Επιτίθενται στο ΚΚΕ με κάθε άλλο παρά σοβαρά επιχειρήματα (αφού δεν διαθέτουν τέτοια), επειδή φοβούνται τη στρατηγική του, στρατηγική θεμελιωμένη σε επιστημονικά δεδομένα, με βάση τα οποία τεκμηριώνεται ότι η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, ανεξάρτητα από τον αρνητικό για την εργατική τάξη και το κομμουνιστικό κίνημα συσχετισμό δυνάμεων στον κόσμο.
Φοβούνται τη στρατηγική που θέτει το σοσιαλισμό ως αναγκαίο και επίκαιρο αίτημα των ημερών μας, ορίζοντας ταυτόχρονα ότι ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει προ πολλού τα ιστορικά του όρια.
Φοβούνται μην πραγματοποιηθεί η αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική Λαϊκή Συμμαχία (εργατική τάξη, μισοπρολετάριοι και αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου) και θέσει στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Τρέμουν την ανάταση και την ανασύνταξη του εργατικού και του γενικότερου λαϊκού κινήματος.
Επιτίθενται στο ΚΚΕ γιατί θέλουν να προστατέψουν με κάθε τρόπο την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτή είναι το βασικό τους μέλημα.
Αν το ΚΚΕ έτρεχε να χωθεί σε κάποια κυβέρνηση (της λεγόμενης αριστεράς ή των αντιμνημονιακών δυνάμεων ή όπως αλλιώς την πεις), θα ήταν κόμμα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, ενώ τώρα είναι προσκολλημένο στο παρελθόν...
Αν το ΚΚΕ δεν έθετε ως ζωτική ανάγκη για το λαό τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, αλλά αναζητούσε πολιτικές συνεργασίες κορυφών συγκεκριμένης ταυτότητας και ποιότητας, θα ήταν κόμμα ανοιχτό, ευρέων οριζόντων, ενώ τώρα «συμμαχεί με τον εαυτό του», είναι κόμμα σεχταριστικό...
Αν το ΚΚΕ έλεγε στο λαό ότι η λύση προς όφελός του θα έρθει μέσα από το αστικό κοινοβούλιο («πρωτότυπη» άποψη, διατυπωμένη πριν από δυόμισι αιώνες), θα ήταν κόμμα μέσα στο πνεύμα των καιρών. Ενώ τώρα, που δουλεύει ακατάπαυστα για να γίνουν πρωταγωνιστές της ιστορικής πορείας η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, είναι κόμμα αντιδημοκρατικό...
Γι' αυτό επιτίθενται στο ΚΚΕ.
Ανάμεσα στους επιτιθέμενους (αν είναι δυνατό να λείψει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή) και ο Ν. Μαραντζίδης, περισσότερο σε ρόλο δημοσιογραφίσκου της αράδας, παρά ως ιστορικού, όπως αυτοπροσδιορίζεται. Ο γνωστός για τα κατασκοπολογικά αντικομμουνιστικά γραπτά του, που θυμίζουν τον Γεώργιο Γεωργαλά της χούντας, θεώρησε χρέος του να αρθρογραφήσει παραμονές του 19ου Συνεδρίου στην «Εφημερίδα των Συντακτών», για να επαναλάβει τα ίδια και τα ίδια που έχει γράψει και πει άπειρες φορές, τα ίδια και τα ίδια που διαβάζουμε σε δεκάδες δημοσιογραφικά γραπτά ανάλογου επιπέδου: Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και η έκθεση Χρουστσόφ για τον Στάλιν, ο Ζαχαριάδης και η αποκατάστασή του από το ΚΚΕ, η αποχή από τις εκλογές του 1946, η 12η Ολομέλεια του 1968 και άλλα, για να έρθει στα πιο κοντινά, στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ, στο 14ο και στις εκλογές του 2012, για να καταλήξει ότι το σύνθημα «πέντε κόμματα δύο πολιτικές» έχει εξαντλήσει τα όριά του και «αποτελεί τη βασική αιτία της εσωτερικής κρίσης που βιώνει το ΚΚΕ»!...
Αρχικά πρέπει να σημειωθεί το γνωστό: Ενας ιστορικός, προτού να προχωρήσει σε κρίσεις, οφείλει να μελετά τα σχετικά ντοκουμέντα και να τα παραθέτει, με αντίκρουση βεβαίως, εφόσον διαφωνεί, αλλά και με τεκμηρίωση της άποψής του. Πολύ περισσότερο δίχως να διαπράττει ιστορικές ανακρίβειες (για παράδειγμα, ο Νίκος Ζαχαριάδης διαγράφηκε από μέλος του ΚΚΕ στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ το 1957 και όχι στην 6η Ολομέλεια το 1956, όπως έγραψε ο Ν. Μαραντζίδης). Ο ίδιος δεν κάνει αυτά που επιτάσσει η στοιχειώδης δεοντολογία.
1. Πού είδε ο Ν. Μαραντζίδης ότι το ΚΚΕ βρίσκεται σε κρίση; Το γεγονός ότι τα προσυνεδριακά κείμενα (θέσεις της ΚΕ, σχέδιο Προγράμματος και σχέδιο Καταστατικού) υπερψηφίστηκαν με ποσοστά 96,8% και 97,3% αντιστοίχως από τις Κομματικές Οργανώσεις, ενώ εγκρίθηκαν και από το 98,9% των μελών της ΚΝΕ, για τον Ν. Μαραντζίδη δε λέει τίποτα! Αυτός, σαν έτοιμος από καιρό, διαπιστώνει κρίση στο ΚΚΕ, γιατί αυτό έπρεπε να διαπιστώσει... Για τον «αντικειμενικό αναλυτή» φτάνουν και περισσεύουν τα περιτρίμματα που δημοσιεύονται σε διάφορα έντυπα. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται... Και ονοματίζει τα Συνέδρια των ΚΚ «συνόδους των εκκλησιών, επικυρωτικά σώματα των επιλογών της ηγεσίας», παραγνωρίζοντας σκόπιμα την πλούσια και δημοκρατικότατη συζήτηση (εσωκομματική και δημόσια) επί τέσσερις ολόκληρους μήνες. Προσβάλλουν χιλιάδες μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, αν βέβαια ήταν ποτέ δυνατό να προσβληθούν από Μαραντζίδηδες.
Επειδή όμως αυτός θέλει να βλέπει ο κόσμος κρίση στο ΚΚΕ, γι' αυτό ακριβώς και επιχειρεί να δημιουργήσει συνειρμούς, κάνοντας αναφορές στη 12η Ολομέλεια του 1968 και στο 13ο Συνέδριο. Στο τελευταίο μάλιστα (το ίδιο εννοεί και για τη 12η Ολομέλεια) κάνει αναφορά για τη σύγκρουση ανάμεσα στη «συντηρητική ομάδα» και στους «ανανεωτές» (Πάντα και όλοι οι κουκουεδολόγοι ανανεωτικό και προοδευτικό θεωρούν ό,τι στοχεύει στη συντριβή της φυσιογνωμίας και των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ, παίρνοντας το μέρος της «ανανεωτικής πτέρυγας»).
2. Διάβασε ο Ν. Μαραντζίδης τα υλικά του 14ου Συνεδρίου (1991) και των μετέπειτα Συνεδρίων του ΚΚΕ; Αν τα διάβασε και επιθυμεί να τα αντικρούσει επί της ουσίας, ας το κάνει. Διαφορετικά εκτίθεται είτε ως αδιάβαστος, είτε ως διαστρεβλωτής, είτε και για τα δύο.
Αλλά αποφεύγουν να μιλήσουν επί της ουσίας. Και τόσο περισσότερο θα αποφεύγουν, όσο το ΚΚΕ εμπλουτίζει την πολιτική του, αφομοιώνοντας και ενσωματώνοντας στη στρατηγική του βασικά συμπεράσματα από την πορεία του ίδιου του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Θα μένουν να κοιτάζουν από μακριά και το μόνο που θα τους απομένει, θα είναι η ακόμα περισσότερη παραποίηση και ψευδολογία. Σκέφτεται κανείς τους δύστυχους φοιτητές τέτοιων καθηγητών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου