Οπως είναι φυσικό, ο καταστροφικός και φονικός σεισμός των 9 Ρίχτερ που χτύπησε πριν από λίγες μέρες την Ιαπωνία προκάλεσε την παγκόσμια θλίψη και οδύνη.
Το ίδιο ασφαλώς συνέβη και στην Ελλάδα, αφού θύμισε αντίστοιχα φονικά χτυπήματα του Εγκέλαδου.
Κυρίως, όμως, θύμισε ότι η χώρα μας παραμένει χωρίς ουσιαστική αντισεισμική θωράκιση, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη σεισμικότητα στην Ευρώπη, αφού, με βάση τα στοιχεία των τελευταίων 100 χρόνων, σημειώνεται κατά μέσο όρο ένας ισχυρός σεισμός μεγέθους άνω των 5,7 Ρίχτερ σχεδόν κάθε 19 μήνες!
Σύμφωνα με τη μέχρι στιγμής καταγραμμένη επιστημονική γνώση, το κύριο δίδαγμα είναι πως ο σεισμός είναι ένα φυσικό φαινόμενο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την εκδήλωσή του και ότι δεν μπορεί να γίνει καμιά παρέμβαση στα αίτια που τον γεννούν.
Το μόνο, λοιπόν, που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε όλα εκείνα τα μέτρα για να ελαχιστοποιήσουμε τις συνέπειές του. Να περιορίσουμε και, σε κάποιες περιπτώσεις, να εξαλείψουμε τις επιπτώσεις του, κάνοντας σωστές κατασκευές και υποδομές, εφαρμόζοντας όλα εκείνα τα σχέδια ετοιμότητας και παίρνοντας όλα εκείνα τα μέτρα προστασίας που ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο. Και, βέβαια, η πρόοδος της επιστήμης έχει όλες τις απαντήσεις για να γίνει κάτι τέτοιο εφικτό.
Δυστυχώς, όμως, όπως έδειξε η πράξη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ιαπωνία, στην Ιταλία, στην Τουρκία, στο Μεξικό, στη Χιλή και την Αϊτή, όπου εκδηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια μεγάλοι σεισμοί, η αντισεισμική θωράκιση παραμένει ζητούμενο. Και, βέβαια, η εξήγηση είναι απλή: Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, που στηρίζεται στην «ελεύθερη» αγορά, στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, στον επιχειρηματικό ανταγωνισμό, δεν μπορεί αυτό να το προσφέρει.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, εδώ και πάνω από 10 χρόνια, ούτε καν έγινε κατορθωτό να ελεγχθούν τα 80.000 δημόσια κτίρια, ως προς την αντισεισμική τους επάρκεια και ποτέ δεν εφαρμόστηκε μια πολιτική για ασφαλή λαϊκή στέγη, προφανώς γιατί αυτό δεν οδηγεί στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Για παράδειγμα στην Αθήνα, εκτός από την έλλειψη μέτρων αντισεισμικής θωράκισης, δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι δημόσιοι ελεύθεροι χώροι για την εκτόνωση και καταφυγή του πληθυσμού σε περίπτωση σεισμού.
Αλλωστε, η γη είναι εμπόρευμα, και, μάλιστα, ακριβό και κερδοφόρο.
Ετσι και οι όποιοι ελεύθεροι χώροι εμπορευματοποιούνται και παραχωρούνται στο μεγάλο κεφάλαιο.
Το συμπέρασμα, επομένως, για το λαό προκύπτει αβίαστα.
Για να γίνουν όλα αυτά, απαιτείται μια άλλη πολιτική, που θα αντιμετωπίζει και την αντισεισμική θωράκιση ως κοινωνικό αγαθό.
Απαιτείται η πάλη για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους.
Που θα οργανώνει την παραγωγή μέσα από έναν κεντρικό σχεδιασμό και θα υλοποιεί βασικά έργα υποδομής για την ασφάλεια του λαού, όπως αυτό της αντισεισμικής θωράκισης ή της αντιπλημμυρικής προστασίας.
Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Νικος ΠΕΡΠΕΡΑΣ
Διαφωνώ με το άρθρο. Το σύνολο των ειδικών σημειώνουν ότι η χώρα έχει τα κατάλληλα αντισεισμικά κτίρια. Απλά τα κτίρια τούτα δεν καλύπτουν σεισμούς κάτω από τα πόδια μας (κυρίως για την Αθήνα). Το πρόβλημα εστιάζεται στην αδυναμία της πολύνομης και γραφειοκρατικής δομής του κράτους να είναι σε ετοιμότητα για περίπτωση κρίσης. Τα σχέδια υπάρχουν και μένουν ανενεργά. Δε γίνονται κατάλληλες εκπαιδευτικές ασκήσεις κι οι πολίτες δεν είναι ενήμεροι. Αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημα: η ετοιμότητα κι η επαγρύπνηση. Όχι η αντισεισμική θωράκιση.
ΑπάντησηΔιαγραφή