«πωλείται η Ελλάς»

   Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δήλωσε ότι «απαγορεύεται η πώληση δημόσιας γης» για να προσθέσει η στήλη με ευρηματική διάθεση «διότι επιτρέπεται η πώληση δημόσιας θάλασσας». Το ζήτημα της ικανοποίησης του δημόσιου χρέους της Ελλάδας προς τους απανταχού τοκογλύφους φούντωσε εξαιτίας της γνωστής δήλωσης της «Τρόικας» για την πώληση δημόσιας περιουσίας αξίας πενήντα δισ. ευρώ.

Η εκβιαστική αυτή δήλωση έγινε για να υπενθυμίσει το μνημονιακό δικαίωμα των δανειστών τοκογλύφων πάνω στη δημόσια περιουσία που μπήκε ως ενέχυρο από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Οι πάσης φύσεως επίσημοι κι ανεπίσημοι δημοσιολογούντες από τα χειραγωγημένα τηλεοπτικά κανάλια των εγκάθετων, αντιμετωπίζουν το ζήτημα της οιασδήποτε μορφής

εκχώρησης δημόσιας περιουσίας παριστάνοντας τις ανίδεες μωρές παρθένες. Ομως μπροστά στον επικίνδυνο κουρνιαχτό «πωλείται η Ελλάς» της γης, υπάρχουν πλείστα προηγούμενα γεγονότα που οδηγούν σ' άλλες επιπρόσθετες σκέψεις. Πρόκειται για τα τελευταία γεγονότα περίεργων προσεγγίσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τις ανάλογες της Τουρκίας και του Ισραήλ για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης.

   Ολες οι συζητήσεις είχαν ως επίκεντρο κυρίως το Αιγαίο με κύριο ζήτημα την εκμετάλλευση πετρελαίου. Ηταν άκρως ενδεικτική η θέληση της ελληνικής αστικής τάξης διαμέσου της κυβέρνησης να αποφύγει τις κατ' ιδίαν ενέργειες εκμετάλλευσης του αιγιακού πετρελαίου με την κραυγαλέα άρνηση καθορισμού Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Τώρα με τη γνωστή εμπρηστική δήλωση της «Τρόικας» των τοκογλύφων δανειστών και τη θεατρική αντίδραση της κυβέρνησης για πράγματα που έχει συμφωνήσει και εκχωρήσει στο Μνημόνιο, δημιουργούνται πλείστα ερωτηματικά για την αλήθεια περί της πώλησης δημόσιας περιουσίας - γης. Αυτό ενισχύεται κι από τη δηλωμένη εκτίμηση έγκυρων παραγόντων ότι η διαθέσιμη δημόσια περιουσία επί της γης είναι πολύ μικρότερης αξίας σε σχέση με τα πενήντα δισ. ευρώ εξαιτίας και των παράνομων καταπατήσεων από τα συνήθη κοράκια. Είναι επομένως δικαιολογημένος ο προβληματισμός εάν ο κουρνιαχτός περί «δημόσιας περιουσίας γης» είναι το σύννεφο που κρύβει άλλες επιδιώξεις εκχώρησης δημόσιας περιουσίας, πολλαπλάσιας αξίας και χρόνου ακόμη κι από τα πενήντα δισ. ευρώ.

   Είναι δικαιολογημένος ο ερωτηματικός προβληματισμός του μεγέθους των πραγματικών προθέσεων. Οταν αναζωπυρώνεται το ζήτημα της ελληνο-τουρκικής συγκυριαρχίας συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με αμερικανική ομπρέλα, όταν γίνονται συζητήσεις επισήμων προθέσεων ελληνοτουρκικών οικονομικών συμπράξεων με ευρωενωσίτικη βούλα, όταν γίνονται ανάλογες και με το Ισραήλ με αμερικάνικη μιλιταριστική βούλα, είναι τουλάχιστον περίεργο να σταματά η κουβέντα στα δημόσια επίγεια μικρότερης αξίας χαλάσματα. Ολα δείχνουν ότι η ελληνική αστική τάξη ενεργοποιεί την κυβέρνηση, για συμφωνίες εκχωρήσεων πρωτόγνωρης κλίμακας.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ