Η προβοκάτσια είναι κλασική τακτική για όποιον θέλει να στρέψει την προσοχή σε στημένα γεγονότα για να αποτρέψει την εξέλιξη άλλων γεγονότων που γεννά η ίδια η ζωή.
Είναι μαϊμουδιά. Και σαν τέτοια γίνεται εύκολα αντιληπτή.
Το μπάσιμο τραμπούκων προχτές σ' ένα θέατρο, ως «αθλητική», δήθεν, διαμαρτυρία, έκανε μπαμ από χίλια μίλια μακριά για το στημένο του πράγματος. Τα άρθρα, που επιχείρησαν να το αναγάγουν σε «κοινωνικό φαινόμενο», είχαν γραφτεί πριν ακόμα οι τραμπούκοι εκτελέσουν το σχέδιο. Η βιασύνη με την οποία στον αστικό Τύπο έσπευσαν να στήσουν συνειρμό με τη «Μαρφίν», αποκάλυψε το ενιαίο κέντρο που κινεί τέτοιου τύπου νήματα και ποιον αντίπαλο θέλουν πράγματι να αντιμετωπίσουν.
Το κεφάλαιο, η κυβέρνησή του και διάφοροι «καλοθελητές» που με επιδότηση «μη κυβερνητικής οργάνωσης» προσπαθούν να κατοχυρωθούν ως «κίνημα», έχουν καθαρό πως απέναντι στη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζεται και τα ακόμα χειρότερα που αυτή φέρνει, δεν μπορεί παρά να ορθώσει το ανάστημά του ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα που θα αξιώνει την ανατροπή και αυτής της πολιτικής και των φορέων της. Εχουν καθαρό πως η επιδιωκόμενη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η δουλειά λάστιχο, οι συντάξεις πείνας, η ακριβοπληρωμένη Υγεία, η Παιδεία - εργοστάσιο παραγωγής σύγχρονων σκλάβων, η εξαφάνιση κάθε ίχνους Πρόνοιας, δεν μπορούν να περάσουν με τα θύματα να κραυγάζουν «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»...
Απέναντι στο αναγκαστικά ογκούμενο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να υψώσει το φράχτη του νόμου της δικτατορίας της. Αλλά παράλληλα γίνεται εμφανής η προσπάθειά της να ντύσει ιδεολογικά τη δικτατορία της έτσι ώστε να εξασφαλίσει συμμαχίες υπέρ της άσκησης μιας πολιτικής, που ενώ χτυπά τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, επιχειρεί να εμφανιστεί ως σωτηρία του λαού.
Παράδειγμα, το άρθρο στα ΝΕΑ με το οποίο κάνουν ένα άλμα από την ταξική πραγματικότητα του σήμερα (που αποκαλύπτει πως νόμος στη σημερινή κοινωνία είναι το δίκιο του κεφαλαίου, νόμος που αμφισβητείται από την εργατική τάξη, που θέλει να επιβάλει ως νόμο το δίκιο του εργάτη) και με μια αναφορά σε έναν ορισμό «περί ελευθερίας» τριών αιώνων πριν (τότε που οι αστοί έπρεπε με νόμους να προστατέψουν ο καθένας την ελευθερία του απέναντι στους άλλους της τάξης του) πάνε να στρέψουν τα θύματα ενάντια στα θύματα. Ζητάνε από την εργατική τάξη να σεβαστεί τους νόμους της αστικής τάξης, δηλαδή τους νόμους που αγιοποιούν την εκμετάλλευση, και να στραφεί ενάντια σ' εκείνους τους εργάτες που παλεύουν για την κατάργηση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης.
Αυτό που αποκαλύπτει την επιδίωξη είναι η προβοκάτσια. Αξιοποιούν την επίθεση στο θέατρο για να τσουβαλιάσουν μ' αυτήν τις κινητοποιήσεις που αμφισβητούν το κεφάλαιο στην ασυδοσία του.
Η αστική τάξη προετοιμάζει την επόμενη επιδρομή της στα λαϊκά δικαιώματα.
Καταφεύγει στην προβοκάτσια για να περάσει στην απειλή: «Αφού είσαστε παραβάτες, θα υποστείτε τον πέλεκυ του νόμου».
Οσο αυθαίρετη είναι η εκτίμηση περί παρανομίας των απεργών, άλλο τόσο αυταπάτη είναι και η βεβαιότητα της κυβέρνησης και του Τύπου της, ότι αυτό που ονομάζουν «κοινωνία» συγκροτείται μόνο από υπερασπιστές του κεφαλαίου.
Κοντός ψαλμός... Οι κινητοποιήσεις που οργανώνονται με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ έχουν πεντακάθαρα χαρακτηριστικά: Διαδηλώνουν πως τα κορόιδα τέλειωσαν. Πως τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν αντέχουν άλλο, αλλά και ότι γυρνούν την πλάτη στους εκβιασμούς, τραβούν το δρόμο τους με καθαρό κι ανυποχώρητο στόχο: Να πληρώσει η πλουτοκρατία.
Αυτό είναι το πικρό ποτήρι που προσπαθεί να αποφύγει η αστική τάξη. Κι έχουμε κάθε λόγο να την κάνουμε να το πιει ως την τελευταία γουλιά.
Ασχετο...: Στο άρθρο στα ΝΕΑ χρησιμοποιείται ένα απόσπασμα του Τζον Λοκ «περί ελευθερίας». Και, ω της σύμπτωσης, σε άρθρο του και ο γνωστός Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ χρησιμοποιεί το ίδιο κείμενο για να αποδείξει πως πρέπει να ξεμπερδεύει η «κοινωνία» με την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία του ΚΚΕ. «Λεπτομέρεια»: Οπως και στα ΝΕΑ έτσι και στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επιχειρείται να ταυτιστούν οι ταξικοί αγώνες με πράξεις που φέρνουν φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα υπηρεσιών που έχουν αποστολή το πλαγιοκόπημα του λαϊκού κινήματος. Η «λεπτομέρεια», εκτός πολλών άλλων, δείχνει και πόσο υψηλή και απόλυτη πρέπει να είναι η επαγρύπνηση και περιφρούρηση στους λαϊκούς αγώνες. Γιατί η αστική τάξη είναι αδίστακτη. Το αποκαλύπτουν οι γραφιάδες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου