«Ελεύθερη αγορά» σημαίνει μονοπώλια και υπέρογκα επιχειρηματικά κέρδη που προέρχονται από τη ληστρική τους δράση σε βάρος των εργαζομένων και των αυτοαπασχολούμενων και μικρών εμπόρων.
Αυτό επιβεβαιώνεται με κραυγαλέα και αδιάψευστα στοιχεία και από τον τρόπο που γίνεται η διακίνηση και διαμορφώνονται οι τιμές στα λιπαντικά μεγάλων πολυεθνικών, που κατέχουν τη μερίδα του λέοντος στον κλάδο, επιβάλλοντας τιμές υψηλότερες ακόμα και 317% σε σχέση με άλλες χώρες στα ίδια ακριβώς προϊόντα!
Την ίδια στιγμή, εάν κάποιος έμπορος καταφέρει από μόνος του να εισαγάγει το ίδιο προϊόν φθηνότερο απ' ό,τι η εταιρεία επιβάλλει στην ελληνική αγορά, τότε επιστρατεύονται οι νόμοι της ...«ελεύθερης αγοράς», που πάντα είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των μονοπωλίων για να διασφαλίσουν την κερδοφορία τους.
Για του λόγου το αληθές ο «Ρ» φέρνει στη δημοσιότητα σχετική καταγγελία, ως ενδεικτική της περίπτωσης μιας μόνο από αυτές τις πολυεθνικές: Ενα λάδι ευρείας κυκλοφορίας, συγκεκριμένα το ΑRAL 10W40, εταιρείας που έχει εξαγοράσει η BP, έχει τιμή τιμοκαταλόγου χονδρικής στην Ελλάδα 7,92 ευρώ το λίτρο, ενώ το προϊόν φτάνει στη λιανική (μαζί με ΦΠΑ και εμπορικό κέρδος) στα 13 ευρώ το λίτρο. Εμπορος χονδρικής κατάφερε να αγοράσει το ίδιο λάδι από χονδρέμπορο στη Γερμανία (που σημαίνει ότι έχει μεσολαβήσει κι άλλο κέρδος) στα 2,5 ευρώ το λίτρο, με αποτέλεσμα η τελική λιανική τιμή να διαμορφώνεται στα 6-7 ευρώ το λίτρο.
Αλλο λάδι, το CASTROL 530, της ίδιας εταιρείας, πωλείται στην Ελλάδα με τελική τιμή 22-25 ευρώ το λίτρο. Το ίδιο προϊόν αγοράστηκε από χονδρέμπορο άλλης χώρας της ΕΕ σε τιμές που διαμορφώνουν την τελική λιανική τιμή στα 10-12 ευρώ το λίτρο!!
Ως εδώ, θα μπορούσε κάποιος ...καλοπροαίρετος να συμπεράνει ότι «λειτουργεί η ελεύθερη αγορά». Εάν, δηλαδή, κάποιος έμπορος έχει τη δυνατότητα να φέρει το ίδιο προϊόν φθηνότερα από άλλη χώρα, έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί - και δεν πρέπει ποτέ να διαφεύγει η συγκεκριμένη ...λεπτομέρεια - «ελεύθερη αγορά» δε σημαίνει γενικά και αόριστα ελευθερία κινήσεων για όλους τους παράγοντες της αγοράς, αλλά την ελευθερία - δυνατότητα των μονοπωλίων να θησαυρίζουν με τους δικούς τους όρους. Να λυμαίνονται τις αγορές κατά τα συμφέροντά τους και να λειτουργούν τα πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτά.
Ετσι και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η πολυεθνική, προφανώς θορυβημένη από το ότι απειλούνται τα κέρδη της εάν πάρουν διαστάσεις οι πρακτικές των ξεχωριστών εισαγωγών από μεμονωμένους επαγγελματίες, κινητοποιήθηκε και σύμφωνα με συγκεκριμένες καταγγελίες άρχισε να ζητάει υπεύθυνες δηλώσεις από τους εμπόρους για την πηγή απόκτησης των συγκεκριμένων προϊόντων. Παράλληλα, όμως, αναφέρουν οι ίδιες πληροφορίες, ενεργοποιήθηκε και ο κρατικός μηχανισμός (Νομαρχία, Εισαγγελία, Χημείο του Κράτους, Εφορία) ζητώντας από τους εμπόρους παραστατικά αγοράς και στοιχεία για τους προμηθευτές τους, παρά το γεγονός ότι σε δειγματισμό και χημική ανάλυση, που έκανε το ίδιο το Γενικό Χημείο του Κράτους, αποδείχτηκε ότι πρόκειται για γνήσιο προϊόν της πολυεθνικής. Και οι υπηρεσίες εντόπισαν παρατυπίες. Βέβαια, η ...παρατυπία που επισήμως φέρεται να εντοπίζει η αρμόδια διεύθυνση της Νομαρχίας δεν είναι ότι το ίδιο ακριβώς προϊόν οι καταναλωτές στη χώρα αναγκάζονται να το πληρώνουν αισθητά ακριβότερα από κάποιους προμηθευτές, αλλά ότι εκείνος που το πουλάει φτηνότερα δεν έχει τοποθετήσει επάνω στη συσκευασία αυτοκόλλητο με τα στοιχεία του εισαγωγέα - προμηθευτή.
Αυτό που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί είναι ότι όλο το πρόβλημα της «ελεύθερης αγοράς» και της δραστηριότητας των αρμόδιων υπηρεσιών δεν είναι πώς θα εξασφαλιστούν χαμηλές τιμές για την ικανοποίηση των όποιων αναγκών υπάρχουν για το συγκεκριμένο είδος, αλλά το πώς θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα της πολυεθνικής, που διακινώντας τα συγκεκριμένα προϊόντα και έχοντας τη δυνατότητα να ...«αξιοποιεί» τις ενδοεταιρικές συναλλαγές, διαμορφώνει τιμές σύμφωνα με τα σχέδια κερδοφορίας της. Με δυο λόγια, η πολιτική της «ελεύθερης αγοράς» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξασφάλιση σε μια χούφτα μονοπώλια της αδιάλειπτης κερδοφορίας τους σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων, που περνάει και μέσα από την ομηρία των μικρεμπόρων και από τους ίδιους τους νόμους που κόβονται και ράβονται στα μέτρα των πολυεθνικών.
Αυτό επιβεβαιώνεται με κραυγαλέα και αδιάψευστα στοιχεία και από τον τρόπο που γίνεται η διακίνηση και διαμορφώνονται οι τιμές στα λιπαντικά μεγάλων πολυεθνικών, που κατέχουν τη μερίδα του λέοντος στον κλάδο, επιβάλλοντας τιμές υψηλότερες ακόμα και 317% σε σχέση με άλλες χώρες στα ίδια ακριβώς προϊόντα!
Την ίδια στιγμή, εάν κάποιος έμπορος καταφέρει από μόνος του να εισαγάγει το ίδιο προϊόν φθηνότερο απ' ό,τι η εταιρεία επιβάλλει στην ελληνική αγορά, τότε επιστρατεύονται οι νόμοι της ...«ελεύθερης αγοράς», που πάντα είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των μονοπωλίων για να διασφαλίσουν την κερδοφορία τους.
Για του λόγου το αληθές ο «Ρ» φέρνει στη δημοσιότητα σχετική καταγγελία, ως ενδεικτική της περίπτωσης μιας μόνο από αυτές τις πολυεθνικές: Ενα λάδι ευρείας κυκλοφορίας, συγκεκριμένα το ΑRAL 10W40, εταιρείας που έχει εξαγοράσει η BP, έχει τιμή τιμοκαταλόγου χονδρικής στην Ελλάδα 7,92 ευρώ το λίτρο, ενώ το προϊόν φτάνει στη λιανική (μαζί με ΦΠΑ και εμπορικό κέρδος) στα 13 ευρώ το λίτρο. Εμπορος χονδρικής κατάφερε να αγοράσει το ίδιο λάδι από χονδρέμπορο στη Γερμανία (που σημαίνει ότι έχει μεσολαβήσει κι άλλο κέρδος) στα 2,5 ευρώ το λίτρο, με αποτέλεσμα η τελική λιανική τιμή να διαμορφώνεται στα 6-7 ευρώ το λίτρο.
Αλλο λάδι, το CASTROL 530, της ίδιας εταιρείας, πωλείται στην Ελλάδα με τελική τιμή 22-25 ευρώ το λίτρο. Το ίδιο προϊόν αγοράστηκε από χονδρέμπορο άλλης χώρας της ΕΕ σε τιμές που διαμορφώνουν την τελική λιανική τιμή στα 10-12 ευρώ το λίτρο!!
Ως εδώ, θα μπορούσε κάποιος ...καλοπροαίρετος να συμπεράνει ότι «λειτουργεί η ελεύθερη αγορά». Εάν, δηλαδή, κάποιος έμπορος έχει τη δυνατότητα να φέρει το ίδιο προϊόν φθηνότερα από άλλη χώρα, έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί - και δεν πρέπει ποτέ να διαφεύγει η συγκεκριμένη ...λεπτομέρεια - «ελεύθερη αγορά» δε σημαίνει γενικά και αόριστα ελευθερία κινήσεων για όλους τους παράγοντες της αγοράς, αλλά την ελευθερία - δυνατότητα των μονοπωλίων να θησαυρίζουν με τους δικούς τους όρους. Να λυμαίνονται τις αγορές κατά τα συμφέροντά τους και να λειτουργούν τα πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτά.
Ετσι και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η πολυεθνική, προφανώς θορυβημένη από το ότι απειλούνται τα κέρδη της εάν πάρουν διαστάσεις οι πρακτικές των ξεχωριστών εισαγωγών από μεμονωμένους επαγγελματίες, κινητοποιήθηκε και σύμφωνα με συγκεκριμένες καταγγελίες άρχισε να ζητάει υπεύθυνες δηλώσεις από τους εμπόρους για την πηγή απόκτησης των συγκεκριμένων προϊόντων. Παράλληλα, όμως, αναφέρουν οι ίδιες πληροφορίες, ενεργοποιήθηκε και ο κρατικός μηχανισμός (Νομαρχία, Εισαγγελία, Χημείο του Κράτους, Εφορία) ζητώντας από τους εμπόρους παραστατικά αγοράς και στοιχεία για τους προμηθευτές τους, παρά το γεγονός ότι σε δειγματισμό και χημική ανάλυση, που έκανε το ίδιο το Γενικό Χημείο του Κράτους, αποδείχτηκε ότι πρόκειται για γνήσιο προϊόν της πολυεθνικής. Και οι υπηρεσίες εντόπισαν παρατυπίες. Βέβαια, η ...παρατυπία που επισήμως φέρεται να εντοπίζει η αρμόδια διεύθυνση της Νομαρχίας δεν είναι ότι το ίδιο ακριβώς προϊόν οι καταναλωτές στη χώρα αναγκάζονται να το πληρώνουν αισθητά ακριβότερα από κάποιους προμηθευτές, αλλά ότι εκείνος που το πουλάει φτηνότερα δεν έχει τοποθετήσει επάνω στη συσκευασία αυτοκόλλητο με τα στοιχεία του εισαγωγέα - προμηθευτή.
Αυτό που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί είναι ότι όλο το πρόβλημα της «ελεύθερης αγοράς» και της δραστηριότητας των αρμόδιων υπηρεσιών δεν είναι πώς θα εξασφαλιστούν χαμηλές τιμές για την ικανοποίηση των όποιων αναγκών υπάρχουν για το συγκεκριμένο είδος, αλλά το πώς θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα της πολυεθνικής, που διακινώντας τα συγκεκριμένα προϊόντα και έχοντας τη δυνατότητα να ...«αξιοποιεί» τις ενδοεταιρικές συναλλαγές, διαμορφώνει τιμές σύμφωνα με τα σχέδια κερδοφορίας της. Με δυο λόγια, η πολιτική της «ελεύθερης αγοράς» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξασφάλιση σε μια χούφτα μονοπώλια της αδιάλειπτης κερδοφορίας τους σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων, που περνάει και μέσα από την ομηρία των μικρεμπόρων και από τους ίδιους τους νόμους που κόβονται και ράβονται στα μέτρα των πολυεθνικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου