Ο φράχτης και οι πύλες.

Η χώρα μπαίνει στο 2011 σφραγισμένη σαν μοσχάρι με το σημάδι το πυρακτωμένο της φάρμας - φέουδο. Δεν ανήκει ούτε σ' αυτούς που την υπερασπίστηκαν με το αίμα τους όταν τη διάβαιναν οι αγκυλωτοί σταυροί, ούτε σ' αυτούς που την κρατάνε όρθια με τη δουλειά και τον ιδρώτα τους σήμερα όπως και χτες. Η χώρα ανήκει στην περιορισμένη και φθαρμένη αστική της τάξης, όπως εκπροσωπείται από το διάδοχο μιας φαμίλιας - δυναστείας και τον πορτιέρη της «ιδεολογίας» του, που μετράει σ' αυτήν «ζώα, κοπρίτες, τρελούς, ηλίθιους, λαμόγια, τεμπέληδες, γίγαντες, νάνους, μεγάλους τραγουδιστές, φασίστες, σωβρακοδείχτες...».

Στο Ερζερούμ, αυτή η χώρα γίνεται και αντικείμενο παζαριού με την αντίστοιχη φάρμα των Τούρκων αστών, γιατί τα πράγματα σκούρηναν και χρειάζονται στρατιές μισθοφόρων και ντόπιων ένστολων για να μην εξεγερθούν τα ζώα της ένθεν κακείθεν του Αιγαίου φάρμας. Τα ζώα εργαζόμενοι ξέρουν ότι κάθονται πάνω σε γη θησαυρό. Με ήλιο, με θάλασσες, με παραλίες, κάμπους, βουνά δοξασμένα. Κάθονται πάνω σε λιγνίτη, χρυσό, ουράνιο, πετρέλαιο, βράχια, θαλάσσια σταυροδρόμια και ποιητές με ψυχή και πνεύμα αθάνατο.

Πάνε πάρα πολλά χρόνια πίσω που πάτησα το πόδι μου στο Ερζερούμ, στο δρόμο προς Ιράν όταν μαινόταν ο πόλεμος με το Ιράκ και είχε ξεσπάσει η κρίση των ομήρων στην αμερικανική πρεσβεία της Τεχεράνης. Ηταν λίγες εβδομάδες μετά το πραξικόπημα του Ετσεβίτ. Στο Ερζερούμ εξορίζονταν αριστεροί και αντιφρονούντες. Από την ίδια πόλη είχαν στρατολογηθεί απελπισμένοι θεόφτωχοι κατσαπλιάδες ως κορμός του σώματος εισβολής στην Κύπρο. Οι γυναίκες κυκλοφορούσαν με μπούργκα. Η ιστορία διδασκόταν διαφορετικά απ' όλη την υπόλοιπη Τουρκία και συνάμα ο νομάρχης επόπτευε ένα τεράστιο τηλεοπτικό δορυφορικό κανάλι που δίδασκε τούρκικα τους πληθυσμούς με αλταϊκές ρίζες στις ασιατικές δημοκρατίες του σοβιετικού υπογάστριου. Ηταν 1979. Κι ο πόλεμος των καπιταλιστών για τα πετρέλαια (απ' τον Κόλπο ως τα σύνορα Κίνας - Αφγανιστάν) και το φυσικό αέριο, όπως τον ζούμε σήμερα, μόλις άρχιζε... 32 χρόνια μετά, με αποτυχημένο και σε βαθιά κρίση το καπιταλιστικό σύστημα, με πολέμους, χούντες, τρομοκρατία, ο Παπανδρέου κι ο Ερντογάν μιλάνε για το κλίμα, τους μετανάστες, την ειρήνη των συμφερόντων της τάξης τους.

Στο Ερζερούμ - συμβολικά και ολοφάνερα - ανοίγουν οι πύλες ισοπέδωσης κάθε έννοιας συνόρων και πολιτικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων δούλων. Δεν είναι ειρήνη σ' έναν κόσμο που αλλάζει. Είναι άνοιγμα πυλών, γιγάντων, σε πολυεθνικά και ντόπια ελληνοτουρκικά, οικονομικά συμφέροντα, για έλεγχο και απομύζηση των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής.

Με όχημα κάτι ασύλληπτες ευρωΝΑΤΟικές ιδέες, την ίδια ώρα, τα βομβαρδισμένα και τρομοκρατημένα ζώα - πρόσφυγες θα πέφτουν πάνω σε φράκτες σαν τα κοτόπουλα επί σφαγή. Αρατε πύλες για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, κλείστε τις οδούς, τα σοκάκια, τα ποτάμια, τον αέρα για τα ανθρώπινα ζώα, τα πολιτικά ζώα, που αναζητούν διαφυγή απ' την κόλαση του ιμπεριαλισμού. Δεν υπάρχει έντιμος άνθρωπος, όπως λέει και το Κόμμα, που δεν έχει πια καταλάβει τι διακυβεύεται σε «πολιτισμένες» συναντήσεις τύπου Ερζερούμ. Και δεν θα παραμείνει τίμιος και άνθρωπος αν δεν δράσει για να ξαναπάρει πίσω όσα επέτρεψε να του στερήσουν οι φεουδάρχες της εποχής... Για ν' ανοίξουν οι πύλες της αβύσσου τους...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ