Η ταξική σύγκρουση ανάμεσα σε ναυτεργάτες και εφοπλιστές - με τη στήριξη των αστικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - είναι αδιάκοπη κάθε μέρα, μέσα και έξω από τα βαπόρια. Εκεί, όπου ο εργάτης της θάλασσας, μέσα στο καράβι, 24 ώρες το 24ωρο, ζει, αρρωσταίνει, πονά, γερνάει, πνίγεται. Μέσα εκεί παράγει τον πλούτο, τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που ιδιοποιούνται οι εφοπλιστές. Τις τελευταίες μέρες οι εργάτες της θάλασσας, με μπροστάρηδες τα ταξικά τους σωματεία, απεργούν. Δίνουν σκληρή μάχη για να υπερασπίσουν το δικαίωμά τους σε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Σε αυτό τον αγώνα έχουν συμπαραστάτες εργάτες της στεριάς, μαθητές, σπουδαστές, αφού ο αγώνας που δίνουν σήμερα οι ναυτεργάτες αφορά όλη την εργατική τάξη, τις λαϊκές οικογένειες. Όπως ο αγώνας που θα δίνουν αύριο τα παιδιά τους για να έχουν ένα μεροκάματο, οι αυτοαπασχολούμενοι για να μην κλείσουν τα μαγαζιά τους, οι φτωχοί αγρότες για να έχουν ένα εισόδημα, θα είναι και δικός τους αγώνας. Έτσι κι αλλιώς αυτή η ταξική σύγκρουση έχει από τη μια πλευρά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, που για να διατηρήσει τα κέρδη του χτυπά ενιαία το σύνολο των ανθρώπων του μόχθου, και από την άλλη τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που παλεύουν για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες τους, κόντρα στην εκμετάλλευση των αφεντικών. Εκδηλώνεται δε πολύ πιο έντονα στις σημερινές συνθήκες οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που ο «θάνατος» της εργατικής τάξης σημαίνει τη ζωή για τους καπιταλιστές...
Έτσι ακριβώς εξηγείται η σφοδρότητα της επίθεσης που εξαπολύουν οι εφοπλιστές, με μίσος, συκοφαντίες, απειλές και ψέματα. Η Ένωση Επιχειρήσεων Ναυτιλίας κάνει λόγο για τους πιο «ακριβοπληρωμένους εργαζόμενους σε σύγκριση με αυτούς της στεριάς». Διαστρέφουν σκόπιμα την πραγματικότητα. Γιατί ο «μεγάλος μισθός» για τον οποίο μιλούν είναι ο ελάχιστος για έναν εργάτη που, για παράδειγμα, δουλεύει και ζει 24 ώρες μέσα στο καράβι, χωρίς να ξέρει αν θα βγει ζωντανός, δουλεύει Κυριακές και αργίες, κοιμάται και ξυπνά στη θάλασσα, δεν έχει άδεια το καλοκαίρι, φεύγει όταν γεννιέται το παιδί του και γυρνά όταν έχει ξεκινήσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό, αν αρρωστήσει - από μία ίωση μέχρι κάτι πολύ σοβαρό - πρέπει να πιάσει λιμάνι για να τον δει γιατρός στο νοσοκομείο.
Είναι τέτοιο το ταξικό μίσος των εφοπλιστών που δε διστάζουν να επιχειρήσουν να φέρουν σε αντιπαράθεση εργάτη με εργάτη συγκρίνοντας ανόμοια πράγματα για να συσκοτίσουν την πραγματικότητα: Είτε στη στεριά είτε στη θάλασσα ο εχθρός οποιουδήποτε εργάτη είναι ο καπιταλιστής, ο βιομήχανος, ο εφοπλιστής, ο τραπεζίτης. Επίσης, καθόλου τυχαία, οι εφοπλιστές επιτέθηκαν στο ΚΚΕ, κάνοντας λόγο για «στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπων», «μαζικά εγκλήματα» και άλλα τέτοια. Αυτοί που στέλνουν στον υγρό τάφο ανθρώπους (ΣΑΜΙΝΑ, ΔΥΣΤΟΣ κ.ά.) και που εκβιάζουν για κρατικές επιδοτήσεις προκειμένου να υπάρχουν θαλάσσιες συγκοινωνίες. Δηλαδή, αυτοί που είναι στο χέρι τους το εάν ο άρρωστος από την Ικαρία, τη Σάμο, τη Χίο θα μπορεί να πάει στο νοσοκομείο όταν αρρωστήσει ή όχι.
Νίκος Γιόμελος, Συνταξιούχος Ναυτεργάτης
Σε αυτό τον αγώνα έχουν συμπαραστάτες εργάτες της στεριάς, μαθητές, σπουδαστές, αφού ο αγώνας που δίνουν σήμερα οι ναυτεργάτες αφορά όλη την εργατική τάξη, τις λαϊκές οικογένειες. Όπως ο αγώνας που θα δίνουν αύριο τα παιδιά τους για να έχουν ένα μεροκάματο, οι αυτοαπασχολούμενοι για να μην κλείσουν τα μαγαζιά τους, οι φτωχοί αγρότες για να έχουν ένα εισόδημα, θα είναι και δικός τους αγώνας. Έτσι κι αλλιώς αυτή η ταξική σύγκρουση έχει από τη μια πλευρά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, που για να διατηρήσει τα κέρδη του χτυπά ενιαία το σύνολο των ανθρώπων του μόχθου, και από την άλλη τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που παλεύουν για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες τους, κόντρα στην εκμετάλλευση των αφεντικών. Εκδηλώνεται δε πολύ πιο έντονα στις σημερινές συνθήκες οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που ο «θάνατος» της εργατικής τάξης σημαίνει τη ζωή για τους καπιταλιστές...
Έτσι ακριβώς εξηγείται η σφοδρότητα της επίθεσης που εξαπολύουν οι εφοπλιστές, με μίσος, συκοφαντίες, απειλές και ψέματα. Η Ένωση Επιχειρήσεων Ναυτιλίας κάνει λόγο για τους πιο «ακριβοπληρωμένους εργαζόμενους σε σύγκριση με αυτούς της στεριάς». Διαστρέφουν σκόπιμα την πραγματικότητα. Γιατί ο «μεγάλος μισθός» για τον οποίο μιλούν είναι ο ελάχιστος για έναν εργάτη που, για παράδειγμα, δουλεύει και ζει 24 ώρες μέσα στο καράβι, χωρίς να ξέρει αν θα βγει ζωντανός, δουλεύει Κυριακές και αργίες, κοιμάται και ξυπνά στη θάλασσα, δεν έχει άδεια το καλοκαίρι, φεύγει όταν γεννιέται το παιδί του και γυρνά όταν έχει ξεκινήσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό, αν αρρωστήσει - από μία ίωση μέχρι κάτι πολύ σοβαρό - πρέπει να πιάσει λιμάνι για να τον δει γιατρός στο νοσοκομείο.
Είναι τέτοιο το ταξικό μίσος των εφοπλιστών που δε διστάζουν να επιχειρήσουν να φέρουν σε αντιπαράθεση εργάτη με εργάτη συγκρίνοντας ανόμοια πράγματα για να συσκοτίσουν την πραγματικότητα: Είτε στη στεριά είτε στη θάλασσα ο εχθρός οποιουδήποτε εργάτη είναι ο καπιταλιστής, ο βιομήχανος, ο εφοπλιστής, ο τραπεζίτης. Επίσης, καθόλου τυχαία, οι εφοπλιστές επιτέθηκαν στο ΚΚΕ, κάνοντας λόγο για «στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπων», «μαζικά εγκλήματα» και άλλα τέτοια. Αυτοί που στέλνουν στον υγρό τάφο ανθρώπους (ΣΑΜΙΝΑ, ΔΥΣΤΟΣ κ.ά.) και που εκβιάζουν για κρατικές επιδοτήσεις προκειμένου να υπάρχουν θαλάσσιες συγκοινωνίες. Δηλαδή, αυτοί που είναι στο χέρι τους το εάν ο άρρωστος από την Ικαρία, τη Σάμο, τη Χίο θα μπορεί να πάει στο νοσοκομείο όταν αρρωστήσει ή όχι.
Νίκος Γιόμελος, Συνταξιούχος Ναυτεργάτης
πηγή: chiosnews.com
απο : Aristera sti Mitilini
Οι μεθοδεύσεις κυβέρνησης και εφοπλιστών για να σπάσουν την απεργία των ναυτεργατών δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ απεργοσπαστικός μηχανισμός που στήθηκε –ειδικά στην Κρήτη- με εμπνευστή και οργανωτή τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, Μ. Καχριμάκη- φαίνεται ότι πέφτει στο κενό.