Ενα σύστημα μάστιγα ...

Η ανεργία δεν είναι μάστιγα. Είναι παράγωγο του καπιταλισμού, αναγκαία για να συμπιέζεται προς τα κάτω η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης.

Ο «κοινωνικός αποκλεισμός» δεν είναι μάστιγα. Είναι αποτέλεσμα ενός συστήματος που μετράει τον άνθρωπο σα μηχανή που παράγει κέρδος και τον πετάει στον Καιάδα όταν δεν μπορεί να εκπληρώσει αυτήν την αποστολή.

Τα ναρκωτικά δεν είναι μάστιγα. Είναι εργαλείο του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, είναι μέσο για τον αφοπλισμό μεγάλου μέρους της κοινωνίας, είναι καταστολή που ενισχύει την κρατική καταστολή.

Ολα αυτά είναι νύχι-κρέας με το καπιταλιστικό σύστημα.

Το κλάμα των αστών για τις «πληγές» που χαλάνε τη μόστρα του συστήματος, ξεπερνά κι αυτό του κροκόδειλου. Μόλις χτες ο αρμόδιος υπουργός Υγείας ανακοίνωσε ότι επισήμως πια θα μοιράζεται κρατική πρέζα από τα κρατικά νοσοκομεία. Και οι ανακοινώσεις για την εκτίναξη της ανεργίας συνοδεύτηκαν από διαβεβαιώσεις ότι θα αυξηθούν τα προγράμματα παροχής τζάμπα εργατών στους καπιταλιστές. Το δήθεν κυνήγι της σπατάλης στα ασφαλιστικά ταμεία κρύβει τον Καιάδα στον οποίο έχουν ριχτεί οι συνταξιούχοι με συντάξεις πολύ κάτω κι απ' αυτά τα όρια της πείνας.

***

Ο αστικός κόσμος στο σύνολό του εξαρχής γνώριζε πως οι πολιτικές του οδηγούν τεράστιες μάζες του πληθυσμού στο περιθώριο. Εξαρχής γνώριζε ότι αυτό θα είχε αντίδραση. Και εξαρχής έπαιρνε τα μέτρα του. Ετσι που τη στιγμή της βύθισης μεγάλων μαζών στην εξαθλίωση, να είναι παράλληλα ήδη καλλιεργημένη και μια συνείδηση σε μέρος του πληθυσμού που να ζητά στρατό στο δρόμο για να αντιμετωπιστούν οι «ταραξίες».

***

Η αστική τάξη επιχειρεί να επαναστρατολογήσει στο πλάι της τους μικρομεσαίους. Που ενώ χάνουν από μια πολιτική που ενισχύει τα μονοπώλια, τρομοκρατούνται - παράλληλα - ότι θα πάθουν χειρότερα αν αφήσουν το «δρόμο» να πάρει το πάνω χέρι.

Η απάντηση πρέπει να δοθεί με όρους κοινωνικής συμμαχίας όλων όσοι πλήττονται από μια πολιτική που υπάρχει από και για τα μονοπώλια.

Οι αστοί πρέπει να νιώσουν μόνοι μέσα στα κάστρα τους.

Το σύστημα δεν είναι τόσο ισχυρό όσο εμφανίζεται.

Αχίλλειος πτέρνα του ο ίδιος ο ανταγωνισμός. Αυτό που είναι πηγή του κακού για την εργατική τάξη, είναι ταυτόχρονα και αδυναμία του συστήματος καθώς οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να παλεύουν άγρια και μεταξύ τους.

Αυτοί που δεν έχουν κανένα λόγο να μάχονται μεταξύ τους είναι οι εργάτες και τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Η ταξική και κατ' επέκταση η λαϊκή ενότητα αναδεικνύεται σε όπλο ισχυρότατο ξανά.

***

Η υποκρισία πάει σύννεφο. Μετά τους πανηγυρισμούς για τη συμφωνία για το Μεσοπρόθεσμο, τώρα τα χώνουν ο ένας στον άλλο γιατί δε βγαίνει η συμφωνία. Παραμένουν, όμως, ενωμένοι σ' ένα: Στην επίθεση στην εργατική τάξη της κάθε χώρας. Ο,τι αποφάσισαν για την Ελλάδα σαν ξεχωριστή περίπτωση, νομοθετείται ήδη σήμερα στην Ιταλία, είναι πράξη καιρό πριν στην Αγγλία.

Η τακτική των αστών, που υπακούει σ' ενιαία στρατηγική, διδάσκει: Οτι είναι απαραίτητη η ενότητα των από κάτω σε μια ενιαία στρατηγική που θα έχει στόχο να φύγουν από τη μέση τα παράσιτα, οι καπιταλιστές και το σύστημά τους.

***

Οι πανηγυρισμοί για το «σαβουάρ βιβρ» που πρέπει να τηρούν οι εισπρακτικές εταιρείες είναι εκτός τόπου. Το πρόβλημα όσων χρωστάνε στις τράπεζες δεν είναι οι εισπρακτικές αλλά το ίδιο το χρέος. Το γεγονός ότι τα εισοδήματά τους μειώνονται και οι τόκοι αυξάνονται. Οι πανηγυρισμοί καλλιεργούν συνείδηση ευνομίας σε ένα άτιμο σύστημα.

***

`Η ζούμε σε άλλη χώρα, ή μας δουλεύουν χοντρά: Γράφουν υπό τον τίτλο «χωρίς μέλλον» ότι οι Ελληνες καταφεύγουν στα λεφτά των καταθέσεών τους για να μην αλλάξουν ζωή και εγκαλούν την κυβέρνηση γιατί δε λέει στον κόσμο ότι τα πράγματα δε θα ξαναγίνουν καλά, άρα πρέπει να κάνει οικονομίες αντί να καταναλώνει.

Ποιος έχει καταθέσεις; Κανένας γύρω μας. Ποιος δεν έχει αλλάξει εδώ και καιρό τη ζωή του; Κανένας γύρω μας, όλοι έχουν σφίξει άγρια το ζωνάρι. Ποιος μπορεί να κάνει οικονομίες όταν του λείπουν διαρκώς περισσότερα; Κανένας γύρω μας. Ποιος τελικά καταναλώνει; Κανένας γύρω μας. Προς τι το άρθρο; Για να υποβάλει την ιδέα: Μην ελπίζετε, ό,τι ζείτε είναι μονόδρομος.

Στον αντίλογο: Να ελπίζεις στον αγώνα σου. Να ελπίζεις στον αγώνα για την ανατροπή. Δε χρειάζεται να σφίξεις το ζωνάρι, αρκεί να ανατρέψεις όσους αρπάζουν το ψωμί απ' το τραπέζι. Κι έτσι, ναι, υπάρχει μέλλον.

δια του Τύπου