Οταν τα παιδιά πεινάνε...

Δύο μέρες νηστικός μετρούσε ο μαθητής Γυμνασίου στο Ηράκλειο της Κρήτης ο οποίος προχτές λιποθύμησε στην τάξη. 

Το περιστατικό έφερε στο φως τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η εργαζόμενη σε σούπερ μάρκετ μητέρα του, που προσπαθεί να συντηρήσει μόνη τα τέσσερα παιδιά της. 

Πρόκειται για μια ακόμα από εκείνες τις περιπτώσεις, που πλέον δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «μεμονωμένες» και αποτελούν την προβολή της ανέχειας στην οποία καταδικάζεται η λαϊκή οικογένεια. Εκπαιδευτικοί κάνουν λόγο για παιδιά που πάνε σχολείο Δεκέμβρη μήνα με καλοκαιρινά παπούτσια, που τρώνε από τα συσσίτια, που προσπαθούν να χορτάσουν μοιράζοντας στα δύο ένα σάντουιτς ή ένα κουλούρι, που περνούν οκτώ ώρες στο ολοήμερο σχολείο χωρίς να έχουν μαζί τους μεσημεριανό.

Τα παραπάνω δείχνουν πώς εκφράζεται στο σχολείο η βαρβαρότητα στην οποία καταδικάζουν τη λαϊκή οικογένεια.

 Η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση που καταδικάζουν τις εργατικές, λαϊκές οικογένειες, η οικονομική κρίση και η πολιτική αντιμετώπισής της σε όφελος των κερδών του κεφαλαίου, φέρνουν πείνα στα παιδιά και στους γονείς τους βεβαίως. Ταυτόχρονα η διάλυση του όποιου κράτους πρόνοιας, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας, όλ' αυτά, έρχονται να αποδείξουν για μια ακόμα φορά για ποιον δουλεύουν οι κυβερνήσεις, αφήνοντας ξεκρέμαστους, στην τύχη τους τους εργαζόμενους. Ομως από την κατάσταση αυτή που διαμορφώνεται ξεπηδούν θετικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που αποδεικνύουν στην πράξη ότι η εργατική τάξη στην κοινή μαζική πάλη με τ' άλλα λαϊκά στρώματα μπορεί να οδηγήσει σε διέξοδο. Πρωτοβουλίες που καμία σχέση δεν έχουν με τον «δήθεν» «φιλανθρωπικό» χαρακτήρα ευαγών ιδρυμάτων, χορηγών και ΜΚΟ, αλλά πηγάζουν από την ταξική αλληλεγγύη και τη συνειδητοποίηση της δύναμης του λαού να επιβάλει λύσεις προς το συμφέρον του.

Από τους μαθητές που άφηναν σε απόμερο μέρος της αυλής του σχολείου τους τυρόπιτες, για να τις πάρουν οι συμμαθητές τους που δεν είχαν να φάνε, μέχρι τις οργανωμένες διεκδικήσεις, γίνεται πράξη το «όλοι για έναν και ένας για όλους». Με πρωτοπόρες τις ταξικές δυνάμεις, γίνονται πολύμορφες παρεμβάσεις, απαιτώντας να δοθεί έκτακτο κονδύλι από το κράτος στους δήμους για να παρέχεται τουλάχιστον ένα μικρό γεύμα σε όλα τα παιδιά αξιοποιώντας το προσωπικό των δήμων, να εξασφαλιστεί δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους μαθητές κ.ά. Η σχολική χρονιά πλησιάζει στα μέσα της και εκατοντάδες παιδιά δεν έχουν προσκομίσει ιατρικά δελτία στα σχολεία καθώς οι άνεργοι ή οι υποαπασχολούμενοι ανασφάλιστοι γονείς τους δεν έχουν να πληρώσουν τις επισκέψεις στους γιατρούς. Δεν λείπουν περιπτώσεις που παιδιά δεν μπορούν να επισκεφτούν γιατρό για να δικαιολογήσουν τις απουσίες ασθένειάς τους, παιδιά που δεν εμβολιάζονται. Σύλλογοι γονιών, σύλλογοι εκπαιδευτικών συναντήθηκαν έξω από υποκαταστήματα της ΔΕΗ με άλλους εργαζόμενους απαιτώντας την επανασύνδεση του ρεύματος σε οικογένειες που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν το λογαριασμό και βρέθηκαν στο κρύο και στο σκοτάδι.

Τέτοιες προσπάθειες ήδη μετρούν και κάποια πρώτα αποτελέσματα. 

Πρέπει να δυναμώσουν. Πρέπει να ενταχθούν συνολικά στον αγώνα για δουλειά και ζωή με δικαιώματα, στον αγώνα για την παιδεία που έχει ανάγκη ο λαός μας και τα παιδιά του. 

Είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από κοινού να χτίζουν το απαραίτητο τείχος λαϊκής αλληλεγγύης.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ