πρωτοβουλία τους, αλλά το σκεπτικό που τη συνοδεύει και το περιεχόμενό της.
Πρώτα πρώτα, το γεγονός ότι ανάγουν σε ορόσημο τη συγκεκριμένη ημερομηνία και κατ' επέκταση το μνημόνιο, αποσπώντας το σκόπιμα από τη στρατηγική που το επέβαλε, δρα αποπροσανατολιστικά στη συνείδηση του λαού.
Πολύ περισσότερο όταν στο σχετικό κάλεσμα διαπιστώνεται ότι «όλοι και όλες έχουν πλέον καταλάβει ότι τα αλλεπάλληλα Μνημόνια έχουν ένα και μόνο στόχο: την ευημερία των πιστωτών και των διεθνών τοκογλύφων εις βάρος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας».
Με άλλα λόγια, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που υπογράφουν το σχετικό κάλεσμα, ισχυρίζονται ότι στόχος του μνημονίου ήταν να εξασφαλίσουν τα δανεικά τους οι πιστωτές της κυβέρνησης και όχι στο όνομα του χρέους να περάσουν μέτρα και ανατροπές που επιζητούσε για δεκαετίες το κεφάλαιο, για να κάνει ακόμα φτηνότερη την εργατική δύναμη. Με ή χωρίς μνημόνιο, τα προωθούμενα μέτρα είναι στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας και αυτό κρύβεται από τις δυνάμεις που περιορίζουν την όποια πολεμική τους στη δανειακή συμφωνία με την τρόικα.
***
Λίγες αράδες πιο κάτω, η ίδια ανακοίνωση σημειώνει: «Ενα χρόνο μετά (...) το χρέος και το έλλειμμα αυξάνονται με τέτοια ταχύτητα ώστε είναι σίγουρο ότι, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική, η χώρα θα παραμείνει στο γύψο της "επιτήρησης" για δεκαετίες».
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φλερτάρει και εδώ ανοιχτά με τα ιδεολογήματα περί «εξάρτησης» και «κατοχής», δίνοντας έδαφος στην κυβέρνηση (και κατ' επέκταση στους αστούς) να εμφανιστεί σαν ένα από τα θύματα και όχι σαν ένας από τους θύτες του πολέμου που ενιαία διεξάγει η πλουτοκρατία σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Επιπλέον, δίνει πάτημα στην κυβερνητική προπαγάνδα ότι τα μέτρα και οι φιλομονοπωλιακές ανατροπές είναι συνέπεια της προσπάθειας να μειωθεί το χρέος και το έλλειμμα, όταν αποδεδειγμένα πλέον καμιά σχέση δεν έχουν με αυτά. Αντίθετα, είναι ανατροπές προσαρμοσμένες στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε συνθήκες κρίσης και έντονου ανταγωνισμού, γεγονός που καθιστά ανεπαρκείς τους αγώνες του χτες, για την ανατροπή της κατάστασης υπέρ των εργαζομένων.
Γι' αυτό στη βάση των αναλύσεών της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει ότι «ο μόνος δρόμος για να νικήσουμε την κυβέρνηση είναι ο ανυποχώρητος, ενωτικός αγώνας μέχρι τη νίκη (...) μέχρι να φύγει αυτή η κυβέρνηση και όσοι την υποστηρίζουν», ανάγοντας σε κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα την αλλαγή κυβέρνησης και όχι τάξης στην εξουσία.
***
Για να ψαρέψει μάλιστα σε θολά νερά, «τσοντάρει» ανέξοδα στο κάλεσμά της και την προοπτική «να επιβληθεί μια άλλη πολιτική που θα είναι βασισμένη στις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας και όχι στην "εξυπηρέτηση" του ληστρικού χρέους», βάζοντας και εδώ σε αντιπαράθεση το συμφέρον του λαού με το χρέος και όχι βέβαια με τη στρατηγική που το επιβάλλει.
Με άλλα λόγια, λένε πως αν φύγει το ΠΑΣΟΚ και κουτσουρευτεί λιγάκι και το χρέος, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν, σαν να πέτυχαν μια μεγαλειώδη νίκη.
Την ίδια ώρα, βέβαια, η αστική τάξη θα συνεχίσει να κερνάει και να πίνει για τον εαυτό της, αφού και η ίδια απεργάζεται σχέδια για «κούρεμα» του χρέους και ενδεχόμενες αλλαγές σε κυβερνητικό επίπεδο, προκειμένου να ενισχύσει με ελιγμούς το αστικό πολιτικό σύστημα απέναντι στη λαϊκή αγανάκτηση.
Π.
Φίλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το να παίρνεις συγκεκριμένα αποσπάσματα και να προσπαθείς να βρεις "διαφορές" ανάμεσα σε μια σωστή τακτική (ΚΚΕ) και στις λανθασμένες (Υπόλοιποι) δεν νομίζω ότι δημιουργείς τις συνθήκες ώστε να συσπειρωθεί και να αντεπιτεθεί ο λαός. Οι ανώφελες αντιπαραθέσεις δεν ευνοούν κανέναν. Ή μήπως πιστεύεις το αντίθετο; Και ποιος βγαίνει κερδισμένος; Η κοινή δράση (παρά τις όποιες πραγματικές διαφοροποιήσεις, που σίγουρα δεν είναι αυτές που αναφέρεις)είναι το ζητούμενο. Οι αριστεροί αγωνιστές προσφέρουν πολλά περισσότερα απ' ότι όλα τα μεμονωμένα κόμματα, οργανώσεις, κλπ. μαζί.