Στα ελληνικά ΜΜΕ η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ εμφανίστηκε ως ασχολούμενη κυρίως με την Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα ασχολήθηκε με το γενικότερο πρόβλημα επιβίωση της Ευρωζώνης και κατ' επέκταση με την ίδια της την ύπαρξη. Οι εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρότερων κρατών ήταν το χαρακτηριστικό.
Μια βασική της πλευρά εμφανίζεται ως αντίθεση μεταξύ των χωρών του βορρά και των χωρών της Μεσογείου.
Ολα δείχνουν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ακολουθείται από Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και πιθανή «μετάσταση» στη Γαλλία. Ως πέτρα του σκανδάλου εμφανίζεται η Γερμανία της Μέρκελ. Αυτό έχει ισχυρή δόση αλήθειας.
Ομως το κύριο είναι ότι η γερμανική κεφαλαιοκρατία προσπαθεί να κρατήσει τα οικονομικά της προνόμια στην ΕΕ, ακόμη κι αν βυθίζεται ο νότος στο οικονομικό βάραθρο.
Ολα εμφανίζονται εξηγήσιμα από τα ελληνικά ΜΜΕ μέχρι εδώ.
Πέρα από εδώ όμως αρχίζει το ουσιώδες για το λαό που τα χειραγωγημένα αστικά ΜΜΕ συνειδητά αποσιωπούν. Αυτό είναι το γεγονός ότι όλη αυτή η διαμάχη σε ευρωπαϊκό και εσωτερικό επίπεδο είναι μια ενδοκαπιταλιστική διαμάχη και διαπραγμάτευση, που δεν έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Μπορεί και συμβαίνει εφόσον η αστική τάξη νιώθει ασφαλής από τους κινδύνους εργατολαϊκών κινητοποιήσεων ουσίας.
Στην Ελλάδα η ηγεσία των ανώτερων εργατικών συνδικαλιστικών ενώσεων αποτελεί μέγα σκάνδαλο δουλικής υποταγής στα αστικά εργοδοτικά συμφέροντα.
Παράλληλα στον πολιτικό τομέα κυριαρχούν κόμματα της αστικής δεξιάς έως της αστικής αριστεράς. Η αντιπολίτευσή τους σημαδεύεται από το γεγονός ότι στοχεύουν και διεκδικούν στα πλαίσια του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος.
Γίνεται αντιληπτό ότι σε μια εποχή που ακόμη κι οι ελάχιστες εργατολαϊκές αξιώσεις αντιμετωπίζονται ως καθεστωτική απειλή, αυτού του είδους οι διεκδικήσεις μοιάζουν να καλύπτουν την αντιλαϊκή αντεργατική πραγματικότητα με διάφανο πέπλο υποκρισίας.
Το γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα παραμένει.
Τα φτωχολαϊκά κυρίως στρώματα μένουν φοβισμένα από την ανεργία και τη φτώχεια στην αφάνεια, αμίλητα. Στη θέση τους ακούγεται η υποκριτική φωνή των κομμάτων του ευρωντελάλη, να σκορπούν το φόβο και την ανασφάλεια.
Ταυτόχρονα να αισιοδοξούν ότι ξεπερνούν την απειλή ανοιχτής διάλυσης της χώρας.
Στην πραγματικότητα αισιοδοξούν ότι η ελληνική κεφαλαιοκρατία δεν θα ξεπέσει από το κοινό ευρωπαϊκό τραπέζι στη θέση του επίσημου πλέον ζήτουλα. Ωστόσο, η ζωντανή πρόθεση να ξεπουλήσουν το φυσικό και τεχνικό πλούτο της χώρας παραμένει.
Είναι ξεκάθαρο ότι μόνο το οργανωμένο εργατολαϊκό κίνημα σε γραμμή ρήξης με το κεφάλαιο και με προοπτική λαϊκής εξουσίας μπορεί να σώσει την Ελλάδα από τα χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου