Είναι αποκαλυπτική ως προς το χαρακτήρα της και σε όφελος ποιων η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, όταν την εκλαϊκεύουν. Μια τέτοια προσπάθεια έκανε πρόσφατα σε ομιλία του στα Χανιά ο Γ. Δραγασάκης. Να τι είπε: «Εννοείται βέβαια σε αυτή τη διαδικασία το κράτος θα έχει το ρόλο του... Πώς θα ενεργοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας; Ποιος ιδιώτης θα κάνει επενδύσεις σε μία οικονομία όπου η ζήτηση συρρικνώνεται και υπάρχουν όλες αυτές οι αβεβαιότητες; Ποια ξένη επιχείρηση θα έρθει στην Ελλάδα να επενδύσει σε τι; Στην καλύτερη να έρθουν να αγοράσουν κάτι μισοτιμής, κάποια υφιστάμενη επιχείρηση. Αρα μόνος του ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να φέρει την παραγωγική ανασυγκρότηση».
Ενίσχυση μεγαλοεπιχειρηματιών από το κράτος
Βεβαίως, σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού, ιδιαίτερα κατά το πέρασμά του στο μονοπωλιακό στάδιο, ποτέ δεν έκαναν επενδύσεις οι καπιταλιστές χωρίς την πολύμορφη συμμετοχή του κράτους. Με αυτό ως εκτίμηση ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει την άποψη ότι μόνος του ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή οι μεγαλοεπιχειρηματίες, δεν μπορεί να κάνει επενδύσεις. Επομένως πρέπει να συμβάλει το κράτος ώστε να κάνουν επενδύσεις οι καπιταλιστές για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση. Εδώ δεν ομολογεί μόνο ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση και η ανάπτυξη που προτείνουν είναι σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά ότι πρέπει να τους βοηθήσει αποφασιστικά η κυβέρνησή τους, το κράτος, να αναπτυχθούν. Ταυτόχρονα δείχνουν ότι ξέρουν πολύ καλά πως σε συνθήκες έντασης της καπιταλιστικής διεθνοποίησης χρειάζονται και οι ξένες επενδύσεις, ή, να το πούμε διαφορετικά, χωρίς αυτές δεν προχωράει η ανάπτυξη του καπιταλισμού ακόμη και στις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες. Για παράδειγμα, γερμανικά μονοπώλια έχουν επενδύσεις στις ΗΠΑ. Εδώ καταρρίπτονται όλες οι κορόνες του περί «εθνικής ανεξαρτησίας», αυτό επιβεβαιώνει και τον κοσμοπολιτισμό του με την εμμονή για ενσωμάτωση στην Ευρωζώνη, αλλά και την αναζήτηση άλλων ιμπεριαλιστών συμμάχων, π.χ., Γαλλία, ΗΠΑ, κ.λπ.
Για τη σχέση δημόσιου - ιδιωτικού τομέα ο Γ. Δραγασάκης είπε: «Να δούμε τι μπορεί να κάνει το κράτος, ο αναμορφωμένος δημόσιος τομέας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, συνολικά τι μπορεί να κάνει ο ιδιωτικός τομέας... Η πηγή πάντως για ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης πρέπει να είναι οι δημόσιες επενδύσεις. Πρώτον, γιατί δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας σε συνθήκες ανασφάλειας που δημιουργεί η κρίση και, δεύτερον, γιατί μέσω των δημόσιων επενδύσεων θα δοθούν οι κατευθύνσεις στις οποίες θα κινηθεί η νέα δομή και η νέα διάρθρωση της οικονομίας. Επίσης, μέσω των δημόσιων επενδύσεων μπορούν να δημιουργηθούν οι υποδομές εκείνες που θα επιτρέψουν την αξιοποίησή τους από τον ιδιωτικό τομέα, επιπλέον επενδύσεις».
Να, λοιπόν, που καθορίζουν και τις συνθήκες τις οποίες θέλουν να δημιουργήσουν προκειμένου να επενδύσουν οι καπιταλιστές. Συνθήκες ασφάλειας για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Διαφορετικά, γιατί να επενδύσουν οι καπιταλιστές αν δεν έχουν τη σιγουριά ότι θα βγάλουν κέρδη; Μόνο που πρωταρχική σιγουριά είναι η δυνατότητα αυξανόμενης εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Γι' αυτό και οι του ΣΥΡΙΖΑ λένε πως οι αυξήσεις σε μισθούς θα δοθούν εάν και εφόσον γίνει η ανάπτυξη. Ταυτόχρονα προσφέροντας δημόσιες επενδύσεις στους καπιταλιστές δηλώνει ότι με τα λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό θα γίνονται έργα που θα υπηρετούν την καπιταλιστική ανάπτυξη και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Αρα, με κρατικό χρήμα, που προέρχεται κυρίως από τη φορολογία του λαού, θα γίνονται επενδύσεις για τους καπιταλιστές.
Βεβαίως έχουν πει ότι θα φορολογήσουν τα φυσικά πρόσωπα, γιατί οι επιχειρήσεις πληρώνουν τους φόρους τους. Τους πλούσιους λένε, χωρίς να προσδιορίζουν το όριο πάνω από το οποίο θα φορολογούν τα φυσικά πρόσωπα, αν και έχουν ρωτηθεί, όπως, για παράδειγμα, ο Γ. Μηλιός πρόσφατα στο ΣΚΑΪ. Βάζουν βεβαίως και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ως μοχλό ανάπτυξης, αλλά στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού αυτές τις ξεκληρίζουν τα μονοπώλια.
Σε συνέντευξή του στην «Ημερησία» (24-25/11/2012) ο Γ. Δραγασάκης βάζει ένα ακόμη ζήτημα σχετικά με την «παραγωγική ανασυγκρότηση». Λέει: «Ο,τι έχει απομείνει στο δημόσιο έλεγχο να προστατευτεί και να αποτελέσει αναπτυξιακό εργαλείο, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Σε ορισμένες περιπτώσεις η δημόσια περιουσία θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως η δική μας συμμετοχή για να επιδιώξουμε ευρύτερες αναπτυξιακές συμπράξεις με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς του εξωτερικού. Παράλληλα, η δημόσια περιουσία μπορεί να αξιοποιηθεί και για τον αναπτυξιακό δανεισμό της χώρας, αφού για αρκετά χρόνια δεν θα έχουμε πρόσβαση στις αγορές ομολόγων». Τι βάζει εδώ; Μια άλλη μορφή συνεργασίας των μεγαλοεπιχειρηματιών με το κράτος. Επομένως, την αντίθεσή του στις ιδιωτικοποιήσεις δεν την εκφράζει από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αλλά από τη σκοπιά μιας άλλης μορφής ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών. Είναι μια άλλη συνταγή διαχείρισης σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις που πασχίζει να κάνει η συγκυβέρνηση, όπου το κράτος, με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δίνει τομείς οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας σε καπιταλιστές για να επενδύσουν και να κερδοφορήσουν. Οι περίφημες ΣΔΙΤ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. 'Η να χρησιμοποιηθεί δημόσια περιουσία ως ενέχυρο στις τράπεζες για να πάρει δάνεια το κράτος και να ενισχύσει τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Μα όλα τα παραπάνω είναι καραμπινάτος καπιταλισμός. Και στον καπιταλισμό νόμος ανάπτυξης είναι το κέρδος. Και το κέρδος βγαίνει από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Οσο αυξάνεται η εκμετάλλευση, τόσο προχωράει και η ανάπτυξη. Αρα είναι σε βάρος των εργαζομένων. Ισως γι' αυτό στην ίδια συνέντευξη στην «Ημερησία» ο Γ. Δραγασάκης λέει ότι «η εναλλακτική πολιτική που έχουμε προτείνει, βεβαίως θα έχει θυσίες αλλά άλλου τύπου»...
Και κοινωνική οικονομία
Εχουν βεβαίως και άλλες προτάσεις. Ο Γ. Δραγασάκης στην ομιλία του στα Χανιά είπε: «Σημαντικό ρόλο στην ανάκαμψη από την κρίση πρέπει να παίξουν νέες μορφές οργάνωσης, που έχουν να κάνουν είτε με νέου τύπου συνεταιρισμούς, είτε με δίκτυα παραγωγής και διανομής προϊόντων, είτε άλλες μορφές που συνήθως ακούμε με τον όρο "κοινωνική, αλληλέγγυα οικονομία". Είναι ένας άλλος τρόπος ικανοποίησης των αναγκών, με κριτήριο όχι το κέρδος. Η ανεργία του 30% δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα ορθόδοξα μέσα, πρέπει να βρούμε καινοτόμες λύσεις όπως αυτές που συζητάμε... Επίσης έχουμε ένα νέου τύπου εργαζόμενο στον ελληνικό λαό, ο οποίος έχει σχετικά υψηλό επίπεδο μόρφωσης, έχει τελειώσει ένα Λύκειο, ίσως και κάποια ανώτερη σχολή, έχει εμπειρίες πολλαπλές λόγω της ανασφάλιστης απασχόλησης, αλλάζει πολλές δουλειές στον εργασιακό του βίο, έχει υπάρξει εργαζόμενος, έχει υπάρξει απολυμένος, θα έχει καταρτιστεί από κάποιο σεμινάριο, ξέρει ξένες γλώσσες και να χειρίζεται υπολογιστή... Ο ρόλος όλου αυτού του δυναμικού δεν είναι να ζητάει από το κράτος, αλλά να ενεργοποιηθεί το ίδιο, να δημιουργεί συλλογικότητες, νέου τύπου επιχειρηματικές δραστηριότητες. Και ήδη έχουμε θετικά παραδείγματα, σε όλη την Ελλάδα αναπτύσσονται κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά σχολεία και άλλες ποικίλες δραστηριότητες, π.χ. εμπόριο χωρίς μεσάζοντες... Δεν είναι αυτά σοσιαλισμός στα πλαίσια του καπιταλισμού, αποτελούν όμως ένα χώρο κοινωνικού πειραματισμού».
Εδώ λένε μόνοι τους ότι πάνε να διαχειριστούν τον καπιταλισμό. Αλλά τι είναι οι επιχειρήσεις της «κοινωνικής οικονομίας»; Γιατί περί επιχειρήσεων πρόκειται. Καταρχάς δεν είναι καινοτόμα λύση. Η «κοινωνική ή αλληλέγγυα οικονομία», που λένε ότι θα αντιμετωπίσει μάλιστα την ανεργία, είναι κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εδώ και πολλά χρόνια εφαρμόζεται σε πολλές και μάλιστα ισχυρές καπιταλιστικές χώρες για να συγκαλύπτει την ανεργία, με επεξεργασμένα προγράμματα κυρίως παροχής υπηρεσιών, με «συνεταιρισμούς ανέργων». Δηλαδή, ομάδα ανέργων συγκροτεί μέσω κάποιων ευρωενωσιακών προγραμμάτων εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα κυρίως παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, τις οποίες πουλάει στην αγορά, αν βρει αγοραστές, ή ακόμη μπορεί να παρέχει υπηρεσίες σε άλλες εταιρείες, π.χ. άνεργο νοσηλευτικό προσωπικό να δουλεύει σε ιδιωτικά ή και δημόσια νοσοκομεία όταν έχουν ανάγκη, με μεροκάματα πείνας κ.λπ. Πράγματι, ο Αλ.Τσίπρας στην ομιλία του στη ΔΕΘ είχε πει: «Η ανάπτυξη του κοινωνικού τομέα της οικονομίας μπορεί να στηρίξει κοινωνικές ομάδες υψηλού κινδύνου». Μίλησε ακόμη για «συνεταιριστικές μορφές παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών σε γεωργία, τοπική ενέργεια, ποιοτική διατροφή, μεταποίηση μικρής κλίμακας, εναλλακτικές μορφές τουρισμού, υπηρεσίες Πρόνοιας, Εκπαίδευση και Υγεία, Πολιτισμό». Δηλαδή, θα συνεταιρίζονται οι άνεργοι για να φτιάχνουν μικροεπιχειρήσεις φωτοβολταϊκών, μικρές καλλιέργειες, θα εκτρέφουν άλογα για τουριστικά πάρκα στα βουνά, ήδη υπάρχουν τέτοια, θα φτιάχνουν γλυκά του κουταλιού όπως οι γυναικείοι συνεταιρισμοί, θα παρέχουν υγειονομικές υπηρεσίες, κ.λπ. βγάζοντας, με το άγχος να βρουν πελάτες, ένα μεροκάματο ίσα για να φυτοζωούν. Πώς, όμως, οι συλλογικότητες και οι «νέου τύπου επιχειρηματικές δραστηριότητες» θα αντεπεξέλθουν στον αδυσώπητο ανταγωνισμό με τα μονοπώλια;
Βεβαίως, ο Γ. Δραγασάκης πρόβαλε ως νέου τύπου επιχειρηματικότητα και τα κοινωνικά ιατρεία, τα κοινωνικά σχολεία κ.λπ. Δηλαδή, και αυτά θα μετατραπούν σε επιχειρήσεις. Ετσι, όπως και με τη λεγόμενη «αλληλέγγυα οικονομία», πάει να αντιμετωπίσει την ανάγκη παροχής στοιχειωδών «κοινωνικών υπηρεσιών» σε εξαθλιωμένους, ενώ θα έπρεπε να είναι υποχρέωση του κράτους σε όλους, σε συνδυασμό με το να δώσει υποτίθεται διέξοδο για δουλειά, ιδιαίτερα στους νέους, στέλνοντάς τους σε μια ατέρμονη περιπλάνηση με την αναζήτηση τομέων επιχειρηματικότητας χωρίς τη σιγουριά της σταθερής δουλειάς. Οσο για το εμπόριο χωρίς μεσάζοντες, αυτό γίνεται από επιχειρηματίες και όχι φτωχά μεσαία στρώματα, που έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν την παραγωγή τους άμεσα στην αγορά. Γι' αυτό μιλά και για «πειραματισμούς». Τέτοια ζωή επιφυλάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ στους εργαζόμενους και στους νέους, πειραματική...
Ο ύπουλος «αντικρατισμός»
Είπε ο Γ. Δραγασάκης, στην ομιλία του, στα Χανιά: «Σήμερα την παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να την κατανοήσουμε περισσότερο ως μία κοινωνική διαδικασία... Η κρατικοποίηση δεν είναι αυτή τη στιγμή απάντηση στα προβλήματα που έχουμε. Αφενός γιατί δεν μπορεί σήμερα να κρατικοποιηθεί όλη η οικονομία, αφετέρου γιατί εκεί που κρατικοποιήθηκε όλη η οικονομία, δεν είχαμε θετικά αποτελέσματα. Η κρατικοποίηση από μόνη της έγινε βάση για αυταρχικά καθεστώτα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε συμμετοχή της κοινωνίας στην ανάπτυξη, φορτίζοντας θετικά δύο ζητήματα, συμμετοχή και δημοκρατία, που κάνουν πιο εύκολη τη χειραγώγηση των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, γιατί αυτά θέλει να υποτάξει στην ανάπτυξη που προτείνει, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι αυτή η συμμετοχή είναι και «δημοκρατία», που σήμερα δεν υπάρχει. Μόνο που αυτή είναι δημοκρατία ενίσχυσης των καπιταλιστών. Ταυτόχρονα, ξέροντας ότι η τάση στον καπιταλισμό σήμερα είναι η απαλλαγή του κράτους από την επιχειρηματική δραστηριότητα, είναι νόμος της ΕΕ αλλά και απαίτηση των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά και επειδή το αστικό κράτος είναι αρνητικά φορτισμένο στις λαϊκές συνειδήσεις, προβάλλει τη λογική που προαναφέραμε, ότι «η κρατικοποίηση δεν είναι αυτή τη στιγμή απάντηση στα προβλήματα». Αλλωστε, ακόμη και για παροχή κοινωνικών υπηρεσιών προβάλλει την κοινωνική οικονομία, δηλαδή ελάχιστες παροχές για φτωχούς και εξαθλιωμένους και με πληρωμή.
Συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, ότι, δηλαδή, είναι κράτος των καπιταλιστών, αυτούς υπηρετεί και την κερδοφορία τους, και προβάλλει ότι η κρατικοποίηση έγινε βάση για αυταρχικά καθεστώτα, ρίχνοντας λάσπη στο σοσιαλισμό, ενώ τα αυταρχικά καθεστώτα είναι τα καπιταλιστικά. Το κράτος στο σοσιαλισμό είναι κράτος των εργατών. Επομένως, η κοινωνική ιδιοκτησία στο σοσιαλισμό ταυτίζεται με την κρατική ιδιοκτησία. Στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ιδιοκτησία, ακόμη και η κρατική ιδιοκτησία είναι του αστικού κράτους και υπηρετεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Το κράτος στο σοσιαλισμό, με τον κεντρικό σχεδιασμό, φροντίζει για την ανάπτυξη της οικονομίας σε όφελος του λαού, με τη συμμετοχή του και μέσω του εργατικού ελέγχου. Εδώ υπάρχει πραγματική συμμετοχή στην ανάπτυξη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών. Εχει εξασφαλισμένη δουλειά και σύνταξη σε όλους, παρέχει δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας σε όλους, έχει δωρεάν Παιδεία, φτηνή λαϊκή κατοικία, κ.λπ. Αυτό στον καπιταλισμό ποτέ δεν έγινε κατορθωτό. Επομένως, στο σοσιαλισμό υπάρχει η πραγματική κοινωνική συμμετοχή στην ανάπτυξη για το λαό και όχι στον καπιταλισμό, όπως παραπλανητικά λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είναι συμμετοχή στην ενίσχυση των εκμεταλλευτών.
Ι.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου