ΚΑΘΕ «ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ» ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ προσφέρεται για τη διοργάνωση εκδηλώσεων με αφορμή τα «τόσα χρόνια από...». Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και με αφορμή τα όσα είμαι σίγουρος πως θα γίνουν, απευθύνομαι ανοιχτά στους ανθρώπους που θα θελήσουν να τον τιμήσουν.
Η συγκίνηση, όταν άνθρωποι θέλουν να τιμήσουν τον πατέρα σου, είναι μεγάλη, αλλά εξίσου μεγάλο είναι και το χρέος διατήρησης της φλόγας της ιστορικής μνήμης, έτσι ώστε αυτή να μη γίνει... πυροτέχνημα.
Γράφω αυτήν την επιστολή, με το βάρος αυτού του χρέους και μόνο, γνωρίζοντας ότι ίσως πικράνω κάποιους ανθρώπους, όμως θεωρώ ότι μια συγκεκριμένη πολιτική στάση, είναι προτιμότερη από τους εύκολους συναισθηματισμούς.
Τέτοιες εκδηλώσεις μόνο δύο δρόμους μπορούν να ακολουθήσουν: ή θα είναι εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης που θα δίνουν ώθηση στην οργανωμένη πάλη ή θα είναι εκδηλώσεις αναμνήσεων.
Οσοι βαδίσουν στο δρόμο της ιστορικής μνήμης θα επιχειρήσουν να φθάσουν ως τις ρίζες των αιτίων των δραματικών εκείνων γεγονότων, επιχειρώντας ταυτόχρονα να αναδείξουν τι ακριβώς σήμαινε η πολιτική στάση του Γρηγόρη Λαμπράκη στο Κίνημα Ειρήνης, τι σήμαινε και τι σημαίνει Κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες που τον προκαλούν, Κίνημα ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, στα μονοπώλια, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Οσοι βαδίσουν το δρόμο των αναμνήσεων, πολύ φοβάμαι, ότι θα ξεκόψουν τα γεγονότα της εποχής από τις ρίζες τους και θα σταθούν στην επιφάνεια εξάγοντας τελικά διαφορετικά συμπεράσματα από εκείνα που, κατά τη γνώμη μου, τιμούν πραγματικά τον Λαμπράκη καθώς η μεγαλύτερη τιμή σε αυτόν είναι η συνέχιση του αγώνα του στις σημερινές συνθήκες.
ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ, ο Γρηγόρης Λαμπράκης υπήρξε ένας αγωνιστής, μια εμβληματική προσωπικότητα του αντιιμπεριαλιστικού Κινήματος του 20ού αιώνα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Ηταν ο συνεχιστής του αγώνα του Γιώργου Τσαρουχά, του Νίκου Νικηφορίδη που εκτελέστηκε στη Θεσσαλονίκη γιατί μάζευε υπογραφές της Εκκλησης της Στοκχόλμης για απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών και τόσων άλλων αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την ειρήνη και τη δημοκρατία.
Ηταν ο συνεχιστής του αγώνα των εργατών του λιμανιού που απέργησαν και δεν φόρτωσαν τα καράβια με πολεμικό υλικό για την Κορέα.
Ηταν ο πρωτοπόρος αγωνιστής των Πορειών Ειρήνης, ο συνειδητός μαχητής για να μη μετατραπεί η Ελλάδα σε αποθήκη και ορμητήριο ΝΑΤΟικών πυραύλων.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε και οι δολοφόνοι του έγιναν γνωστοί ως «παρακράτος». Γεγονότα και ονόματα θα βγουν πάλι στην επιφάνεια αλλά εκείνο που δε θα φωτιστεί πολύ, είναι η οργανική σχέση αυτού του «παρακράτους» με το ίδιο το ΝΑΤΟ, τον ιμπεριαλισμό και τα κράτη - συμμάχους του και η απόδειξη ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια συμμορία «αλητών».
Η θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη αφύπνισε και τράβηξε στην πολιτική δράση ένα γιγάντιο νεολαιίστικο κίνημα. Ηταν τίτλος τιμής απέναντι στο λαό να είσαι «Λαμπράκης» και οι τίτλοι αυτοί, άλλοτε -δυστυχώς- «εξαργυρώνονται» και άλλοτε -ευτυχώς- επιβεβαιώνονται καθημερινά και είναι αυτό το δεύτερο το μεγαλύτερο στοίχημα.
«ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ...» λοιπόν, σήμερα σημαίνει να συνεχίζεις τον ίδιο αγώνα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των αιτιών που τον γεννούν.
Πώς άραγε θα τιμήσεις τον Γρηγόρη Λαμπράκη, αν σήμερα δεν παλέψεις ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλισμούς που συγκρούονται στην Ανατολική Μεσόγειο;
Πώς άραγε θα τιμήσεις τον Γρηγόρη Λαμπράκη αν σήμερα δεν «βλέπεις» την κάθε αστική τάξη να προσπαθεί να «πλασαριστεί» στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, αν δεν «βλέπεις» το Νόμπελ Ειρήνης στην ΕΕ (!!!) την ίδια στιγμή που ως σύνολο και με τις «μεγάλες δυνάμεις» της ξεχωριστά, ανάβει τις μηχανές του πολέμου;
Θα τιμήσουμε τον Γρηγόρη Λαμπράκη «ξεχνώντας» την Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Μάλι, τη Συρία, τη Σομαλία, και εκείνους που έδωσαν τη συνδρομή τους στα εγκλήματα;
Θα τιμήσουμε τον Γρηγόρη Λαμπράκη, βλέποντας βουρκωμένοι «παρέα» το «Ζ» και τραγουδώντας το «Γελαστό Παιδί» και ξεχνώντας ότι ενδεχομένως να μιλήσουν για τον Λαμπράκη και «εκείνα τα χρόνια», άνθρωποι που στήριξαν πολιτικές ΝΑΤΟικών και Ευρωενωσιακών βομβαρδισμών, πολιτικές που έδωσαν εδάφη εξόρμησης στρατών για το διαμελισμό χωρών, πολιτικές που έστειλαν στρατιωτικές αποστολές συνδράμοντας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πολιτικές που μπορεί και να «συνεχιστούν με άλλα μέσα» για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων;
Η ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ συμβάλλει κι ατσαλώνει τη διαπαιδαγώγηση των νέων αν συνδέεται στην πράξη με την ανυπακοή στην κυρίαρχη πολιτική, με τον αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας και των αιτιών που την προκαλούν, με τον αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η τιμή στον Γρηγόρη Λαμπράκη είχε και έχει περιεχόμενο πάλης, συνειδητής και συγκεκριμένης και επειδή η μήτρα των αιτιών της δολοφονίας του υπάρχει και εξακολουθεί το ίδιο «έργο», η καλύτερη τιμή σε εκείνον είναι η πάλη για την εξάλειψή της. Ολα τα άλλα -και δεν θα το θέλαμε- θα είναι ένα «μνημόσυνο» και μια «επάλειψη» με άλλοθι «τα χρόνια εκείνα» «όρκων» που δεν κρατήθηκαν και «χρεών» που παραμένουν ανεξόφλητα.
Είναι για «μνημόσυνα» -έστω και «λαμπρά»- ο άνθρωπος που κατέβηκε από τον Τύμβο του Μαραθώνα με αυτήν την περπατησιά;
Οσοι ανατρίχιασαν και ανατριχιάζουν μπροστά στο βλέμμα που είναι αποτυπωμένο σε εκείνη τη φωτογραφία και μπορούν να «δουν» το δρόμο που άνοιξε και περπάτησε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ας σκεφθούν...
Γιώργος ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ αντιπρόεδρος της ΕΕΔΥΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου