2. Ο εχθρομανής Δένδιας είναι πολύ ευχαριστημένος. Το μαγαζί του έχει αποκτήσει σταθερή πελατεία, που τονώνει κάθε ματαιοδοξία του. Στα χέρια του ο πολίτης γίνεται θύμα και θέαμα.
3. Εν μέσω ψευδαισθήσεων, ο άνεργος, στην προσπάθειά του να κατανοήσει γιατί λιμοκτονεί, έρχεται σ' επαφή μ' έναν εσμό δημοσιογράφων που βυσσοδομούν σε βάρος του ανοίγοντας το δρόμο για κάθε είδους καταστολή. Οσο πιο λυπημένοι και φιλάνθρωποι εμφανίζονται οι αξιοθρήνητοι υπουργοί, τόσο ο άνεργος νιώθει σαν ένα ακόμη φτηνό προϊόν με ημερομηνία λήξης.
4. Μεταξύ θυμάτων ειλικρίνεια. Από τη στιγμή που μπαίνει κανείς στο ρόλο του θύματος περιμένοντας να τον λυπηθούν,
οφείλει ν' αφήσει κατά μέρος τα περί διαγραμμάτων, ιδανικών και ευγένειες και ν' αφεθεί στη μοίρα που ορίζεται για τα θύματα.
5. Ψεύτης εξ επαγγέλματος, ο Σαμαράς προσπαθεί να καθιερωθεί ως ένας ακόμη μοιραίος χάρη στην ανεκτικότητα του οποίου εμείς, οι δυσαρεστημένοι και αχάριστοι, βαδίζουμε στο δρόμο του καλού. Πώς να συκοφαντήσεις κάποιον με την έπαρση που του χαρίζουν οι μπάτσοι του, ο οποίος διεκδικεί το ρόλο του μοιραίου στη ζωή μας; Τι είδους ηδυπάθεια και αφροσύνη οδηγεί έναν άνθρωπο σ' αυτό το μισοσκόταδο, ο οποίος έχει αμολήσει τα παράσιτα και τους κόλακές του με τον κατάλογο των καταναγκασμών ώστε να δίνουμε κάθε μέρα εξετάσεις στον ποινικό κώδικα;
6. Κι ενώ όλους μας έχουν πετάξει στην αρένα, μια παρέα χριστιανών στοχαστών που βρίσκεται μονίμως στην εξέδρα των επισήμων αναλύει τα «πνευματικά» μας χάλια, την ανοησία και την πτώση μας. Τα χάνει κυρίως με τη δυσκολία μας ν' αποδεχτούμε την αρένα ως τη μόνη ευκαιρία να εξιλεωθούμε για όσα ανήκουστα έχουμε κάνει.
7. Οπου και να κοιτάξεις, βλέπεις μόνο χτυπημένους. Η δυσφορία για τη θέση στην οποία έριξαν τον καθέναν από εμάς πετρώνει οτιδήποτε γύρω του και χαρίζει κίνητρα ενάντια στον εαυτό του. Πόσες φορές δεν ψιθυρίσαμε «δεν είμαι αυτό που κάνω», γνωρίζοντας πως κανείς δεν θα μας σώσει ούτε θα μας κάνει χαρούμενους. Η επιδημία της λάθος θέσης, αντί να μας στείλει στο τρελοκομείο (εκεί που εύχονται τα πάσης φύσεως αφεντικά), πρέπει να μας οδηγήσει στον ψίθυρο του Μαρξ μέσα από το βιβλίο του «Γερμανική ιδεολογία». Η ελεύθερη επιλογή των δραστηριοτήτων είναι κάτι που σκεφτόταν ο Μαρξ, ερχόμενος σε ρήξη με τη λογική του καταμερισμού εργασίας. Μέχρι σήμερα αυτή η λογική έχει ως αποτέλεσμα «καθένας να έχει τη συγκεκριμένη αποκλειστική σφαίρα των δραστηριοτήτων που του έχει επιβληθεί και από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει». Αντιθέτως, «στην κομμουνιστική κοινωνία κανένας δεν διαθέτει μια αποκλειστική σφαίρα συγκεκριμένης δραστηριότητας». Τουναντίον, η κοινωνία «μου παρέχει τη δυνατότητα να κάνω σήμερα ένα πράγμα, αύριο ένα άλλο, να κυνηγώ το πρωί, να ψαρεύω το απόγευμα, να βόσκω ζώα το βράδυ ή να κάνω κριτική μετά το δείπνο, χωρίς ποτέ να γίνομαι ψαράς, κυνηγός, βοσκός ή κριτικός» (από το βιβλίο του Αλαίν Ρενώ Η φιλοσοφία, μετ. Τάσος Μπέτζελος, εκδόσεις Πόλις).
8. Οι αντίπαλοί μας δεν παρουσιάζουν απολύτως κανένα ενδιαφέρον, δεν με εκπλήσσουν, μου θυμίζουν εκείνους τους παλιούς δίσκους όπου συχνά κόλλαγε η βελόνα. Ολα πάνω τους δεν είναι παρά μια θλιβερή επανάληψη, γεμάτη απορρίψεις, απειλές, μικροπρέπειες, έλλειψη παιδείας και σοβαρότητας. Πώς να τα βγάλουμε πέρα με δαύτους; Οπου και να τους πιάσεις, λερώνεσαι. Απάντηση εδώ μόνο ο Καραϊσκάκης μπορεί να δώσει: «Γενναιότατε αδελφέ καπετάν Νικόλα, έλαβα το γράμμα σου. Είδα όσα με γράφεις. Εχει και τουμπελέκια ο πούτζος μου, έχει και τρουμπέτας. Οποια θέλω θα μεταχειρισθώ. Ταύτα εις απάντησιν του γράμματός σου. Γαρδίκι, τη 15 Απριλίου 1824».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου