Το "Πριν" (3-3-2013) δημοσίευσε άρθρο για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Ο συντάκτης του άρθρου (Παναγιώτης Μαυροειδής) πριν μερικές μέρες σε ιστοσελίδα πανηγύριζε την επιτυχία του Μπέπε Γκρίλο στις πρόσφατες ιταλικές εκλογές ως επιτυχία του αντιμερκελικού – αντιΓερμανικού μετώπου. Η επισήμανση αυτή είναι αναγκαία γιατί φωτίζει το πού το πάει στην πραγματικότητα ο συγγραφέας, ποια τα κίνητρα της κριτικής στο ΚΚΕ. Δηλαδή θα ήθελε το ΚΚΕ να αποτελεί πυλώνα της αντιμνημονιακής – αντιμερκελικής συμμαχίας στην Ελλάδα, υποστηρικτής μια άλλης μορφής αστικής διαχείρισης της κρίσης, ενσωματώνοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια στα αστικά πλαίσια και παίζοντας το παιχνίδι τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης που έχουν συμφέρον από άλλο συσχετισμό δυνάμεων στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Τα παραπάνω δείχνουν και τι εννοεί ο ΠΜ όταν εγκαλεί το ΚΚΕ ότι δεν συμβάλει στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.
Ο συντάκτης κάνοντας μπόλικη διαστρέβλωση τόσο στα ίδια τα κείμενα του ΚΚΕ, όσο και της δράσης του, από δω το πάει από κει το φέρνει για να υποστηρίξει πως: «Η αριστερά που θέτει συνολικό ζήτημα εξουσίας, αντιλαμβάνεται την προβολή μιας αντικαπιταλιστικής ή εργατικής κυβέρνησης, ως ένα ακόμη όπλο. Ως ένα πιθανό υβριδικό προϊόν της πάλης ενός ισχυρού εργατικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος (που δεν θα είναι τόσο ισχυρό για να επιβάλει την επανάσταση) και μιας αδύναμης αστικής τάξης (που θα αναγκάζεται να υποχωρεί πρόσκαιρα, για να ενσωματώσει αρχικά και έπειτα να επιτεθεί στο εργατικό κίνημα και τις κατακτήσεις του). Το καθοριστικό και σε αυτή την περίπτωση θα είναι η ύπαρξη εργατικών συμβουλίων, λαϊκών συνελεύσεων ή άλλων σύγχρονων μορφών, που θα παλεύουν να επιβάλουν αντικαπιταλιστικούς στόχους, θα εμπνέονται από την επαναστατική αναγκαιότητα και θα αποτελούν προπλάσματα αυτοτελών οργάνων άσκησης εργατικής αντί- εξουσίας (επαναστατική κατάσταση)».
Τα παραπάνω ο ΠΜ προσπαθεί να τα ασφαλίσει από την κριτική ότι ταυτίζονται ή προσεγγίζουν με μια κυβέρνηση όπως αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι μας διαβεβαιώνει ότι η «υβριδική κυβέρνηση» δεν είναι διαχείρισης του καπιταλισμού και της ΕΕ.
Πριν αναφερθούμε στην ουσία της «υβριδικής», έχει σημασία η αναφορά του ΠΜ ότι η προβολή της είναι «ένα ακόμα όπλο». Το ερώτημα είναι - ανεξάρτητα από προθέσεις - ενάντια σε ποιόν θα στραφεί αυτό το όπλο, αν το εργατικό κίνημα υιοθετήσει ένα τέτοιο στόχο. Σε συνθήκες μη επαναστατικές απλώς θα οδηγήσει στην υποστήριξη της μια ή της άλλης αστικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, θα ενισχύσει τις ούτως η άλλως ισχυρές αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κοινοβουλευτισμού και του αστικού κράτους. Θα λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά για τις εργατικό κίνημα, στην πράξη θα κάνει ακόμα πιο δύσκολο το διαχωρισμό από τον κυβερνητισμό, θα το κάνει δέσμιο των αυταπατών που σπέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά και των τμημάτων της αστικής τάξης που ποντάρουν σε αυτόν.
Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, για το οποίο εμφανίζονται ως όψιμοι υπερασπιστές, ποτέ δεν πρόβαλε κάποια κυβέρνηση του ΑΑΔΜ ως στόχο, αλλά ως μια πιθανότητα και έθετε με ποια κριτήρια το ΚΚΕ θα πρέπει να διαμορφώσει τη στάση του απέναντί της.
Η ιστορική πείρα έχει αναδείξει ότι καμιά κυβέρνηση δεν προκάλεσε κρίση κορυφών της αστικής τάξης δεν οδήγησε σε επαναστατική κατάσταση. Αντίθετα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, εμφανίστηκαν κυβερνήσεις που αυτοχαρακτηρίστηκαν ως εργατικές ή ότι άλλο, οι οποίες στήριξαν την αστική εξουσία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης στη Ρωσία ιδιαίτερα αυτής με επικεφαλής τον Κερένσκι τον Σεπτέμβρη 1917 στην οποία πλειοψηφούσαν εσέροι και μενσεβίκοι, η οποία έτυχε και της στήριξης ή ανοχής των ένοπλων σοβιέτ. Την κυβέρνηση δηλαδή που ανέτρεψε η επανάσταση τον Οκτώβρη του 1917. Ο Λένιν ξεκαθάριζε μιλώντας για δυαδική εξουσία πως δεν πρόκειται στην ουσία για κάποια διττή εξουσία αλλά για αποτύπωση συσχετισμού δύναμης, όπου η αστική τάξη που έχει την εξουσία δεν έχει τη δύναμη να την επιβάλει και η εργατική τάξη που έχει τη δύναμη να πάρει την εξουσία δεν προχωρά αποφασιστικά. Η κυβέρνηση είναι οργανικό μέρος του αστικού κράτους, εφόσον δεν έχει ανατραπεί η αστική εξουσία, δεν έχει καταργηθεί η καπιταλιστική εξουσία. Στην επαναστατημένη Ρωσία του 1917 ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι, άνοιξαν πόλεμο στον οπορτουνισμό, στους εσέρους και τους μενσεβίκους, παρόλο που η στάση αυτή των μπολσεβίκων υπήρξε εξαιρετικά αντιδημοφιλής (για ορισμένο διάστημα), έφερε τους μπολσεβίκους τελικά στην ηγεσία της επανάστασης έτσι επιτεύχθηκε το τσάκισμα του παλιού κρατικού μηχανισμού, η αλλαγή τάξης στην εξουσία και έκανε πράξη την εργατική εξουσία. Υπάρχει επίσης το παράδειγμα της Γερμανίας του 1918-19, όπου η εργατική τάξη ηττήθηκε, γιατί ενώ δημιουργήθηκαν εργατικές επιτροπές (ένοπλες επίσης) τελικά με ευκολία αποδέχτηκαν την πολιτική ηγεσία του οπορτουνισμού (ΣΔΚΓ και ΑΣΔΚΓ), και τελικά αυτή η εργατική – σοσιαλιστική κυβέρνηση κατέσφαξε τις συνειδητές επαναστατικές δυνάμεις. Μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση να μην είναι πρώτη επιλογή για την αστική τάξη, όμως είναι σαφώς αντίπαλος της εργατικής τάξης. Δηλαδή αν οι μπολσεβίκοι υιοθετούσαν τη σκέψη του ΠΜ και του ΝΑΡ, δεν θα είχε νικήσει η επανάσταση. Ακόμα και «τίμια» να υποστήριζε κάποιος αυτή την «υβριδική», είναι λάθος.
Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ είναι συνέχεια της ουσίας του Προγράμματος του 15ου, τόσο από την άποψη του στρατηγικού στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης όσο και από την άποψη της συμμαχίας της εργατικής τάξης με άλλα τμήματα του λαού.
Επίσης, στην ανάλυσή του ο ΠΜ γράφει υποκριτικά: «… ο αντιιμπεριαλιστικός προσανατολισμός του ΚΚΕ – όαση φυσικά μπροστά στα ευχέλαια της «ευρωπαϊκής» Αριστεράς να βρουν στόχο οι βόμβες του ΝΑΤΟ, που υποτίθεται στόχευαν την εθνοκάθαρση» - καλό είναι ο ΠΜ να μην απλώνεται πολύ, γιατί την ίδια περίοδο (πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία) το ΝΑΡ ανησυχούσε- αναρωτιόταν γιατί δεν επεμβαίνει το ΝΑΤΟ;…. ώσπου επενέβη.
902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου