Εκτός πλαισίου

Οι «δικοί τους» άνθρωποι τους γυρίζουν την πλάτη. Είναι γεγονός μετρημένο από τους ίδιους: 40% από το ΠΑΣΟΚ και 25% από τη ΝΔ. Οτι οι άνθρωποι αυτοί «ψάχνονται» είναι επίσης γεγονός: Το διαπιστώσαμε επίσης μετρήσιμα στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που, όμως, ως διά μαγείας εξαφανίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης, που κατά τ' άλλα σπεύδουν να κατατάξουν όσους αμφισβητούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο «κόμμα του κανένα».

Οι χρήσιμοι διανοούμενοι είναι συνεπείς στο ραντεβού τους με την αστική εξουσία κι αυτό είναι ξανά και ξανά διαπιστωμένο: Τελευταίο παράδειγμα ο καθηγητής που εκτιμά ότι δεν έχει πια θέση στις συνειδήσεις η ταξική ανάλυση, γιατί έτσι απαιτεί η πρότασή του για μια «υπεύθυνη αριστερά», δηλαδή αυτήν που θα πείθει τους εργάτες ότι είναι στάση ευθύνης η σωτηρία των καπιταλιστών.

Σε πείσμα τέτοιων επιδιώξεων η εξόφθαλμη ταξικότητα της πολιτικής που εφαρμόζεται έρχεται

επίμονα να θυμίσει πού γίνεται η μεγάλη κλοπή της αξίας της εργατικής δύναμης, πώς αρπάζεται ο πλούτος απ' αυτούς που τον παράγουν και πώς γίνεται κεφάλαιο με τη συνδρομή των πολιτικών αποφάσεων υπέρ του.

Γεγονός που αργά ή γρήγορα οδηγεί και σε άλλες σκέψεις, όπως το «καλύτερα χωρίς τους καπιταλιστές και την πολιτική τους». Είναι η ώρα του πέναλτι, για το οποίο χτυπά καμπανάκι το ΒΗΜΑ θυμίζοντας - με αγωνία για το πού μπορούν να οδηγηθούν τα πράγματα - ότι δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα.

Αν η αστική τάξη μπορούσε να διαχειριστεί σαν περίπατο τις καπιταλιστικές κρίσεις δε θα υπήρχε πρόβλημα. Δεν μπορεί και το ξέρει. Ελπίζει, αλλά δεν μπορεί.

Στο αντίστροφο, αν η εργατική τάξη αναγνώριζε τη δύναμή της, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα. Παράδειγμα: Τα μέσα ενημέρωσης δεν είδαν το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή». Δεν είδαν τους χιλιάδες και χιλιάδες που ήρθαν να κουβεντιάσουν με τους κομμουνιστές την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Ας δουν, λοιπόν, τους χιλιάδες και χιλιάδες να διαδηλώνουν την Πέμπτη στην Αθήνα και σ' όλες τις μεγάλες πόλεις στις διαδηλώσεις που οργανώνουν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ.

Στις αντιστάσεις, αλλά και στην προοπτική του μετώπου σε μια κοινωνία που ο εργάτης θα 'ναι εργάτης κι όχι «καταναλωτής».

Ο «καταναλωτής»... είναι ένα άλλο πρόβλημα που υπακούει στην ίδια προπαγανδιστική γραμμή. Που αξιώνει να ξεχνά ο εργάτης τη βασική του ιδιότητα, από την οποία απορρέει και η ανάγκη να αναπαράγει την εργατική του δύναμη, άρα και ένα πλήθος αναγκών που υπηρετούν τη βασική ανάγκη.

Με συνείδηση εργάτη αργά ή γρήγορα θα ζητήσεις αυτό που παράγεις, αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ότι χωρίς τους καπιταλιστές ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και άρα κοινωνική ευημερία.

Σαν «καταναλωτής» θα ψάχνεις ΜΚΟ να σου υποδείξει ποιο οικολογικό αγγούρι σε συμφέρει να αγοράσεις, υπολογίζοντας τι θα κερδίσεις από τα φάρμακα που δε θα πληρώσεις αν δεν αρρωστήσεις τρώγοντας οικολογικά προϊόντα. Πιάσ' τ' αυγό και κούρευτο.

Μιλώντας τα μέσα ενημέρωσης για καταναλωτές και όχι εργάτες μπορούν να μετατοπίζουν τη συζήτηση στη διαχείριση της λιτότητας. Μιλώντας για εργάτες τα πράγματα είναι ανελαστικά. Οταν βάλεις κάτω τις πραγματικές ανάγκες δε χωράει συζήτηση για λιτότητα.

Οι πραγματικές ανάγκες είναι μπροστά σου κάθε μέρα. Δες μια τυχαία μέση οικογένεια, μια τυχαία βδομάδα του Σεπτέμβρη: με το καλημέρα της βδομάδας ο διαχειριστής φέρνει τα κοινόχρηστα, τα χάπια του παππού τελείωσαν, το παιδί θέλει καινούργια τσάντα και όσα πρέπει να τη γεμίσουν, το φροντιστήριο για τα αγγλικά και άλλα δωρεάν μαθήματα θέλουν την προκαταβολή τους, οι δόσεις στην τράπεζα ή τις τράπεζες ή το νοίκι στον σπιτονοικοκύρη ζητάνε εξόφληση που ήδη έχει καθυστερήσει, όπως έχουν καθυστερήσει στην πληρωμή τους και οι άλλοι οι εντελώς ανελαστικοί λογαριασμοί της ΔΕΗ και του νερού. Δε μιλάμε για φαΐ κι άλλες τέτοιες πολυτέλειες, εδώ η επιστήμη έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια μπροστά στην εφευρετικότητα της νοικοκυράς που κάνει από τα πάντα παξιμάδι.

Μέτρα σπασμένα νεύρα και εντάσεις και κάνε σούμα. Κι έλα μετά να τα διαχειριστείς σαν «καταναλωτής».

Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα που βιώνει ως εργάτης, ο «καταναλωτής» καλείται να διαμορφώσει συνείδηση μέσα από έναν πλούτο ρεπορτάζ που του προσφέρουν εναλλακτικές απασχολήσεις: Χτες μια σελίδα σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας ήταν αφιερωμένη σε κάποιον που φωτογράφισε τα αχαμνά της γυναίκας του και γι' αυτό το καλλιτεχνικό γεγονός περίμενε να του δώσουν 12.000 στερλίνες βραβείο.

Αν πρόκειται να αναζητήσουμε τους πραγματικούς «εκτός πλαισίου», εδώ πρέπει να τους αναζητήσουμε. Ανάμεσα σ' όλους αυτούς που αρνούνται να είναι μέρος μιας κατασκευασμένης επικαιρότητας. Ανάμεσα σ' όλους αυτούς που είναι εντός πλαισίου όταν με το που χτυπάνε κάρτα στο έμπα ακούνε διάφορα περί παραγωγικότητας και με το που χτυπάνε κάρτα στο έβγα έχουν μάθει πόσο μειώθηκε ο μισθός τους σε μια μόλις μέρα. Ολα τ' άλλα είναι εντός προδιαγραφών της αστικής τάξης έτσι ώστε ανεμπόδιστη να συνεχίσει να κυβερνά.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ