Άκου φοβισμένε μικροαστέ...

...σ' εσένα μιλάω. Σε σένα που βλέπεις γύρω σου την κοινωνία να γκρεμίζεται μέρα με τη μέρα και κάθεσαι άπραγος. Και δικαιολογείς την απραξία σου με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι «δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα»...

Άκου, λοιπόν, φοβισμένε μικροαστέ. Κάνεις λάθος. Η πολιτική κάθε κυβέρνησης, κάθε εξουσίας βασίζεται στη δική σου απραξία, στο δικό σου φόβο, στη δική σου ηττοπάθεια. Εκεί ποντάρουν. Στο φόβο, στην αίσθηση του ότι είμαστε μικροί, αδύναμοι, ότι δε μπορείς να τα βάλεις με τα κέντρα εξουσίας. 

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Αν στο διάβα των δεκαετιών είχε επικρατήσει η δική σου λογική, του φόβου και της απραξίας, κανένα εργασιακό δικαίωμα (από αυτά που σήμερα επιχειρούν να ξαναγκρεμίσουν) δεν είχε επιτευχθεί. Ούτε το δικαίωμα στην απεργία, ούτε το 8ωρο, ούτε τα θεμελιώδη δικαιώματα του εργαζόμενου. Αν είχε επικρατήσει η δική σου απραξία, η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 δεν θα συνέβαινε ποτέ, θα κυβερνούσαν όλον τον αιώνα οι Τσάροι. Με τη δική σου λογική, οι αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ θα απαγορεύονταν μέχρι και σήμερα να καθίσουν σε θέση λεωφορείου. Η Κούβα θα ήταν ακόμη μια τριτοκοσμική αμερικανική αποικία για καζίνο και ιερόδουλες-εμπόρευμα για επιχειρηματίες απ' το Μαϊάμι. Οι βιετναμέζοι θα έπρεπε να στρώσουν κόκκινο χαλί στους αμερικάνους κατακτητές και όχι να τους πολεμήσουν. Αν είχε επικρατήσει η δική σου λογική... 

Σύμφωνα με τη δική σου, φοβική και ηττοπαθή λογική, ο κόσμος έπρεπε να ζει υπό συνθήκες κοινωνικού και εργασιακού άπαρτχαϊντ, χωρίς δικαιώματα, χωρίς καν το δικαίωμα στην αντίσταση. Αυτό θα επιθυμούσες για τους γύρω σου, για σένα και τους δικούς σου ανθρώπους; 

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Ξέρω ότι πέρασαν πολλά χρόνια που το ΠΑΣΟΚ σου καλλιέργησε την αίσθηση πως τίποτα δε μπορεί να αλλάξει με τους μαζικούς, λαϊκούς αγώνες. Πως περιόρισε το ενδιαφέρον σου στον ατομικό σου μικρόκοσμο, στο πως θα «τη βγάλουμε εμείς κι' ας πεθαίνουν οι άλλοι». Ξέρω ότι 20 χρόνια ΠΑΣΟΚ ήταν αρκετά για να εκφυλιστούν πλήρως τα όποια ψήγματα επαναστατικής συνείδησης σου είχαν απομείνει μετά το Πολυτεχνείο, για να αστικοποιηθείς πλήρως και να ξεχάσεις πως κατακτήθηκαν δικαιώματα, πως έπεσαν δικτατορίες, πως η λαϊκή κινητοποίηση είναι ο κινητήριος μοχλός των εξελίξεων. 

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Δεν υπάρχουν πια έτοιμες λύσεις. Για την ακρίβεια, δεν υπήρξαν ποτέ. Όπου ακούς "έτοιμες λύσεις", φοβισμένε μικροαστέ, να φεύγεις μακριά, να κλείνεις τ' αυτιά σου. Όπου ακούς για "έτοιμες λύσεις" (όπως τον Ανδρέα το '81 και τον Τσίπρα σήμερα) να ξέρεις πως σημαίνει υποταγή σε ότι προστάξει η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι κεφαλαιοκράτες που ουδεμία σχέση έχουν με σένα και τα συμφέροντα σου. Να ξέρεις ότι θα ξαναζήσεις το παραμύθι που έφαγες τις περασμένες δεκαετίες, με χειρότερες συνέπειες.

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Ο «πατριωτισμός» που σου πουλά σε τιμή ευκαιρίας η χρυσή αυγή είναι οι αλυσίδες του φασισμού με τις οποίες θέλουν να σε δέσουν. Θέλουν να ξεχάσεις ότι η χρυσή αυγή είναι μια φασιστική-ναζιστική συμμορία απατεώνων που υμνούν τον Χίτλερ και τους χουντικούς, να ξεχάσεις πόσοι αγωνιστές, έλληνες και ξένοι, έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας τον φασισμό, να ξεχάσεις το Δίστομο και τα Καλάβρυτα, την Καισαριανή, τον Χορτιάτη και τα μέρη όπου οι Ναζί μακέλευσαν εκατοντάδες αμάχους. Και κάτι ακόμα, φοβισμένε μικροαστέ: πίσω απ' το δήθεν «πατριωτισμό» και τις "κορώνες" των χρυσαυγιτών κρύβεται η αγωνία τους να στηρίξουν τους μεγαλοεφοπλιστές και τους μεγαλοβιομηχάνους, για τα συμφέροντα των οποίων δουλεύουν. Αλήθεια, εσύ τι κοινό έχεις με μεγαλοεφοπλιστές και τραμπούκους νεοναζί;

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Την ώρα που εσύ πίνεις τον καφέ σου και αναθεματίζεις τα κακά της κρίσης, την ώρα που απολαμβάνεις το αγαπημένο σου σόου στην τηλεόραση, κάποιοι άλλοι βρίσκονται στο μέτωπο του αγώνα. Κάποιοι άλλοι, θυσιάζουν προσωπικές τους στιγμές και την ξεκούραση τους για να οργανώσουν την επόμενη απεργία, να μιλήσουν με τους εργαζόμενους, να δημιουργήσουν συνθήκες ενιαίας πάλης ενάντια στα μέτρα της συγκυβέρνησης. Θα μπορούσαν κι' αυτοί βέβαια να κάθονται στον καναπέ και να φιλοσοφούν για την επανάσταση που ποτέ δεν θα κάνεις. Θα μπορούσαν να φοβούνται και να νιώθουν ηττημένοι. Αυτοί διάλεξαν άλλο δρόμο, φοβισμένε μικροαστέ. Παλεύουν για τα δικαιώματα όλων των ανέργων, των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, παλεύουν και για σένα όσο εσύ φιλοσοφείς. 

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα 2 εκατομμύρια άνεργοι πολίτες.Υπάρχουν άνθρωποι με μισθούς των 300 και 400 ευρώ το μήνα, με συντάξεις πείνας. Την ίδια ώρα που μια χούφτα ανθρώπων κατέχει αμύθητο πλούτο χάρη στις πολιτικές των κυβερνήσεων μας. Τα ξέρεις, τα γνωρίζεις, τα βλέπεις. Κι' όμως η ηττοπάθεια και ο φόβος που έχει φυτευτεί στο μυαλό σου σε αφήνει άπραγο. Σε έχουν κάνει να πιστεύεις ότι "έτσι λειτουργεί το σύστημα, τι να κάνουμε;" και ποτέ δεν αναρωτήθηκες ποιόν βολεύει να λειτουργεί έτσι το σύστημα... Σε έχουν κάνει να πιστεύεις ότι ο άνεργος, ο απολυμένος "δεν είναι ικανός" και γι' αυτό δεν έχει δουλειά και ποτέ δεν αναρωτήθηκες πως γίνεται 2 εκατομμύρια άνεργοι να μην είναι ικανοί σε μια χώρα που οι μεγαλοεπιχειρηματίες πλουτίζουν εν μέσω κρίσης... 

Στις 6 Νοέμβρη έχουμε απεργία, το ΠΑΜΕ κατεβαίνει και πάλι στους δρόμους. Για τους μισθούς και τις συντάξεις που αφανίζονται, για τα χαράτσια που αυξάνονται, για τα 2 εκατομμύρια άνεργους συμπολίτες μας, για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για τα νέα μέτρα εξαθλίωσης που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φέρνουν στο όνομα της "σωτηρίας" της πατρίδας... Άκου λοιπόν φοβισμένε μικροαστέ...

...μπορεί και πάλι να αγνοήσεις την απεργία, να λοιδωρήσεις τους απεργούς, τους «συνδικαλιστές που φταίνε για όλα», να εκνευριστείς που θα κλείσουν οι δρόμοι και δε θα μπορέσεις να πας έγκαιρα για καφέ.  Να θυμάσαι μόνο το εξής: ο καφές είναι το μοναδικό που σου απέμεινε. Εκεί έχει συρρικνωθεί όλη σου η αξιοπρέπεια που μετατράπηκε απ' τη φοβία και την ηττοπάθεια σου σε δουλοπρέπεια. Η μικροαστική σου αντίληψη άλλωστε καταφέρνει να κρύβει τις ταξικές αλυσίδες με τις οποίες είσαι δεμένος. 

Γι' αυτό, φοβισμένε μικροαστέ, σκέψου καλά τις αλυσίδες σου. Σκέψου με ποιούς σε συνδέουν περισσότερα κοινά: με τους μεγαλοβιομηχάνους και εφοπλιστές ή με τους απεργούς; με τους υπουργούς ή με τους απολυμένους; με το Λάτση και τον Αλαφούζο ή με τον άνεργο γείτονα σου; Προς τα που γέρνει η συνείδηση σου;

Δύο δρόμους έχεις, φοβισμένε μικροαστέ: Ή της υποταγής και εξαθλίωσης ή του αγώνα για επιβίωση. Τρίτος δεν υπάρχει. Στις 6 Νοέμβρη, αλλά και σε επόμενες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Μέση λύση δεν υπάρχει. Ή θα πετάξεις απο μέσα σου το φόβο και την ηττοπάθεια ή θα ζήσεις με αυτά για πάντα. 

Revolution Now!