Κλειδοκράτορας για λογαριασμό της πλουτοκρατίας θέλει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ

Τον πομπώδη και παραπλανητικό τίτλο «Δώστε μας τα κλειδιά» επέλεξε για άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Αλέξης Τσίπρας, εννοώντας, όπως εξηγεί, τα κλειδιά της διακυβέρνησης, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ για ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης που θα διαμορφώσει, κατά την άποψή του, όρους περάσματος στην ανάκαμψη για την ντόπια πλουτοκρατία. Ούτε λόγος βέβαια για εκείνα τα κλειδιά που τα μονοπώλια κρατάνε σφιχτά στα χέρια τους και τους επιτρέπουν με μοναδικό κριτήριο το κέρδος να αποφασίζουν τι και αν θα παραχθεί, πάντα με όρους σκλαβοπάζαρου για την εργατική τάξη.

Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που σκορπάει για πολλοστή φορά στο λαό ισχυριζόμενος ότι η αλλαγή κυβέρνησης είναι ικανή συνθήκη για έξοδο απ' την κρίση και μάλιστα προς όφελός του, πάνε πακέτο με τις αυταπάτες για το ρόλο της ΕΕ ως συλλογικού θεματοφύλακα των συμφερόντων των μονοπωλίων. Αντ' αυτής και με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, στηλιτεύει κάποιο «κυρίαρχο ευρωπαϊκό λόμπι». Ισχυρίζεται ότι δική του επιλογή ήταν μια «λύση» η οποία «πέραν όλων των άλλων έχει σοβαρές επιπτώσεις στην εν συνόλω αξιοπιστία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος» και προσθέτει: «Πόσο μάλλον τη στιγμή, που για τη διάσωση αυτού ακριβώς του τραπεζικού συστήματος, οι λαοί, ιδιαίτερα στο Νότο, υποφέρουν με την πολιτική της λιτότητας». Ο Αλ. Τσίπρας ομολογεί ότι η διαδικασία διάσωσης των τραπεζών μέσω της ανακεφαλαιοποίησής τους προϋποθέτει μέτρα αιματηρής λιτότητας, δεν λέει όμως ότι αυτή τη διαδικασία ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται σθεναρά.

Προσπαθώντας εναγωνίως να πιαστεί από κάπου ώστε να προσδώσει μια κάποια αξιοπιστία στους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν στο δοσμένο πλαίσιο φιλολαϊκές εξελίξεις, αναφέρει: «... η γενική κινητοποίηση του κυπριακού λαού και του κυπριακού κοινοβουλίου απέτρεψε το κούρεμα σε καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ». Αποσιωπά φυσικά τα άλλα μέτρα που δρομολογούνται στην Κύπρο, σφαγιασμού των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού.

Εγκαλεί την ελληνική κυβέρνηση ότι «δεν παρείχε καμία στήριξη στην Κύπρο» και ερμηνεύει «ο λόγος που εξηγεί την ελληνική στάση είναι περισσότερο από προφανής: Αν η διαφαινόμενη βούληση της Κύπρου να αντισταθεί, απέφερε έστω και τους ελάχιστους καρπούς, οι δυνάμεις του Μνημονίου στην Ελλάδα θα ήταν πολιτικά εκτεθειμένες». Κρύβει ότι στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια οι διαπραγματεύσεις γίνονται με ένα και μόνο κριτήριο, την αποτελεσματικότερη προώθηση των συμφερόντων της αστικής τάξης που εκπροσωπεί σ' αυτά κάθε αστική κυβέρνηση.

Και το κάνει για να στοιχειοθετήσει την αποπροσανατολιστική του πρόταση για «τη στρατηγική του κοινού μετώπου, της συμμαχίας των χωρών του νότου»! Προσπερνώντας σαν ασήμαντες λεπτομέρειες το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών τσακίζουν ανελέητα τους λαούς, εφαρμόζοντας με πυγμή τη φιλομονοπωλιακή αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, προσθέτει: «Ένας τέτοιος συνασπισμός εντός της Ευρωζώνης ήταν και παραμένει η μοναδική επιλογή να σταματήσει η καταστροφική πολιτική της ύφεσης και της λιτότητας»!

Επιμένοντας στις αυταπάτες υποστηρίζει: «Είναι αδιανόητο η κυβέρνηση Σαμαρά να μην έχει κάνει μέχρι σήμερα καμία ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση. Να μην έχει εργαστεί ώστε να οικοδομηθεί η συμπαράταξη των λαών και χωρών του Νότου», σαν οι λαοί και οι αστικές τάξεις των χωρών αυτών να μοιράζονται κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους, σαν να μην είναι αντίπαλοι αλλά σύμμαχοι!

Πλάι σ' όλα αυτά ο Αλ. Τσίπρας επαναλαμβάνει την επικίνδυνη ρητορεία περί της δήθεν παραδομένης κυβέρνησης, αποφαίνεται ότι το «μνημόνιο έχει αποτύχει εκκωφαντικά» και μάλιστα επειδή «δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα διεξόδου, κανένα πρόγραμμα σταθεροποίησης». Μέμφεται δηλαδή την κυβέρνηση και τις δυνάμεις που απαρτίζουν την τρόικα ότι αποτυγχάνουν να ξελασπώσουν τα μονοπώλια απ' την κρίση και να σταθεροποιήσουν την καπιταλιστική οικονομία, στόχοι που ισούνται με τσάκισμα κυριολεκτικά εργασιακών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, αφαίμαξη του ισχνού λαϊκού εισοδήματος.

Με ανέξοδους λεονταρισμούς ο Αλ. Τσίπρας κομπάζει ότι «εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τα κλειδιά, δε θα βρίσκονταν εδώ που βρίσκονται ούτε οι Τροϊκανοί, ούτε όμως και ο κ. Στουρνάρας». Αλλά εμμέσως πλην σαφώς παραδέχεται ότι εάν αποκτήσει τα κλειδιά της διακυβέρνησης δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή προς όφελος του λαού, όταν λέει: «Αν συνεχίσει έτσι, απλά θα αναγκαστεί κάποια στιγμή -έχοντας όμως κάνει ανεπίστρεπτες υποχωρήσεις προς την τρόικα- να παραδώσει τα κλειδιά στο ΣΥΡΙΖΑ (...) είναι κρίμα για το λαό και τη χώρα να σπαταλιούνται διαρκώς δυνατότητες».

Εξάλλου με ομολογία της αντιλαϊκής διαχείρισης που θα ασκήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί η εκτίμησή του πως η έξοδος απ' την κρίση, την οποία σκοπίμως εμφανίζει σαν αμοιβαία επωφελή για εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, δεν μπορεί να γίνει «παρά μόνο αν η Ελλάδα επαναδιαπραγματευθεί σε μια εντελώς διαφορετική βάση» και πως «πρέπει να πει ΟΧΙ και να διαμορφώσει συμμαχίες στον ευρωπαϊκό Νότο» (...) «είναι ο μοναδικός δρόμος και όσο καθυστερούμε ο δρόμος αυτός θα γίνεται ολοένα και πιο δύσβατος».

Απόδειξη του ότι μια τέτοια διαπραγμάτευση και μια προσπάθεια σύμπτυξης τέτοιων συμμαχιών, δεν αφορά στο λαό συνιστά και το γεγονός ότι καλεί τον Α. Σαμαρά να εφαρμόσει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ: «Αύριο κιόλας (...) να ξεκινήσει περιοδεία στον ευρωπαϊκό Νότο (...) να διερευνήσει μια νέα στρατηγική διαπραγμάτευσης με στόχο τη δημιουργία ενός ευρέως μετώπου δυνάμεων που θα αμφισβητήσουν και θα ανατρέψουν τη νεοφιλελεύθερη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη». Και τον καλεί, εάν δεν το κάνει, να «παραδώσει τα κλειδιά» στο ΣΥΡΙΖΑ για να το κάνει αυτός.

902.gr