Προσχεδιασμένος πόλεμος...

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά του λαού της Λιβύης γίνεται με πρόσχημα την υπεράσπιση και διάσωση των αντικαθεστωτικών από τον πόλεμο ενάντιά τους από το καθεστώς Καντάφι, που πασχίζουν να ανατρέψουν. Τα γεγονότα στη Λιβύη έρχονται ως συνέχεια του ξεσηκωμού στην Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Υεμένη κλπ. 

Φαίνεται πως σε Αίγυπτο και Τυνησία υπήρξαν δυνάμεις του κεφαλαίου που κατάφεραν να ελέγξουν την κατάσταση και να δρομολογήσουν τους αναγκαίους αστικούς εκσυγχρονισμούς αντιστοίχησης της ανάπτυξης του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες, της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και τις σχέσεις τους στα πλαίσια έντασης της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. 

Στη Λιβύη, φαίνεται ότι δεν υπήρχαν οι εσωτερικές προϋποθέσεις που μπορούσαν να δρομολογήσουν ανατροπή του Καντάφι. Το γεγονός ότι στη Λιβύη δρούσαν από τα πριν στελέχη των μυστικών υπηρεσιών της Αγγλίας, πιάστηκαν κιόλας,

ότι τους αντικαθεστωτικούς προσπαθούν να τους εξοπλίσουν και να τους οργανώσουν αξιωματικοί δυτικών κρατών (Γαλλία, Βρετανία), αποκαλύπτει ότι εκεί πήγαν να δημιουργήσουν κατάσταση εξέγερσης για να δικαιολογήσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Είναι γεγονός ότι σε όλες αυτές τις χώρες ο υποκειμενικός παράγοντας, (Κομμουνιστικό Κόμμα, εργατικό κίνημα) είναι ανύπαρκτος (Λιβύη), ή ισχνός (Αίγυπτος, Τυνησία).

Την αναγκαιότητα αστικών εκσυγχρονισμών τα διεθνικά μονοπώλια έπρεπε να την επιβάλουν. Για παράδειγμα, στη Λιβύη οι άδειες έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης πετρελαίου δίνονται από την Κρατική Εταιρεία Πετρελαίων. Πρόσφατα σε επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών με διεθνικά μονοπώλια πετρελαίου μειώθηκε το ποσοστό πετρελαίου που θα παίρνουν τα διεθνικά μονοπώλια. Η κρατική εταιρεία της Λιβύης επιβάλλει όρους που θέλουν να ανατρέψουν. Θέλουν δηλαδή να καταργηθεί το κρατικό μονοπώλιο, να γίνει απελευθέρωση της Ενέργειας. Επρεπε λοιπόν να ξεμπερδεύουν με τον Καντάφι, να εκσυγχρονιστεί το πολιτικό σύστημα.

***

Αυτοί οι σχεδιασμοί δεν είναι καινούριοι. Στις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας» ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Η «πρώτη» φάση είχε ξεκινήσει στις 20 Μάρτη 2003 με την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα τα «όπλα μαζικής καταστροφής» και την «αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Το σχέδιο της «ανασυγκρότησης» της λεγόμενης «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» απασχόλησε στην πορεία τόσο τη Σύνοδο των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών («G8»), όσο και το ΝΑΤΟ, όπου οι ΗΠΑ επιδίωξαν να κερδίσουν την υποστήριξη σ' αυτά τα σχέδια, που προβλέπουν εκσυγχρονισμό των αστικών δομών, για τη διασφάλιση της αστικής εξουσίας κι ακόμη και την αλλαγή συνόρων, διαμόρφωση νέων κρατών.

Στις 22-23 Μάη 2004, στη 16ηΣύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία.

Είναι χαρακτηριστικό πως στη Σύνοδο του «G8» (8-10 Ιούνη 2004), όπου συζητήθηκε το σχέδιο «ανασυγκρότησης», παραβρέθηκαν μόνον οι ηγέτες του Αφγανιστάν, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας, της Τουρκίας, της Υεμένης και του Ιράκ, ενώ αρνήθηκαν να παραβρεθούν στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ (Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Τυνησία). Επιφυλακτικά στα αμερικανικά σχέδια τοποθετήθηκαν τότε η Γαλλία (που παίζει ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο στην περιοχή) και η Γερμανία.

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28-29 Ιούνη 2004), αποφασίστηκε το σχέδιο για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» και καταμερίστηκαν ρόλοι για την εφαρμογή του.

Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

***

Ο πόλεμος στη Λιβύη γίνεται για τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο, αγωγούς μεταφοράς τους, εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης, η αντιμετώπιση της οποίας, εκτός από καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, αναζητεί τομείς επένδυσης υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. 

Η γεωγραφική θέση της Λιβύης προσφέρεται και για γενικότερη διείσδυση σε άλλες χώρες της Αφρικής. 

Εδώ εκφράζονται οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Τις περιγράψαμε προχτές και χτες απ' αυτήν εδώ τη στήλη. 

Και εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τους λαούς. 

Επαγρύπνηση, αντιιμπεριαλιστική πάλη, πάλη ενάντια στην αστική τάξη ως την ανατροπή της.

Ι.