Στην επιστολή που στάλθηκε στις 29 Νοέμβρη 2010 προς τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα της Ευρώπης και υπογράφει η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ σημειώνεται:
«Αγαπητοί σύντροφοι,
Σε μερικές μέρες θα διεξαχθεί στο Παρίσι το 3ο συνέδριο του λεγόμενου "Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς". Το συνέδριο διεξάγεται τις ίδιες ακριβώς ημερομηνίες (3-5 Δεκέμβρη), με τη Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, που θα πραγματοποιηθεί φέτος στη Νότια Αφρική. Δείχνοντας και μ' αυτόν τον προκλητικά συμβολικό τρόπο το διασπαστικό κι υπονομευτικό ρόλο του ΚΕΑ, σε βάρος του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Οπως θα γνωρίζετε, το ΚΚΕ εξαρχής τοποθετήθηκε αρνητικά στο ενδεχόμενο ίδρυσης αυτού του "ευρωπαϊκού κόμματος". Αλλα κόμματα, που στο παρελθόν είχαν ακολουθήσει στην Ευρώπη το λεγόμενο ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, κι ήταν σε αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, πρωτοστάτησαν στην ίδρυσή του. Σ' αυτήν τους τη στάση βρέθηκαν μαζί τους μια σειρά κόμματα που έχουν παραιτηθεί από κάθε αναφορά στα κομμουνιστικά ιδανικά, όπως στην Ελλάδα είναι το κόμμα ΣΥΝ, που μάλιστα παίζει ένα διαρκή αντικομμουνιστικό ρόλο, καθώς και το κόμμα DIE LINKE από τη Γερμανία. Τέλος, μια σειρά άλλα ΚΚ αποφάσισαν να ενταχθούν ως "παρατηρητές" στο ΚΕΑ, συνυπολογίζοντας κάθε φορά διαφορετικούς παράγοντες.
Σήμερα, που έχουν περάσει κάποια χρόνια, θεωρούμε πως επιβεβαιώνεται η εκτίμησή μας, αν αξιολογήσουμε τη δράση, τις θέσεις κι όλη την εμπειρία από την ύπαρξη του ΚΕΑ.
Στα προγραμματικά ντοκουμέντα (καταστατικό και πρόγραμμα) του το ΚΕΑ αρνείται καθετί το κομμουνιστικό, απορρίπτει τις επαναστατικές παραδόσεις, εχθρεύεται τον επιστημονικό σοσιαλισμό, την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση. Με βάση το καταστατικό του ως θεσμικό στοιχείο της ΕΕ αποδέχεται ως δεδομένο την αιωνιότητα της καπιταλιστικής ΕΕ, και βασικός όρος για την ύπαρξή του είναι η αποδοχή ότι δε θα αμφισβητήσει το πλαίσιό της.
Αυτό διαφαίνεται και στα υλικά του 3ου συνεδρίου του ΚΕΑ, όπου με προτάσεις του τύπου "να γίνουν βήματα προς την κατεύθυνση για την απαλλαγή των πολιτικών της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών από τον κλοιό των χρηματιστικών αγορών", προβάλλεται η αντίληψη του "εξανθρωπισμού" του καπιταλισμού. Ως δήθεν "ριζοσπαστικές αλλαγές", προτάσσονται μέτρα εκσυγχρονισμού του καπιταλισμού με τον αδιέξοδο στόχο περί "εκδημοκρατισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης", της ένωσης που έχει συγκροτήσει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο για την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση των λαών της Ευρώπης και για την επικράτησή του στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Το ότι οι ηγετικές δυνάμεις του ΚΕΑ, που ηγούνται αυτού του κόμματος και διαμορφώνουν την πολιτική του γραμμή, κινούνται μέσα στα όρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, φαίνεται κι από τις εκκλήσεις υποστήριξής τους προς την ιμπεριαλιστική ΕΕ, που την καλούν να παίξει έναν αναβαθμισμένο ρόλο στον κόσμο. Φαίνεται από το ότι εστιάζουν στα ντοκουμέντα τους στο λεγόμενο "νεοφιλελευθερισμό", καλλιεργώντας αυταπάτες στους εργαζόμενους της Ευρώπης πως μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια του καπιταλισμού μια άλλη πολιτική διαχείρισης, που δήθεν μπορεί να επιλύσει τα λαϊκά προβλήματα. Για άλλη μια φορά διαφαίνεται έτσι ο επικίνδυνος ρόλος του ΚΕΑ, ως φορέα εγκλωβισμού δυνάμεων στα πλαίσια του καπιταλισμού και "ουράς" της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Τα "δάκρυα" που χύνει το ΚΕΑ αναγνωρίζοντας στα ντοκουμέντα του 3ου συνεδρίου πως η εξάλειψη του "υπαρκτού σοσιαλισμού" οδήγησε στη χειροτέρευση της ζωής των εργαζομένων, είναι υποκριτικά, από τη στιγμή που οι δυνάμεις που ηγούνται στο ΚΕΑ ήταν μεταξύ εκείνων που πολέμησαν, μαζί με δεξιούς και σοσιαλδημοκράτες, την ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες και σήμερα ακόμη έχουν αποδεχτεί και χρησιμοποιούν ολόκληρη την επιχειρηματολογία της αστικής τάξης, που καταλήγει στην ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού. Οχι τυχαία, στα ντοκουμέντα του ΚΕΑ δεν υπάρχει καμία αναφορά στην απαράδεκτη διαστρέβλωση της Ιστορίας, που πραγματοποιούν η ΕΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης κι άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, σε βάρος της Ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη.
Ως κηρύγματα ιεραποστόλων ακούγονται οι διαφωνίες του ΚΕΑ με τη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και των διεθνών σχέσεων, τη στιγμή που αυτό το κόμμα κηρύσσει την υποστήριξή του σ' έναν ενεργητικότερο ρόλο της ΕΕ στον κόσμο κι έχει αποδεχτεί την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Αμυνας. Το ίδιο ισχύει και για την έκκληση περί "διάλυσης του ΝΑΤΟ", όταν αυτό το αίτημα δε συνδέεται με την πάλη για την έξοδο της κάθε χώρας - μέλους από αυτό.
Οι αναφορές στη δίκαιη λύση μιας σειράς διεθνών προβλημάτων (Παλαιστινιακό, Κυπριακό, εμπάργκο στην Κούβα) είναι πέρα για πέρα υποκριτικές όταν δηλώνεται πως θα λυθούν, όχι χάρη στην αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών, αλλά στην εφαρμογή του διεθνούς κι ευρωπαϊκού δικαίου. Μα για ποιο "δίκαιο" μιλά το ΚΕΑ; Το τι σημαίνει διεθνές κι ευρωπαϊκό δίκαιο το δείχνει σήμερα η απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, που νομιμοποιεί τη ΝΑΤΟική επέμβαση στα Βαλκάνια και το προτεκτοράτο του Κοσσόβου. Το δείχνει η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που δικαίωσε τη Λετονία, που δίωξε και φυλάκισε τον αντιφασίστα βετεράνο Βασίλι Κόνονοφ, επειδή σύμφωνα με το δικαστήριο έδρασε ως "τρομοκράτης" το 1944, πολεμώντας τις ναζιστικές ορδές που είχαν εισβάλει στην πατρίδα του, την ΕΣΣΔ. Το δείχνει η εχθρική κι επιθετική Κοινή Θέση της ΕΕ απέναντι στην Κούβα. Το δείχνει η νομοθετική απαγόρευση της δράσης ΚΚ σε μια σειρά χώρες της ΕΕ. Το δείχνει η νομοθετική απαγόρευση των συμβόλων του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος σε διάφορες χώρες της ΕΕ. Το ΚΕΑ, για άλλη μια φορά, σιωπά για όλα τα παραπάνω. Εθελοτυφλεί και δείχνει να μη λαμβάνει καθόλου υπόψη του την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, που αποτυπώνεται, με τον έναν ή άλλον τρόπο, και στο "δίκαιο", που σήμερα κυριαρχεί και που δεν είναι άλλο από το ιμπεριαλιστικό δίκαιο του ισχυρότερου.
Σύντροφοι,
Είναι καιρός πια να ξεπεραστούν οι αυταπάτες γύρω από το ρόλο που παίζει το ΚΕΑ. Το ΚΚΕ καλεί τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα, που για διάφορους λόγους εντάχθηκαν, ως μέλη ή παρατηρητές στο συγκεκριμένο κόμμα "προκάτ" (που έχει φτιαχτεί με τους όρους της ΕΕ και για να την υπηρετήσει), να επανεξετάσουν τη στάση τους. Η παραπέρα αποδυνάμωση αυτού του "αριστερού" κόμματος της ΕΕ, η ενίσχυση της ισότιμης συνεργασίας των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων στην Ευρώπη στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, άσχετα από τα όρια και τους όρους της ΕΕ, αποτελεί τη μοναδική ελπίδα για την ανασυγκρότηση του ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος και είναι η μόνη φερέγγυα απάντηση στην επιθετικότητα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Η ΚΕ του ΚΚΕ»
Στη χτεσινή «Αυγή» δημοσιεύτηκε κείμενο με τίτλο «Πολιτικό λιβελογράφημα του ΚΚΕ κατά του ΚΕΑ» και αναφέρεται στην επιστολή της ΚΕ του ΚΚΕ προς τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα της Ευρώπης, που στάλθηκε στις 29/11, με αφορμή τη διεξαγωγή του Συνεδρίου του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Η «Αυγή» καταγγέλλει το ΚΚΕ ότι επιμένει «στη γνώριμη γραμμή της απομόνωσης και του σεκταρισμού», ότι «αντιμετωπίζει ως εχθρό του κινήματος το ΚΕΑ» και ότι «σε στιγμές κλιμάκωσης της επίθεσης του κεφαλαίου κατά του κόσμου της εργασίας η ηγετική ομάδα του Περισσού επιλέγει να θέσει στο στόχαστρό του κατά κύριο λόγο τον ΣΥΝ και το γερμανικό κόμμα της αριστεράς Die Linke». Είναι φανερή η προσπάθεια του συντάκτη και της εφημερίδας να κρύψουν πίσω από τις εντυπώσεις και τον άθλιο χαρακτηρισμό «λιβελογράφημα» την αδυναμία τους να αντιπαρατεθούν πολιτικά με το ΚΚΕ. Γι' αυτό και στο κείμενο δεν υπάρχει ούτε μια φράση, ούτε μια ερμηνεία που να δικαιολογεί τον τίτλο «λιβελογράφημα». Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Το πολιτικό κείμενο που απέστειλε το ΚΚΕ προς τα Εργατικά και Κομμουνιστικά Κόμματα της Ευρώπης δίνει την καρδιά της στρατηγικής του ΚΕΑ και των κομμάτων που το συναπαρτίζουν, μεταξύ των οποίων και ο ΣΥΝ. Αυτό είναι που ενοχλεί τον ΣΥΝ, αφού η σοσιαλδημοκρατική φιλοευρωενωσιακή γραμμή, που υπερασπίζεται με τις άλλες δυνάμεις του ΚΕΑ, αποκαλύπτεται στα μάτια ολοένα και περισσότερων εργαζόμενων σαν γραμμή ήττας και ενσωμάτωσης, σε μια περίοδο που η ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής πάλης είναι αναγκαία και επίκαιρη όσο ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφή