ΣΕΒ:εκμετάλλευση στο έπακρο της εργατικής δύναμης, πληρώνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα.

Οι καπιταλιστές ξέρουν πως το κλειδί για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, άρα και αύξησης των κερδών, είναι η αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας.

Εκεί στόχευαν πάντα, εκεί στοχεύουν και σήμερα. Ηταν ζήτημα χρόνου για τον ΣΕΒ να θέσει θρασύτατα και πάλι το θέμα, τώρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει φροντίσει να προσφέρει στους καπιταλιστές και το απαραίτητο νομικό οπλοστάσιο. Με τις αξιώσεις για απλήρωτη δουλειά και το Σάββατο, για απλήρωτες υπερωρίες, για υπολογισμό του χρόνου εργασίας όχι ημερήσια αλλά με ορίζοντα τετραμήνου, οι βιομήχανοι θέλουν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο την εργατική δύναμη, πληρώνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα.

Αυτό το δεδομένο, που θα είναι από τα κυρίαρχα το επόμενο διάστημα, αρκεί για να πετάξουν στα σκουπίδια οι εργάτες όλη τη φιλολογία και τους σχετικούς πανηγυρισμούς για την περίφημη επιμήκυνση των όρων του δανείου από την τρόικα. Η ιστορία της επιμήκυνσης αφορά αποκλειστικά την αγωνία των καπιταλιστών για το ποιος στον μεταξύ τους ανταγωνισμό θα χάσει λιγότερα την ώρα που γονατίζουν τους εργάτες.

Είναι χαρακτηριστικά τα άρθρα που, ενώ πανηγυρίζουν για την επιμήκυνση, τονίζουν πως δεν πρέπει να χαλαρώσουν τα μέτρα που τσακίζουν την εργατική τάξη.

Από κοντά πληθαίνουν οι δηλώσεις που κάνουν καθαρό πως ό,τι ήρθε, είναι για να μείνει (ο Τρισέ είπε πως το μνημόνιο είναι για πάντα, και ο Πρετεντέρης ως καλός προπαγανδιστής της τάξης που υπηρετεί, σωστά μετέφρασε: «το μνημόνιο είναι τρόπος ζωής»).

Το διά ταύτα από τη σκοπιά τους είναι πως η νέα βάρδια της εργατικής τάξης πρέπει να ξεκινήσει τη ζωή της σαν σκλάβος από τα γεννοφάσκια για να διασφαλιστεί η σταθερή αύξηση των καπιταλιστικών κερδών.

Εξίσου σίγουρο όμως είναι πως όλα αυτά για την εργατική τάξη δεν είναι μονόδρομος.

Το δείχνει η σπουδή με την οποία αστοί δημοσιολόγοι σπεύδουν να κρατήσουν αποστάσεις διαβλέποντας το κοινωνικό τσουνάμι που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει. Ηδη στην απεργία των ναυτεργατών

καταγράφηκαν ποιοτικά στοιχεία - αποτέλεσμα της αποφασιστικής παρέμβασης των ταξικών δυνάμεων και των διεργασιών που γίνονται μέσα στην εργατική τάξη όταν αυτή κατορθώνει να βγει από τη στρούγκα της «κοινωνικής συναίνεσης» και να παλέψει στα ίσια τον εκμεταλλευτή της. Τα πληρώματα απεργούσαν έχοντας συνείδηση με ποιον συγκρούονται και γιατί. Γι' αυτό και έσκιζαν τα φύλλα επιστράτευσης ακόμα και την ώρα που βρίσκονταν αντιμέτωποι με τα όπλα της αστικής εξουσίας.

Αυτό το στοιχείο, η χρήση όπλων για να αναγκαστούν να μπουν στα πλοία οι απεργοί είναι επίσης ποιοτικό στοιχείο. Η δικτατορία της αστικής τάξης πετάει πολύ γρήγορα τον φερετζέ.

Για τους εργάτες το κλειδί για την ερμηνεία όσων συμβαίνουν είναι η ανατροπή της αντίληψης που θέλει να αντιμετωπίζονται οι μισθοί σαν κόστος.

Οι μισθοί είναι μέρος από τον παραγόμενο πλούτο. Η εργατική δύναμη είναι το εμπόρευμα που με την κατανάλωσή του παράγεται κέρδος και για την αναπλήρωση - αναπαραγωγή της οι εργάτες παίρνουν ένα μισθό. Η συμπίεση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης είναι αναγκαστική για το κεφάλαιο για να έχει περισσότερα κέρδη. Αλλο τόσο, όμως, αναγκαστική είναι και για την εργατική τάξη η επιδίωξη να πετάξει από πάνω της τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς. Οι εργάτες μπορούν να εργάζονται χωρίς τους καπιταλιστές. Οι καπιταλιστές δεν μπορούν χωρίς τους εργάτες.

Ετσι συμπληρώνοντας το χάρτη των δεδομένων αναδεικνύεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη που σημειώνουν ξανά και ξανά οι κομμουνιστές: Οτι ήρθε η ώρα για το μεγάλο βήμα από τη σκοπιά των εργατών. Να βαδίσουν στο δρόμο που θα οδηγεί σε ανατροπή τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, θα ανοίγει την προοπτική - μέσα από την ανατροπή - για την εγκατάσταση της λαϊκής εξουσίας - οικονομίας.

Οι εργάτες έχουν κάθε λόγο να συμβάλουν στην όξυνση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Εχουν κάθε λόγο να συμβάλουν ώστε οι καπιταλιστές να πνιγούν μέσα στην αξεπέραστη αντίφαση του συστήματός τους: Μια τεράστια έκρηξη παραγωγικής δυνατότητας που δε χωράει πια στο στενό κορσέ των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ