ΠΕΡΙ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΩΝ ΜΜΕ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ...

τσά!!!

Eνα καλό παράδειγμα για το πώς εννοεί την υπακοή στους νόμους της η αστική τάξη και το ποια ανυπακοή φοβάται δίνει ο Γ. Μαρίνος στο «Βήμα» της Κυριακής 30/1/2011, υπό τον τίτλο «Οι συνέπειες της ανυπακοής». 
Ο αρθρογράφος αναδημοσιεύει επιστολή αναγνώστη του, ο οποίος περιγράφει την πρακτική των εργοδοτών στην περιοχή του να μην καταβάλλουν «το δώρο Χριστουγέννων, με την ευθεία απειλή της απόλυσης σε όσους έχουν ακόμη δουλειά και με παγερή αδιαφορία σε όσους δούλεψαν κάποιο διάστημα το φθινόπωρο. Τους απαντούν απλώς "δεν έχω να σας δώσω όλο το δώρο που δικαιούστε, αν θέλετε πάρτε 50 ή 100 ευρώ". Και εγώ απλώς σας ρωτάω, όταν μια ευνομούμενη πολιτεία έχει νόμους που λένε ότι ο εργοδότης που δεν πληρώσει το δώρο πρέπει να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη και μάλιστα με τη διαδικασία του αυτοφώρου αδικήματος, αλλά κανείς δεν "συγκινείται" να εφαρμόσει τους νόμους, τότε μήπως "σπρώχνει" τον κάθε αδικημένο προς την αυτοδικία;».

Ο Μαρίνος απαντάει στον αναγνώστη του ως εξής: «Συμμερίζομαι την αγανάκτησή σας (...) εν τούτοις, θα σας συνιστούσα να συγκρατήσετε την οργή σας λόγω των κρίσιμων στιγμών που διέρχεται η χώρα μας και του κινδύνου να βρεθείτε και εσείς άνεργος. Δυστυχώς η αδιαφορία σχεδόν όλων μας στη μη τήρηση των νόμων έφερε βαθμιαία τα πράγματα σε εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση (...) Και, δυστυχώς, τον χορό της ανυπακοής στους νόμους σέρνουν οι συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα, το ΚΚΕ και οι λοιπές "προοδευτικές" δυνάμεις (...) για να ανεβάσουν τη δημοτικότητά τους ή για να ανταποκριθούν στις προσδοκίες ή στις εντολές της κυρίας Παπαρήγα (...) Γιατί, λοιπόν, να μην επωφεληθούν και οι συνήθως διόλου επιρρεπείς προς τη νομιμότητα μικρομεσαίοι επιχειρηματίες; Οπως είναι γνωστό, το ΚΚΕ βάλλει αποκλειστικά εναντίον του μεγάλου κεφαλαίου. Αρα, το μικρομεσαίο κεφάλαιο έχει κάθε λόγο να ανταποκρίνεται στη σύσταση της ανυπακοής στους νόμους (...) Η ανυπακοή και ο πόλεμος που προπαγανδίζουν σήμερα ωθούν στην αυτοδικία και στη βία με την ελπίδα ότι έτσι θα χαθεί ο έλεγχος από την κυβέρνηση και την έννομη τάξη και έτσι θα καταλάβουν την εξουσία για να επιβάλουν τη δικτατορία του ενός κόμματος και τη φίμωση και εξόντωση κάθε αντίθετης άποψης, όπως ίσχυε στο κομμουνιστικό μπλοκ, όπως ισχύει και σήμερα στα απομεινάρια του υπαρκτού σοσιαλισμού (...) Και πάλι χαμένοι θα είναι οι προλετάριοι, μόνο που τότε δεν θα έχουν πια την ελευθερία να δημοσιοποιούν ακινδύνως τη διαμαρτυρία τους».

Ο Μαρίνος χρησιμοποιεί την επιστολή για να στηρίξει τη δικτατορία του κεφαλαίου. Αλήθεια, πότε δικάστηκε εργοδότης γιατί άφησε απλήρωτους εργάτες; Πότε δικάστηκε εργοδότης γιατί δεν πλήρωνε τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία; Ολο διακανονισμούς και απαλλαγές τους κάνουν και πάλι δεν πληρώνουν. Για να μην πούμε για την επιδίωξη όχι να δικάσουν και να φυλακίσουν, αλλά να απαλλάξουν επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν, διαγράφοντας το χρέος τους ύψους 24 δισ. ευρώ. Πότε δικάστηκε εργοδότης επειδή εκβίαζε τους εργαζόμενους «ή δέχεστε να μην πληρωθείτε ή απολύεστε», όπως του γράφει ο επιστολογράφος του; Επομένως, ποιος παρανομεί; Οι εργαζόμενοι που διεκδικούν τον ιδρώτα τους, ή οι επιχειρηματίες; Φαίνεται πως ο Μαρίνος έχει «μυωπία» σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των νόμων. Βλέπει μόνο αυτούς που στηρίζουν τους καπιταλιστές. Οταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν, τους βγάζει παράνομους.

Ταυτόχρονα, βαφτίζει τη διεκδίκηση αυτοδικία. Και τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι που τους κλέβουν; Θα υποκύψουν στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», όπως υποστηρίζουν ο Μαρίνος και το «Βήμα»; Παίρνοντας μάλιστα την «πάσα» της αυτοδικίας, καταλήγει στα εξής συμπεράσματα: Πρώτον, οι εναλλακτικές λύσεις που σου δίνει το «δίκιο» της αστικής τάξης είναι είτε να το αποδεχτείς και να μείνεις απλήρωτος, είτε να το αντιπαλέψεις και να χάσεις τη δουλειά σου. Δεύτερον, το «δίκιο» της αστικής τάξης είναι διπλά απαραβίαστο σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, όπου ακόμα και οι στοιχειώδεις προβλέψεις υπέρ του εργαζόμενου αναστέλλονται «ντε φάκτο», γεγονός που ο εργαζόμενος πρέπει να δεχτεί αδιαμαρτύρητα για να μη φαλιρίσει η χώρα, δηλαδή το κεφάλαιο. Τρίτον, για το γεγονός ότι οι εργοδότες δεν καταβάλλουν το δώρο Χριστουγέννων φταίει το ΚΚΕ και η ανυπακοή που κηρύσσει. Το ΚΚΕ, μάλιστα, είναι υπέρ του να μην πληρώνουν οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες τα προβλεπόμενα στους εργαζόμενους. Και κάνει και μ' αυτό λαθροχειρία.

Γιατί άλλα λέει το ΚΚΕ. Ο εργαζόμενος να πληρώνεται από κάθε επιχειρηματία, μικρό ή μεγάλο, αλλά οι μικροί ξεκληρίζονται από τους μεγάλους, λόγω ανταγωνισμού. Γι' αυτό και πρέπει οι εργαζόμενοι σε συμμαχία με τους μικρούς ΕΒΕ να στρέφονται ενιαία ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια. Ρίχνει επίσης λάσπη στο σοσιαλισμό, που τον παρουσιάζει κάτι σαν τη λέπρα. Το φόβο του έχει, όπως και οι αστοί, γιατί είναι η μόνη λύση για τους λαούς, που ξεπροβάλλει καθαρά μέσα από την κρίση. Κοινωνική παραγωγή, κεντρικός σχεδιασμός, κατάργηση των καπιταλιστών, εργατικός έλεγχος, δηλαδή συνεχής, χωρίς κρίσεις, ανάπτυξη, σε όφελος των λαών και όχι του κέρδους. Μ' αυτά βγάζει σπυράκια. Και τον εκχυδαΐζει στο όνομα της «δημοκρατίας» της εκμετάλλευσης. Ο εργάτης μπορεί να δουλεύει τζάμπα, αλλά τουλάχιστο έχει την ελευθερία να δημοσιοποιεί τις απόψεις του, σε αντίθεση με το σοσιαλισμό. Μόνο που στο σοσιαλισμό έχει δουλειά μόνιμη, σταθερή, με δικαιώματα. Ο Μαρίνος προτρέπει τον εργαζόμενο να «σκάσει και να σκάβει», και να είναι ευχαριστημένος που μπορεί ανώνυμα να λέει τη γνώμη του στο «Βήμα», γιατί αν αντιδρά, το ΚΚΕ θα εκμεταλλευθεί την αναμπουμπούλα, θα έρθει ο σοσιαλισμός και τότε θα φιμωθεί κάθε αντίθετη άποψη. Το παραλήρημα του Μαρίνου αγγίζει τα όρια του γελοίου. Είναι όμως δηλωτικό της προπαγάνδας της αστικής τάξης, η οποία δε διστάζει να ενσωματώσει και το πιο φαιδρό «επιχείρημα» για να θωρακίσει το βάρβαρο «δίκιο» της απέναντι στους εργαζόμενους και το λαό.

Π.

  ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ:

Βάρναλης Kώστας

Η Μπαλάντα του κυρ-Mέντιου

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια! Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια, 10
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά. 20

Kαι ζεβγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αφτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη 30
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός! 40

Δούλεβε για να στουμπώσει
όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι.
Mη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα, 50
θα ξεκουραστώ κ' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ! είν' η ζωή), 60

η ψυχή μου θενά δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο: 70
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Mα με την κουβέντ' αφτή
πόρτα μού κλεισε κι αφτί. 80

Tότενες το μάβρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσου από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κ' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου 90
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λεφτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου -
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς. 100

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κ' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".