Το πραγματικό δίλημμα

Τα ίχνη του εγκλήματος των ανατροπών στο δημόσιο συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, μας πάνε αρκετά χρόνια πίσω. 

Στην περίοδο της ανατροπής του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, με τις ανατροπές στη Σοβιετική Ενωση και στην περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Τότε χαράχτηκε η στρατηγική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για μία Ευρώπη ...ανταγωνιστική στις διεθνείς προκλήσεις της εποχής μας. 

Ισως τότε πολλοί δεν είχαν αντιληφθεί τον ταξικό χαρακτήρα του «ανταγωνισμού», ο οποίος σε καπιταλιστική βάση εκδηλώνεται πρώτα και κύρια ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Και από τη στιγμή που το κεφάλαιο έχει το πάνω χέρι, επιβάλλει τους όρους του στην ανταγωνιστική αυτή σχέση.

Οι κομμουνιστές από την πρώτη στιγμή είχαν αποκαλύψει τι επιδίωκε το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Τώρα το γνωρίζουν όλοι.

 

Στόχος ήταν η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με στόχο την αντικατάσταση της μόνιμης και σταθερής εργασίας από τις κακοπληρωμένες ελαστικές μορφές απασχόλησης και οι αντεργατικές ανατροπές στο κοινωνικο-ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα με ανάπτυξη των επαγγελματικών ταμείων και της ιδιωτικής ασφάλισης. 

Η κλιμακούμενη αυτή επίθεση πέρασε από διάφορα στάδια, ωστόσο εντάθηκε με την εκδήλωση της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης.

Πού βρισκόμαστε σήμερα; Οι εργασιακές σχέσεις έχουν ελαστικοποιηθεί πλήρως, ο κατώτατος μισθός - και κατ' επέκταση οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας - στην ουσία έχει καταργηθεί, στην αγορά επικρατούν μισθοί των 300 - 400 και 500 ευρώ. 

Ο δημόσιος, κοινωνικός χαρακτήρας της ασφάλισης και της σύνταξης καταρρέει.

Οι ανατροπές ξεκίνησαν σταδιακά από το 1992 (νόμος Σιούφα), συνεχίστηκαν το 2008 (νόμος Πετραλιά) και ολοκληρώθηκαν επιτυχώς το 2010 (νόμος Λοβέρδου).

Το αποτέλεσμα ήταν ακόμα και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας να ανακράξει - μέσω της Εκθεσης Νομισματικής Πολιτικής - περιχαρής ότι το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα έχει πλέον αλωθεί, οι συντάξεις που θα προσφέρονται θα είναι συντάξεις πείνας της τάξης των 360 ευρώ και ότι αν θέλει κάποιος να πάρει κάτι περισσότερο ας στραφεί στα «επαγγελματικά ταμεία» και την ιδιωτική ασφάλιση.

Ενδιαφέρον έχει να δούμε και το ιδεολογικό φορτίο που χρησιμοποιήθηκε για τη διάπραξη του ειδεχθούς αυτού εγκλήματος. 

Ολες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, όταν προωθούσαν τις αντιασφαλιστικές και αντισυνταξιοδοτικές ανατροπές, ισχυρίζονταν ότι το έκαναν με σκοπό τη ...διάσωση της Κοινωνικής Ασφάλισης και των συντάξεων, ώστε οι μελλοντικές γενεές να έχουν ασφάλιση και σύνταξη... Και ψέμα πάνω στο ψέμα, αφού τελικά πέτυχαν το σκοπό τους, ήρθε η στιγμή της αυτοαποκάλυψης. 

Ηρθε η στιγμή να μας πούνε ότι τελικά τα καταφέρανε να συρρικνώσουν το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα και ότι η λύση πλέον είναι τα αρπακτικά των επαγγελματικών ταμείων και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να αναλογιστεί σήμερα τι στάση θα κρατήσει απέναντι σ' αυτές τις αντεργατικές ανατροπές. 

Μπροστά του ανοίγονται δύο επιλογές: 

 - Η μία να αποδεχτεί μοιρολατρικά τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα με τους μισθούς των 300 - 400 ευρώ και χωρίς σίγουρη σύνταξη, με υποβαθμισμένη δημόσια Παιδεία και Υγεία, με ένα παρόν και μέλλον αβέβαιο και ανασφαλές.

 - Η άλλη επιλογή είναι να παλέψει για μία άλλη, ριζικά διαφορετική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα που θα του διασφαλίζει αξιοπρεπή μισθό, δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση και ανεπτυγμένες κοινωνικές υποδομές για τον ίδιο και τα παιδιά του. Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα της εποχής μας.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ