(Καρλ Μαρξ, «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας», πρόλογος).
Η 25η Μάρτη θεωρείται ως ημερομηνία έναρξης της ελληνικής εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης των Ελλήνων στα 1821, αν και στις 23 Μάρτη ο Κολοκοτρώνης απελευθέρωνε την Καλαμάτα. Βεβαίως, τα χρονικά όρια έναρξης κοινωνικοϊστορικών γεγονότων είναι συμβατικά πολύ περισσότερο γεγονότων που πιστοποιούν τις κοινωνικές επαναστάσεις. Αλλά η συγκεκριμένη ημερομηνία, δοσμένη από την αστική ιστοριογραφία, δεν έχει σχέση τόσο με αυτό που η ιστοριογραφία γενικά καταγράφει ως επέτειο των ιστορικών γεγονότων. Θα μπορούσε π.χ. να είναι ένα άλλο γεγονός που προηγήθηκε ή διαδραματίστηκε αργότερα από την 25η Μάρτη, στα πολλά γεγονότα κρίκους της ελληνικής επανάστασης. Η συγκεκριμένη ημερομηνία σηματοδοτεί αυτό που η άποψη της «επίσημης» από το κράτος ιστορίας, θεμελιώνει ως γεγονός έναρξής της. Δηλαδή, την ημερομηνία που, σύμφωνα με την αστική ιστοριογραφία, η «σημαία της επανάστασης υψώθηκε από το δεσπότη Παλαιών Πατρών Γερμανό». Και φαίνεται να επιλέχτηκε, από την κυρίαρχη, μετά τη νίκη της Επανάστασης, τάξη, για το συμβολισμό της εθνικοαπελευθερωτικής εξέγερσης και της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, θέλοντας να επιβάλει σ' αυτό το συμβολισμό και τη συμμετοχή της επίσημης εκκλησίας στην επανάσταση. Χρειαζόταν και την ορθόδοξη εκκλησία ως ένα στοιχείο του δικού της εποικοδομήματος που θα επιδρούσε στη δημιουργία υποταγμένης σ' αυτήν συνείδηση στις λαϊκές μάζες. Γιατί το γεγονός της «σημαίας στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό» είναι ανύπαρκτο. Είναι και η πιο αντικειμενική.
Οι αντίπαλοι της Επανάστασης
Αλλά ο Παπαφλέσας τούς δίνει την πρέπουσα απάντηση: «Η επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει! Πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν...». Για να του ανταπαντήσει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός: «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!» (Αμβρόσιος Φραντζής «Επιτομή της ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδας, τ.α΄ σελ. 98).
Οι εσωτερικές αντιθέσεις
Η άρχουσα τάξη, μετά την επανάσταση και τη δημιουργία του ελληνικού αστικού κράτους, δεν ήταν ενιαία. Αυτό ως φαινόμενο είναι αντικειμενικό, υπάρχουν διαφορετικά τμήματα στο εσωτερικό κάθε κοινωνικής τάξης, αλλά δεν είναι μόνο αυτό ή κυρίως αυτό. Οι κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, (έμποροι, καραβοκυραίοι, μικροβιοτέχνες, αγροτιά με μικρό ελεύθερο κλήρο, και ο λαός, οι στρατιωτικοί, (κλέφτες) που προέρχονταν από την αγροτιά), είχαν κοινό συμφέρον την εθνική απελευθέρωση και συγκρότηση του ελληνικού έθνους - κράτους, κόντρα στους αντιδραστικούς κοτζαμπάσηδες και την επίσημη εκκλησία, που αρχικά ήταν εχθροί της επανάστασης, ταυτιζόμενοι με την οθωμανική εξουσία. Οι οποίοι όμως φαίνεται ήρθαν σε συμβιβασμό με τις προοδευτικές, από τη σκοπιά των κοινωνικών μετασχηματισμών αστικών τμημάτων της μετέπειτα άρχουσας τάξης, προκειμένου να συμμετέχουν στην εξουσία, ή και να την καταλάβουν εξ ολοκλήρου. Και που σε τελευταία ανάλυση, με την έναρξη και εξέλιξή της, αυτός ο συμβιβασμός δεν ολοκληρώθηκε με «ειρηνικό τρόπο», λόγω των οξύτατων μεταξύ τους αντιθέσεων. Οι εμφύλιες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της επανάστασης, έκφραση διαφορετικών ταξικών συμφερόντων και συμμαχιών, αλλά και των σχέσεων διαφόρων μερίδων της μετέπειτα άρχουσας τάξης με τα διαφορετικά συμφέροντα ξένων κρατών, (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά της επανάστασης των Ελλήνων. Ετσι, οι εμφύλιες συγκρούσεις αντανακλούσαν τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό τής υπό διαμόρφωση αστικής ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα στην ιστορική στιγμή της πορείας για τη δημιουργία του εθνικού κράτους. Αντιθέσεις που βεβαίως προϋπήρχαν στους κόλπους της παλιάς φεουδαρχικής κοινωνίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Για παράδειγμα, σοβαρές αντιθέσεις εμφανίστηκαν ανάμεσα στους προκρίτους (Ζαΐμηδες, Λόντοι, Δεληγιανναίοι) και τους στρατιωτικούς (Κολοκοτρώνης), της Πελοποννήσου. Οι πρόκριτοι βλέπουν ότι τα προνόμιά τους απειλούνται από ανερχόμενες δυνάμεις και δεν το ανέχονται. Επίσης, το 1824, είχαν διαμορφωθεί δυο παρατάξεις, (έμποροι και πρόκριτοι, η μία και μεγαλοκαπεταναίοι, κυρίως Πελοποννήσιοι, η άλλη). Τις αντιθέσεις τους θα τις λύσουν με τα όπλα. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους ξεκινούν τον Οκτώβρη του 1824, με την άρνηση των κατοίκων της Αρκαδίας να πληρώσουν φόρους, γεγονός που η τότε κυβέρνηση το αντιμετώπισε στέλνοντας εκεί 500 οπλισμένους Ρουμελιώτες.
Το κοινωνικό περιεχόμενο
Η Επανάσταση του 1821 έχει καταγραφεί από την αστική ιστοριογραφία μονόπλευρα ως αυτή που απελευθέρωσε το ελληνικό έθνος μετά από τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τον τουρκικό ζυγό. Αλλά δεν είναι αυτή ολόκληρη η αλήθεια. Ηταν, βεβαίως, επανάσταση εθνικοαπελευθερωτική. Εναντιώθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία και την εξουσία της. Γι' αυτό και είχε βαθιά προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί ολοκληρωμένα από την άποψη των σκοπών της, απαιτείται προσέγγιση και έρευνα στο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς, ενάντια στο οποίο στράφηκε η επανάσταση, και το χαρακτήρα του, δηλαδή ποιες ήταν οι σχέσεις παραγωγής στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν καθεστώς φεουδαρχικό και ιστορικά ξεπερασμένο. Υπήρχε ανάγκη αντικατάστασής του από την ανώτερη κοινωνική βαθμίδα, τον καπιταλισμό. Το γεγονός ότι δεν είχε ακόμη ανατραπεί, αποτελούσε και το βασικό εμπόδιο στην ανάπτυξη των νέων αστικών κοινωνικών δυνάμεων, που αναπτύσσονταν στους κόλπους της, της δικής τους εξουσίας και των δικών τους σχέσεων παραγωγής.
Αυτές οι νέες ανερχόμενες κοινωνικές δυνάμεις είχαν να αντιμετωπίσουν το φρενάρισμα της ανάπτυξής τους στα πλαίσια της οθωμανικής εξουσίας. Αλλωστε, τα συμφέροντά τους απαιτούσαν διαμόρφωση εσωτερικής αγοράς, ενώ ήδη είχαν αναπτύξει οικονομικούς δεσμούς με την καπιταλιστική Δύση, λόγω εμπορίου.
Είναι, επίσης, γνωστό ότι το συνειδησιακό υπόβαθρο που διαμορφώθηκε και ώθησε στην Επανάσταση έχει ρίζες στη γαλλική αστική Επανάσταση του 1789, και το μεταλαμπάδιασμα των ιδεών της (ελευθερία - ισότητα - αδελφότητα), από τον «Ανώνυμο Ελληνα με την Ελληνική Νομαρχία», από τον Κοραή και κυρίως τον Ρήγα. Ο Ρήγας, μάλιστα, είχε συλλάβει την ιδέα της επανάστασης σ' όλα τα Βαλκάνια, γιατί ήταν πεπεισμένος ότι η απελευθερωτική δύναμη όλων των Βαλκάνιων, μαζί, ήταν πολλαπλάσια μεγαλύτερη, ενάντια στη φεουδαρχία των οθωμανών, από τον ξεσηκωμό ενός - ενός έθνους ξεχωριστά.
Ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προετοιμασία της και στην υλοποίηση της ιδέας του Ρήγα, η Επανάσταση ξεκίνησε, έγινε με χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό και κοινωνικό, ταυτόχρονα.
Η σύγχρονη σημασία
Το κύριο, που σαν αποτέλεσμα του ένοπλου ξεσηκωμού κατακτήθηκε στην Ελλάδα με την Επανάσταση, είναι η δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού εθνικού κράτους. Ηταν ένα άλμα μπροστά στην ιστορική εξέλιξη, που συνέβαλε επίσης στην αποσύνθεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Αυτό το συμπέρασμα έχει διπλή σημασία για τις σύγχρονες συνθήκες. Η μία είναι η ίδια η επανάσταση σαν πράξη, το αναπόφευκτό της, όταν οι παλιές σχέσεις φρενάρουν τις νέες δυνάμεις. Η δράση των καταπιεσμένων λαϊκών μαζών ενάντια στην παλιά εξουσία και την ξεπερασμένη ιστορικά κοινωνία, για την ανατροπή της και την εγκαθίδρυση της νέας εξουσίας και την οργάνωση της νέας ανώτερης κοινωνικής βαθμίδας. Οταν οι λαοί συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της δικής τους απελευθέρωσης, τότε η δύναμη της δράσης τους γίνεται ακατανίκητη και καμιά εξουσία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην επαναστατική τους πάλη. Η Επανάσταση του 1821 ήταν επανάσταση που σαν αποτέλεσμα, μαζί με την απελευθέρωση του έθνους, άνοιξε την πρώτη σελίδα της νέας κοινωνίας, του καπιταλισμού. Αυτή είναι η μεγάλη σημασία της, το γεγονός δηλαδή ότι ως αποτέλεσμα της νικηφόρας επανάστασης είναι το πέρασμα από μια κατώτερη κοινωνική βαθμίδα στην ανώτερη.
Η συγκεκριμένη ιστορική επέτειος, όπως κάθε ιστορική επέτειος, έχει ένα συμβολισμό. Αυτόν που αναδεικνύεται από το αποτέλεσμα και κατέγραψε η ιστορία μέσα από τα πραγματικά γεγονότα. Αποκτά δε συγκεκριμένο περιεχόμενο σε κάθε ιστορική περίοδο κατά την οποία γιορτάζεται.
Στις σημερινές συνθήκες, το μήνυμα και το νόημά της έχουν το δικό τους περιεχόμενο. Μόνο που αυτό έχει σχέση με τη σκοπιά που κάθε κοινωνική δύναμη προσεγγίζει και τα τότε ιστορικά γεγονότα και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Σήμερα, ο καπιταλισμός ιστορικά είναι ξεπερασμένος. Είναι καπιταλισμός που σαπίζει και παρασάπισε και ως τέτοιος πρέπει να αντικατασταθεί από την επόμενη κοινωνική βαθμίδα.
Ταξική πάλη σε συνθήκες κρίσης
Σήμερα, η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου, τα κόμματά του, ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα συνεπικουρούμενο από τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της πλουτοκρατίας της Ελλάδας, γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη για τη ζωή και το μέλλον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς. Χτυπά με λύσσα κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση που παραχώρησε η αστική τάξη και βελτίωνε στοιχειωδώς τη θέση, τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, μετά από αιματηρούς αγώνες χρόνων, όπως και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού, που εκδηλώθηκε και διαρκεί, αποκάλυψε την αδυναμία του συστήματος να αναπτύσσεται χωρίς διακοπή της αναπαραγωγής του, δηλαδή να δρα το κεφάλαιο εκμεταλλευόμενο τη μισθωτή εργασία χωρίς κραδασμούς στα θεμέλιά του, που γεννούν οι ίδιες οι αντιφάσεις του, ενώ η ένταση της εκμετάλλευσης σε συνθήκες ανόδου της καπιταλιστικής οικονομίας συσσώρευε, και συνεχίζει έστω και με μειωμένους ρυθμούς να συσσωρεύει, αμύθητο πλούτο στα θησαυροφυλάκια των αστών. Μόνο στο πρώτο 9μηνο του 2009 - σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης - τα κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο επιχειρήσεων έφτασαν στο ποσό των 11,8 δισ. ευρώ.
Τι σημαίνει οικονομική κρίση; Η ανάπτυξη του καπιταλισμού γίνεται με κίνητρο και στόχο το κέρδος. Παράγονται εμπορεύματα, είτε μέσα παραγωγής είτε προϊόντα κατανάλωσης. Που πρέπει να πουληθούν στην αγορά για να πραγματοποιηθεί το μέγιστο κέρδος το οποίο πρέπει συνεχώς να αυξάνεται. Οι καπιταλιστές επενδύουν εκεί που βγάζουν το μεγαλύτερο κέρδος. Ετσι δημιουργείται πλεόνασμα χρήματος.
Οι καπιταλιστές από τότε που δημιουργήθηκαν οι μετοχικές εταιρείες, λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, επειδή βγάζουν τεράστια κέρδη, δεν μπορούν όλα να τα επενδύουν στην παραγωγή, γιατί απ' αυτήν δεν υπάρχει πάντα δυνατότητα κερδοφορίας, αφού όλα τα παραγόμενα εμπορεύματα στην αγορά αυξάνονται ως ποσότητα και αξία και πέφτει το ποσοστό κέρδους. Ετσι τοποθετούν κεφάλαια, αγοράζοντας μετοχές, άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα όπως ομόλογα κ.λπ., με πρόβλεψη ότι θα κερδίσουν. Είναι ο παρασιτισμός του κεφαλαίου, η αγυρτεία των καπιταλιστών, έτσι τα ονόμασε ο Μαρξ.
Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται άναρχα. Κάποιοι κλάδοι αναπτύσσονται εκεί που βγαίνει το μέγιστο κέρδος και κάποιοι δεν αναπτύσσονται. Ταυτόχρονα, η αύξηση της εκμετάλλευσης δηλαδή το φτήνεμα του εργάτη υπονομεύει την αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων. Ενώ ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός οδηγεί και στο κλείσιμο επιχειρήσεων, αυξάνει την ανεργία, διακόπτεται η παραγωγή σε ορισμένους κλάδους. Επομένως, μένουν απούλητα, όχι μόνο τα καταναλωτικά προϊόντα, αλλά μέσα παραγωγής. Οι τράπεζες δανείζουν χρήματα αφού έχουν γιατί διαχειρίζονται αναπασχόλητα κεφάλαια με σκοπό επίσης το κέρδος. Δανείζουν και επιχειρήσεις και κράτη. Αλλά η υπερπαραγωγή, που σημαίνει αδυναμία να πουληθούν τα εμπορεύματα, οδηγεί στη δυσκολία πραγματοποίησης κερδών, άρα στη δυσκολία ή και το σταμάτημα της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, επομένως μένουν και αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Ετσι, φτάνει ο καπιταλισμός στην κρίση. Η κρίση είναι σύμφυτη του καπιταλισμού λόγω αναρχίας της παραγωγής, επειδή η παραγωγή είναι κοινωνική αλλά το αποτέλεσμά της, το κέρδος, το καρπώνεται ο καπιταλιστής, δεν κερδίζει η κοινωνία, και ξεπερνιέται με την υποτίμηση ή και απαξίωση μέρους του κεφαλαίου, με κλείσιμο, καταστροφή κάποιων επιχειρήσεων.
Ετσι πλούτος βγαλμένος από τη δουλειά των ανθρώπων του μόχθου, κεφάλαιο δηλαδή, αδυνατεί να ξαναλειτουργήσει ως τέτοιο, να συνδεθεί δηλαδή με την εργατική δύναμη για να αυξάνεται η κοινωνική παραγωγή. Ακριβώς γιατί εμποδίζεται από την ίδια τη λειτουργία του κεφαλαίου. Που αν δεν μπορεί να αξιοποιείται παράγοντας εμπορεύματα, γίνεται άχρηστο. Αλλά αυτό το κεφάλαιο που συσσωρεύθηκε, ο πλούτος είναι αποτέλεσμα της εργασίας. Να γιατί η κρίση καταδεικνύει τα ιστορικά όρια του συστήματος και την ανάγκη να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές, για να μπορεί η παραγωγή να συνεχίζεται αυξανόμενη αδιάκοπα για την ικανοποίηση όλης της κοινωνίας. Αλλωστε, οι συνθήκες οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού δείχνουν όχι μόνο τη συσσώρευση του πλούτου στον έναν πόλο της κοινωνίας, στους αστούς, αλλά και τη συσσώρευση φτώχειας, ανεργίας, στον άλλο πόλο της κοινωνίας, στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Συσσώρευση και καταστροφή μαζί. Το πραγματικό ζήτημα για την εργατική τάξη, το λαό, είναι η παραγωγή, ο πλούτος που παράγεται, ποιον έχει ιδιοκτήτη, το κεφάλαιο ή το λαό. Η κρίση αναδεικνύει ότι ο καπιταλισμός είναι ξεπερασμένος, επομένως αναδεικνύει το ζήτημα «αστική εξουσία ή εργατική λαϊκή εξουσία».
Τα κυβερνητικά μέτρα όπως η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η αύξηση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων, τσακίζουν το εργατικό, το λαϊκό εισόδημα. Η κυβέρνηση τα εντάσσει στη στρατηγική για την έξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση. Δηλαδή, στη δημιουργία συνθηκών για νέες επενδύσεις και νέα αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι συνδυασμένα με τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις σε Ασφαλιστικό (μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης), ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων, αφαίρεση παροχών σε υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, άρα εμπορευματοποίησή τους, παράδοση της Παιδείας στους επιχειρηματίες.
Κάνουν πιο φτηνό τον εργάτη. Αυτή είναι η στρατηγική τους. Γι' αυτό είναι μόνιμα τα άγρια μέτρα, ενώ θα έρθουν κι άλλα. Την ίδια ώρα, η ανεργία καλπάζει. Σύμφωνα με την επίσημη καταγραφή του ΟΑΕΔ, το ποσοστό ανεργίας εκτινάχθηκε στο 14,6% το Φλεβάρη του 2010 και οι άνεργοι έφτασαν τους 766.159! Υπάρχουν προβλέψεις για αύξηση της ανεργίας στο 20%. Η ανεργία θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, ακόμα και όταν η οικονομία μπει σε φάση ανάπτυξης.
Η διέξοδος
Γίνεται φανερό ότι και σε πολιτικό επίπεδο γίνονται ολοφάνεροι οι δύο αντίθετοι πόλοι που σχετίζονται οργανικά με τους δύο δρόμους ανάπτυξης. Αυτόν που υπηρετεί τα μονοπώλια και αυτόν που υπηρετεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Από τη μια μεριά είναι η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Από την άλλη, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις σε αυτοαπασχολούμενους, φτωχή αγροτιά. Και το ΚΚΕ που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης. Υπάρχουν και κάποιες δυνάμεις (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που κάνουν κριτική στην κυβέρνηση και την πολιτική της, προτείνοντας ταυτόχρονα ως διέξοδο έναν ηθικό καπιταλισμό, χωρίς την κερδοσκοπία των χρηματιστηριακών συναλλαγών, λες και δεν είναι σύμφυτες με τη λειτουργία του καπιταλισμού. Που μιλούν για παραγωγική ανάπτυξη σε αντίθεση με την κερδοφορία των τραπεζών και των χρηματιστηρίων λες και μπορεί να υπάρξει τέτοιος καπιταλισμός. Που περιορίζουν τις λαϊκές διεκδικήσεις στην αναδιανομή, όταν στρατηγική του κεφαλαίου είναι η μεγαλύτερη λαϊκή αφαίμαξη. Παραπλανούν το λαό, υπονομεύουν την ταξική πάλη.
Το κρίσιμο ζήτημα, επομένως, για τους εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δεν είναι απλά και μόνο η απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, αλλά αυτός ο αγώνας να αναπτύσσεται σε σύνδεση με τη διεκδίκηση ικανοποίησης όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και των όρων που αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν. Πολιτική πάλη δηλαδή, για ρήξη και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων για κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Για να γίνει η ιδιοκτησία στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και τη γη, κοινωνική, λαϊκή περιουσία, για να υπάρχει ανάπτυξη υπέρ των εργαζομένων, του λαού. Τότε η οικονομία συνολικά θα είναι σε όφελός του γιατί θα είναι σοσιαλιστική. Με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα αναπτύσσεται συνεχώς η παραγωγή για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Η ανεργία θα εξαλειφθεί.
Αυτός ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που παλεύει το ΚΚΕ, ιδιαίτερα σήμερα, πρέπει να γίνει αντικείμενο συζήτησης, προβληματισμού και ζύμωσης μέσα στους ίδιους τους εργαζόμενους, στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στο μαζικό κίνημα, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση. Να συνδυάζεται με την ανάπτυξη της πάλης για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους. Να συνδυάζεται με την πάλη που οργανώνεται σήμερα ενάντια στα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Να ανοίξει η συζήτηση ότι χωρίς καπιταλιστές η κοινωνία, η παραγωγή μπορούν να αναπτύσσονται. Χωρίς εργάτες, χωρίς το λαό, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Να ανοίξει η συζήτηση ότι το κέρδος των καπιταλιστών, αν τους πάρουμε την ιδιοκτησία, θα πηγαίνει σε όφελος όλης της κοινωνίας, όλου του λαού.
Αυτό είναι και το πραγματικό νόημα της επετείου της Επανάστασης σήμερα. Χωρίς τον επαναστατικό ξεσηκωμό στα 1821 όλων των τότε καταπιεσμένων, δε θα υπήρχε αυτό το ιστορικό γεγονός και το αποτέλεσμά του, η ανατροπή της παλιάς εξουσίας και η εγκαθίδρυση της νέας. Ετσι και τώρα η εργατική τάξη και τα πιο καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα μπορούν να οργανώσουν τη δική τους αντεπίθεση, με το δικό τους μέτωπο για τη δική τους λαϊκή εξουσία. Και τότε, ο λαός, θα 'ναι υπερήφανος, γιατί ως συνεχιστής της Ιστορίας, θα δημιουργεί το δικό του σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό μέλλον. Αυτό είναι το σύγχρονο πατριωτικό και διεθνιστικό μαζί καθήκον της εργατικής τάξης, του λαού σήμερα.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
24/3/2007
-- Για την Επανάσταση του 1821
25/3/2006
-- Για την Επανάσταση του 1821
25/3/2004
-- Το πραγματικό νόημα της Επανάστασης του '21
25/3/2003
-- Το πραγματικό περιεχόμενο και το σημερινό νόημα της Επανάστασης
25/3/2000
-- Επανάσταση εθνικοαπελευθερωτική μα και κοινωνική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου