Σήμερα, στηριζόμενοι σε αυτήν την απόφαση, μπορούμε να δούμε ακόμα καλύτερα το ρόλο και τη στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, το ρόλο του οπορτουνισμού.
Ιδιαίτερα είναι ανάγκη να εστιάσουμε στονοπορτουνισμό, όχι από κάποιου είδους έκπληξη για το ρόλο και τη στάση του αλλά για το ότι αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι αποτελεί κίνδυνο για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Είναι οι δυνάμεις του που παίρνουν ανοιχτά θέση υπέρ της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, στηρίζοντας τη μία ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη.
Και με τα δυο χέρια ψηφίζοντας υπέρ των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων
Τα παραδείγματα των κομμάτων της λεγόμενης «νεοαριστεράς» που συστρατεύτηκαν με τον πόλεμο των ιμπεριαλιστών δεν είναι ένα και δύο. Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που ενθάρρυνε ανοιχτά και απροκάλυπτα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στη Λιβύη και απαιτούσε τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, ζητώντας ρητά τη χρησιμοποίηση από την ΕΕ κάθε μέσου επέμβασης στη χώρα, ψηφίστηκε από ευρωβουλευτές που ανήκουν σε κόμματα - μέλη του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ). Στο εν λόγω ψήφισμα προκλητικά επεμβαίνουν και καλούν την Κ. Αστον, ύπατη εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, να αναγνωρίσει το «Προσωρινό Συμβούλιο της Λιβύης» προκειμένου να υλοποιηθούν τα τυχοδιωκτικά ιμπεριαλιστικά σχέδια σε βάρος του λαού της Λιβύης.
Το ψήφισμα υποστήριξαν διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις ξεκινώντας από τον πρώην πρόεδρο του ΚΕΑ, νυν πρόεδρο της ομάδας της «Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς - Βόρειας Πράσινης Αριστεράς» (GUE-NGL) στο Ευρωκοινοβούλιο και στέλεχος της γερμανικής Die Linke, Λ Μπίσκι, ως τον ευρωβουλευτή, πρόεδρο του «Κόμματος της Αριστεράς» Γαλλίας, Ζ. Λ. Mελανσόν, ο οποίος μάλιστα δήλωσε: «Υποστηρίζω, λοιπόν, την ιδέα να συντριβεί ο τύραννος ώστε να μην μπορέσει να συντρίψει την επανάσταση (...) Ασφαλώς και υπάρχει ένας κίνδυνος κλιμάκωσης, αλλά φοβάμαι ακόμη περισσότερο τον κίνδυνο σφαγής!». Ο Μελανσόν είναι ο βασικός εταίρος του Γαλλικού ΚΚ στο λεγόμενο «Mέτωπο της Αριστεράς» της Γαλλίας. Ομως, και το Γαλλικό ΚΚ δεν πάει πίσω... Στη μεν ανακοίνωσή του αναρωτιέται αν «μελετήθηκαν πραγματικά όλες οι δυνατότητες παροχής βοήθειας, άμεσης ή μέσω των αραβικών κρατών, στους εξεγερμένους, πριν παρθεί η απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ για επέμβαση στη Λιβύη». Δηλαδή, αν είχαν εξαντληθεί τα διπλωματικά περιθώρια η ιμπεριαλιστική επέμβαση θα δικαιολογούνταν...
Ωστόσο, ο κατάλογος είναι επίσης μακρύς... Πράσινο φως για τους βομβαρδισμούς έδωσαν επίσης με τοποθετήσεις τους το «Μπλόκο της Αριστεράς» Πορτογαλίας, το «Σοσιαλιστικό Κόμμα (της "Ντομάτας") Ολλανδίας», το συγκυβερνών «Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα Νορβηγίας», η «Κοκκινοπράσινη συμμαχία Δανίας» καθώς και το λεγόμενο «Αριστερό Κόμμα Σουηδίας».
Ιδιαίτερα το τελευταίο, μέσω του ιδρύματός του, της MKO που διατηρεί με την επωνυμία VIF, πρωτοστατεί στη χρηματοδότηση διαφόρων λεγόμενων «αριστερών διεθνών περιφερειακών συναντήσεων», οι οποίες στοχεύουν στο να μεταλλάξουν Κομμουνιστικά Κόμματα στο όνομα της «ενότητας της αριστεράς», προωθώντας τη στρατηγική της σοσιαλδημοκρατικοποίησης, μαζί άλλωστε με το αντίστοιχο ίδρυμα του Die Linke, το «Ρόζα Λούξεμπουργκ», προσφέροντας χρήμα αδρά.
Οπορτουνιστικές αυταπάτες, ο Ερντογάν - «πρότυπο» και η αμνησία...
Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι η οργάνωση «Κίνημα της ειρήνης», που πρόσκειται στο Γαλλικό ΚΚ, εξέδωσε ανακοίνωση για τη Λιβύη με γενικό τίτλο: «Ο ΟΗΕ να διατηρήσει τον έλεγχο των επιχειρήσεων»!!! Σε αυτήν την προκλητική τοποθέτηση φανερώνεται ότι εκτός από αυταπάτες που συχνά αυτές οι δυνάμεις σπέρνουν για τον ΟΗΕ, δε διστάζουν με εξαιρετικό κυνισμό να απαιτούν επιπρόσθετα καθήκοντα για τους οργανισμούς που εξυπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα όπως ο ΟΗΕ, τον οποίο καλούν να αναλάβει ρόλο γενικού συντονισμού των βομβαρδισμών. Είναι οι ίδιοι που προβάλλουν διάφορα πασιφιστικά αιτήματα γενικώς κατά του πολέμου κάνοντας ό,τι μπορούν για να θολώσουν τα νερά και οι εργάτες να μη διαμορφώσουν ταξικό κριτήριο στη στάση τους απέναντι στους πολέμους, στο να αντιληφθούν δηλαδή ότι υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι, πόλεμοι που επιβάλλουν τη διαιώνιση και άλλοι την κατάργηση της εκμετάλλευσης.
Οσο για τον ΣΥΝ, μπορεί να φυλάχτηκε και να μην εκδηλώθηκε ανοιχτά υπέρ του πολέμου στη Λιβύη (δεν συμμετείχε στην ψηφοφορία στο Ευρωκοινοβούλιο για το ψήφισμα υπέρ του ιμπεριαλιστικού πολέμου) όπως έκαναν οι ομοτράπεζοί του στο ΚΕΑ, όμως δεν παρέλειψε να επαναλάβει τις εκκλήσεις στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να πάρει πρωτοβουλίες, λες και ασήμαντο ρόλο μέχρι σήμερα έχει παίξει στην προώθηση των βομβαρδισμών. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ έπλεξε μάλιστα και το εγκώμιο του Ερντογάν, απευθυνόμενος στον Γ. Παπανδρέου: «...Ερχεστε εδώ και μας ανακοινώνετε τηλεγραφήματα που πήρατε λίγα λεπτά πριν και αφορούν τις πρωτοβουλίες και τις προτάσεις του Ερντογάν, αντί εσείς να πάρετε αυτές τις πρωτοβουλίες. Πρωτοβουλίες για διπλωματική λύση και για ανθρωπιστική βοήθεια. Τις παίρνει ο Ερντογάν! Και σεις έρχεστε εδώ και το ανακοινώνετε. Ναι, αυτό καταλάβαμε, όπως εσείς δεν καταλάβατε ότι, δυστυχώς, και είναι θλιβερό για τη χώρα, ο κ. Ερντογάν και η Τουρκία για το ρόλο που διαδραματίζουν με το ότι γνωρίζουν να λένε και "όχι"». Σημειωτέον, το «πρότυπο» ανυπακοής του προέδρου του ΣΥΝ, η Τουρκία, μόλις μια μέρα αργότερα συνέπραξε στους βομβαρδισμούς. Οσο για την ΕΕ δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ενώ είχε καταπιεί τη γλώσσα του τις πρώτες μέρες των βομβαρδισμών για τη με κάθε τρόπο στήριξη και εμπλοκή της ΕΕ στον πόλεμο, με δηλώσεις του στελέχους του Ρ. Δούρου, υποστηρίζει ότι «η ΕΕ ευτυχώς δεν ομονοεί» και σε άλλο σημείο της τοποθέτησής της μιλά και για «ανθρωπιστική επέμβαση»!
Επιπρόσθετα, πάει πολύ η υποκρισία που ποντάρει στην πολιτική αμνησία, σαν αυτή που επιστρατεύει ο ΣΥΝ σε Ερώτησή του στη Βουλή για το κόστος της εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο της Λιβύης. Αναφέρει σχετικά: «Χαρακτηρίζεται "ανθρωπιστική" η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, γνωρίζουμε όμως τα αποτελέσματα τέτοιων επεμβάσεων στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν. Η υποκρισία είναι το κυρίαρχο στοιχείο της διεθνούς συμπεριφοράς των πρωταγωνιστών του νέου πολέμου». Αντίστοιχη υποκρισία υπάρχει και στον ΣΥΝ που κάνει πως δε θυμάται ότι αυτούς τους πολέμους τους δικαιολόγησε και με το παραπάνω μιλώντας στη μεν Γιουγκοσλαβία για εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς ενώ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν είχε ρίξει το σύνθημα «όχι στον πόλεμο, όχι στην τρομοκρατία», συμβάλλοντας κι αυτός να δημιουργηθεί ένας νέος ιδεολογικός «εχθρός», πολύ ευρύτερος από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», ώστε σ' αυτόν να μπορεί να στοχοποιηθεί κάθε μαζικό λαϊκό ριζοσπαστικό κίνημα.
Οι παραπάνω τοποθετήσεις των κάθε λογής οπορτουνιστών εχθρεύονται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, υπηρετούν την αστική τάξη, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις επιδιώξεις τους. Αγονται και φέρονται κάθε φορά από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και συνεργασίες καλλιεργώντας αυταπάτες και σύγχυση στους λαούς.
Αυτή είναι η επικίνδυνη γραμμή του ΚΕΑ και των άλλων οπορτουνιστικών κομμάτων, τα οποία καλούν σε εθνικοαπελευθερωτικό δημοκρατικό αγώνα κι άλλοτε στο λεγόμενο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, ή στο σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Τέτοιοι στόχοι περιορίζονται σε έναν εξωραϊσμένο και γι' αυτό ουτοπικό καπιταλισμό, στο όνομα της εκκοσμίκευσης της Μέσης Ανατολής, και αποτελούν στην κυριολεξία βούτυρο στο ψωμί στην ιμπεριαλιστική προπαγάνδα περί Νέας Μέσης Ανατολής και εκδημοκρατισμού. Συναντιέται, με λίγα λόγια, το αίτημα των ιμπεριαλιστών για αστικοδημοκρατικούς εκσυγχρονισμούς που έχει ανάγκη το κεφάλαιο με την κατεύθυνση των οπορτουνιστών που ζητά αντίστοιχους «εκδημοκρατισμούς». Αυτό που συναντιέται είναι η κοινή επιδίωξη και των δύο μερών στο να μην αλλάξει χέρια η εξουσία των καπιταλιστών, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι τα οπορτουνιστικά κόμματα αποτελούν στηρίγματα του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Αναγκαία τα συμπεράσματα και για τους κομμουνιστές
Συμπεράσματα, ωστόσο, από αυτή τη συζήτηση μπορούν να βγουν και για τα Κομμουνιστικά Κόμματα που εναντιώθηκαν στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και έχασαν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα. Αποκαλύπτεται και στην περίπτωση της Λιβύης ότι η προβολή από ορισμένα ΚΚ της λαθεμένης στρατηγικής ότι μεσολαβεί εθνικοαπελευθερωτικό - δημοκρατικό στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, αποσπώντας την πάλη για εργατικά, λαϊκά, δημοκρατικά δικαιώματα από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, αντικειμενικά οδηγεί στην ενσωμάτωση. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η πείρα του ΚΚ Ιράκ, που στήριξε τις κατοχικές κυβερνήσεις. Αυτή η στάση αντικειμενικά συντελεί στο να υιοθετούνται οι επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών ως δήθεν λαϊκά αιτήματα. Συμβάλλει στο να αντιμετωπίζονται οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί σαν την ΕΕ με αυταπάτες ότι μπορεί αυτή να γίνει φιλολαϊκό αντίβαρο στις ΗΠΑ, όπως προβάλλει το ΚΚ Ισπανίας, κόμμα - μέλος του προεδρείου του ΚΕΑ, στην ανακοίνωσή του για την επέμβαση στη Λιβύη. Σε αυτό το έδαφος δικαιολογούνται οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις ως δήθεν παρερμηνεία της απόφασης 1973 του ΣΑ του ΟΗΕ, και ΚΚ παίρνουν το μέρος της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, σπέρνοντας αυταπάτες ότι ο ΟΗΕ αποτελεί «περιστέρι της ειρήνης», χωρίς να ομολογείται η απτή πραγματικότητα, ότι, δηλαδή, αποτελεί οργανισμό εξυπηρέτησης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Η δε εκτίμηση περί «επαναστάσεων» στη Βόρεια Αφρική, που προβάλλεται ιδιαίτερα από τον αστικό Τύπο αλλά κι από ορισμένα Κομμουνιστικά Κόμματα, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως λαθεμένη μόνο λόγω του ρόλου που παίζουν στην υποδαύλισή τους οι ιμπεριαλιστές, ή ακόμα και των διαστάσεων αυτών των κινητοποιήσεων. Το κύριο ζήτημα που θα πρέπει να απασχολεί είναι αν αλλάζει χέρια η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι σαφής. Η αστική τάξη αυτών των χωρών ζει και βασιλεύει. Γι' αυτό και αποπροσανατολίζουν τοποθετήσεις που αντιλαμβάνονται τον ιμπεριαλισμό ως εξωτερικό παράγοντα και παραγνωρίζουν τα συμφέροντα των ντόπιων αστικών τάξεων, που ούτε υπό κατοχή είναι ούτε υπό αποικιοκρατία, όπως προβάλλουν. Η δραστηριότητα της λιβυκής αστικής τάξης και της κυβέρνησης Καντάφι είναι ενδεικτική. Δουλεύει ωστόσο δραστήρια μια μερίδα της σήμερα για την περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών, το αναγκαίο προχώρημα των αστικών εκσυγχρονισμών, την αστικοκοινοβουλευτική προσαρμογή του πολιτικού συστήματος. Τέτοια μέτρα θα εξασφαλίζουν ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία και εισροή κεφαλαίων από την περίοδο της εκτεταμένης κρατικής οικονομίας επί Καντάφι.
Στην εξέλιξη αυτών των αστικοδημοκρατικών εκσυγχρονισμών η εργατική τάξη θα έχει να αντιμετωπίσει ακόμα μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης, πιο ραφιναρισμένης, η οποία για να εξασφαλιστεί θα συνοδευτεί από την αναγκαία καταπολέμηση του αναλφαβητισμού και την απόκτηση στοιχειωδών συνθηκών διαβίωσης, που θα επιτρέπουν την αναγκαία αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης για να διαμορφωθεί η σύγχρονη εργατική τάξη και στην Αφρική, διαδικασία που συντελείται επίσης αυτά τα χρόνια στην Ασία και τη Λατινική Αμερική. Αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει βέβαια ότι θα αρθούν οι αγιάτρευτες ανισομετρίες στον καπιταλισμό.
Σήμερα είναι αναγκαίο να συνειδητοποιηθεί βαθύτερα από την εργατική τάξη, τις λαϊκές δυνάμεις πώς λειτουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, πώς το κεφάλαιο της κάθε χώρας και διεθνώς αναζητά κάθε φορά να αρμέξει «αγελάδες», π.χ. τώρα εκτείνει τις βλέψεις του στις περιοχές της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, που έχουν μέσα τους πολύ... «γάλα» (βλ. πετρέλαιο - φυσικό αέριο, μεταλλεύματα, υποδομές κ.ά.) ζωτικό για να κερδοφορήσουν οι αστικές τάξεις της περιοχής, για να τραφούν τα μονοπώλια. Ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης η πλουτοκρατία και οι επιχειρηματικοί της όμιλοι, ντόπιοι και πολυεθνικοί, παίρνουν βαθιά ανάσα κερδοφορίας. Αν δεν πάρουν υπόψη τους αυτές τις εξελίξεις τα ΚΚ, θα υπάρχει δυσκολία να διακρίνονται οι λαϊκοί αγώνες από τους προβοκατόρικους μηχανισμούς, θα βαφτίζονται επαναστάσεις και «σοσιαλισμοί» κάθε προσπάθεια που κάνει το κεφάλαιο για να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, κάθε αντικομμουνιστική απόπειρα εξωραϊσμού του καπιταλισμού στο όνομα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, χωρίς βέβαια να αλλάζει η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ενώ θα θεωρείται «περιστέρι της ειρήνης» κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία που θα ματοκυλά λαούς για την κερδοφορία των πλουτοκρατών, για την υλοποίηση των σχεδιασμών των πολυεθνικών.
Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση διοργανώνει το ΚΚΕ στις 10 - 11 Απρίλη
Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι ανάγκη σήμερα να διαμορφώσουν επαναστατική στρατηγική, αντιπαρατιθέμενα με τον οπορτουνισμό και απορρίπτοντας τους δρόμους που τα καλούν να ακολουθήσουν το ΚΕΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις που έχουν συμφιλιωθεί με το κεφάλαιο και το καπιταλιστικό σύστημα. Να παλέψουν για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, για το σοσιαλισμό. Διαφορετικά, όποια άλλη γραμμή θα υιοθετούν, θα ενσωματώνεται εύκολα από την αστική τάξη. Ετσι, όπως φανερώνεται και στην περίπτωση του πολέμου στη Λιβύη, η αδυναμία ορισμένων ΚΚ να διακρίνουν τα ταξικά συμφέροντα και να τοποθετούνται ανάλογα, αποτελεί πρόβλημα στρατηγικής. Το πρόβλημα αυτό θα μένει άλυτο όσο η πάλη θα αποσπάται από το πολιτικό πρόβλημα σε κάθε χώρα, το ζήτημα της εξουσίας. Αυτή η γόνιμη συζήτηση για τα ΚΚ θα ανοίξει και στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση που διοργανώνει το ΚΚΕ στις Βρυξέλλες, στις 10 - 11 Απρίλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου