«Μην τολμήσετε να απεργήσετε. Κάντε ό,τι σας ζητάει ο εργοδότης. Αλλιώς θα χάσετε τη δουλειά σας. Η πρόταση της "Ελληνικής Χαλυβουργίας" προς τους εργαζόμενους (σ.σ. για μείωση ωρών εργασίας και μισθών) ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά».
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από ανακοίνωση της «Χρυσής Αυγής» στη Μαγνησία που απευθυνόταν προς τους εργάτες της Χαλυβουργίας. Και είναι χαρακτηριστικό του τι πρεσβεύει ο συγκεκριμένος χώρος, που τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται ως μία εναλλακτική λύση ενόψει των εκλογών της 6ης Μάη.
Μπορούμε να καταγράψουμε πολλά από τη σχετικά πρόσφατη τραμπούκικη δράση τους όπως οι δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας το Μάη του 2011, με πρόσχημα τη δολοφονία του 44χρονου, στον Αγιο Παντελεήμονα από τις οποίες μόνο από τύχη δεν υπήρξαν θύματα.
Τότε που είχαν βγει στους δρόμους και τσάκιζαν στο ξύλο όποιον μετανάστη έβρισκαν μπροστά τους.
Ακόμα, η στήριξή τους στα σχέδια του δημάρχου Αθήνας, των μεγαλοξενοδόχων, μεγαλεμπόρων να απαγορευτούν στο κέντρο της Αθήνας οι διαδηλώσεις των εργατών, να μπουν στο γύψο οι εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις.
Ας δούμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένα κάποιες θέσεις της «Χρυσής Αυγής».
 |
Ο γενικόλογος αυτός καταγγελτικός λόγος για το Μνημόνιο και τα δάνεια αποφεύγει την οποιαδήποτε αναφορά στους στόχους που εξυπηρετούν οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται (μέσα και από το μνημόνιο) και στο ζήτημα της άρνησης πληρωμής του χρέους. Σε συσχέτιση με τις προτάσεις για αναπροσανατολισμό των διεθνών συμμαχιών (δες παρακάτω) γίνεται καθαρό ότι η αντίθεση της «Χρυσής Αυγής» δεν αφορά ούτε την ουσία των συγκεκριμένων πολιτικών, ούτε το δανειακό δέσιμο της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα γενικά.
-- Λένε για«αποδέσμευση από διεθνείς οργανισμούς που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα».
Σε μια τέτοια φαινομενικά σοβαρή πρόταση θα περίμενε κανένας να αναφέρονται οι διεθνείς εκείνοι οργανισμοί που η «Χρυσή Αυγή» θεωρεί επιζήμιους για τα εθνικά συμφέροντα. Η σκόπιμη ασάφεια στο παραπάνω σημείο, η έλλειψη ρητής αναφοράς σε ΕΕ και NATO, καταδεικνύει από μια ακόμα πλευρά το ότι ψαρεύει σε θολά νερά και επιχειρεί μέσα από έναν κάλπικο αντιιμπεριαλισμό (ή καλύτερα αντι-δυτική ρητορεία) να αποκρύψει τη στήριξή της στην αναγκαιότητα διεθνών συμμαχιών της μιας ή της άλλης μορφής του ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εξάλλου, η υπεράσπιση της εθνικής (καπιταλιστικής) αγοράς δεν αντιβαίνει στην οικοδόμηση διεθνών συμμαχιών της αστικής τάξης, ο προσανατολισμός και το βάθος των οποίων καθορίζεται από τις κάθε φορά αναγκαιότητες αναπαραγωγής του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου και από τη θέση της εγχώριας αστικής τάξης στη διεθνή πυραμίδα.
-- Ενα από τα συνθήματά τους είναι: «Ναι στην Ευρώπη των Εθνών, όχι στην Ευρώπη του κεφαλαίου και των τοκογλύφων».
Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ότι τόσο οι οπορτουνιστές, όσο και οι εθνικιστές, αποφεύγουν να ονοματίζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση όταν εμφανίζονται να της ασκούν κριτική. Μόνο που στον καπιταλισμό που οι αστοί μιλούν για έθνος εννοούν την τάξη τους και απαιτούν την υποταγή των εργατών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σ' αυτήν και στις πολιτικές επιλογές τους. Στην προκειμένη περίπτωση, η «Χρυσή Αυγή» αποδέχεται και προωθεί τη συμμετοχή στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
-- Στις θέσεις τους αναφέρουν ότι θα επιδιώξουν: «Νέες στρατηγικές συμμαχίες, γεωπολιτικά και ιστορικά αποδεκτές».
Πρόκειται για κεντρικό στοιχείο της πολιτικής πρότασης της «Χρυσής Αυγής», στοιχείο που όλο και περισσότερο τονίζεται στα κείμενά της και στην αρθρογραφία της ηγεσίας της. Είναι ενδεικτικά εδώ παλιότερο άρθρο του Μιχαλολιάκου με τον τίτλο «Ελλάς, Ρωσία και εθνική ανεξαρτησία» και το πρόσφατο άρθρο του Κασιδιάρη: «Ανάλυση: στροφή προς τη Ρωσία». Η συλλογιστική αυτής της πρότασης βλέπει τον Πούτιν ως πιθανό εκφραστή των «εθνικών δυνάμεων» της Ρωσίας, ενάντια στους Εβραίους ολιγάρχες της Ρωσίας και το διεθνές σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Για την Ελλάδα που είναι (ήδη από το 2007, κατά τον Μιχαλολιάκο) «προτεκτοράτο» των ΗΠΑ και στην οποία «ο από Βορρά κίνδυνος είναι πολύ αμφίβολος, σε σχέση με τον από Ανατολάς», η στροφή προς τη Ρωσία αποτελεί μια ευκαιρία.
Στις σημερινές συνθήκες, η πολιτική αυτή πρόταση της «Χρυσής Αυγής» μοιάζει να διευρύνεται παραπέρα και να περιλαμβάνει: α) σύναψη δανειακής σύμβασης με τη Ρωσία, β) κοινή εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας, πρώτα και κύρια των ενεργειακών, γ) συμβολή της Ρωσίας στην προάσπιση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και δ) άνοιγμα των ελληνικών εξαγωγών στη Ρωσική αγορά.
Η ρητορική αυτή για την ανάγκη διευρυμένων σχέσεων με τη Ρωσία αποτελεί κοινό τόπο και με ορισμένα τμήματα από το ευρύτερο «αντι-μνημονιακό» στρατόπεδο: από δυνάμεις όπως ΣΠΙΘΑ - Θεοδωράκης, έως δημοσιολόγους (Τράγκας, κ.τ.λ), αλλά και γραφικούς, με μαζική όμως απήχηση σε λαϊκά στρώματα, τηλεσχολιαστές (Λιακόπουλος).
Η πρότασή τους περιέχει το εξής: «Ανάπτυξη με ανάταση της εθνικής παραγωγής για αυτάρκεια και ισχυρή Ελλάδα».
Για μια ακόμα φορά, οι γενικόλογες αναφορές της «Χρυσής Αυγής» σε «εθνική παραγωγή» και «ισχυρή Ελλάδα» αποδεικνύουν ότι επιχειρεί να αντλήσει υποστήριξη ανθρώπων με διαφορετική ταξική ένταξη και διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές ή κομματικές καταβολές, από «ανεξαρτησιακούς» έως «εκσυγχρονιστές» και «λαϊκούς δεξιούς». Παρά τους φραστικούς βερμπαλισμούς, παραμένει μία η σταθερά: η υπεράσπιση, αλλά και η παραπέρα στήριξη της καπιταλιστικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, που καλλωπίζεται πίσω από φράσεις για «απελευθέρωση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου» και για ειδικά προγράμματα για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
-- Λένε: «Το τραπεζικό σύστημα επαναπροσδιορίζεται, σε αναπτυξιακό και κοινωνικό... Η αγροτική τράπεζα αποσύρεται από το χρηματιστήριο, γίνεται 100% κρατική και μετατρέπεται σε ουσιαστικό μοχλό ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής».
Πρόκειται για άλλο ένα σημείο εντυπωσιακής συνταύτισης της πρότασης της «Χρυσής Αυγής» με την κυρίαρχη αντι-μνημονιακή ρητορική. Συγκαλύπτει βέβαια, όπως και η τελευταία, τον κεντρικό ρόλο των τραπεζών στο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής και της ανάπτυξής της, το αξεχώριστο της ύπαρξης του πλασματικού κεφαλαίου και του χρηματιστηριακού παρασιτισμού από τη λειτουργία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Εχει ενδιαφέρον η ειδική αναφορά σε μια πλήρως κρατική αγροτική τράπεζα - δένει με τις διαπιστώσεις της για την αγροτική παραγωγή που σημειώθηκαν παραπάνω και εκφράζει το ειδικό βάρος που επιζητεί να αποκτήσει στα μικροαστικά στρώματα της υπαίθρου.
-- Ενα από τα ζητήματα που προτείνουν είναι: «Ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης και εξασφάλιση της κύριας κατοικίας. Διαγραφή χρεών προς ανακούφιση χαμηλών στρωμάτων και αναγκαστική για τις τράπεζες επαναδιαπραγμάτευση όλων των δανείων».
Σημειώνουμε τα παραπάνω από μια σειρά προτάσεων που αφορούν το βιοτικό επίπεδο, γιατί αποκαλύπτουν την εξαιρετικά στοχευμένη προσπάθεια της «Χρυσής Αυγής» να αποκτήσει ένα μαζικό ακροατήριο σε εργατικά και μικροαστικά στρώματα, προσφέροντας βερμπαλιστικές υποσχέσεις με αόριστο περιεχόμενο. Είναι ενδεικτική η χρήση των εννοιών «εξασφάλιση», «ελάχιστο όριο» και «επαναδιαπραγμάτευση».
Οι της «Χρυσής Αυγής» σε προπαγανδιστικά τρικάκια που κυκλοφορούν λένε: «Γύρισε την πλάτη σου στο κατεστημένο». Θέλουν να θολώσουν τα νερά και να παγιδέψουν, αφού κάποιος μπορεί να προσλάβει ότι εννοούν το αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι μια απάτη. Οταν λένε κατεστημένο εννοούν: «τους πολιτικούς της διαφθοράς», τους «ψευτοπατριώτες», τους «νταβατζήδες», τους «διεθνείς τοκογλύφους», «τη φαυλοκρατία» και την «οικογενειοκρατία». Αυτό είναι για τη «Χρυσή Αυγή» το κατεστημένο. Στην πραγματικότητα, δε θίγουν το ζήτημα της ιδιοκτησίας στα Μέσα Παραγωγής, την άγρια εκμετάλλευση των καπιταλιστών, ντόπιων και ξένων. Η ιδεολογία τους είναι φασιστική, (ο φασισμός είναι γέννημα του καπιταλισμού άρα και η ιδεολογία αυτή μια παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), η πολιτική οντότητα είναι δημιούργημα του αστικού πολιτικού συστήματος. Προτείνουν και θέλουν αλλαγές που μεγάλο μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος επιδιώκει. Αλλωστε, η ρατσιστική αντιδραστική τους δράση σε γειτονιές αλλά και άλλους χώρους, πατά πάνω σε νόμους του αστικού κράτους (εθελοντής αστυνόμος, αστυνόμος της γειτονιάς κ.ά.) Και γι' αυτό ακριβώς είναι εχθροί των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο αντικομμουνισμός της εκφράζεται πολύμορφα αλλά και με τακτική που να μην φαίνεται ως τέτοια. Πασχίζει να παρουσιάσει και «κοινωνικό έργο προστασίας των κατατρεγμένων» με αστυνομικό στιλ την ίδια ώρα που η δράση της σε ορισμένες περιπτώσεις ειδικά μεταναστών, αλλά όχι μόνο, γιατί στόχος της είναι το οργανωμένο κίνημα και οι προβοκάτσιες ενάντιά του, ενώ προπαγανδίζει ανοιχτά: «Δε θα χαρίσουμε τους εργάτες στο ΚΚΕ», να ο πραγματικός εχθρός της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου