Η καπιταλιστική κρίση και η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.

Πανελλαδική πολιτική εξόρμηση διοργανώνει το ΚΚΕ, συζητώντας πλατιά με το λαό την πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση που απαντά στα πραγματικά του συμφέροντα. Δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα αυτής της δραστηριότητας, την περασμένη Τετάρτη, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, παραχώρησε συνέντευξη Τύπου. Αναλύοντας τις θέσεις του ΚΚΕ για την κρίση, στάθηκε με έμφαση στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οι οποίες μπορούν να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες μόνο αν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής τεθούν κάτω από εργατικό κοινωνικό έλεγχο, με λαϊκή εξουσία και οικονομία. Η πολιτική εξόρμηση σχεδιάζεται και υλοποιείται ήδη από τις κατά κλάδους και τόπους Κομματικές και ΚΝίτικες Οργανώσεις, δεμένη με την οργάνωση της καθημερινής πάλης, με εξορμήσεις σε εργασιακούς χώρους, με συσκέψεις σε τόπους δουλειάς και εργατογειτονιές, με περιοδείες σε σχολές και στέκια νεολαίας. Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα ολόκληρο το κείμενο που παρουσίασε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη συνέντευξη Τύπου.

****

Απευθυνόμαστε στους εργατοϋπάλληλους, στους συνταξιούχους, στους αυτοαπασχολούμενους, στη φτωχή αγροτιά, στη νεολαία και τις γυναίκες που ανήκουν στα εργατικά, λαϊκά στρώματα.

Δώστε βάση στις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις μας για την εξέλιξη της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, με βάση και την εμπειρία, ανεξάρτητα αν συνεχίζετε να διατηρείτε και επιφυλάξεις και δισταγμούς να συμφωνήσετε στο σύνολο των θέσεων μαζί μας.

Ξέρετε καλά ότι εδώ και χρόνια προβλέψαμε και προειδοποιήσαμε ότι θα ερχόταν οικονομική κρίση, η οποία στην Ελλάδα θα ήταν πολύ πιο βαθιά. Σήμερα που η κρίση είναι σε εξέλιξη ακόμα, που βαθαίνει και οξύνεται και θα κρατήσει πολύ περισσότερο απ' ό,τι λεγόταν από τα κυβερνητικά στόματα, το ΚΚΕ προειδοποιεί ότι όταν επέλθει η ανάκαμψη, αυτή θα είναι αδύνατη, θα συνοδεύεται από εκτεταμένη ανεργία, πληθωρισμό, φτώχεια. Τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν στο όνομα της κρίσης θα παραμείνουν, θα προστίθενται και νέα με το ψεύτικο επιχείρημα ότι έτσι η χώρα δε θα ξαναζήσει κρίση. Η νέα κρίση που θα έρθει, θα είναι ακόμα πιο οξυμένη από τη σημερινή, ενώ κρίση θα ξεσπάσει και σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Γνωρίζοντας σε βάθος πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα δεν αιφνιδιαστήκαμε, είχαμε επεξεργασμένες θέσεις αποκάλυψης και διεκδικητικούς στόχους υπέρ του λαού, με συγκεκριμένη και καθαρή πολιτική γραμμή, χωρίς ταλάντευση. Είχαμε άμεση αντίδραση με λαϊκές κινητοποιήσεις που σίγουρα δυσκόλεψαν την ακόμα πιο γρήγορη λήψη μέτρων, προβληματίσαμε νέες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις. Είχαμε άμεση παρέμβαση υπέρ εργαζομένων και οικογενειών που δεν μπορούσαν να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα, καλλιεργήσαμε κλίμα αλληλεγγύης, εμπνεύσαμε πνεύμα αγώνα, αντίστασης σε νέες λαϊκές δυνάμεις, σε νέους και νέες. Αν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ κρατούσαμε στάση υποχώρησης, συμμόρφωσης και υποταγής είναι βέβαιο ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα σήμερα, και κυρίως δεν θα υπήρχε ελπίδα για το αύριο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και κατά την προεκλογική περίοδο του 2009 και λίγες μέρες μετά τις εθνικές εκλογές καλέσαμε το λαό να ετοιμάσει το δικό του πόλεμο ως απάντηση στον πόλεμο που ήταν πανέτοιμη η κυβέρνηση να εξαπολύσει, με αποκορύφωμα την αναγγελία του βάρβαρου Μνημονίου και μάλιστα με φόντο το Καστελόριζο.

Ο λαός να βάλει σκοπό να κατακτήσει τη δική του εξουσία

Σήμερα ο λαός έχει πολύ περισσότερους λόγους να εμπιστευθεί τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για το πού τραβάει η κατάσταση, για τη διέξοδο από την κρίση που συμφέρει το λαό. Να στηριχθεί με εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ, να συμπαραταχθεί μαζί του στα άμεσα μέτωπα πάλης για την ανάπτυξη ενός ισχυρού εργατικού, λαϊκού και νεανικού κινήματος που δίνει ελπίδα ότι θα παρεμποδίσουμε τα χειρότερα, θα δυσκολέψουμε να περάσουν νέα βάρβαρα μέτρα, θα ανατρέψουμε τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης που επικρατεί στο κοινοβούλιο, στα ηγετικά όργανα του κινήματος, ώστε ο λαός να ελπίσει ότι θα έλθουν καλύτερες μέρες. Οι καλύτερες μέρες δεν μπορούν να έλθουν, αν ο λαός με εμπιστοσύνη στο δίκιο του, στην οργανωμένη δύναμη και παρέμβασή του, δεν βάλει ως σκοπό του να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, να κατακτήσει την δική του εξουσία. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αρκεί ο λαός να αποφασίσει. Αρκεί ο λαός να μη διασπείρει την επιλογή του σε κόμματα που έχουν ευθύνη για τα λαϊκά βάσανα, που με τις επιλογές τους αποπροσανατολίζουν, εμποδίζουν τη χειραφέτηση από παραπλανητικά διλήμματα και εκβιασμούς.

Το ΚΚΕ απορρίπτει τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, τις προκλητικές θέσεις των καπιταλιστών ότι ευθύνη για την οικονομική κρίση, το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος έχουν όλοι μαζί, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, αστικά κόμματα, οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, αγωνιστικά σωματεία, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα. Το ΚΚΕ καταγγέλλει στον ελληνικό λαό ότι ο καυγάς ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όπου ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο, είναι αποπροσανατολιστικός. Είναι επικίνδυνος ανταγωνισμός για το ποιο κόμμα θα έχει στα χέρια του το κυβερνητικό πηδάλιο. Και τα δύο κόμματα είναι δοκιμασμένα σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, δεν πρόκειται να αλλάξουν πολιτική γραμμή και πρόγραμμα, χειρότερα θα γίνονται, καλύτερα ποτέ.

Το ΚΚΕ συνειδητοποιεί την ευθύνη του, την υποχρέωσή του να περάσει σε πιο αποφασιστική δράση και αντεπίθεση σε συνθήκες κρίσης. Να υπερασπιστεί τα λαϊκά δικαιώματα, να αποκαλύψει τα πραγματικά αίτια της κρίσης, να δώσει ώθηση σε θετικές διεργασίες που γίνονται στη συνείδηση του λαού. Να ξεκαθαρίσει στο λαό ανοικτά και καθαρά γιατί οι διάφορες προτάσεις περί «αγωνιστικής» αναδιαπραγμάτευσης και ευρωομολόγου, περί διαχωρισμού του χρέους σε νόμιμο και μη, περί αντικατοχικού αγώνα, όχι μόνο δεν δίνουν διέξοδο, αντίθετα παραπλανούν, εγκλωβίζουν, χτυπούν το «σαμάρι», χωρίς αποτέλεσμα, χάνεται πολύτιμος χρόνος.

Το ΚΚΕ αντιλαμβάνεται ότι έχει την υποχρέωση να κατακτήσει μεγαλύτερη πειστικότητα και ικανότητα, να συμβάλει ώστε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του λαού που υποφέρει, να παραμερίσει κάθε φόβο, αίσθημα ανασφάλειας, δισταγμούς, πριν περάσουν ακόμα χειρότερα μέτρα και επιλογές. Να κατανοήσει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η αντεπίθεση, η ρήξη και η ανατροπή. Η ανάπτυξη και όξυνση της ταξικής πάλης είναι λαϊκός μονόδρομος.

Το ΚΚΕ αισθάνεται την ευθύνη του να αποτελέσει την προωθητική ανυποχώρητη, ανθεκτική στις δυσκολίες δύναμη για την ανάκαμψη του εργατικού λαϊκού κινήματος και της λαϊκής συμμαχίας, με στόχο να μπει φραγμός στα χειρότερα, να συγκεντρωθούν δυνάμεις στην πάλη για ριζική αλλαγή, για την κοινωνική λαϊκή ευημερία, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Σ' αυτό το πεδίο κρινόμαστε καθημερινά, σ' αυτό το πεδίο λογοδοτούμε, ακούμε τις παρατηρήσεις, τις γνώμες των εργαζομένων.

Αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης η κρίση

Η σημερινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα ήταν αναπόφευκτη, είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της στρατηγικής υπηρέτησης της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Οσο το κεφάλαιο παραμένει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει ο λαός και διαθέτει η χώρα και καθορίζει τι και πώς θα αναπτυχθεί, η κρίση θα χτυπά κατά διαστήματα. Κάθε κύμα της θα φέρνει νέα βάσανα στο λαό.

Λένε ψέματα, κοροϊδεύουν το λαό όταν αναγορεύουν ως αιτία της κρίσης την κακή νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Λένε ψέματα όταν αναγορεύουν ως αιτία της κρίσης τις μίζες, τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, τη διόγκωση του κρατικού επιχειρηματικού τομέα και των δημοσίων υπαλλήλων, τις καθυστερήσεις στις ιδιωτικοποιήσεις, τα ρουσφέτια.

Λένε ψέματα ότι η αιτία της κρίσης βρίσκεται στην ανικανότητα του ενός ή του άλλου κόμματος που κυβέρνησε ή ότι οφείλεται στα χρέη και τον υπερβολικό δανεισμό, στην υπερκατανάλωση, όταν μάλιστα τέτοιες εκτιμήσεις αφορούν στις λαϊκές ανάγκες. Κάποια από τα παραπάνω προβλήματα είναι υπαρκτά, όμως αυτά είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, των επιλογών που συνειδητά εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα ως κράτος - μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, και όχι αιτία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα ότι ο λαός κατανάλωνε περισσότερα από ό,τι μπορούσε. Τα στεγαστικά, τα καταναλωτικά, τα αγροτικά και τα δάνεια άλλων αυτοαπασχολούμενων είναι μια μορφή ομηρίας του λαού στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Η ενοχοποίηση του λαού ένα σκοπό υπηρετεί: Να κάμψει το ηθικό του, να δεχθεί χωρίς αντίσταση και διαμαρτυρία τα βάρβαρα μέτρα. Η σήψη και ο παρασιτισμός, η αύξηση του πλασματικού κεφαλαίου, είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο μονοπωλιακό της στάδιο.

Είναι ψέμα:

• Οτι δήθεν η διέξοδος από την κρίση είναι ενιαία για το λαό και το κεφάλαιο, επομένως η λύση είναι κοινή και εθνική, άρα είναι προϊόν εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης, ότι όλοι (καπιταλιστές και εργαζόμενοι) πρέπει να υποστούν θυσίες.
• Οτι η διέξοδος είναι εφικτή και αποτελεσματική για το λαό με την επέκταση της κρατικής παρέμβασης και διαχείρισης με περισσότερες δημόσιες επενδύσεις, με κρατικά πακέτα στήριξης, με δημιουργία κρατικού πυλώνα τραπεζικού ομίλου και ενέργειας κ.λπ. Και αυτή η διαχείριση εξυπηρετεί τα ιδιωτικά μονοπώλια, αυξάνει την υπερχρέωση, οδηγεί σε νέα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, δεν μπορεί να λύσει τις αντιφάσεις όπως φάνηκε και στην περίπτωση των ΗΠΑ.
• Οτι αν η Ελλάδα δεν είχε ενσωματωθεί στην ΕΕ, στην ευρωζώνη, η κρίση θα ήταν χειρότερη, η χρεοκοπία αναπόφευκτη, η στάση πληρωμών σε μισθούς, συντάξεις σίγουρη.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και τα άλλα κόμματα, που υποστηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ισχυρίζονται ότι η κρίση είναι η μεγάλη ιστορική ευκαιρία για να παρθούν μέτρα που είχαν καθυστερήσει, δηλαδή αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, που τα βαφτίζουν εκσυγχρονισμό και εκμοντερνισμό.

Εμείς, το ΚΚΕ, διακηρύσσουμε ότι η οικονομική καπιταλιστική κρίση αποτελεί τη δραματική ευκαιρία για το λαό να αξιοποιήσει την πείρα του και να προχωρήσει στην αντεπίθεση, στην ανατροπή.

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι ο βασικός αντίπαλος της εργατικής τάξης, τα μονοπώλια που κυριαρχούν στο καπιταλιστικό σύστημα είναι ο αντίπαλος των αυτοαπασχολούμενων μικρών επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων, της φτωχής αγροτιάς, των νέων και των γυναικών που ανήκουν στα εργατικά, λαϊκά στρώματα. Επομένως, αντίπαλοί τους είναι τα αυθεντικά φιλοκαπιταλιστικά και φιλομονοπωλιακά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά και τα μικρότερα κόμματα που έχουν επίσημα τον ίδιο προσανατολισμό, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ. και η Δημοκρατική Συμμαχία. Δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στο λαό, αντίθετα αποτελούν εμπόδιο και ανάχωμα κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ, που καλλιεργούν αυταπάτες ότι υπάρχει φιλολαϊκή εναλλακτική λύση στο υπάρχον σύστημα, ή δυνάμεις που έχουν ανοικτή συγγένεια με το ΠΑΣΟΚ, όπως η Δημοκρατική Αριστερά και οι Οικολόγοι. Στην πολιτική δεν είσαι ό,τι δηλώσεις, αλλά ό,τι πράττεις και υποστηρίζεις.

Η πηγή της κρίσης βρίσκεται πρωταρχικά στην παραγωγή και εκφράζεται και στην κυκλοφορία του κεφαλαίου.

Η πηγή της κρίσης βρίσκεται πρωταρχικά στην παραγωγή. Γιατί ο μεγάλος ένοχος είναι το καπιταλιστικό σύστημα, τα μονοπώλια που είναι το βασικό χαρακτηριστικό του.

Σκοπός της παραγωγής στον καπιταλισμό είναι το κέρδος, είναι η εξυπηρέτηση της συσσώρευσης του κεφαλαίου συνολικά. Αυτός ο σκοπός πετυχαίνεται με την απρόσκοπτη, μεγαλύτερη καπιταλιστική παραγωγή. Είναι όμως το κίνητρο του κέρδους που της βάζει φρένο. Είναι η ίδια της η φύση που, ενώ δημιουργεί ακόμα περισσότερα μέσα και δυνατότητες για το λαό σε υλικά, πνευματικά και πολιτιστικά αγαθά, αυτά δεν γίνονται κτήμα του λαού. Αυτή είναι η κρίση υπερπαραγωγής. Οποια μορφή και να πάρει η εμφάνιση της κρίσης ως χρέη και ελλείμματα, ως κρίση του τραπεζικού συστήματος, ως φούσκες ακόμα και ως φαινόμενα σήψης και διαφθοράς κ.λπ. είναι κρίση σύμφυτη με την παραγωγική διαδικασία, με την καπιταλιστική ιδιοκτησία που εκμεταλλεύεται ξένη εργατική δύναμη.

Καπιταλιστική οικονομία σημαίνει ότι τα τεράστια καπιταλιστικά κέρδη, που δημιουργούνται στην παραγωγική διαδικασία με όρους ταξικής εκμετάλλευσης, επενδύονται σε διάφορες μορφές κεφαλαίου σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και εταιρείες διαχείρισης χρήματος, με τη μορφή αμοιβαίων κεφαλαίων, μετοχών, δανείων, εγγυήσεων δανείων, ομολόγων όλων των ειδών «τοξικών και μη», ώστε να φέρουν ή να μοιράσουν κέρδος μεταξύ διαφορετικών καπιταλιστών, εισοδηματιών, να ξαναγίνουν νέα κεφάλαια που μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία, για να αποσπάσουν νέα υπεραξία, δηλαδή την αξία της απλήρωτης δουλειάς της εργατικής τάξης. Η πηγή της κρίσης βρίσκεται στη σφαίρα της καπιταλιστικής παραγωγής και όχι πρωταρχικά στη σφαίρα της κυκλοφορίας, όπως υποστηρίζουν διάφορες συντηρητικές και αριστεροφανείς απόψεις. Στη σφαίρα της κυκλοφορίας του χρήματος εκδηλώνονται οι αντιφάσεις και αντινομίες, οι δυσλειτουργίες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στον πυρήνα των παραπάνω είναι η πιο οξυμένη κοινωνική αντίθεση: Η συγκέντρωση της παραγωγής και ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας, από τη μια, και η ατομική ιδιοκτησία των προϊόντων της, από την άλλη. Από εδώ προκύπτει η μεγάλη αλήθεια ότι η εργατική τάξη, το εργατικό κίνημα είναι η πιο πρωτοπόρα και ανατρεπτική δύναμη της κοινωνίας, η δύναμη εκείνη που μπορεί να συνενώσει σε μια δυναμική μαζική συμμαχία και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Οι ταξικοί στόχοι του Μνημονίου έχουν πετύχει

Το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του είτε σοσιαλδημοκρατικές, είτε φιλελεύθερες, είτε συνεργασίας μεταξύ τους ή με μικρότερες πολιτικές δυνάμεις συγγενικές και συμβιβαστικές μπορούν να επιλέξουν μια μόνο διέξοδο από την κρίση: Αντεργατική αντιλαϊκή.

Η καπιταλιστική κρίση, για να αντιμετωπισθεί, ώστε να επανέλθει η φάση νέας παραγωγικής αναζωογόνησης και αύξησης της κερδοφορίας, συνοδεύεται από μέτρα που οδηγούν στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Λένε ψέματα και παραπλανούν όλοι εκείνοι που χειροκρότησαν το Μνημόνιο και σήμερα ισχυρίζονται ότι αυτό απέτυχε, ότι οι αριθμοί και οι λογαριασμοί δε βγαίνουν.

Το Μνημόνιο με τις διαδοχικές του προσαρμογές, το νέο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, που το ονόμασαν Σύμφωνο για το Ευρώ και το οποίο ψηφίστηκε και με την ελληνική ψήφο στη Σύνοδο της ΕΕ υπηρετούν πάνω απ' όλα τη θωράκιση και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας σε βάρος της εργατικής δύναμης. Γι' αυτό μια επιτυχία μπορεί να έχουν: Τα αλύπητα, απανωτά και συνδυασμένα μέτρα κατά των λαών.

Ολες οι παραπάνω αποφάσεις έχουν στόχους πολύ παραπάνω από το στόχο της διαχείρισης του χρέους. Αυτό αποδείχνεται και από το γεγονός ότι τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που αναφέρονται στο Μνημόνιο και στο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας παίρνονται σε όλα τα κράτη - μέλη και όχι μόνο στις υπερχρεωμένες χώρες και προϋπήρχαν στις αποφάσεις της ΕΕ, πριν ξεσπάσει η κρίση.

Οι ταξικοί στόχοι του Μνημονίου έχουν πετύχει, αφού έχουν δρομολογηθεί και δρομολογούνται όλα τα μέτρα και οι αναδιαρθρώσεις που προβλέπει, υπηρετούνται οι στόχοι του.

Ταυτόχρονα, εμφανίζονται οι αντιφάσεις του Μνημονίου, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάδειξη στην επιφάνεια των αξεπέραστων αντιφάσεων που έχει το καπιταλιστικό σύστημα και η διαχείριση της κρίσης του από μια αστική κυβέρνηση, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Κανένα Μνημόνιο δεν μπορεί να παρακάμψει και να καταργήσει τις αντιφάσεις, τις αντινομίες, τους νεοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.

Βασικό αποτέλεσμα η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων

Το βασικό αποτέλεσμα της κρίσης είναι η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα απ' όλα της εργατικής δύναμης με τη μορφή της μαζικής ανεργίας ή της υποαπασχόλησης, η απαξίωση με τη μορφή της μείωσης μισθών και συντάξεων καθώς και της απώλειας κοινωνικών παροχών και υπηρεσιών που είναι χρήσιμες στην αναπαραγωγή της.

Οι προβληματισμοί και οι ενέργειες που γίνονται για επιμήκυνση του δανείου της τρόικας, η αναδιαπραγμάτευση για το ύψος του επιτοκίου και η μερική διαγραφή του χρέους, για το αν η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται απευθείας από την αγορά χρηματικού κεφαλαίου, και μια σειρά άλλα που μπορεί να μπουν στο τραπέζι ένα στόχο έχουν: Να μην κλονιστεί το τραπεζικό σύστημα, που είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Επιδιώκουν να χάσουν όσο δυνατόν λιγότερα οι τράπεζες - πιστωτές από την απαξίωση δανείων που έδωσαν, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα με κέρδος, να ισομεριστεί η όποια απώλεια μεταξύ των τραπεζών, κυβερνήσεων, ρίχνοντας ήδη σημαντικό μέρος της απώλειας στα ασφαλιστικά ταμεία, στη λειτουργία των δημόσιων μονάδων Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας, κ.α. Ο,τι αφορά στα κέρδη των τραπεζών, των μηχανισμών δανεισμού (ΔΝΤ, Τρόικα κ.λπ.) είναι μορφές ελεγχόμενης πτώχευσης. Ενώ ό,τι αφορά το λαό είναι ανεξέλεγκτη χρεοκοπία που προαναγγέλλεται ως απειλή και φόβητρο, για να κάμψουν κάθε λαϊκή αντίσταση, για να αποτρέψουν πολιτική αποσταθεροποίηση.

Ηδη, με βάση το επικαιροποιημένο Μνημόνιο τρέχουν μέτρα ιδιωτικοποίησης - εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που δεν αφορούν μόνο κτίρια, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά και γη, και οπωσδήποτε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας όπως η ΔΕΠΑ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η ΛΑΡΚΟ, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, οι υπόλοιπες αμυντικές βιομηχανίες, τα λιγνιτωρυχεία, οι υδάτινοι πόροι, αεροδρόμια, οδικοί άξονες, το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, μεγάλες παραλιακές εκτάσεις, πρώην στρατόπεδα και ολόκληρα νησιά. Τρέχουν μέτρα για τη μείωση των επικουρικών συντάξεων και του εφάπαξ, νέα μείωση μισθών και επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και ταυτόχρονα νέα κρατικά πακέτα στήριξης των τραπεζικών ομίλων.

Παίρνονται μέτρα που οδηγούν στην ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, η εργατική δύναμη γίνεται όλο και πιο φθηνή. Κρίση σημαίνει απαξίωση - καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου, χρηματικού ή εμπράγματου. Ομως το αστικό κράτος, η εξουσία του κεφαλαίου παίρνει μέτρα ώστε αυτή η απαξίωση να είναι όσο το δυνατό μικρότερη σε μείωση όγκου των κερδών ή να επέλθει η γρηγορότερη δυνατόν αναπλήρωσή τους.

Η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης στην ευρωζώνη επιμερίζεται μέσα από σκληρές διαμάχες που διεξάγονται ανοικτά, αλλά και στο παρασκήνιο, ανάμεσα στις αστικές τάξεις των καπιταλιστικών κρατών, στις τράπεζες, στους επιχειρηματικούς ομίλους σε κλαδικό και ενδοκλαδικό επίπεδο, ποιος θα κερδίσει περισσότερα και θα χάσει λιγότερα σε περίοδο ύφεσης, έρχεται ως αποτέλεσμα του μεταξύ τους συσχετισμού.

Η εργατική τάξη, οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να μπουν ανάμεσα στον ανταγωνισμό καπιταλιστικών κρατών, ενώσεων και επιχειρήσεων, να στηρίξουν την αστική τάξη της χώρας τους στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που γίνεται και θα γίνεται όλο και πιο άγριος με όλες τις μορφές, καθώς δίπλα στα γνωστά, παλαιότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα έχουν εμφανισθεί και νέα που κατακτούν μεγαλύτερα μερίδια, φέρνουν αλλαγές στην οικονομική δύναμη από την κορυφή έως και τις κατώτερες βαθμίδες της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας.

Βεβαίως και επιδρά η πορεία της ταξικής πάλης θετικά ή αρνητικά, όμως στις σημερινές συνθήκες είναι ουτοπία να πιστεύει ο λαός ότι από ενδεχόμενη ανάκαμψη θα ωφεληθεί, όπως έγινε σε ορισμένες περιπτώσεις στο παρελθόν και στην Ελλάδα τα χρόνια 1981-1984. Οι όροι με τους οποίους διεξάγεται ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν επιτρέπουν καμία επιστροφή στο παρελθόν. Χαρακτηριστική απόδειξη είναι ότι από την ανάκαμψη δεν επωφελήθηκαν οι λαοί των ΗΠΑ και της Γερμανίας.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να παλέψει για την αποτυχία του Μνημονίου και κάθε συμφωνίας στα πλαίσια της ΕΕ. Πρέπει να αποτύχουν οι στόχοι των επιχειρηματικών μεγαθηρίων, των μονοπωλίων, των κυβερνήσεων που δουλεύουν εντατικά για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Αυτό είναι ανάγκη να βάλει ως στόχο του ο εργαζόμενος λαός.

Κυοφορούνται νέες εστίες πολέμου

Η αστική διαχείριση θα συνοδεύεται και από την πολιτική αστάθεια, τις τοπικές στρατιωτικές συγκρούσεις και επεμβάσεις πίσω από τις οποίες εκδηλώνεται η σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Ο σημερινός πόλεμος κατά της Λιβύης, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία, στη Συρία, στο Μπαχρέιν, στην Υεμένη είναι συνέχεια των προηγούμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία, στο Σουδάν. Στόχο έχουν να ελέγχουν ακόμα πιο αποφασιστικά το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τον ορυκτό πλούτο, να παρεμποδίσουν λαϊκές εξεγέρσεις και ιδιαίτερα την αφύπνιση της εργατικής τάξης, να αλλάξουν κυβερνήσεις και να επιβάλουν πιο φιλικές στον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.

Ο πόλεμος κατά της Λιβύης έφερε ακόμα πιο καθαρά στην επιφάνεια τις αντιθέσεις, τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες για το ποια από αυτές θα έχει τον πρώτο λόγο στη διεξαγωγή και διεύθυνση των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ποιος λογικός άνθρωπος, εργαζόμενος, θύμα του Μνημονίου μπορεί να δώσει βάση στο πρόσχημα του βρώμικου αυτού πολέμου, στον οποίο για μια ακόμη φορά συμμετέχει ενεργά και η Ελλάδα, ότι ο σκοπός είναι ανθρωπιστικός, να σωθεί ο λαός της Λιβύης από τα εγκλήματα του Καντάφι;

Νέες εστίες πολέμων θα ανάψουν στην περιοχή με την Ελλάδα σε εμπλοκή επίθεσης, πράγμα που θα θέσει αργά ή γρήγορα σε μεγάλους κινδύνους και τον ίδιο τον ελληνικό λαό, καθώς η συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς θα πολλαπλασιάσει κινδύνους να δεχθεί και η ίδια κάθε λογής χτυπήματα, οικονομικά ή και στρατιωτικά. Κανένας εφησυχασμός δεν επιτρέπεται, όσο η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης και της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., της Δημοκρατικής Συμμαχίας, συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις για να εξασφαλίσουν οι επιχειρηματίες συμμετοχή στα κέρδη. Αν δεν επέλθει ριζική πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, η κατάσταση στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο οδηγεί σε νέες παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων με πολύπλευρες συνέπειες οικονομικές, πολιτικές και στην άμυνα της χώρας.

Η αλήθεια για το χρέος

Στην πραγματικότητα, σε όλη την περίοδο από το 1994 και μέχρι την υιοθέτηση του Μνημονίου, διατηρήθηκε η αυξητική τάση του δημόσιου χρέους, αν και με την ένταξη στο ευρώ μειώθηκε το επιτόκιο δανεισμού μέχρι και την απότομη άνοδό του το 2010. Η αύξηση του επιτοκίου δανεισμού και η μείωση των κρατικών εσόδων, λόγω της παραγωγικής συρρίκνωσης, παρά τη μεγάλη αύξηση κυρίως της έμμεσης φορολογίας, οδηγούν σε όξυνση του φαύλου κύκλου μεταξύ δημόσιου χρέους και ύφεσης. Με την υπογραφή του Μνημονίου αυξάνονται οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους από 6,5% το 2009 σε 9,55% του ΑΕΠ το 2014, λόγω των δυσμενέστερων όρων δανεισμού και της μείωσης του ΑΕΠ λόγω κρίσης μετά το 2009.

Το χρέος και το έλλειμμα δε συνιστούν ελληνική ιδιομορφία. Πηγή τους είναι οι παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο, όλα δηλαδή τα μέτρα που αποβλέπουν στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων με φοροελαφρύνσεις, κίνητρα αναπτυξιακών νόμων. Οφείλονται επίσης στις ΝΑΤΟικές δαπάνες, σε άλλες αντιπαραγωγικές δαπάνες, όπως τα ολυμπιακά έργα. Οξύνεται το πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων από τις συνέπειες που έφερε η ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στην ΕΕ, γενικότερα στη βαλκανική και ανατολικο-ευρωπαϊκή αγορά.

Είναι ουτοπία να πιστεύουν οι λαϊκές δυνάμεις ότι το κεφάλαιο επενδύει με κίνητρα ορθολογισμού ανάμεσα στους κλάδους της παραγωγής, με στόχο την εγχώρια παραγωγή που αποτελεί βάση για μια πιο ισορροπημένη δημοσιονομική διαχείριση. Επιπρόσθετα, η ένταξη στην ΕΕ επέδρασε καταστροφικά για σημαντικό μέρος της αγροτικής και ένα μέρος της μεταποιητικής παραγωγής. Ετσι, η ενδεχόμενη ανάκαμψη από την κρίση γίνεται πιο αμφίβολη, αναιμική και αδύναμη να περιορίσει σημαντικά την ανεργία. Οι υποσχόμενες καινοτομίες που προβάλλονται για νέες επενδύσεις, όπως είναι η πράσινη ανάπτυξη, η επέκταση και εμβάθυνση του τεχνολογικού εκσυγχρονισμού δεν μπορούν να εξασφαλίσουν θέσεις εργασίας που αντισταθμίζουν την αύξηση της ανεργίας, ούτε γενικά δυναμική καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλωστε, οι βιομηχανικοί κλάδοι της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών ή και κάποιων κλάδων της μεταποίησης έχουν μικρό μερίδιο στο ΑΕΠ, για να μπορέσουν να αντισταθμίσουν τη μακρόχρονη συρρίκνωση άλλων κλάδων της μεταποίησης και συνολικά της μεταποίησης.

Για να πραγματοποιηθούν νέες επενδύσεις προαπαιτούμενο είναι να αποσπάσουν οι επιχειρηματίες νέα μείωση ασφαλιστικών εισφορών, νέες κρατικές επιδοτήσεις, πρόσθετες φοροαπαλλαγές που μεταφράζονται σε νέα επιδείνωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος.

Είναι μια ευκαιρία, μια σοβαρή δυνατότητα να κατανοηθούν τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, η αναρχία της παραγωγής, η ανισομετρία, η μεγάλη μείωση της σχέσης μεταξύ των ίδιων βιομηχανικών κεφαλαίων προς τα τραπεζικά, η έκταση και η ταχύτητα αγοραπωλησίας τίτλων ιδιοκτησίας και της κυκλοφορίας του χρηματικού κεφαλαίου. Να αξιοποιηθεί η πολιτική αστάθεια που αντικειμενικά θα εμφανιστεί από τη σκοπιά και προς όφελος του κινήματος. Να μην αξιοποιηθεί για να περάσουν σενάρια κυβερνητικής συνεργασίας που θα δυναμώσουν με διάφορα αριστερά, ανανεωτικά ή κεντρώα τάχα άλλοθι την επίθεση σε βάρος του λαού.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να ανασυνταχθεί με σαφή αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό, στην ουσία αντικαπιταλιστικό, προσανατολισμό. Να αξιοποιήσει σε κάθε χώρα κάθε ρωγμή, κάθε τριγμό της αστικής διακυβέρνησης, με ανάλογο ιδεολογικό - πολιτικό προσανατολισμό και οργανωτική ετοιμότητα.

Μονόδρομος η ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ

Η ρήξη και η αποδέσμευση από την ΕΕ και η πάλη για την Ελλάδα της εργατικής λαϊκής εξουσίας είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και σήμερα στην ΕΕ, η όλη συμμετοχή της σ' αυτήν έγινε συνειδητά, ως στρατηγική επιλογή συμμετοχής της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρωπαϊκή αγορά και κερδοφορία. Γιατί, όπως η κάθε αστική τάξη, έτσι και η ελληνική, δεν περιορίζεται στην απόσπαση της υπεραξίας μόνο στο πλαίσιο της εσωτερικής εθνικής αγοράς. Ταυτόχρονα, έχει πλήρη συνείδηση της αξίας που έχει η προστασία με κάθε τρόπο, πολιτικό και κατασταλτικό, την οποία της προσφέρει η διακρατική περιφερειακή ιμπεριαλιστική ένωση απέναντι στο λαϊκό κίνημα της χώρας, στην προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας.

Η αστική τάξη της χώρας, καθώς και τα αστικά κόμματα εξουσίας είχαν και έχουν πλήρη συνείδηση ότι η συμμετοχή, η απόσπαση μεριδίου των κερδών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο καθορίζεται από τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, ότι τη σφραγίδα βάζει κάθε φορά και σε κάθε φάση ο συσχετισμός δυνάμεων.

Δεν έχει καμία βάση, αντίθετα είναι ανιστόρητη και αποπροσανατολιστική, η άποψη που καλλιεργείται ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι μια εθελόδουλη κυβέρνηση που έφερε την Ελλάδα στη θέση της κατεχόμενης χώρας από την τρόικα και τη γερμανική κυβέρνηση.

Η αστική τάξη της χώρας και τα δύο ανταγωνιζόμενα αστικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, διεκδικούν και υποχωρούν έως εκεί που τους επιτρέπει ο συσχετισμός δυνάμεων, προσφέροντας ανταλλάγματα είτε θέσεις στα ευρωπαϊκά και άλλα μονοπώλια στην Ελλάδα, είτε κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, με στόχο πάλι τον πλουτισμό των μεγάλων επιχειρήσεων. Τον ίδιο στόχο έχουν και όταν προσφέρουν την ίδια τη χώρα ως εφαλτήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είτε ως διαμετακομιστικό κέντρο στα διάφορα ενεργειακά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα.

Η διαμάχη ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις της ΕΕ διαπλέκεται με τους ανταγωνισμούς στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, περικλείει ανακατατάξεις μεταξύ τους, του ενός κέντρου ή κράτους σε βάρος του άλλου. Παντού οι λαοί ζουν και θα ζουν την επιδείνωση της θέσης τους και των δικαιωμάτων τους, όσο ο συσχετισμός δεν αλλάζει, δεν ανατρέπεται σε εθνικό επίπεδο, σε όσο γίνεται περισσότερες χώρες μαζί ή διαδοχικά.

Η ανισομετρία, η δυσαναλογία, τα ιδιαίτερα συμφέροντα της αστικής τάξης και των μονοπωλίων της κάθε χώρας εκφράζονται στους βασικούς δείκτες της παραγωγής και της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της διάρθρωσης των κλάδων, στη σχέση εισαγωγών και εξαγωγών εμπορευμάτων, στους ρυθμούς αύξησης και στον όγκο και του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, αλλά και στη δημοσιονομική πολιτική, στο βιοτικό επίπεδο και στην ονομαστική αξία των μισθών, στην κοινωνική πολιτική. Αρα και στους όρους δανεισμού, στο ύψος των ελλειμμάτων και του χρέους, είτε υπάρχει ανάπτυξη είτε ύφεση - κρίση.

Ενιαία η βάρβαρη πολιτική κατά της εργατικής τάξης

Οι διαφωνίες και αντιθέσεις εκφράζουν τις διαφορετικές απαιτήσεις και ανάγκες ανάμεσα στα κράτη - μέλη, οι αποφάσεις αντανακλούν έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο συμβιβασμό ανάμεσά τους, με στίγμα την υπεροχή των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Η διαφάνεια στις διαβουλεύσεις τους, η ενίσχυση ή όχι των διακρατικών μηχανισμών της ΕΕ ούτε στο ελάχιστο αφορούν την βελτίωση του εργατικού λαϊκού εισοδήματος, όπως υποστηρίζουν τα άλλα κόμματα.

Η θέση που αναπτύσσουν ορισμένες αυτοαποκαλούμενες αριστερές ριζοσπαστικές ανανεωτικές πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή ένα οπορτουνιστικό συνονθύλευμα, και ιδιαίτερα κάποια τμήματά του, για έξοδο από την ευρωζώνη, για επανίδρυση της ΕΕ, ή για εξέλιξη της ΕΕ σε καθαρή ομοσπονδία με ευρωπαϊκή κυβέρνηση και ευρωπαϊκά όργανα δεν περιέχει ούτε ίχνος προοδευτικής ελπίδας για το λαό. Ολες αυτές οι θέσεις επιχειρούν να κρύψουν τη μόνη ρεαλιστική προοπτική προς όφελος του λαού που είναι ο αγώνας για αποδέσμευση της Ελλάδας, για την Ελλάδα της εργατικής λαϊκής εξουσίας, που συνδέεται με την ανατροπή της αστικής πολιτικής εξουσίας, την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Αυτή θα είναι η συμβολή μας για την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Οποια μορφή και αν πάρει η ΕΕ, σε ένα μόνο πεδίο θα υπάρξει ενιαία πολιτική, χωρίς να έχουν μεταξύ τους αντιθέσεις και διαφωνίες: Στη βάρβαρη στρατηγική κατά της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού όλων των κρατών - μελών, στη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην «ιμπεριαλιστική ειρήνη». Αυτήν την πολιτική κατά των λαών θα την εξυπηρετεί οποιασδήποτε μορφής ευρωενωσιακός μηχανισμός με οποιαδήποτε κοινή πολιτική και αν έχει. Αυτό είναι το ταξικό περιεχόμενο της ευρωπαϊκής ομοσπονδοποίησης, ενώ δεν πρόκειται να παραμεριστεί και να σβήσει το έθνος - κράτος ως όργανο που εξασφαλίζει τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σε σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα στα κράτη - μέλη.

Οι λαοί πρέπει να δώσουν τη μάχη από τη δική τους όχθη σε αντιπαράθεση με την άλλη όχθη των αστικών κρατών, των μονοπωλίων, σε εθνικό επίπεδο, και σε ευρωπαϊκό, και διεθνές επίπεδο. Δεν έχουν καμιά δυνατότητα να «διορθώσουν» τις αποφάσεις της ΕΕ, μπορούν να βάλουν κάποιο φρένο προσωρινά μόνο με μια επιθετική πολιτική ρήξης. Τελικά η αποδέσμευση κάθε χώρας και με την ανατροπή της αστικής εξουσίας ανοίγει το δρόμο για την Ευρώπη του σοσιαλισμού, της ισότιμης συνεργασίας υπέρ των λαών.

Η πρόταση του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ διαθέτει συγκεκριμένες και λεπτομερειακές προτάσεις, συνεκτικό πλαίσιο κατεύθυνσης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, των γυναικών και των νέων που ανήκουν στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα.

Εχει αναδείξει, τόσο μέσα στη Βουλή όσο και στους αγώνες αιτήματα που ανακουφίζουν άμεσα τη ζωή του λαού, που ανοίγουν το δρόμο για την κοινωνική λαϊκή ευημερία. Για να αποκρούσουμε τα χειρότερα που έρχονται, για να διεκδικήσουμε τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα ένα πράγμα σήμερα απαιτείται: Να κατανοήσει ο λαός το χαρακτήρα της κρίσης, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί, να μην αφήνει ούτε μια μέρα που να μη γίνονται προσπάθειες για να διαφοροποιηθεί, να ανατραπεί ριζικά ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δύναμης, στο κίνημα, στο κοινοβούλιο, γενικότερα στο πολιτικό επίπεδο. Επομένως, η πρότασή μας πέρα από την παρουσίαση και ανάλυση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας περιλαμβάνει τη δημιουργία άμεσα, όσο γίνεται πιο γρήγορα, των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για να υπάρξει αποτελεσματικότητα στον εργατικό λαϊκό αγώνα. Δε φθάνει να διεκδικείς καλύτερη ζωή, πρέπει να πάρεις την υπόθεση στα χέρια σου για να την κατακτήσεις.

Η κινητήρια δύναμη αντεπίθεσης και ανατροπής

Είναι το εργατικό κίνημα, η ταξική πάλη καθώς και η συμμαχία του εργατικού κινήματος με το ριζοσπαστικό κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, το ριζοσπαστικό κίνημα της νεολαίας και των γυναικών με γραμμή πάλης που η τελική της έκβαση στοχεύει στη λαϊκή εξουσία - οικονομία. Για να αποκτήσει αυτή τη δυνατότητα πριν απ' όλα το εργατικό κίνημα, και γενικότερα το λαϊκό, απαιτείται ανασύνταξη δυνάμεων, δηλαδή μαζικοποίηση - οργανωτικότητα - πολιτικοποίηση με βάση το σωματείο, τον κλάδο. Ριζική αλλαγή σε όλα τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, παραμερισμός και κοινωνική απομόνωση της εργατικής αριστοκρατίας, να καταδικαστεί στην πράξη ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, να δυναμώσει ο εργατικός, λαϊκός διεθνισμός. Αυτή η ανασύνταξη δε γίνεται αυθόρμητα παρά με τη συνειδητή δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ στην κοινωνία και στο πολιτικό επίπεδο αποτελεί προϋπόθεση για να διαμορφωθεί ισχυρή συμμαχία, με στόχο τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Ο αγώνας πρέπει να είναι οργανωμένος, καλά σχεδιασμένος σε κάθε φάση και καμπή του, περιφρουρημένος από τις διάφορες προβοκάτσιες και μηχανισμούς που ενδιαφέρονται να τον φθείρουν και να τον υποσκάψουν από τα μέσα.

Η αντεπίθεση, η ανάπτυξη και όξυνση της ταξικής πάλης απαιτούν μαζικές διαδικασίες από τα κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα. Επιβάλλουν οι εργαζόμενοι να μετέχουν ενεργά στην επιλογή μορφών πάλης, στην οργάνωσή τους. Απαιτούν επεξεργασμένα επιχειρήματα, μελετημένα μέτωπα συσπείρωσης, προσαρμοσμένα και εξειδικευμένα κατά χώρο και ταυτόχρονα να εξασφαλίζεται η ενιαιοποίηση της κατεύθυνσης σε πανελλαδικό επίπεδο. Η συμμετοχή σε όλη τη διαδικασία και διεξαγωγή του αγώνα με μαζικές διαδικασίες, με πνεύμα συλλογικότητας και πρωτοβουλίας, εξασφαλίζει αποτελεσματικότητα, υπερνίκηση κάθε πνεύματος αυτοσχεδιασμού και τυφλής αγανάκτησης. Τα βήματα που πρέπει να πραγματοποιεί το εργατικό κίνημα, η κοινωνική συμμαχία πρέπει να είναι μελετημένα, αποφασιστικά, να αξιοποιούν τη λαϊκή πρωτοβουλία, την επικαιρότητα, τις καμπές του αγώνα, να είναι με σαφήνεια και σταθερότητα ενταγμένα στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας - οικονομίας.

Οι δυνατότητες της λαϊκής εξουσίας για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών

Σήμερα, στη χώρα μας υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, η οποία μπορεί να διασφαλίσει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών που συνεχώς διευρύνονται. Βασικό χαρακτηριστικό της λαϊκής οικονομίας είναι η μετατροπή της ιδιοκτησίας του μεγάλου κεφαλαίου σε κοινωνική κρατική ιδιοκτησία. Σε αυτήν τη γραμμή ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, πρέπει να ανασυνταχθεί και να βαδίσει το λαϊκό κίνημα, για να βάλει τη σφραγίδα του την κατάλληλη στιγμή.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αγωνιστεί, για να γίνουν λαϊκή περιουσία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους κλάδους της μεταποίησης και γενικότερα της βιομηχανίας και του συγκεντρωμένου εμπορίου. Να δημιουργηθούν ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς στους κλάδους στρατηγικής σημασίας όπως της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των κατασκευών, των μεταφορών, της εξόρυξης. Να κοινωνικοποιηθούν η γη, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα, να δημιουργηθούν συνεταιρισμοί φτωχών και μεσαίων αγροτών, ώστε να ξεπεραστεί το πρόβλημα της κατακερματισμένης χρήσης της γης.

Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα απελευθερώσει μεγάλες αναξιοποίητες αναπτυξιακές παραγωγικές δυνατότητες που έχει σήμερα η Ελλάδα. Το αστικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να συγκαλύψει ότι η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα και μπορεί να μειώσει την εξάρτησή της από διεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους και ενώσεις σε κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η αξιοποίηση του εγχώριου παραγωγικού πλούτου απ' τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και γενικότερα της οικονομίας.

Μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός της λαϊκής οικονομίας μπορεί να απελευθερώσει τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες, γιατί έχει γνώμονα τη συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει ανάλογος συνολικός μακροπρόθεσμος σχεδιασμός παρά μόνο τα στενά επιχειρηματικά σχέδια κάθε μονοπωλιακού ομίλου για να διασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία του. Μόνο η λαϊκή οικονομία μπορεί να εξαλείψει οριστικά την αναρχία της παραγωγής, τη ζούγκλα του ανταγωνισμού των μονοπωλιακών ομίλων για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Μπορεί να αξιοποιήσει και να κατανείμει σε αυτήν την κατεύθυνση το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας, εξαλείφοντας την ανεργία.

Μεγάλες οι εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες

Ο κεντρικός σχεδιασμός θα στηριχθεί και θα αναδείξει τις εγχώριες δυνατότητες:

α) Του ορυκτού πλούτου:

• Του βωξίτη της Κεντρικής Ελλάδας που οικονομικά είναι εκμεταλλεύσιμος για την παραγωγή αλουμίνας.
• Του νικελίου που χρησιμοποιείται στην παρασκευή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα για την πολεμική βιομηχανία (περιοχή Λάρυμνας).
• Του λευκόλιθου, ιδιαίτερα της Μαγνησίας (αλλά και της Βόρειας Εύβοιας, Χαλκιδικής, Λέσβου), που αξιοποιείται για την παραγωγή ειδικού τύπου τσιμέντου αλλά και πυρίμαχων υλικών.
• Του μαρμάρου που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά.
• Των περλίτη, μπετονίτη και χουντίτη.
• Του ψευδαργύρου που αποτελεί βασικό υλικό κατασκευής μπαταριών.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να σημειώσουμε τα κοιτάσματα χρυσού στη Μακεδονία και στη Θράκη, που οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υποβαθμίζουν την αξία τους.

β) Των σημαντικών εγχώριων ενεργειακών πηγών:

• Η Ελλάδα είναι δεύτερη δύναμη σε λιγνιτικά κοιτάσματα στα κράτη - μέλη της ΕΕ.
• Δεν έχει αξιοποιηθεί για ηλεκτροπαραγωγή ούτε το 1/3 του υδάτινου δυναμικού που μπορεί να αξιοποιηθεί.
• Τα ερευνητικά δεδομένα δίνουν σημαντικές πιθανότητες για πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου (Βόρειο Αιγαίο, λεκάνη Ηρόδοτου νότια της Κρήτης, Ιόνιο - Πατραϊκός Κόλπος κ.λπ.).
• Υπάρχει υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου.

γ) Η βιομηχανική παραγωγή καλύπτει τις εγχώριες ανάγκες του κλάδου των κατασκευών σε τσιμέντο και άλλα δομικά υλικά (π.χ. οικοδομικός χάλυβας). Επίσης, η μηχανοποίηση του κλάδου των κατασκευών καλύπτει γενικά τις ανάγκες κατασκευής δημόσιων έργων υποδομής.

δ) Με τον κεντρικό σχεδιασμό μπορούν να εξισορροπηθούν οι σημαντικές δυνατότητες κάλυψης των εγχώριων διατροφικών αναγκών. Υπάρχει σημαντική μηχανοποίηση της γεωργίας. Στο βαθμό που θα δημιουργηθούν ισχυροί συνεταιρισμοί των μικρών και μεσαίων αγροτών δίπλα στις μεγάλες κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις μπορεί να υπάρξει πλήρης αξιοποίηση των γεωργικών μηχανημάτων (τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικές μηχανές κ.λπ.).

Η Ελλάδα έχει σημαντική παραγωγή σιταριού, καλαμποκιού, δημητριακών, πατάτας, φασολιών και διαθέτει υψηλής ποιότητας ελαιόλαδο, οπωροκηπευτικά, κρασί, ροδάκινα και πορτοκάλια. Διαθέτει επίσης ορισμένα προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας (μέλι, κρόκος κ.ά.). Η κτηνοτροφία της παρουσιάζει ήδη υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και με κεντρικό σχεδιασμό μπορεί να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος των εγχώριων αναγκών κατανάλωσης (πρόβειο γάλα, κρέας κ.λπ.). Η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία τροφίμων σε διάφορους κλάδους της.

ε) Η χώρα παράγει καλής ποιότητας βαμβάκι. Αντίστοιχα, διαθέτει ακόμη σημαντική βάση παραγωγής κλωστοϋφαντουργίας, ένδυσης - υπόδησης καθώς και σχετική τεχνογνωσία, η οποία συρρικνώνεται σήμερα, αφού το κεφάλαιο εγκαταλείπει τους συγκεκριμένους κλάδους με κριτήριο το σχετικά χαμηλό ποσοστό κέρδους του.

στ) Σημαντική υποδομή υπάρχει επίσης σήμερα στη βιομηχανία μετάλλου. Ειδικότερα σε χαλυβουργία, σιδηρουργία, βιομηχανία χαλκού και σε ορισμένους τομείς της αμυντικής βιομηχανίας, την οποία η λαϊκή οικονομία μπορεί να αξιοποιήσει συνδυασμένα με τους κλάδους εξόρυξης για την καθετοποιημένη παραγωγή σχετικών προϊόντων.

Κίνητρο της παραγωγής η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών

Αξιοποιώντας τις εγχώριες αναπτυξιακές δυνατότητες, ο κεντρικός σχεδιασμός μπορεί να ξεπεράσει ανισομέρειες της ανάπτυξης περιφερειών στο εσωτερικό της χώρας. Ο κεντρικός σχεδιασμός θα διαμορφώσει εξειδικευμένα κατά κλάδο πλάνα παραγωγής και κατανομής των μέσων παραγωγής, της ενέργειας, των πρώτων υλών. Παράλληλα, θα διασφαλίζει τη βέλτιστη κλαδική συνεργασία που θα δίνει ώθηση στην ανάπτυξη κάθε περιφέρειας της χώρας, π.χ. εξόρυξη και καθετοποιημένη βιομηχανική παραγωγή, αγροτική παραγωγή, βιομηχανία τροφίμων και βιομηχανικών υλών.

Η αξιοποίηση της ναυτιλίας προς όφελος του λαού, με πλοία κοινωνικής ιδιοκτησίας, η αξιοποίηση της υποδομής και της τεχνογνωσίας των ελληνικών ναυπηγείων για την κάλυψη των αναγκών της ναυτιλίας, ειδικά των μεγάλων αναγκών ακτοπλοΐας και σύνδεσης των ελληνικών νησιών με σύγχρονα πλοία, αλλά και την κάλυψη αναγκών του πολεμικού ναυτικού, των κρατικών σιδηροδρομικών μεταφορών (βαγόνια ΟΣΕ) κ.ά.

Η ώθηση που θα δοθεί στην εγχώρια παραγωγή θα είναι πολλαπλάσια απ' τη σημερινή, αφού κίνητρό της θα είναι η συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, το ρόλο του ενιαίου κρατικού φορέα κατασκευών για την κάλυψη των αναγκών ποιοτικής, ασφαλούς λαϊκής στέγης, ανάπλασης συνοικιών, υλοποίησης έργων αντισεισμικής θωράκισης και αντιπλημμυρικής προστασίας, έργων υποδομής για τις μεταφορές, για κτιριακές υποδομές κοινωνικών υπηρεσιών, σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ.

Παράλληλα, η λαϊκή εξουσία θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους που σπαταλώνται σήμερα στο πλαίσιο της αστικής στρατηγικής για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της εξουσίας των μονοπωλίων. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

• Την κατάργηση στρατιωτικών δαπανών για σχέδια του ΝΑΤΟ (π.χ. αποστολές στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν).
• Τη διαγραφή του δημόσιου χρέους το οποίο δε χρωστούν οι εργαζόμενοι και το οποίο ξεπέρασε πλέον τα 340 δισ. ευρώ, ενώ αυξήθηκε κατά 41 δισ. ευρώ μόνο το 2010.
• Την κατάργηση των πολύμορφων πακέτων κρατικής στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων, π.χ. το αρχικό πακέτο των 28 δισ. για τη στήριξη των τραπεζών, το πρόσθετο πακέτο Παπακωνσταντίνου 25 δισ. και τέλος την πρόβλεψη του «Μνημονίου 4» για νέες πρόσθετες κρατικές εγγυήσεις ύψους 30 δισ. προς τις τράπεζες. Μόνο τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου και τις καταθέσεις ύψους 600 δισ. ευρώ στην Ελβετία αν σκεφτεί κανείς, μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος του πλούτου που παράγεται στη χώρα και δεν αξιοποιείται σήμερα για την κοινωνική ευημερία.

Ταυτόχρονα, η αξιοποίηση των επιτευγμάτων της τεχνολογίας, με στόχο τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, η κατάργηση της ανασφάλειας για το εργασιακό μέλλον του εργαζόμενου, η ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου, η συμμετοχή στον εργατικό έλεγχο, θα επιδράσουν ενεργητικά στην παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα της εργασίας, στη μείωση δαπανών εργασίας και υλών, με ταυτόχρονη αύξηση παραγόμενου αποτελέσματος.

Ο εργατικός έλεγχος, η πολιτική μείωσης των κοινωνικών και μισθολογικών ανισοτήτων θα συμβάλουν και στο δραστικό περιορισμό της διαφθοράς των κρατικών υπαλλήλων καθώς και των φαινομένων κακοδιαχείρισης, τα οποία θα εξασθενούν παράλληλα με την αποδυνάμωση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων.

Ολοι οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν πλέον, με βάση τις ανάγκες τους, ισότιμες δωρεάν υπηρεσίες δημόσιας Υγείας, Παιδείας, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων. Το οικογενειακό νοικοκυριό θα στηρίζεται από κρατικές κοινωνικές υποδομές (π.χ. εστιατόρια, καθαριστήρια στους μεγάλους εργασιακούς χώρους).

Τα κρατικά πανεπιστήμια, σε συνεργασία με τους κλαδικούς κρατικούς φορείς, θα προωθούν τη συστηματική έρευνα για την επιστημονική πρόβλεψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών (π.χ. αξιοποίηση και αύξηση των υδάτινων αποθεμάτων).

Η διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων θα συμβάλει στην ουσιαστική συμμετοχή τους στον εργατικό έλεγχο. Ο εργατικός, και γενικότερα ο κοινωνικός έλεγχος, θα ξεκινά από τις παραγωγικές μονάδες με εκλεγμένους, ανακλητούς εκπροσώπους και θα επεκτείνεται στο σύνολο κάθε κλάδου, κάθε περιοχής.

Στα εκλεγμένα όργανα εξουσίας θα μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων στις κρατικές παραγωγικές μονάδες και θα διασφαλίζεται η αντιπροσώπευση των συνεταιρισμένων εμπορευματοπαραγωγών, των φοιτητών, των συνταξιούχων κ.λπ. Ακόμη και στο ανώτατο όργανο εξουσίας για το σύνολο της χώρας, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δε θα είναι μόνιμοι αλλά ανακλητοί.

Η λαϊκή εξουσία θα επιδράσει στην άνοδο του κινήματος στην ευρύτερη περιοχή

Η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία και ένωση θα διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους για τη σύναψη αμοιβαία επωφελών διεθνών σχέσεων συνεργασίας. Η λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να αξιοποιήσει αποτελεσματικά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας και να υπερασπίσει αποτελεσματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Η σημαντική γεωπολιτική θέση της χώρας, ιδιαίτερα για τη μεταφορά ενέργειας και εμπορευμάτων μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, διαμορφώνει μια σημαντική διαπραγματευτική βάση για τη λαϊκή εξουσία, ιδιαίτερα στη σημερινή περίοδο όξυνσης των ενδοϊμεριαλιστικών αντιθέσεων.

Η επικράτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας αποτελεί αναγκαιότητα για την ευημερία του λαού όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε κάθε καπιταλιστική χώρα, ανεξάρτητα από τη θέση της στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ανεξάρτητα από το αν η νίκη της λαϊκής εξουσίας προηγηθεί στην Ελλάδα ή σε άλλη γειτονική χώρα, το σίγουρο είναι ότι θα επιδράσει στην άνοδο του λαϊκού κινήματος στην ευρύτερη περιοχή. Αλλά και αντίστροφα, δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί νίκη της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς κλιμάκωση της ταξικής πάλης, λαϊκό ξεσηκωμό στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής. Η λαϊκή εξουσία σε μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, θα συγκεντρώσει ενεργά γύρω της και τις λαϊκές δυνάμεις των γειτονικών καπιταλιστικών κρατών, θα συμβάλει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις επαναστατικής ανατροπής στον ευρύτερο περίγυρό της.