Κατά καιρούς ο Αλ. Αλαβάνος βρίσκει φιλόξενο βήμα στα αστικά μέσα ενημέρωσης, όπου καλείται να εξηγήσει το «Plan B» που υπερασπίζεται, πρόταση που στον πυρήνα της έχει την έξοδο απ' το ευρώ προκειμένου να ανακτήσει η ελληνική καπιταλιστική οικονομία τις δυνατότητες ενός εθνικού νομίσματος που εντός του ευρώ δεν υπάρχουν (π.χ. υποτίμηση).
Τις τελευταίες μέρες πύκνωσαν ξανά οι εμφανίσεις του, κάτι που προφανώς δεν είναι άσχετο με τις δεύτερες σκέψεις που αναπτύσσονται σε τμήματα της ντόπιας αστικής τάξης σχετικά με την παραμονή στην Ευρωζώνη, τμήματα που φλερτάρουν με άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες πάντα με γνώμονα τα συμφέροντά τους. Ίσως δεν είναι άσχετο και με την κριτική που ο Αλ. Αλαβάνος επιφυλάσσει για το πρώην κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια φωνή που κινείται εντός και επί τα αυτά της αστικής εξουσίας και ταυτόχρονα με την κριτική που ασκεί στο νέο δίπολο βοηθά στην παγίωσή του ως τέτοιου στις λαϊκές συνειδήσεις, δεν κάνει κακό, τουναντίον...
Σε κάθε περίπτωση τα αστικά ΜΜΕ έχουν αποδείξει και με το παραπάνω ότι κάθε άλλο παρά γαλαντόμα είναι απέναντι στην άλλη άποψη, εάν αυτή δεν εξυπηρετεί -πόσο μάλλον αν κρίνεται επικίνδυνη- την τάξη της οποίας αποτελούν ιδιοκτησία.
Στις συνεντεύξεις αυτές, ο Αλ. Αλαβάνος αποπειράται να αναλύσει σε «ατάκες» την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ. Έτσι ατακαδόρικα, λοιπόν, ξεμπερδεύει εκτιμώντας ότι «κλειδώνεται συνεχώς στον εαυτό του» και εκφράζει την ελπίδα του το 19ο Συνέδριό να σηματοδοτήσει πολιτικά ανοίγματα. Η κριτική αυτή βέβαια κάθε άλλο παρά πρωτοτυπεί. Στην προκειμένη περίπτωση όμως προκαλεί. Ο Αλ. Αλαβάνος υπήρξε πρόεδρος ενός κόμματος που «ξεκλείδωσε» τις πόρτες του και υποδέχτηκε ότι κινούνταν στα πέριξ, βάφτισε τη συνάθροιση «πολιτική συμμαχία» και ως τέτοια πορεύτηκε ως το 2012 οπότε και μετατράπηκε σε ενιαίο κόμμα. Σήμερα ο ίδιος κάθε άλλο παρά περήφανος δηλώνει για το έργο που φέρει και τη δική του υπογραφή και κατακεραυνώνει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ξέρει από πρώτο χέρι λοιπόν ποια είναι η τύχη συγκολλήσεων κορυφών δίχως καμία αναφορά και αντανάκλαση κάτω, στον λαό και στο κίνημα. Ξέρει ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη λαϊκή συμμαχία που το ΚΚΕ υπερασπίζεται και στα «πολιτικά ανοίγματα» για τη διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος.
Όταν η συνεργασία γίνεται αυτοσκοπός και αντιμετωπίζεται σαν μέσο για πλασάρισμα σε αναβαθμισμένη θέση στο αστικό πολιτικό σύστημα η κατάληξη είναι αυτή του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ για τον οποίο ο ίδιος θλίβεται, όπως δηλώνει.
Ενδεχομένως να μετριαζόταν κάπως η θλίψη του αν και το ΚΚΕ είχε ακολουθήσει τον ολισθηρό αυτό δρόμο. Γιατί αυτό υποδεικνύει εμμέσως πλην σαφώς ο Αλ. Αλαβάνος.
Σαν την αλεπού του παραμυθιού που αφού έχασε την ουρά της, προέτρεπε τις υπόλοιπες να τις κόψουν αυτοβούλως για να μην είναι η μόνη κολοβή.
Αλλά ας μην ζητά τα ρέστα απ' το ΚΚΕ επειδή δεν το κάνει...
902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου