Σελίδες

15 Φεβ 2011

Είναι σύγκρουση εφ' όλης της ύλης...

Ούτε ένα 24ωρο δεν κράτησαν οι παλικαρισμοί της κυβέρνησης και του αστικού Τύπου για την τρόικα.
Εκεί που οι τηλεθεατές άρχισαν να πείθονται από το θέατρο και να ρωτάνε «ρε, μπας και τους την έφερε η τρόικα;», βγήκε η ίδια η κυβέρνηση και δήλωσε ότι είναι δικό της το πρόγραμμα. Τότε, γιατί έσκουζαν; Για το ποιος θα κάνει την παρουσίαση.
Υστερα το 'ριξαν στον καλαματιανό: «Δεν είναι πώληση, είναι αξιοποίηση».
Αυτοί που χτίζουν στα δάση «αξιοποίηση» κάνουν. Το πέρασμα της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου στην εταιρεία «Ελληνικά Ακίνητα» γι' αυτό έχει γίνει, για την «αξιοποίηση». Ηδη, από χτες έχει ενταθεί και η σχετική διαφήμιση για ένα προς ένα τα «φιλέτα», για τα οποία προχτές δήλωναν ότι δεν πωλούνται. Εντάξει, «αξιοποιούνται»...

Κι όμως. Ξέρουν πως το κρίσιμο δεν είναι τι θα προσφέρουν για πούλημα. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το περίφημο χρέος, αλλά η ίδια η καπιταλιστική κρίση. Ξέρουν ότι στη διαδικασία αντιμετώπισης της κρίσης το ίδιο το σύστημα καταστρέφει μέρος του κεφαλαίου: Και επιχειρηματίες και εργατική δύναμη.
Και εκεί επικεντρώνουν. Οι ανακοινώσεις της προηγούμενης Παρασκευής δεν αφορούσαν μόνο το τι πωλείται, αλλά ολόκληρο το πακέτο του νέου μνημονίου.
Αυτό το πακέτο, που έχουν συναποφασίσει κυβέρνηση και τρόικα, επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ ότι «οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που τσακίζουν τους εργαζόμενους δεν έχουν τέλος. Αποτελεί στρατηγική τους επιλογή, για να ισχυροποιηθούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η προώθηση μέτρων όπως: Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και θεσμοθέτηση ατομικών, η δραστική μείωση των μισθών, η γενίκευση της ελαστικής προσωρινής εργασίας, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και υποδομών» (η εκτίμηση στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).
Με αυτά σαν δεδομένα, η εργατική τάξη, πλατύτερα λαϊκά στρώματα, δεν έχουν απέναντι μόνο την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΝΔ, που έχει κάνει ξανά και ξανά καθαρό ότι συμφωνεί με τις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα.
Με αυτά τα δεδομένα, για την εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, πρέπει να γίνεται όλο και πιο καθαρό πως «ο αγώνας για ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών απαιτεί οριστικό απεγκλωβισμό του λαού από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, συμπόρευση με το ΚΚΕ, οργάνωση του λαϊκού μετώπου πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με κοινωνικά τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο, που απαιτεί πάλη για την εργατική, λαϊκή εξουσία» (το «διά ταύτα» στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).
Επειδή ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα, επειδή τα αδιέξοδα που συναντά η αστική τάξη και η κυβέρνησή της στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης αποκαλύπτουν πως μόνο με όξυνση της βαρβαρότητας μπορούν να συνεχίσουν, γι' αυτό η προσοχή τους εστιάζεται στο επαναστατικό κίνημα.
Αρθρα επί άρθρων, αφιερώματα στον κυριακάτικο Τύπο, στα οποία εμφανίστηκαν οι πλέον απίθανοι καθηγητές πανεπιστημίων για να αποδείξουν πως ο κίνδυνος βρίσκεται στην οργανωμένη ανυπακοή, σ' αυτό, δηλαδή, που για το λαό είναι ο πραγματικός μονόδρομος.
Στη βιασύνη και την αγωνία τους θρασύτατα χαρακτηρίζουν «στραβό δρόμο» τους αγώνες που οδήγησαν σε κατακτήσεις την εργατική τάξη. Ετσι, βάζουν στο ίδιο σακί τις λοβιτούρες της αστικής τάξης με τις κατακτήσεις των εργατών για να στηρίξουν το «ζούσαμε με δανεικά», σε μια παραλλαγή της ρήσης του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε».
Παριστάνουν τους νοικοκύρηδες και προσπαθούν να τραβήξουν μαζί τους τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. Αποκαλύπτουν, όμως, οι ίδιοι, ότι το πρόβλημά τους είναι το οργανωμένο λαϊκό κίνημα (πέντε ολόκληρες σελίδες αφιέρωσε το κυριακάτικο ΒΗΜΑ για να στηρίξει την αυθαιρεσία πως αυτό που φταίει είναι η ανομία, την οποία και προσδιόρισε επακριβώς στους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη).
Παρουσιάζουν αυθαίρετα το κράτος σαν «φορέα κοινωνικής αλληλεγγύης», όταν το χαρακτηριστικό αυτού του κράτους είναι η μηχανή που διασφαλίζει το αδιατάρακτο της αστικής εξουσίας. Το κράτος που ξανά και ξανά έχει αποδείξει πως έχει πυγμή όταν πρόκειται να χτυπήσει την εργατική τάξη (εκτός κι αν «κοινωνική αλληλεγγύη» εννοούν να δουλεύουν οι πολλοί για να περνάνε καλά οι καπιταλιστές. Τέτοια αλληλεγγύη να λείπει).
Επειδή γίνεται σε όλο και περισσότερους συνείδηση ότι μ' αυτήν την εξουσία, ενός τέτοιου συστήματος, πρέπει να ξεμπερδεύουν, η αστική τάξη σπεύδει όσο είναι καιρός να ενεργοποιήσει, με τα περί «σιωπηλής πλειοψηφίας», τον περίφημο «κοινωνικό αυτοματισμό», για να εξασφαλίσει συμμάχους ανάμεσα στα θύματά της. Είναι μια επικίνδυνη τακτική, καθώς σκοπεύει να μεταφέρει τον πόλεμο από διαπάλη των εργατών με τους καπιταλιστές, σε μάχη μεταξύ εργατών. Δεν πρέπει να περάσει.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:  Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου