Τελειώνουν τα ψέματα και οι μάσκες πέφτουν

Η διαδικασία προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο ρόλο, που του έχει ανατεθεί στο αστικό πολιτικό σύστημα, δεν είναι ανέφελη. Ούτε στο πολιτικό επίπεδο, με την εξελισσόμενη μετάλλαξή του σε κόμμα αμιγώς σοσιαλδημοκρατικό, ούτε στο οργανωτικό, με την επίσης σε εξέλιξη διαδικασία «ομογενοποίησής» του, έτσι ώστε όσο το δυνατόν ενιαία να ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα. Προκύπτουν ωστόσο απ' τη διαδικασία αυτή χρήσιμα για το λαό συμπεράσματα για το ρόλο ενός κόμματος που διεκδικεί με αξιώσεις την αστική διαχείριση, σκορπίζοντας με τη σέσουλα αυταπάτες ότι είναι δυνατόν αυτή να ασκηθεί με φιλολαϊκό τρόπο.Στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ, το περασμένο Σαββατοκύριακο, η «Αριστερή Πλατφόρμα» έκανε αισθητή την παρουσία της, έπειτα από ένα διάστημα «αφωνίας», διαφωνώντας με την απόφαση του κόμματος να ψηφίσει την τροπολογία για την αναστολή χρηματοδότησης πολιτικών κομμάτων, με το σκεπτικό ότι η συμπερίληψη του άρθρου 187Α του Ποινικού Κώδικα «δίνει τη δυνατότητα για εφιαλτικές αυθαιρεσίες, μακάβριες σκευωρίες και διώξεις πολιτικής σκοπιμότητας σε βάρος κινημάτων, κοινωνικών αγώνων και δυνάμεων της ανατρεπτικής Αριστεράς». Ταυτόχρονα, άσκησε κριτική για τη συχνή πυκνή επίκληση του «συνταγματικού τόξου» και της «δημοκρατικής ομαλότητας», αφού -όπως ειπώθηκε- έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ συναθροίζεται και δε διαφοροποιείται από τις δυνάμεις του «αστικού μνημονιακού μπλοκ»...


Πριν αλέκτορα φωνήσαι, οι προσκείμενοι στην «Αριστερή Πλατφόρμα» βουλευτές υπερψήφισαν την τροπολογία, η οποία άλλωστε ήταν και προϊόν διαβούλευσης και συναίνεσης μεταξύ της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαιώνοντας ότι οι όποιες διαφωνίες και διαφορές τακτικής στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναιρούν τη σοσιαλδημοκρατική στρατηγική την οποία άπαντες ασπάζονται, ο επικεφαλής του ρεύματος Π. Λαφαζάνης δήλωσε, αιτιολογώντας τη στάση τους: «Ψήφισα αυτή την τροπολογία κατά την ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή, παρά τη ριζική μου διαφωνία με αυτήν, μόνο και μόνο για να μη δώσω την ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ και το Μνημονιακό μπλοκ, ιδιαίτερα σε τούτη την κρίσιμη φάση, να αξιοποιήσει τη διαφωνία μου για να παίξει βρώμικα παιχνίδια σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ...».

Δηλαδή, για να μην τους χτυπήσει το «μνημονιακό μπλοκ» -και απομακρυνθεί άρα η προοπτική και ο στόχος της «κυβέρνησης της αριστεράς»- προτίμησαν να ψηφίσουν μια επικίνδυνη τροπολογία και να χτυπήσουν με τη στάση τους αυτή το εργατικό - λαϊκό κίνημα, εμπλουτίζοντας το αστικό νομικό οπλοστάσιο που τροφοδοτεί τον αυταρχισμό και την καταστολή. Μάλιστα, η νέα τροπολογία που έφερε η συγκυβέρνηση μία μόλις μέρα μετά, με την οποία ποινικοποιείται η πάλη όσων «παραβιάζουν» αποφάσεις της ΕΕ και θεσπίζονται νέα μέτρα με βάση τον «τρομονόμο», επιβεβαιώνει τον επικίνδυνο δρόμο στη διάνοιξη του οποίου έβαλε το χεράκι του και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέτοια είναι η προσήλωση που έχει στην υπηρέτηση των δικαιωμάτων του λαού ο ...όλος ΣΥΡΙΖΑ, με τις τάσεις, τα ρεύματα, τις πλατφόρμες του και τις συνιστώσες του. Η «αντοχή» τους στις εκάστοτε πιέσεις του αστικού συστήματος για ακόμα μεγαλύτερη προσαρμογή σε αυτό, αποδεικνύεται μηδαμινή όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα των πράξεων. Τότε οι «κόκκινες γραμμές» γίνονται «κόκκινα κορδελάκια» κατά την προσφιλή τους έκφραση. 

Αν αυτή τη στάση επιδεικνύουν απ' την άνεση της αντιπολίτευσης, εύκολα μπορεί να εικάσει κανείς τι θα κάνουν όταν θα βρεθούν στην κυβέρνηση.Δεν είναι όμως μόνο η «Αριστερή Πλατφόρμα» που κατά καιρούς απασχολεί με τις «παραφωνίες» της. 

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει κι εκείνο το κομμάτι που φλερτάρει με την κεντροαριστερά, που πρωτοπόρησε στην απόκτηση σοσιαλδημοκρατικών χαρακτηριστικών. Μπορεί στην παρούσα φάση, και από θέση ισχύος πλέον, να μη θορυβεί, πλην ίσως του Π. Τατσόπουλου που δεν κρύβει την επιθυμία του να αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέρος της κεντροαριστεράς, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάει ο λαός πως: Ηταν ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ (ένα άλλο έχει στεγαστεί στη ΔΗΜΑΡ) που ξεσάλωσε ως προς την υπεράσπιση της ΕΕ και κορυφαίων, στρατηγικών επιλογών του μεγάλου κεφαλαίου, ως προς την υπεράσπιση κεντροαριστερών πειραμάτων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ηταν το ίδιο που φλέρταρε ξεδιάντροπα με το ΠΑΣΟΚ όλα τα χρόνια που ήταν κυβέρνηση η ΝΔ, αναγορεύοντάς το σε «δύναμη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης». Που έθρεψε μια αμφίδρομη σχέση αλληλοϋποστήριξης, που πριμοδότησε ευρύτατες συνεργασίες στο πεδίο του συνδικαλιστικού κινήματος, της Τοπικής Διοίκησης, που άνοιξε το δρόμο, μέσω του οποίου τελικά μετοίκησε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα σεβαστό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ.

Οι διαφωνίες τακτικής, που εκφράζουν κατά καιρούς και οι μεν και οι δε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αναιρούν σε καμία περίπτωση τη συμφωνία στη σοσιαλδημοκρατική στρατηγική που μοιράζονταν και τον καιρό που αγκομαχούσαν να περάσουν το κατώφλι της Βουλής, και συμπυκνώνεται στο στόχο της «κυβέρνησης της αριστεράς». 

Είναι αυτή η στρατηγική που επιτρέπει αυτήν την ευρύτητα κινήσεων π.χ. να ψηφίζουν στη Βουλή άρθρα που ενσωματώνουν τον «τρομονόμο» και ταυτόχρονα να εμφανίζονται σαν υπερασπιστές των λαϊκών αγώνων. Συγχρόνως να «φλερτάρουν» ορισμένα τμήματά του με δυνάμεις του «εξωκοινοβουλευτικού χώρου», να αφήνουν να σέρνεται η φημολογία για δημιουργία ενός νέου οπορτουνιστικού μορφώματος. 

Αυτή η στρατηγική επιτρέπει στον Τατσόπουλο, να λιγώνεται μπρος στα κάλλη της κεντροαριστεράς, αλλά και να προτείνει συγκυβέρνηση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα του να βγει εκτός παιχνιδιού η Χρυσή Αυγή.

Οι μεν έχουν σοβαρές ευθύνες για τον επί χρόνια εξωραϊσμό του συστήματος και της σοσιαλδημοκρατίας, της δύναμης που διεκπεραίωσε μεγάλο κομμάτι των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. 

Οι δε έχουν επίσης μεγάλες ευθύνες γιατί μασκαρεύουν τη στρατηγική τους με «αντικαπιταλιστική» προβιά, την παρουσιάζουν σαν δρόμο για το σοσιαλισμό. Είναι γι' αυτό το λόγο ιδιαίτερα χρήσιμες στο σύστημα, αφού εμφανίζονται ως «συγγενικές» στο ΚΚΕ, δημιουργούν οπορτουνιστικές συγχύσεις, ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πιο εύκολος από αυτόν που προτείνει το ΚΚΕ, για τον κοινό -υποτίθεται- σοσιαλιστικό σκοπό.

Φυσικά, δεν υπόκεινται όλα σε σχεδιασμούς. Οι αντιφάσεις που χαρακτήριζαν το ΣΥΡΙΖΑ ως οπορτουνιστικό μόρφωμα, που άλλο ήταν και άλλο ήθελε να δείχνει ότι είναι, ενισχύονται σήμερα που ενσωματώνει ολοένα και περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά. 

Εχουν όμως μια σχετική αυτοτέλεια και δυναμική, πάνω τους επιδρούν κι άλλοι παράγοντες π.χ. η εξελισσόμενη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και οι αλλαγές που επιφέρει σε όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα.

Αντικειμενικά, αυτή η στρατηγική δημιουργεί στον ΣΥΡΙΖΑ προβλήματα και σε ό,τι αφορά στην επίσημη πολιτική του εκφώνηση, είναι άλλωστε τόσο ασφυκτικά τα περιθώρια ελιγμών στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης που μοιραία οι διαχειριστές σκουντουφλάνε ο ένας πάνω στον άλλο. 

Το ψευδεπίγραφο δίλημμα στο οποίο βάσισε την ανέλιξή του στο αστικό πολιτικό σύστημα, το «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» έχει πλέον χλομιάσει. 

Η διαπραγμάτευση για την οποία τώρα μιλάει, βρίσκεται καθημερινά στο στόμα και της κυβέρνησης. 

Η προσπάθειά του τον τελευταίο καιρό να σπρώξει την μπάλα στο δικό του γήπεδο, σηκώνοντας ξανά αντιμνημονιακές παντιέρες δεν φαίνεται να του βγαίνει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη να επιβεβαιώνει τον αντιπολιτευτικό του ρόλο, πλην όμως αυτό δυσκολεύει όταν με θέσεις ...αντιμνημονιακές βγαίνουν πλέον και οι ίδιοι οι καπιταλιστές, που είχαν ως πρόσφατα ευαγγέλιο το μνημόνιο. 

Τώρα που αυτό επιτέλεσε το σκοπό του, τώρα που έκανε πάμφθηνη την εργατική δύναμη, που προώθησε τις αναδιαρθρώσεις που έχουν ανάγκη, τους είναι εμπόδιο στα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά τους. 

Κάπως έτσι η «Αυγή» έχει τα ίδια πρωτοσέλιδα με τον πρώην «μνημονιακό» αστικό Τύπο και κατακεραυνώνουν με μια φωνή το μνημόνιο και την τρόικα. 

Το ίδιο, άλλωστε, συνέβη στο παρελθόν και με άλλες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. «κούρεμα» του χρέους) ακριβώς γιατί ήταν και είναι προτάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του κεφαλαίου, της ανάγκης του για έξοδο απ' την κρίση προς όφελός του.

Στην προσπάθειά του να διαμορφώσει «διαχωριστικές γραμμές» με τις άλλες αστικές δυνάμεις, η σκανδαλολογία και ηθικολογία του είναι χρήσιμες. 

Μαζί με τις άμεσες αντιπολιτευτικές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η συζήτηση βοηθάει να μένει στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό σύστημα ως η μήτρα της διαφθοράς και της διαπλοκής, που γονιμοποιείται απ' το μεγαλύτερο των σκανδάλων, την εκμετάλλευση ανθρώπου από ανθρώπου, την κλοπή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα μονοπώλια.

Σήμερα, το κεφάλαιο για να μπορέσει να περάσει στη φάση της ανάκαμψης χρειάζεται νέα πεδία κερδοφορίας, κρατική στήριξη (και με τη χρηματοδότηση), αναδιαρθρώσεις στην παραγωγή, νέες δυνατότητες για συγκέντρωση κεφαλαίου, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. 

Δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την τεράστια ανεργία, προκειμένου να ασκήσει πίεση με στόχο την αλλαγή του μείγματος διαχείρισης, ώστε να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητά του που δέχεται πλήγματα απ' τους αστούς άλλων κρατών.

Αυτή του την ανησυχία εξέφραζε ο Αλ. Τσίπρας όταν έλεγε απ' το βήμα της ΔΕΘ τον περασμένο Σεπτέμβρη ότι το μείγμα διαχείρισης της κρίσης που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση, «μακροπρόθεσμα υπονομεύει τη διεθνή ισχύ και θέση της χώρας. Υπονομεύει και τη δυνατότητα αυτόνομης πορείας ορισμένων, που ναι μεν ευνοούνται περιστασιακά από το μνημόνιο, αλλά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η πίεση έχει ήδη αρχίσει να μεταφέρεται πάνω σε αυτούς. Και, από αυτήν την οπτική γωνία, διευκολύνει όσους επιθυμούν και επιδιώκουν μια Ελλάδα γεωπολιτικά αδύναμη και εξαρτημένη από τους ίδιους».

Είναι καιρός η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να βγάλουν συμπεράσματα, να μην εναποθέσουν για άλλη μία φορά ελπίδες στην εναλλαγή διαχειριστών της αστικής εξουσίας, για να μην πιούν για πολλοστή φορά το πικρό ποτήρι της απογοήτευσης και της διάψευσης προσδοκιών.

Η επιλογή της συμπόρευσης με το ΚΚΕ, της συμμετοχής στο χτίσιμο της Λαϊκής Συμμαχίας που θα αντιπαρατεθεί νικηφόρα με την αστική εξουσία, είναι η μόνη επιλογή που θα τους δικαιώσει.

Β.