Απέναντι σ' ένα σύστημα..

Παράξενοι καιροί. `Η, απλώς, αποκαλυπτικοί;

Στην Ιαπωνία καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις και το φταίξιμο ρίχνεται σε μια «θεομηνία».

Στη Λιβύη καταστρέφεται το ίδιο το δικαίωμα ενός λαού να επιλέξει με το δικό του τρόπο τη διακυβέρνησή του και την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας του. Κι εδώ στο φταίξιμο μπλέκουν «θεούς και δαίμονες».

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση είναι το καπιταλιστικό κέρδος που κινητοποιείται ως δύναμη καταστροφής.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη ποτέ δεν ήταν δημιουργική για τους λαούς. Σήμαινε - αντιστοιχούσε σε αύξηση των καπιταλιστικών κερδών με παράλληλη αύξηση της δυστυχίας των ανθρώπων.

Παράξενοι καιροί ξημερώνουν όταν χάνεις όλη την εικόνα. Με το δράμα στην Ιαπωνία ξεχάστηκε το δράμα στην Αϊτή. Οπως θα ξεχαστεί και η Ιαπωνία με το ξέσπασμα της Λιβύης. Οπως ξεχάστηκε το Ιράκ. Οταν όμως ξεχνάς, βρίσκεσαι άοπλος στο αύριο.

Οι ιμπεριαλιστές τα θέλουν όλα δικά τους. Στο Μπαχρέιν μπήκανε «ενάντια στους διαδηλωτές», στη Λιβύη θα μπούνε «για να υπερασπίσουν τους διαδηλωτές». Η υποκρισία κρύβει πως και στη μια και στην άλλη επέμβαση υπάρχει γερό μπαξίσι, τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου.

Ισως γι' αυτό και ο αγώνας δρόμου για το ποιος θα μπουκάρει πρώτος.

Γαλαντόμοι οι δικοί μας κυβερνώντες, σπεύδουν να δηλώσουν ότι η Ελλάδα δε θα μετάσχει στους βομβαρδισμούς, αλλά θα μετέχει στις επιχειρήσεις. Οπως στη Γιουγκοσλαβία, όπως στο Ιράκ, όπως στο Αφγανιστάν, όπως παντού όπου η συμμετοχή στο ιμπεριαλιστικό άρμα επιβάλλει.

***

Στο μεταξύ:

-- 550 εργαζόμενοι έχαναν κάθε μέρα τη δουλειά τους στο τελευταίο τρίμηνο του 2010, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία για την ανεργία.

-- 4,5 δισ. είναι το νέο πακέτο παροχών προς το μεγάλο κεφάλαιο, σύμφωνα με το νέο επενδυτικό νόμο.

-- 8 δισ. η νέα αρπαγή από τα μόνιμα υποζύγια, όσους έχουν ακόμα μια δουλειά.

Με αυτά τα δεδομένα καταλαβαίνουμε το παράπονο του αναλυτή στην «Καθημερινή». Με τόση «ανάπτυξη» τι έχουν πάθει αυτοί οι Ελληνες και θεωρούν εχθρό τους τον καπιταλισμό; Ούτε ο ίδιος βέβαια δεν έχει τέτοια απορία. Μέσα σε λίγες λέξεις προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι δείγμα σκοταδισμού να είσαι αντικαπιταλιστής στη σημερινή εποχή. Είναι μια κλασική μέθοδος προπαγάνδας. Οταν δεν μπορείς να υπερασπίσεις το σύστημα ιδεών και τα οικονομικά συμφέροντα που στηρίζεις, η καλύτερη άμυνα είναι η συκοφαντία του αντίπαλου. Οι απολογητές του καπιταλισμού δεν μπορούν να υποστηρίξουν ανοιχτά και καθαρά το ίδιο τους το σύστημα. Οπως δεν μπορούν ανοιχτά και καθαρά να αντιμετωπίσουν την αμφισβήτησή του. Ετσι, καταφεύγουν σε σοφιστείες. Στο προκείμενο ο Μανδραβέλης επιχειρεί να ταυτίσει τον αντικαπιταλισμό με τον Μεσαίωνα και νομίζει πως ξεμπέρδεψε.

Του απαντούν τα νούμερα στη χώρα του «ανατέλλοντος ηλίου». Οπου μάταια η κυβέρνηση για να προστατέψει ένα αποτυχημένο σύστημα επιχειρεί να μειώσει την έκταση της καταστροφής. Ενα μόνο από τα χωριά που αγνοούνται ολόκληρα, είχε διπλάσιους κατοίκους απ' όσους η κυβέρνηση αναφέρει ως αγνοούμενους για όλη τη χώρα.

Η ίδια διαστροφή της πραγματικότητας επιχειρείται και εδώ με τα νούμερα της ανεργίας. Οι άνεργοι που υπάρχουν πια σε κάθε σπίτι είναι σαφώς περισσότεροι από αυτούς που καταγράφει η στατιστική.

Την πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι σαν άμεσο - χειροπιαστό αποτέλεσμα της καπιταλιστικής «ανάπτυξης», δεν μπορεί καμιά ανάλυση των απολογητών του συστήματος να την ανατρέψει.

***

Η πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι δείχνει πως λεφτά υπάρχουν. Προέρχονται από την εργασία όσων παράγουν όλον τον πλούτο, ένα μέρος τους εισπράττεται ως φόρος από το κράτος των καπιταλιστών και επιστρέφει στους καπιταλιστές σαν νέα επιδότηση.

Η πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι δείχνει πως αυτοί που κέρδιζαν χτες, κερδίζουν περισσότερα σήμερα και θα κερδίζουν ακόμα περισσότερα αύριο, όσο το σύστημα που έχει θεό του το καπιταλιστικό κέρδος παραμένει ανέγγιχτο.

Στις αναλύσεις των οικονομικών εφημερίδων μιλούν ήδη για ξεπέρασμα της κρίσης χωρίς να εξηγούν τι σόι ανάπτυξη θα είναι αυτή που στηρίζεται ήδη πάνω σε εκατόμβες θυμάτων. Γιατί πρόκειται ακριβώς για την ανάπτυξη που αντιστοιχεί στον καπιταλισμό.

Ο πόλεμος είναι πραγματικός, είναι ταξικός και είναι παρών κι εδώ και παραδίπλα, μ' όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται.

Χαμένος από τους εργάτες σ' αυτόν τον πόλεμο θα είναι αυτός που θα διαλέξει σε ποιανού καπιταλιστή το άρμα θα δεθεί.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ