Αντιλαϊκά ανακατέματα

   Η κινητικότητα της τελευταίας περιόδου στο πολιτικό σκηνικό, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη διαμόρφωση των συνδυασμών για τις τοπικές εκλογές, αποτελεί σοβαρή ένδειξη ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μεθοδεύει πολύτροπα το ανακάτεμα της τράπουλας, με στόχο να διασφαλίσει τα κεκτημένα του και να τα επεκτείνει σε βάρος του λαού. Η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να κατέβει στις εκλογές με δυο και τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς, με στόχο να κρατήσει εντός των τειχών τη δεδομένη λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική του, είναι ένα από τα δεδομένα που για πρώτη φορά καταγράφεται με τέτοια ευκρίνεια σε εκλογική μάχη. Πολύ περισσότερο που η πλειοψηφία των «ανεπίσημων» συνδυασμών του ΠΑΣΟΚ στην Περιφέρεια Αττικής και αλλού αποσπούν τη στήριξη συμπληρωματικών σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ομάδες του ίδιου χώρου.

   Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσει κανείς τα εξής: Την κυοφορούμενη δημιουργία νέων κομμάτων, όπως αυτό της Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία δηλώνει έτοιμη για «συνεννοήσεις» και συγκυβερνήσεις με τους δύο βασικούς πυλώνες του δικομματισμού. Την κινητικότητα Καρατζαφέρη στον ευρύτερο χώρο των ψηφοφόρων της ΝΔ,  στο όνομα της δημιουργίας μιας μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης, όπως ο ίδιος διακηρύσσει, την ίδια ώρα που επίσημα ζητάει «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης» με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην οποία θα συμμετέχει και ο ίδιος. Την πριμοδότηση «αντίπαλων» ψηφοδελτίων από κόμματα ή από αλληλοσυγκρουόμενες μερίδες των αστικών κομμάτων, με στόχο μετά τις εκλογές να επιταχυνθούν ενδεχόμενες πολιτικές ζυμώσεις, κύρια στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

   Πού αποσκοπεί όλη αυτή η κινητικότητα; Με μια φράση, το αστικό πολιτικό σύστημα παίρνει τα μέτρα του. Το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό ξέρουν πως η επίθεση σε βάρος των εργαζόμενων και του λαού δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ξέρουν πως η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων είναι δεδομένη και αναπόφευκτο το δυνάμωμα της λαϊκής δυσαρέσκειας για την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα μιας χούφτας παράσιτων, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι μια ενδεχόμενη ριζοσπαστικοποίηση και πολιτικοποίηση του τρόπου με τον οποίο εκφράζεται αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να τους σαρώσει. Η κρίση αυξάνει τους παράγοντες κινδύνου για την αστική τάξη και την πολιτική της.

   Τι φοβούνται; Το ΚΚΕ και τη στρατηγική του, που συγκρούεται με τον πυρήνα της πολιτικής του κεφαλαίου και των κομμάτων του, παλεύοντας για την ανατροπή της, για μια άλλη, λαϊκή εξουσία και οικονομία. Ψάχνουν και δοκιμάζουν πολιτικά σχήματα, κομματικές και κυβερνητικές κολεγιές και αναχώματα που θα λειτουργούν σαν κυματοθραύστες της λαϊκής αγανάκτησης και σαν ντουβάρια που θα κρύβουν ή θα συσκοτίζουν στη σκιά τους την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο. Θέλουν να καθυστερήσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων και να εγκλωβίζουν το λαό στην αυταπάτη της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης ενός συστήματος απάνθρωπου από τη φύση του, σάπιου μέχρι το μεδούλι. Τέτοια και άλλα σχέδια θα βρίσκουν χώρο να εκδηλώνονται όσο ο λαός με την πάλη και την ψήφο του δεν τα ακυρώνει από τη γέννησή τους. Και καλύτερος τρόπος για να το πετύχει δεν υπάρχει από το να ενισχύσει το ΚΚΕ. Να τσακίσει στις επικείμενες εκλογές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να ψηφίσει ενιαία τις δυο Κυριακές «Λαϊκή Συσπείρωση» που στηρίζει το ΚΚΕ.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ