Είναι σκέτοι μασκαράδες. Αυτοί που επί μήνες προσπαθούσαν να πείσουν τους εργαζόμενους της χώρας να δείξουν καλή διαγωγή και προθυμία υποταγής στο μνημόνιο και τα 110 δισ. ευρώ που δίνει στην κυβέρνηση η ΕΕ και το ΔΝΤ, δηλώνουν τώρα λυτρωμένοι, για τη διαφαινόμενη, λέει, επιμήκυνση της εξόφλησης του δανείου αυτού. Κάποιοι, μάλιστα, από τους πολύ ντούρους προπαγανδιστές της αναγκαιότητας του μνημονίου και των αντιλαϊκών μέτρων που το συνόδευσαν, εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους, επειδή, όπως ανακάλυψαν τώρα οι άθλιοι, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν αδύνατον να εξοφληθεί το δάνειο μέσα στην τριετία που προβλέπει το μνημόνιο.
Το ΚΚΕ δεν ασχολήθηκε με τις τεχνικές λεπτομέρειες του «μηχανισμού στήριξης» και τους όρους χορήγησης των 110 δισ. Και έκανε πολύ καλά. Το ζήτημα δεν είναι ούτε το ύψος του δανείου, ούτε ο χρόνος αποπληρωμής, ούτε το επιτόκιο με το οποίο οι ...«εταίροι» επέλεξαν να στηρίξουν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το πρόβλημα για τον κόσμο είναι ότι κυβέρνηση και τρόικα αποφάσισαν να γονατίσουν το λαό, να χτυπήσουν αλύπητα τους εργαζόμενους, να εξολοθρεύσουν τους αυτοαπασχολούμενους, να βάψουν μαύρο το μέλλον των νέων. Αποφάσισαν, στην πραγματικότητα, με πρόσχημα τα ελλείμματα και το χρέος, να θέσουν σε εφαρμογή τα πλέον ακραία μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, οδηγώντας στη χρεοκοπία και την πτώχευση εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά.
Ολοι οι λεβέντες που ήταν, και εξακολουθούν να είναι, θιασώτες του μνημονίου και των δανείων του και τώρα δηλώνουν ανακουφισμένοι, επειδή θα επιμηκυνθεί η περίοδος εξόφλησης, είναι ολοφάνερο ότι προσπαθούν να μας εξαπατήσουν. Αν μη τι άλλο επειδή δεν μπορεί να είχαν δίκιο και τότε και τώρα. Δεν είναι δυνατόν να υπερασπίζεσαι τόσους μήνες μια ρύθμιση, που με κλειστά μάτια φαίνεται ότι πρόκειται για ρύθμιση λεηλασίας ενός ολόκληρου λαού και τώρα να δηλώνεις ότι είναι αδύνατον να εξοφληθεί το χρέος.
Η επιμήκυνση της περιόδου εξόφλησης οδηγεί αφ' ενός σε πρόσθετη οικονομική αφαίμαξη των εργαζομένων και του κοινωνικού πλούτου, αφού τα περισσότερα χρόνια σημαίνουν περισσότερους τόκους, αφ' ετέρου μονιμοποιεί - όπως έλεγε το ΚΚΕ - το μνημόνιο και την πολιτική εξόντωσης των εργαζομένων στο διηνεκές. Αλλά αυτό θα συνέβαινε και χωρίς την επιμήκυνση. Η άποψη των κομμουνιστών είναι γνωστή. Οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε δεκάρα σε κανέναν και με αυτή την έννοια δεν αναγνωρίζουν κανένα απολύτως δάνειο των κυβερνήσεων που επί δεκαετίες υπηρετούν τυφλά το κεφάλαιο και για χάρη των εκπροσώπων του δημιούργησαν ελλείμματα και χρέη.
Τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν εξαρτώνται από δάνεια, επιτόκια και τοκοχρεολυτικές δόσεις. Κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Σε εκείνη που επιτρέπει την πλέρια αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και του παραγωγικού της δυναμικού, με μοναδικό κριτήριο τις ανάγκες του λαού και μόνιμο στόχο την εξυπηρέτησή τους. Αποδεσμευμένοι από τη ζούγκλα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και των καταστροφικών του κρίσεων. Απελευθερωμένοι από τη λογική του κέρδους. Απαλλαγμένοι από όσους το κυνηγούν και στο όνομά του ποδηγετούν τις παραγωγικές διαδικασίες και τσαλαπατούν ολόκληρους λαούς.
-------------------------
Η υπόθεση της επιμήκυνσης αποπληρωμής του δανείου που πήρε το ελληνικό κράτος από την τρόικα έγινε αντικείμενο διαφορετικών προσεγγίσεων από τα αστικά επιτελεία. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις εστιάζουν σε πλευρές της διαχείρισης μιας καπιταλιστικής οικονομίας που βρίσκεται σε βαθιά κρίση και στην αγωνία του κεφαλαίου για την αντιμετώπισή της. Κρίση συγχρονισμένη σε όλη την ΕΕ και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη και μάλιστα ισχυρά όπως π.χ. οι ΗΠΑ. Ακόμη και η εμφανιζόμενη ανάπτυξη της Γερμανίας κατά 3,4% είναι αναιμική και πάντως δεν αρκεί για να σιγουρέψει ότι μπήκε σε τροχιά ανόδου. Αλλωστε, οι εξαγωγές στις οποίες στηρίζεται γίνονται βασικά στην αγορά της ΕΕ, που κάθε άλλο παρά σιγουριά δίνει αφού τα κράτη μέλη της ΕΕ βρίσκονται σε κρίση. Την ίδια ώρα έχει να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό των ΗΠΑ με το φτηνό δολάριο και της Κίνας. Επομένως, η κρίση στην ευρωζώνη και την ΕΕ συνεχίζεται.
***
Την ίδια ώρα στο μηχανισμό στήριξης της τρόϊκας μπήκε η Ιρλανδία, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται ότι σε ανάλογη θέση βρίσκονται, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ίδια την ευρωζώνη. Αλλωστε, ήδη διάφορα αστικά επιτελεία κάνουν λόγο για ενδεχόμενο διάσπασης της ευρωζώνης και δημιουργία μίας «ισχυρής ευρωζώνης του βορρά» με ισχυρό ευρώ και μίας «αδύναμης του νότου» με υποτιμημένο σ' αυτήν το ευρώ κατά 70%. Αυτό αντανακλά αντιθέσεις διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου στη Γερμανία, αυτών που θέλουν ισχυρό ευρώ και ισχυρή ευρωζώνη ακόμη και με λιγότερα κράτη και αυτών που δε συμφωνούν μ' αυτή τη λύση. Η γερμανική κυβέρνηση την ίδια ώρα προτάσσει τη λογική ισχυρού ευρώ με συμμετοχή και ιδιωτικών τραπεζικών ομίλων στη «διάσωση» υπερχρεωμένων κρατών, αλλά με άλλο μηχανισμό και την έκδοση ευρωομόλογου. Ετσι οξύνονται οι αντιθέσεις γύρω από τη μορφή διαχείρισης του χρέους χωρών της ευρωζώνης μετά την πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης που κάνουν απρόβλεπτες τις εξελίξεις.
***
Σχετικά με τις διαφορετικές προσεγγίσεις στην Ελλάδα της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του δανείου, άλλοι εστιάζουν στα οφέλη από το γεγονός ότι θα υπάρχει κρατικό χρήμα για καπιταλιστική ανάπτυξη, άλλοι στις συνέπειες από την αύξηση της χρονικής διάρκειας ύπαρξης του μνημονίου και των συνεπειών στο λαό λόγω αύξησης του επιτοκίου του δανείου με την επιμήκυνση, συνέπειες που όπως λένε θα βαθύνουν και θα παρατείνουν την κρίση. Και οι δυο προσεγγίσεις πρέπει να αφήσουν το λαό αδιάφορο. Είναι προσεγγίσεις διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Και οι δυο είναι σε βάρος του λαού. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι η ουσία των μέτρων των μνημονίων είναι οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν την εργατική δύναμη αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Συγκαλύπτουν ότι αυτές οι αντιδραστικές αλλαγές είναι μόνιμες ανοίγοντας την όρεξη των μεγαλοεπιχειρηματιών για ακόμη πιο βάρβαρες, όπως επισημαίνεται στο κείμενο του ΣΕΒ προς την κυβέρνηση για την «επιχειρηματικότητα χωρίς εμπόδια».
***
Το πρόβλημά τους είναι η διαχείριση της κρίσης. Δηλαδή, η αναπόφευκτη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων για έξοδο από την κρίση. Που τη διαχειρίζονται έτσι ώστε να εκφραστεί μόνο με καταστροφή εργατικής δύναμης όπως και γίνεται (ανεργία, μειώσεις μισθών, επέκταση ελαστικών μορφών εργασίας κλπ.). Θέλουν να γλιτώσουν καταστροφή κεφαλαίου πράγμα αναπόφευκτο, γι' αυτό και οι διαφορετικές μορφές διαχείρισης των χρεών, που ταυτόχρονα εκφράζουν και διαφορετικά καπιταλιστικά συμφέροντα και οξύτατες αντιθέσεις. Εχουμε ξαναπεί πως φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση δεν υπάρχει. Πάλη τώρα για ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών, λαϊκή συμμαχία, τσάκισμα πολιτικό των κομμάτων του ερωμονόδρομου, συμπόρευση με το ΚΚΕ, για αποδέσμευση από την ΕΕ και λαϊκή εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου