Μιντιακό κατεστημένο

Χτες και προχτές οι εργαζόμενοι του υπουργείου Πολιτισμού συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους. Αυτή τη φορά η διαμαρτυρία τους έγινε έξω από το υπουργείο.

Είδατε, μήπως, έστω και ένα πλάνο; Ακούσατε έστω και μια λέξη;

Πετύχατε να παίζει έστω και ένα ρεπορτάζ για την κινητοποίησή τους στα κανάλια των «νταβατζήδων» και των χρυσοπληρωμένων στελεχών τους;

Οχι, φυσικά.

*

Ούτε ένας από τους κυρίους και τις κυρίες των τηλεπαραθύρων,

που στην περίπτωση της κινητοποίησης στην Ακρόπολη προβόκαραν τους εργαζόμενους, 

ούτε ένας από όσους προσποιούνταν ότι «κατανοούν» τους υπαλλήλους, αλλά, ως παπαγάλοι των κυβερνητικών συκοφαντιών, τους επέπλητταν λέγοντάς τους ότι το ίδιο καλά θα ήταν να πάνε να διαδηλώσουν στο γραφείο του υπουργού (αλλά όταν το ΠΑΜΕ πήγε στο υπουργείο Εργασίας οι ίδιοι «γκαιμπέλιζαν» ότι κρατήθηκε ο υπουργός «όμηρος»!),

ούτε ένας από αυτούς που είδαν το «διασυρμό» της Ακρόπολης να προκαλείται από τους εργαζόμενους και όχι από τα ΜΑΤ, 

τώρα - που οι εργαζόμενοι (ξανα)πήγαν στο υπουργείο - δεν χαράμισαν ούτε ένα δευτερόλεπτο από τον πολύτιμο χρόνο τους.

Ούτε δυο κουβεντούλες δε βρήκαν να πουν για το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι, είτε διαδηλώνουν στην Ακρόπολη, είτε στην ΔουΝουΤόπολη, παραμένουν απλήρωτοι επί δυο σχεδόν χρόνια (!) και σε λίγες μέρες απολύονται.

*

Αυτή η αποσιώπηση, η φίμωση, είναι ακριβώς το μοντέλο «ανυπαρξίας» στο οποίο το μιντιακό κατεστημένο θέλει να καταδικάσει λαϊκά στρώματα, ώστε να γίνει κατορθωτή η εξόντωσή τους στα «βουβά».

Οταν δεν καταφέρνουν να «εξαφανίσουν» τις κοινωνικές αντιδράσεις, ή όταν δεν μπορούν να ξεπετάξουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις με μερικά πλάνα (κατά προτίμηση με κουκουλοφόρους), τότε επιδίδονται στη λάσπη:

Οποιοι διαδηλώνουν είναι «απάτριδες»,

όποιοι κινητοποιούνται είναι «ανεπρόκοποι»,

όποιοι απεργούν είναι «ταραξίες»,

όποιοι διαμαρτύρονται είναι «συντεχνίες»,

όποιοι κάνουν καταλήψεις είναι εν δυνάμει... «τρομοκράτες»!

*

Ταυτόχρονα με την ελεεινολόγηση, τα επιτελεία των Μέσων Μαζικής... Επαγρύπνησης του καθεστώτος, λειτουργούν και ως ΜΑΤατζήδες - τροχονόμοι του συστήματος.

Ως εκ τούτου, σύμφωνα με τον Κώδικα Κυκλοφορίας τους,

οι εργάτες, οι αγρότες, οι υπάλληλοι, οι νέοι,

στο δρόμο δεν πρέπει να κινητοποιούνται, γιατί «πλήττεται το Κέντρο»,

στις εθνικές οδούς δεν πρέπει να κινητοποιούνται, γιατί «πλήττονται οι μεταφορές»,

στα εργοστάσια δεν πρέπει να κινητοποιούνται, γιατί «πλήττεται η οικονομία»,

στα σχολεία δεν πρέπει να κινητοποιούνται, γιατί «πλήττεται η Παιδεία»,

στην Ακρόπολη δεν πρέπει να κινητοποιούνται, γιατί «πλήττεται η χώρα»,

στα λιμάνια δεν πρέπει να κινητοποιούνται, γιατί «πλήττεται ο τουρισμός».

*

Επομένως, πού εν τέλει ... επιτρέπεται να διαμαρτύρονται, να κινητοποιούνται και να διαδηλώνουν οι εργαζόμενοι που απολύονται, που λεηλατούνται, που εξοντώνονται;

Αν ακολουθήσουμε τη «δημοκρατία» των σηματωρών της πλουτοκρατίας, τότε σε ένα μόνο μέρος έχουν το «ελεύθερο» να ζουν (και, βασικά, να πεθαίνουν) οι άνθρωποι: Στο... καβούκι τους!

Αλλά αυτό λέγεται και είναι ραγιαδισμός. Πολύ βολική κατάσταση, όσο κρατάει, για κείνους που θέλουν τα θύματά τους ραγιάδες, αλλά και πολύ δυσβάσταχτη, για τους βολεμένους, όταν οι ραγιάδες «ξυπνάνε» και επαναστατούν.