Ο δικός μας κόσμος είναι ανήσυχος...

Ξέραμε ως τώρα πως το παιδί που δεν παίζει, δε μεγαλώνει ποτέ, δεν κοινωνικοποιείται έτσι που να αποκτά σημασία η λέξη ελευθερία. Τώρα θέλουν να μας μάθουν πως το παιδί που παίζει δε θα γίνει καλός άνθρωπος, δηλαδή δε θα γίνει ένας μονόχνοτος ανταγωνιστικός καλός μαθητής και αύριο ανταγωνιστικός καλός εργάτης.

Μέχρι τώρα ξέραμε πως οι τσακωμοί των παιδιών είναι ένδειξη υγείας και ψυχικής. Τώρα μαθαίνουμε πως όσο πιο φυτό είναι το παιδί τόσο καλύτερα.

Δεν αμφιβάλλουμε ότι αυτά τα συμπεράσματα βγαίνουν από κάποιες έρευνες. Ο καθένας μπορεί να στήσει μια έρευνα που να του φέρει τα αποτελέσματα που θέλει.

Το κύριο γι' αυτούς τους ερευνητές είναι τα παιδιά να μαθαίνουν και να αισθάνονται ενοχή για τη βία, όταν θα 'ρθει η ώρα να τους χρειαστεί, τότε που θα αρχίσουν να νιώθουν και μια άλλη έννοια: Το ταξικό μίσος, κάτω από την ταξική βία της εκμετάλλευσης της τάξης των μεγαλοεπιχειρηματιών, των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, που μπορεί και να τα σκοτώνει στη δουλειά, (ατυχήματα τα λένε οι καθωσπρέπει κηφήνες του πλούτου), ή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οσο πιο «φυτά», απ' όσο πιο μικρά, τόσο πιο εύκολα

θα ανοίγουν το στόμα με τους «αυτοδημιούργητους» τύπου Γουλανδρή (που - παρεμπιπτόντως - συνέχισε την παράδοση του Ωνάση. Ο οποίος έστησε, λέει, την εταιρεία του το 1943 (τότε δεν ήταν που η χώρα μας στέναζε κάτω από την μπότα του κατακτητή, τότε δεν ήταν που όλος ο κόσμος ήταν στον πόλεμο; ε, αυτός και η τάξη του τότε κάνανε λεφτά)).

Ισως η εκπαίδευση των παιδιών στη «μη βία» να είναι και προληπτικό μέτρο. Οσο πιο «φίτσουλες» όταν μεγαλώσουν, τόσο δε θα φτάσουν ποτέ να σκεφτούν πως για τα κακά της μοίρας τους δε φταίει η μοίρα αλλά οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά. Τα περιπαίζουμε από αδυναμία να αντιμετωπίσουμε τον αντίλογο του ηλίθιου. Που για να δικαιολογήσει το δικό του τάφο, που τον λογίζει για έπαυλη, είναι έτοιμος να σε κατακεραυνώσει διαβλέποντας σε σένα υποκίνηση σε αναρχοπαράξενες καταστάσεις. Αντε να ανοίξεις τώρα κουβέντα με τον οπαδό της νεκρικής ησυχίας, για την επόμενη μέρα, όταν οι εργάτες θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, τότε όπου τίποτα δε θα είναι όπως το γνωρίζει. Αντε να του πεις ότι ο νέος κόσμος δε θέλει κανέναν απ' αυτούς τους νόμους και τους αστυνόμους, ότι ο νέος κόσμος θα χτίσει τη συνύπαρξή του σε εντελώς άλλη βάση κι ότι τα υλικά γι' αυτήν την άλλη βάση τα μαζεύει από σήμερα ακριβώς για να μη βρεθεί αδύναμος αύριο.

***

Οι περιγραφές της ΓΣΕΕ για το τι περιμένει την εργατική τάξη δεν είναι για επανάσταση. Είναι για να τρομοκρατήσουν. Είναι για να φτιάξουν κι άλλους σκυμμένους. Η ΓΣΕΕ έχει βάλει την υπογραφή της σε ένα προς ένα αυτά που περιγράφει. Και τα περιγράφει για να μπορεί αύριο να εμφανιστεί και σαν έμπορας ασπιρίνης.

Η αστική τάξη είναι σίγουρη πως έχει κάνει καλή δουλειά. Πως έχει δημιουργήσει τόσους σκυμμένους που δύσκολα ανατρέπεται αυτή η πραγματικότητα. Και μόνο γι' αυτήν τη βεβαιότητά της αξίζει να βγάλουν τα πόδια κάλλους, να μη μείνει άνθρωπος που δε θα μάθει από πρώτο χέρι ποιος φταίει που λείπει το φαΐ απ' το τραπέζι και τι πρέπει να γίνει για να αλλάξουν πράγματι τα πράγματα.

Γιατί και το δούλεμα έχει το όριό του: Θες, για παράδειγμα, να τον ακούσεις τον αρθρογράφο που λέει πως ψηφίζουμε για τις πόλεις, να δεχτείς το δίκιο του. Αλλά, σκέφτεσαι - τι ενοχλητική διαδικασία...- οι πόλεις είναι απ-άνθρωπες; (δηλαδή χωρίς ανθρώπους;), στις πόλεις είμαστε όλοι μαζί; Η πόλη που θέλουν οι οπαδοί του Κακλαμάνη και η πόλη που θέλουν οι άνθρωποι στον Κολωνό είναι η ίδια πόλη; Ο αρθρογράφος γνωρίζει τις απαντήσεις. Οπως και η κυβέρνηση. Που ήδη έχει κάνει καθαρό πως για την ίδια και την τάξη που υπηρετεί οι εκλογές δε γίνονται για τις πόλεις, αλλά για ένα «ναι» ή ένα «όχι» στην πολιτική της.

Επειδή Κολωνός και Κολωνάκι δεν είναι το ίδιο και μόνο γι' αυτό πρέπει να ηττηθεί όλη αυτή η «εκκλησία του δήμου» που διδάσκει δημοκρατία, αρκεί σ' αυτήν να μη μετέχουν οι άλλοι, που ζουν ακόμα στα όρια του αρχαίου ελαιώνα.

Στις εκλογές, το αστικό κράτος επιδιώκει να αναβαπτιστεί με τη λαϊκή ψήφο. Επιδιώκει ο βούρδουλας να έχει και λαϊκή νομιμοποίηση.

Οτι η αστική τάξη πασχίζει να κάνει τα παιδιά μας «φίτσουλες», δεν είναι λόγος για να δηλώσουν και οι γονείς υποταγή. Αντίθετα, μάλιστα. Αν πράγματι έχει κάποια αξία η δήλωση «παλεύω για το καλό των παιδιών μου»...

Ασχετο: Για το Φεστιβάλ έπρεπε να γράψουμε, αλλά δεν μας αφήνουν να αγιάσουμε ορισμένοι. Οταν ο άλλος σου λέει σε πολεμάω, εσύ τι κάνεις; γυρνάς το μάγουλο;