Επικίνδυνη πολιτική...

«Το πρόβλημα είναι εθνική κυριαρχία ή μια μορφή καπιταλιστικής κρίσης;...Οι εργαζόμενοι ...θέλουν ένα λαϊκοδημοκρατικό μέτωπο που αξιόπιστα και με επιμονή θα ζητήσει να φύγει αυτή η κυβέρνηση. Ναι, αλλά αν φύγει αυτή η κυβέρνηση τι θα έρθει; ...Ας φανταστούμε μια λαϊκοδημοκρατική κυβέρνηση όχι με στόχο το σοσιαλισμό... Προέχει πάνω απ' όλα το χρέος. Εχουν διατυπωθεί προτάσεις. Δεν συγκλίνουν πουθενά οι αριστερές συλλογικότητες; Δεν μπορούν να εμφανιστούν με τα λάβαρά τους αλλά με κοινά, μίνιμουμ, συνθήματα-αιτήματα, στις 23 Φλεβάρη; Π.χ. ένα πλαίσιο περιλαμβάνει:

1. Να φύγει η κυβέρνηση. Εκλογές.

2. Μεταβατική κυβέρνηση (για κούρεμα/αναδιαπραγμάτευση του χρέους και άμεσο πρόγραμμα σωτηρίας). Κοινωνικοποίηση των τραπεζών.

3. Κατάργηση του Μνημονίου και όλων των νόμων από την εφαρμογή του. Επιτροπή Λογισμικού Ελέγχου.

4. Μείωση στρατιωτικών δαπανών.

5. Ποινικές και πολιτικές ευθύνες για χρέος - σκάνδαλα.

6. Επιστροφή του ελληνικού στρατού από Αφγανιστάν και Ιράκ.

7. Ασυλο και χαρτιά στους πρόσφυγες (μη εφαρμογή του Δουβλίνου ΙΙ).

8. Ελεύθερος συνδικαλισμός παντού.

Ενα τέτοιο πλαίσιο ή παρόμοιο, μπορεί να δημιουργήσει δυναμικές που θα ξεπεράσουν φόβους, κολλήματα και δισταγμούς μέσα στην κοινωνία». Αυτά γράφει η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, «Δρόμος». «Κάτω η κυβέρνηση, όχι στο μνημόνιο, έξω η τρόικα, εθνικοποίηση των τραπεζών και εργατικός έλεγχος»,γράφει η εφημερίδα του ΝΑΡ «Πριν» για την απεργία. Μερικά από τα αιτήματα που αναγράφονται ως πλαίσιο τα παλεύει το εργατικό, το λαϊκό κίνημα. Αλλά τι θέλουν να πουν με τα παραπάνω; Να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να έρθει μια άλλη κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τα παραπάνω, ως διέξοδο υποτίθεται φιλολαϊκή.

***

Πόσο φιλολαϊκή διέξοδος όμως μπορεί να είναι μία κυβέρνηση που βαφτίζεται «λαϊκοδημοκρατική» με πολιτικό πρόγραμμα τα συγκεκριμένα αιτήματα; Πώς θα το κάνει όταν αφήνει άθικτο τον πυρήνα της εξουσίας δηλαδή τα μονοπώλια, την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής;

Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή. Γιατί μπαίνει το ερώτημα αν σήμερα αυτό που τσακίζει την εργατική τάξη και το λαό είναι «πρόβλημα εθνικής κυριαρχίας ή μια μορφή καπιταλιστικής κρίσης». Για να συγκαλύψουν την ουσία και των δύο αυτών κρίσιμων για το εργατικό κίνημα ζητημάτων ως προς την απάντηση. Είναι λοιπόν πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας; `Η μήπως κατοχής από την τρόικα; Δηλαδή η αστική τάξη της Ελλάδας (π.χ. Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Μπόμπολας, Κόκκαλης, Αλαφούζος κλπ.) καταπιέζεται από την τρόικα; Αυτό λέει η πιο πάνω άποψη! Οτι το κεφάλαιο στην Ελλάδα καταπιέζεται!

Γιατί όμως δε δίνει απάντηση αν είναι «πρόβλημα καπιταλιστικής κρίσης»; Γιατί θεωρεί ότι δεν είναι. Συμφωνεί με την άποψη της κυβέρνησης και των αστικών επιτελείων ότι πρόκειται για «κρίση χρέους». Γι' αυτό απαντά ότι «Προέχει πάνω απ' όλα το χρέος». Αν απαντούσαν θετικά στο ζήτημα της κρίσης του καπιταλισμού, ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν στη διέξοδο. Και διέξοδος από την κρίση σε όφελος του λαού χωρίς την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας δεν υπάρχει. Αλλά λένε μόνοι τους ότι το ζήτημα δεν είναι η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

***

Μιλούν για «κούρεμα/αναδιαπραγμάτευση του χρέους». Μα ακριβώς γι' αυτό μιλούν και αστικά επιτελεία, ως μέσο για τη σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας. «Κούρεμα» σημαίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, αναπόφευκτη στην καπιταλιστική κρίση και προϋπόθεση για την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλωστε και στα πλαίσια της ΕΕ έχουν γίνει ανάλογες προτάσεις ως διέξοδος για το σύστημα. Και ποιος θα πληρώσει την αναδιαπραγμάτευση; Μήπως το κεφάλαιο; Μιλούν για «Κοινωνικοποίηση των τραπεζών». Από ποια εξουσία; Από την εξουσία του κεφαλαίου που θα διαχειρίζεται μια κυβέρνηση σε όφελος του λαού! Αυτό και αν είναι «το άκρον άωτον» της ουτοπίας. Τα ίδια πάνω κάτω ως προς την ουσία της διεξόδου προτείνει και το «Πριν», που επίσης προβάλλει την ανάγκη αγώνα ενάντια στην «κατοχή». Να λοιπόν που συμπλέουν «οι αριστερές συλλογικότητες».

***

Αυτές οι θεωρίες που λένε ότι η λαϊκή πάλη μπορεί να φέρει φιλολαϊκή διέξοδο χωρίς να κατευθύνεται στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, οδηγούν την εργατική τάξη, το λαό, στη συνθηκολόγηση και στο συμβιβασμό. Οι προτάσεις αναδιάρθρωσης του χρέους, ακόμα και το αίτημα για τη διαγραφή, η έξοδος από το ευρώ, αποκομμένες από το ποια εξουσία θα τις επιχειρήσει, καταλήγουν αντιλαϊκά, είναι αδιέξοδες, είναι αφομοιώσιμες από το σύστημα. Ουσιαστικά καλούν το λαό να παλέψει για το απραγματοποίητο της φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού, επομένως για την υποταγή του στον καπιταλισμό. Είναι επικίνδυνη πολιτική.

Ι.