«σου πήρα 1.000 σου επιστρέφω 100 και μου χρωστάς την ψήφο σου»

Εχει πλημμυρίσει ο αστικός Τύπος από άρθρα μέσα από τα οποία επιχειρείται να πειστεί ο κόσμος ότι μπορεί να τετραγωνιστεί ο κύκλος. Οτι - για παράδειγμα - μπορείς να έχεις επενδύσεις με όρους ασυδοσίας του κεφαλαίου και ταυτόχρονα να είσαι και οικολόγος και προστάτης του δημόσιου χρήματος και να μη χάνουν οι εργάτες από τη μείωση μισθών και αύξηση της φορολογίας. Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο το πεδίο δόξης είναι λαμπρό για κάθε επίδοξο επί του χάρτου διαχειριστή. Μια τέτοια συζήτηση μπορεί να διεξάγεται στο άπειρο και στο μεταξύ οι καπιταλιστές να συνεχίζουν να κερδίζουν και να κερδίζουν κάνοντας αυτό και μόνο αυτό για το οποίο υπάρχουν: Να εκμεταλλεύονται πλουτοπαραγωγικές πηγές και εργατική δύναμη.

Στις συζητήσεις επί χάρτου παρακάμπτεται μόνιμα το κρίσιμο: Ανάπτυξη για ποιόν; Το παρακάμπτουν γιατί γνωρίζουν πως όσο αυτό που καθορίζει τις εξελίξεις είναι η ανάπτυξη των καπιταλιστικών κερδών - και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς στον καπιταλισμό - όλα τ' άλλα που λένε είναι μπούρδες.

Βγάζοντας από τη συζήτηση το «ανάπτυξη για ποιον;» μπορούν μετά να κάνουν διάφορες προτάσεις, όπως ότι τα νταμάρια θα τρώνε τα βουνά αλλά ούτε γάτα ούτε ζημιά αφού μετά θα φυτεύουν στο γυμνό από χώμα βράχο την ψευδαίσθηση της αναδάσωσης.

Ετσι και με το δημόσιο χρήμα. Πολύ μελάνι για το πώς οι καπιταλιστικές επενδύσεις θα γίνουν με νόμιμο τρόπο στο τμήμα εκείνο που πληρώνει το κράτος. Οπως δηλαδή έγιναν όλες οι μέχρι τώρα επενδύσεις. Νομιμότατος και ο Λάτσης και ο Βαρδινογιάννης. Τους κάνει λιγότερο στυγνούς εκμεταλλευτές η νομιμότητα; Αφού με δικούς τους νόμους είναι νόμιμοι. Τα περί νομιμότητας των επενδύσεων είναι μόνο για να κρύβεται από πίσω ο αδυσώπητος ανταγωνισμός μερίδων του μεγάλου κεφαλαίου και να νομιμοποιείται μια κυβέρνηση του κεφαλαίου ως υπερασπιστής του δημόσιου συμφέροντος.

Απαντώντας στο ερώτημα «ανάπτυξη για ποιον;» από τη σκοπιά του λαϊκού συμφέροντος παρακάμπτει γρήγορα ό,τι σου προβάλλουν ως μονόδρομο και καταλήγεις εύκολα και καθαρά: Ναι, η χώρα έχει ανάγκη από επενδύσεις, αλλά αυτές που καθορίζει η ανάγκη των ανθρώπων της. Θέλει νερό καθαρό, θέλει αποχετευτικό στην Αττική, θέλει διαχείριση απορριμάτων, θέλει οδικό δίκτυο, θέλει υποδομές στην επαρχία. Θέλει ιατρεία, νοσοκομεία, θέλει σχολεία, θέλει σπίτια. Και ασφαλώς θέλει βιομηχανική παραγωγή που να αξιοποιεί το βωξίτη, το νικέλιο, το χρώμιο κι ό,τι άλλο περιέχει αυτή η γη.

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν περιέχονται ποτέ στο πρόγραμμα μιας κυβέρνησης του κεφαλαίου. Αυτοί όταν μιλάνε για επενδύσεις μιλάνε για γρήγορη εξαγωγή κέρδους από την εργατική δύναμη και τη φύση. Οι επενδύσεις τους είναι θάνατος και για τους εργάτες και για το περιβάλλον. Ακόμα και οι περίφημες «πράσινες» δεν είναι τίποτα άλλο από ενίσχυση μιας μερίδας του κεφαλαίου έναντι άλλης.

Κι έτσι θα είναι τα πράγματα όσο τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών, όσο η εκμετάλλευση θα είναι ο θεός τους.

Αντίθετα, όσο περισσότερο το λαϊκό κίνημα, πριν απ' όλα το εργατικό, βάζει θέμα αφαίρεσης και της ιδιοκτησίας και της εξουσίας από την αστική τάξη, τόσο περισσότερο ορατός θα είναι και ένας δρόμος ανάπτυξης από και για το λαό.

Η εκλογική μάχη που έχουμε μπροστά μας έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Υπάρχει - εφαρμόζεται μια πολιτική που στο όνομα των καπιταλιστικών επενδύσεων αξιώνει να πέσουν όλοι στα γόνατα. Και υπάρχει επίσης, διεκδικεί την υπερψήφισή της μια πολιτική που με πυρήνα της το σχέδιο για τη λαϊκή οικονομία, λέει καθαρά ότι η ανάπτυξη του τόπου θα υπάρξει χωρίς τους καπιταλιστές.

Αυτή είναι η αντιπαράθεση. Και γι' αυτό στους εκβιασμούς του «ψηφίζετε την καπιταλιστική ανάπτυξη ή βουλιάζουμε», στις εξευτελιστικές εξαγγελίες «σου πήρα 1.000 σου επιστρέφω 100 και μου χρωστάς την ψήφο σου» πρέπει να δοθεί άμεση απάντηση. Και θα δοθεί τόσο στις 7 όσο και στις 14 Νοέμβρη. Με την υπερψήφιση των ψηφοδελτίων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει το ΚΚΕ.

Ηδη απέναντι στην ηττοπάθεια που σπέρνεται από διάφορους για την επόμενη μέρα, υπάρχουν σοβαρά δείγματα ότι η επομένη των εκλογών μπορεί να είναι μια μέρα που η αστική τάξη θα είναι φοβισμένη. Που η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα έχουν κάνει ένα βήμα με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», θα έχουν δείξει πως ανοίγει ο δρόμος για συνολικότερη ανατροπή των συσχετισμών.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ