Ατυχώς, επιτύχαμε (ή, μήπως, τα λέω ανάποδα;)

Μερικές φορές, καθώς ακούω ειδήσεις ή διαβάζω εφημερίδες, αμφιβάλλω για την πνευματική μου διαύγεια. Καθ' ότι, αν βλέπεις ότι οι απόψεις σου διαφωνούν ριζικά με όσα υποστηρίζουν τόσοι και τόσοι μορφωμένοι αναλυτές γύρω σου... δεν μπορεί, σε ζώνουν οι φόβοι πως το μυαλουδάκι σου κουρκούτιανε.Άκουγα, λόγου χάρη, τον Τσίπρα να υποστηρίζει ότι το μνημόνιο έχει αποτύχει και επιβάλλεται η αναθεώρηση, ο ανασχεδιασμός του. "Πώς να το κάνουμε, ρε γαμώτο", λέω κι εγώ, "ολόκληρος αρχηγός κόμματος που τον θέλουνε για πρωθυπουργό 3 ψηφοφόροι στους 10, κάτι παραπάνω θα ξέρει από μένα που νομίζω ότι το μνημόνιο λειτουργεί μια χαρά". Έτσι δεν είναι; Στο κάτω-κάτω, αυτός έχει κι ένα κάρο επιτελεία που υποβοηθούν την σκέψη του. Εγώ τί έχω; Μόνο την γκλάβα μου.

Έλα, όμως, που είναι στην μέση κι αυτός ο κωλοεγωισμός! Πώς να παραδεχτείς ότι ο άλλος έχει δίκιο κι εσύ λες μαλακίες; Οπότε, ας τα βάλουμε κάτω τα πράγματα, ας τα ψειρίσουμε και βλέπουμε. Σύμφωνοι; Πάμε, λοιπόν!
Τί μας έλεγε το μνημόνιο; Αυτό που έλεγε ο Μητσοτάκουλας, ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Επομένως, έπρεπε να περιορίσουμε την κατανάλωση, έτσι; Αμ, εμείς δεν την περιορίσαμε απλώς. Την εκμηδενίσαμε. Πάει η οικοδομή, πάνε τα αυτοκίνητα, πάνε τα μικρομάγαζα, πάνε τα καταναλωτικά δάνεια, πάνε τα πάντα. Ούτε πετρέλαιο για να ζεσταθούμε τον χειμώνα δεν αγοράσαμε. Ως και τα φάρμακα περικόψαμε, διάολε. Άρα, ο στόχος επετεύχθη.
Τί άλλο έλεγε το μνημόνιο; Ότι υπάρχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων λόγω υψηλού κόστους εργασίας. Κι εμείς τί κάναμε; Όχι απλώς μειώσαμε το κόστος εργασίας αλλά του βατέψαμε την μάνα! Πρώτα-πρώτα, καταργήσαμε τις συμβάσεις εργασίας, ώστε να μπορεί κάθε επιχειρηματίας να πληρώνει όσα γουστάρει. Έπειτα, ρίξαμε τον κατώτερο μισθό στα 586 ευρώ και στείλαμε τα νέα παιδιά να δουλέψουν οχτάωρο για σκάρτο εικοσάρι καθαρά, παναπεί για λιγώτερο από δυόμιση ευρώ την ώρα. Κατόπιν, αλαφρώσαμε τους επιχειρηματίες από τις αποζημιώσεις, ώστε να μπορούν να απολύουν όποιον θέλουν, στο τζάμπα. Μετά, ψαλιδίσαμε τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις των επιχειρηματιών, δίχως να λογαριάσουμε ότι έτσι παίρνει ο διάολος τα ασφαλιστικά μας ταμεία και γι' αργότερα σχεδιάζουμε κι άλλο τέτοιο ψαλίδισμα. Άρα, πιάσαμε κι αυτόν τον στόχο.
Πάμε παρακάτω. Σύμφωνα με το μνημόνιο πάντα, είχαμε πρόβλημα με τον υδροκεφαλισμό του δημοσίου. Πήγαμε κι εμείς να μειώσουμε τον δημόσιο τομέα αλλά πήραμε φόρα και τον ξεκωλιάσαμε τελείως! Ενοποιήσαμε και καταργήσαμε ένα σωρό ΔΟΥ και τώρα όποιος τσιριγώτης (σ.σ.: Τσιρίγο λέγονται τα Κύθηρα) έχει δουλειά στην εφορία, θα πηγαίνει στον Πειραιά. Ενοποιήσαμε και καταργήσαμε ένα σωρό σχολεία, στέλνοντας αμέτρητα πιτσιρίκια δεκάδες χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι τους (φυσικά, καταργήσαμε και τα λεωφορεία που μετέφεραν τους μαθητές). Ενοποιήσαμε και καταργήσαμε δεκάδες πανεπιστημιακές σχολές, αναγκάζοντας κάποιον καβαλιώτη που είχε επιλέξει να σπουδάσει σε σχολή της πόλης του, να μετακομίσει ντε και καλά στην Θεσσαλονίκη ή κάποια κοπέλλα που ξεκίνησε να σπουδάζει μαμμή, να τελειώσει βοηθός φαρμακοποιού. Κλείσαμε υπηρεσίες, διαλύσαμε φορείς... Γενικά, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μη μείνει τίποτε όρθιο. Άρα, μια χαρά τα πήγαμε κι εδώ.
Επίσης, το μνημόνιο υπεδείκνυε άλλη μια πληγή που έπρεπε να θεραπεύσουμε: τους πολλούς δημόσιους υπαλλήλους. Τί κάναμε εμείς; Τους καρατομήσαμε! Κατ' αρχάς, βάλαμε στο μάτι όλους τους επίορκους κι επειδή αυτοί που ξέραμε ήσαν λίγοι, φροντίσαμε να φτιάξουμε κι άλλους. Μετά, ψηφίσαμε νόμο-ιδιώνυμο, ώστε να μπορούμε να διώχνουμε όποιον τολμήσει έστω να σκεφτεί να διαφωνήσει με το επίσημο κράτος. Κατόπιν, αλλάξαμε το νομικό καθεστώς αμέτρητων φορέων Δημοσίου Δικαίου σε Ιδιωτικού Δικαίου, ώστε να μπορούμε να απολύουμε όσους θέλουμε, μιας και οι δημόσιοι υπάλληλοι αυτών των φορέων έχουν γίνει πλέον ιδιωτικοί. Και, φυσικά, ξεμπερδέψαμε μια για πάντα με κάτι ωρομίσθιους, κάτι αναπληρωτές, κάτι συμβασιούχους και λοιπά σαπρόφυτα. Άρα, απόλυτη επιτυχία κι εδώ.
Τί άλλο έλεγε το μνημόνιο πως έπρεπε να κάνουμε; Αποκρατικοποιήσεις. Χμμμ... Εδώ πρέπει να παραδεχτώ ότι κάπου το ψιλοκαθυστερήσαμε το ζήτημα. Νά 'ναι καλά, όμως, κάτι καλά παιδιά (π.χ. Πρετεντέρης, Μπάμπης [ένας είναι ο Μπάμπης], Ρογκάκος, Καψήδες, Πορτοσάλτες και λοιποί συγγενείς) που, με το πολύ το πίτσι-πίτσι τους, ανάγκασαν την κυβέρνηση να βάλει στο τιμόνι τού ΤΑΙΠΕΔ ένα καλό παλληκάρι (χουντικός είναι αλλά δημοκράτης και καλό παιδί) και μπήκε το νερό στ' αυλάκι. Κι όταν μιλάμε για νερό, το εννοούμε, έτσι; Όχι μόνο θα πουλήσουμε και την τελευταία σταγόνα αλλά θα κόψουμε και τον κώλο όποιου αλήτη τολμήσει και βγάλει λεκάνη στο μπαλκόνι του για να μαζέψει το νερό της βροχής! Δεν θα μείνει κόθρος, λέμε. Λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες, πιάτσες ταξί, μπορντέλλα... όλα στο σφυρί. Πάρε κόσμε ό,τι θες και δώσε όσα θες, δεν θα τα χαλάσουμε. Άρα, κι εδώ άριστα θα πάρουμε.
Πείτε μου, λοιπόν, τί είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω; Τί διάβολο βλέπει ο Τσίπρας και λέει ότι το μνημόνιο απέτυχε; Δηλαδή, πόσο πρέπει να πέσει το μεροκάματο για να πετύχει το μνημόνιο; Στα 18 ευρώ μεικτά (15 καθαρά), όπως λένε οι χρυσαυγήτες; Μήπως στα 10 σεντς την ώρα, παναπεί όσα πληρώνουν οι φασονατζήδες τούς μπαγκλαντέζους; Ή, καλύτερα, να καταργήσουμε τελείως το μεροκάματο και να βολευόμαστε μ' ένα σκέτο πιάτο φαΐ;
Τέλος πάντων, εγώ υποστηρίζω πως η ατυχία μας είναι ότι το μνημόνιο πέτυχε. Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι είμαστε άτυχοι επειδή το μνημόνιο απέτυχε. Πείτε μου, για να μη τρελλαθώ, τί διάολο θα "επαναδιαπραγματευτεί" ο συνιστώμενος της αριστεράς και της προόδου, προκειμένου να πετύχει το μνημόνιο και να ευτυχήσουμε ως λαός.
Cogito ergo sum