Μάκης Παπαδόπουλος στον«902.gr»: Μία είναι η διέξοδος για το λαό

Συνέντευξη στον «902.gr» έδωσε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην οικονομία, την απόφαση του Eurogroup και τις επιπτώσεις για το λαό.

Η συνέντευξη έχει ως εξής:

- Μετά από αντιπαραθέσεις που πολλές φορές είχαν και δημόσιο χαρακτήρα, οι δυνάμεις της τρόικας φαίνεται ότι κατέληξαν στο συμβιβασμό της προηγούμενης Δευτέρας. Τι ακριβώς σημαίνουν για τους εργαζόμενους της χώρας μας οι συγκεκριμένες αποφάσεις;

- Βασικό στοιχείο της απόφασης είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση θα κλιμακωθεί και

θα επιταχυνθεί. Κάθε απόκλιση από τους στόχους των συμφωνιών, για παράδειγμα στα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, θα οδηγεί αυτόματα στη λήψη πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων. Μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι και άνεργοι θα βιώσουν άμεσα τις συνέπειες με τη νέα καταιγίδα του φορολογικού νομοσχεδίου, την εφαρμογή των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, το νέο «κούρεμα» των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.

Ακόμα και αν υλοποιηθούν οι στόχοι της συμφωνίας, το χρέος της Ελλάδας θα φτάνει το 124% του ΑΕΠ το 2020, θα βρίσκεται δηλαδή στο επίπεδο του 2009. Άρα θα οδηγήσει σε πολιτική μνημονίου διαρκείας που θα ξεπερνά το 2030. Όμως οι αποκλίσεις απ’ τις προβλέψεις είναι σίγουρες, αν δούμε την πορεία της βαθύτερης μεταπολεμικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και της κρίσης στην Ευρωζώνη. Οι αποκλίσεις και ένα νέο «κούρεμα» του χρέους θα αποτελούν το εφαλτήριο για νέα πακέτα αντιλαϊκών μέτρων.

- Πώς αξιολογείτε το περιεχόμενο του συμβιβασμού στον οποίο κατέληξαν;

- Κανένας συμβιβασμός δεν είναι στέρεος, όταν τα οικονομικά συμφέροντα των συμβαλλόμενων αποκλίνουν. Όπως έδειξε και η ιστορική πείρα του 1914 και του 1939, καμιά ιμπεριαλιστική συμφωνία δεν μπορεί να ακυρώσει τη δυναμική των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που οξύνονται. Το πραγματικό υπόβαθρο της διαπάλης μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας - Ιταλίας είναι η αλλαγή συσχετισμού λόγω ανισόμετρης εκδήλωσης της κρίσης στην Ευρωζώνη.

Η αστική τάξη της Γερμανίας γνωρίζει ότι κάθε συμφωνία στη διαχείριση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας δημιουργεί προηγούμενο για ανάλογη αντιμετώπιση του χρέους της Ισπανίας που ξεπερνά τα 400 δισ., της Ιταλίας που ξεπερνά τα 700 δισ., ακόμα και του χρέους της ίδιας της Γαλλίας.

Παρά την πίεση που ασκεί η Γαλλία, η Ιταλία και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η γερμανική κυβέρνηση δεν αποδέχεται τη σκοπιμότητα και τη δυνατότητα να αναλάβει σημαντικά βάρη της διαχείρισης των υπερχρεωμένων κρατών. Έτσι, για παράδειγμα δεν αποδέχτηκε άμεσα το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ και τα κράτη-πιστωτές.
Εάν δούμε τη μεγάλη εικόνα, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται εντός και εκτός ΕΕ με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη διαπάλη για τον κοινοτικό προϋπολογισμό 2014-2020, τους όρους τραπεζικής και δημοσιονομικής ενοποίησης, τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

- Τα κόμματα της συγκυβέρνησης από τη σκοπιά τους, αλλά και πολιτικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ από τη δική του πλευρά, υποστηρίζουν ότι τα κονδύλια των δανείων της τρόικας είναι δυνατόν να αποτελέσουν εφαλτήριο αναπτυξιακής πολιτικής.

- Ο λαός πρέπει να προβληματιστεί «ανάπτυξη για ποιον;». Απ’ την επιστροφή στους υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, αύξησης των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων, προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων, ο λαός όχι μόνο δε θα ωφεληθεί, αλλά θα υποστεί νέες θυσίες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Πρόκειται για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που οδήγησε στη βαθιά κρίση και στην εξαθλίωση των εργαζομένων. Το δρόμο όπου τα μονοπώλια επιλέγουν πού, πότε και σε ποιον κλάδο θα επενδύσουν με γνώμονα τα κέρδη τους.
Τα διαφορετικά μείγματα της αστικής πολιτικής για τη διαχείριση της κρίσης και του κρατικού χρέους αφορούν την κατανομή ζημιών, κερδών μεταξύ τμημάτων της αστικής τάξης, τη διαπάλη για έλεγχο αγορών μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων και όχι για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Στο εσωτερικό της ελληνικής άρχουσας τάξης και των πολιτικών υπηρετών της, υπάρχουν σήμερα διεργασίες για τις προτεραιότητες διεθνών συμμαχιών, για τους όρους παραμονής στην Ευρωζώνη. Όμως ο λαός δεν έχει συμφέρον να στοιχηθεί πίσω από καμιά «ξένη σημαία», είτε της καπιταλιστικής Ελλάδας του ευρώ, είτε του δολαρίου, είτε της δραχμής.

- Την ώρα που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις έχουν αναγάγει το κρατικό χρέος σε ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας, εσείς λέτε ότι «το πρόβλημα δεν είναι το χρέος». Ποιο είναι τελικά το πρόβλημα και πώς μπορεί να επιλυθεί με βάση τα συμφέροντα των εργαζομένων;

- Μια απλή ματιά στα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνονται σε όλα τα κράτη–μέλη της ΕΕ, αλλά και στις ΗΠΑ της κυβέρνησης Ομπάμα αρκεί για να αποκαλυφθούν οι βαθύτεροι στόχοι της επίθεσης των μονοπωλίων προς τα λαϊκά στρώματα. Κοινός τόπος των διαφορετικών μειγμάτων αστικής διαχείρισης είναι η διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης, η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, η εξασφάλιση νέων πεδίων κερδοφόρας επένδυσης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. Η θυσία των λαϊκών αναγκών στο βωμό της ανταγωνιστικότητας είναι νόμος της καπιταλιστικής αγοράς είτε ένα καπιταλιστικό κράτος είναι υπερχρεωμένο είτε όχι. Η διόγκωση του ελληνικού κρατικού χρέους αποτελεί συνέπεια και όχι αιτία της εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης, καθώς και της γενικότερης διαχείρισης προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων και της ενσωμάτωσης της ελληνικής οικονομίας στην ΕΕ.

Η διέξοδος βρίσκεται στον αντίποδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στην αποδέσμευση από την ΕΕ, στη μονομερή διαγραφή του χρέους, στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Αυτήν τη διέξοδο μπορεί να επιβάλει ο λαός, με τη δική του εξουσία, αν οργανώσει αποφασιστικά την αντεπίθεσή του στους χώρους και στους κλάδους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές.