Ο ανασχηματισμός στις αρχές της βδομάδας ήρθε να υπηρετήσει πολλαπλές ανάγκες ουσίας, αλλά και προπαγάνδας. Είναι φανερό ότι οι απαιτήσεις της πλουτοκρατίας να τρέξουν με μεγαλύτερη ταχύτητα και με λιγότερες τριβές οι ανατροπές που είναι αναγκαίες για να ανακάμψει η κερδοφορία της, επέβαλαν τη συγκρότηση ενός νέου κυβερνητικού σχήματος, με ισχυρό καθοδηγητικό κέντρο και αυστηρό επιμερισμό προς τα κάτω, προκειμένου η υλοποίηση των αποφάσεων να είναι εύκολα ελέγξιμη.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης, να προσαρμοστεί καλύτερα στις νέες απαιτήσεις που δημιουργεί η επικαιροποίηση του μνημονίου, αποτυπώνεται και στις επιλογές προσώπων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο Μ. Χρυσοχοΐδης και ο Χ. Παπουτσής.
Η απόφαση του πρωθυπουργού να μετακινήσει τον πρώτο στο πρώην υπουργείο Ανάπτυξης, υποβοηθήθηκε από ισχυρά επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα, που βλέπουν στο πρόσωπο του Χρυσοχοΐδη ένα πολιτικό στέλεχος αποφασισμένο να υπηρετήσει πέρα από κάθε κόστος τα συμφέροντά τους.
Αντίστοιχα, η είσοδος του Χρ. Παπουτσή στην κυβέρνηση, αποτελεί ένα είδος επικοινωνιακής επιβράβευσης για
την πετυχημένη ερμηνεία του στο θίασο του «καλού» και «κακού» ΠΑΣΟΚ. Ο πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ προβλήθηκε από τα αστικά ΜΜΕ σαν το «φιλολαϊκό - δήθεν - υποσυνείδητο» του κόμματος και της κυβέρνησης, για να πιστέψει ο λαός ότι η δεδομένη στρατηγική της σοσιαλδημοκρατίας μπορεί τάχα ν' αλλάξει ή να διορθωθεί.Αυτήν την έντεχνα καλλιεργημένη δημοφιλία αναλαμβάνει να εξαργυρώσει τώρα για λογαριασμό της πλουτοκρατίας ο Χρ. Παπουτσής. Από το καινούριο πόστο, θα κάνει ό,τι έκανε και πριν: Θα προωθεί με την ίδια συνέπεια το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης.
Ανάλογους ρόλους μοίρασε ο Γ. Παπανδρέου και σε άλλα παλιότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Χυτήρης), ενώ και η επανίδρυση του υπουργείου Ναυτιλίας, έστω και με άλλο όνομα, αποτελεί εξέλιξη επιβεβλημένη από το ισχυρό εφοπλιστικό κεφάλαιο, που θέλει απευθείας και αποκλειστικούς συνομιλητές εντός της κάθε κυβέρνησης.
Τι θα κάνει η «νέα» κυβέρνηση;
Τι θα κάνει τώρα το νέο κυβερνητικό σχήμα; Μήπως θα καταργήσει τον ληστρικό ΦΠΑ, θα μειώσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, θα αυξήσει τους μισθούς και της συντάξεις, θα πετάξει έξω τους ιδιώτες από την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία; Η απάντηση είναι αυτονόητα «όχι». Η κυβέρνηση ανασχηματίστηκε, για να μπορέσει πιο αποτελεσματικά να υπηρετήσει το κεφάλαιο σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.
Εδώ και μερικές βδομάδες, η κυβέρνηση έχει επενδύσει προπαγανδιστικά στα «αναπτυξιακά» μέτρα, που θα ανακοίνωνε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ. Η επίθεση στις λαϊκές συνειδήσεις έχει για προμετωπίδα το σύνθημα «οι θυσίες πιάνουν τόπο». Συνοδεύεται από ανέξοδες υποσχέσεις ότι μετά τη σταθεροποίηση των δημοσιονομικών και την αποφυγή δήθεν την πτώχευσης, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προωθήσει μέτρα για την τόνωση της «ανάπτυξης», από την οποία θα ωφεληθούνε όλοι.
Κάθε φράση της κυβέρνησης συνιστά και ένα ψέμα σε βάρος του λαού:
Πρώτον, ο μόνος που βγήκε κερδισμένος από τις θυσίες του λαού είναι το μεγάλο κεφάλαιο. Σε συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, τα δικά του συμφέροντα όχι μόνο δε θίχτηκαν, αλλά επιπλέον ισχυροποιήθηκαν, αφού η κυβέρνηση μετέτρεψε την κρίση σε «ευκαιρία» για να ξεμπερδεύει με οποιαδήποτε εργατική κατάκτηση αποτελούσε τροχοπέδη στην ταχύτερη και μεγαλύτερη αύξηση των κερδών του κεφαλαίου.
Χαρακτηριστικό είναι το εξής παράδειγμα: Την ίδια περίοδο που η εργατική λαϊκή οικογένεια έχασε από άμεσες και έμμεσες περικοπές περισσότερο από το 30% του ετήσιου εισοδήματός της, το τραπεζικό κεφάλαιο τσέπωσε συνολικά 78 δισ. ευρώ από τα κρατικά ταμεία για να διατηρήσει σε υψηλά επίπεδα τη ρευστότητά του.
Δεύτερο, καμιά «σταθεροποίηση των δημοσιονομικών» δεν έχει πετύχει η κυβέρνηση, αφού ο στόχος της δεν είναι να «συγυρίσει» - όπως λέει - τα κρατικά ταμεία για να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, αλλά να περικόψει όσο μπορεί περισσότερο τις κοινωνικές δαπάνες, ώστε να περισσεύει ολοένα και περισσότερο χρήμα για την πλουτοκρατία.
Με άλλα λόγια, ακόμα και αν το έλλειμμα ήταν μικρότερο του σημερινού, ακόμα και αν το δημόσιο χρέος δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα, η πολιτική της κυβέρνησης δε θα ήταν διαφορετική. Πάλι ο λαός θα είχε να αντιμετωπίσει περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και φορολογική αφαίμαξη, επειδή ο ρόλος του αστικού κράτους είναι να αναδιανέμει τον παραγόμενο πλούτο προς όφελος της πλουτοκρατίας.
Αποκαλυπτικό ως προς αυτό είναι το παράδειγμα της Γερμανίας. Το έλλειμμα στην ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ είναι το ένα τρίτο περίπου του ελληνικού (3,5%). Αυτό όμως σε τίποτα δεν εμπόδισε τη γερμανική κυβέρνηση να ανακοινώσει τις προάλλες ένα νέο πρόγραμμα περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες, ύψους 80 δισ. ευρώ μέχρι το 2014, ώστε να επανέλθει το έλλειμμα στα προβλεπόμενα από το Σύμφωνο Σταθερότητας όρια του 3%.
Κυνική και προκλητική είναι η ομολογία στελεχών της γερμανικής κυβέρνησης ότι η εκτίναξη του ελλείμματος (διπλασιάστηκε το πρώτο εξάμηνο του 2010) οφείλεται στα «πακέτα διάσωσης» των τραπεζών. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι για τα ελλείμματα και τα χρέη ο μόνος που δε φταίει είναι ο λαός, ο οποίος όμως καλείται τελικά να τα πληρώσει, είτε σε περιόδους κρίσης, είτε στη φάση της όποιας καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αφαίμαξη του λαού, ενίσχυση του κεφαλαίου
Κατά τον ίδιο τρόπο, η κυβέρνηση ετοιμάζεται το επόμενο διάστημα να αυξήσει τον ΦΠΑ για τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης από 11% σε 23% ή να καθιερώσει ενιαίο συντελεστή ΦΠΑ. Με οποιαδήποτε παραλλαγή και αν εφαρμοστεί η αύξηση του ΦΠΑ θα σημάνει νέα λεηλασία του πενιχρού λαϊκού εισοδήματος.
Τη λεηλασία αυτή θα ενισχύσει η αποφασισμένη εξίσωση της φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, με κίνδυνο χιλιάδες νοικοκυριά να μην καταφέρουν φέτος να ζεστάνουν τα σπίτια τους. Οι κομπογιαννίτικοι υπολογισμοί για το ενδεχόμενο της επιστροφής του φόρου στα πλέον εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, σε τίποτα δεν αλλάζει την ακόμα πιο δύσκολη πραγματικότητα που σε λίγες βδομάδες θα κληθεί να αντιμετωπίσει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Τρίτο και μεγαλύτερο ψέμα της κυβέρνησης είναι αυτό της «ανάπτυξης», από την οποία θα ωφεληθεί δήθεν ο λαός. Τι λέει η κυβέρνηση; Οτι σκοπός της είναι να ενθαρρύνει την επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων της πλουτοκρατίας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, ώστε να έχουν αυτές μεγαλύτερη απόδοση. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό;
Ενας τρόπος είναι να μειώσει το κράτος άμεσα την τιμή στην οποία ο εργοδότης αγοράζει την εργατική δύναμη. Αυτό υπηρετεί - για παράδειγμα - ο νόμος για την απαγόρευση αυξήσεων στον ιδιωτικό τομέα πάνω από αυτές που προβλέπει το μνημόνιο και συνυπέγραψαν ΣΕΒ και εργατοπατέρες. Αυτό το σκοπό υπηρετούν και τα προγράμματα της επιδοτούμενης εργασίας, τα οποία εξασφαλίζουν στις επιχειρήσεις τζάμπα - επί της ουσίας - εργατική δύναμη.
Ενας δεύτερος τρόπος είναι να απαλλαγεί η εργοδοσία από το μερτικό που καταβάλλει για την αναπαραγωγή και τη συντήρηση της εργατικής δύναμης. Γι' αυτό η κυβέρνηση ψήφισε τον αντιασφαλιστικό νόμο, που προβλέπει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση των ΒΑΕ και σε μια πορεία θα φέρει και μείωση των εργοδοτικών εισφορών.
Γι' αυτό ψηφίζει νόμους που εμπορευματοποιούν παραπέρα την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, απαλλάσσοντας την εργοδοσία και το κράτος από το κόστος των όποιων κοινωνικών δαπανών. Την ίδια ώρα, το κεφάλαιο κερδίζει ζωτικό χώρο σε τομείς με σίγουρη υπερκερδοφορία, αφού ο κάθε άνθρωπος θέλει να έχει την υγεία του και όλοι επιζητούν μια στοιχειώδη εκπαίδευση για τα παιδιά τους.
Ενας τρίτος τρόπος είναι να μειώσει η κυβέρνηση το κόστος που έχει για τον επιχειρηματία μια επένδυση, με φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις, ώστε να αυξηθεί το περιθώριο του κέρδους του.
Πάνω στα μέτρα που έχει ήδη νομοθετήσει η κυβέρνηση στις κατευθύνσεις που περιγράφονται παραπάνω, το επόμενο διάστημα ετοιμάζει:
- Τη μείωση των συντελεστών φορολογίας των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων από το 24% στο 20%, ακόμα και μέσα στο 2011 (προβλέπεται από νόμο της ΝΔ, τμηματικά μέχρι το 2014).
- Μέτρα για την «προσέλκυση επενδύσεων», με την παροχή φοροαπαλλαγών, επιδοτήσεων και προγραμμάτων «επιδοτούμενης» - τζάμπα - εργασίας.
- Μείωση του συντελεστή στα διανεμόμενα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, από το 40% στο 24%.
- Οικονομικά και φορολογικά κίνητρα για την εγκατάσταση ή επένδυση «πράσινων» μονάδων από επιχειρήσεις.
Χρειάζονται θαρρετά βήματα
Ολα τα παραπάνω μέτρα σκιαγραφούν το περιεχόμενο της «ανάπτυξης» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση. Αυτήν την «ανάπτυξη» και τις συνέπειές της στο βιοτικό του επίπεδο, ο λαός τη γνώρισε από πρώτο χέρι τα προηγούμενα χρόνια. Συνέπεια αυτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι και η σημερινή συγχρονισμένη κρίση, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν ξανά τα λαϊκά στρώματα.
Τα πράγματα θα δυσκολεύουν καθημερινά για την εργατική λαϊκή οικογένεια όσο οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες, δεν αντιστοιχούν την οργάνωση και την ενιαία πάλη τους στο μέγεθος της επίθεσης που δέχονται από το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Οσο δεν αποφασίζουν να καθορίσουν αυτοί τις εξελίξεις με την ψήφο και την πάλη τους.
Οι αγώνες που θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα και οι κάλπες του Νοέμβρη, είναι μια καλή ευκαιρία να γίνουν θαρρετά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ο χρόνος πιέζει και ο καθένας καλείται πλέον να αναλάβει τις ευθύνες του.
Περ. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου