Πάλη για πραγματική ανατροπή

Οι εξελίξεις αναφορικά με τα βάρβαρα μέτρα επαληθεύουν μέχρι κεραίας τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ. 

Οπως ομολογούν ο ένας μετά τον άλλον οι υπουργοί της συγκυβέρνησης, οι ανατροπές στα εργασιακά είναι επιβεβλημένες από τα ισχύοντα στην ΕΕ. 

Από αυτή την άποψη, τα περιθώρια των ελιγμών στις συνεννοήσεις με την τρόικα, προκειμένου να μετριαστεί το πολιτικό κόστος, είναι ελάχιστα. 

Για παράδειγμα, στο θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων και του καθορισμού του κατώτερου μισθού με νόμο, η συμφωνία με την τρόικα επιβεβαιώνει τα όσα συμπεριλήφθηκαν στο δεύτερο μνημόνιο. Ενώ και στο θέμα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και των αποζημιώσεων για απόλυση, οι προωθούμενες ανατροπές συνιστούν προσαρμογή της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό αντεργατικό δίκαιο.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι ανατροπές στα εργασιακά, όπως και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, προκύπτουν ως στρατηγική επιλογή της ντόπιας πλουτοκρατίας και των κομμάτων της για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων και παραμονή στην ΕΕ. 

Από αυτή τη σκοπιά, όσο παραμένει κυρίαρχη η στρατηγική που λέει «ΕΕ και ξερό ψωμί, με το κεφάλαιο να διευθύνει την οικονομία», τα αλλεπάλληλα μέτρα θα είναι βρόχος στο λαιμό του λαού, που θα σφίγγει ολοένα και περισσότερο. 

Αρα, από τη σκοπιά του πραγματικού λαϊκού συμφέροντος, δεν αρκεί σήμερα να λες «να μην περάσουν τα μέτρα», αν δεν έχεις πρόταση για το πού πρέπει να πάνε τα πράγματα για να δει ο λαός άσπρη μέρα.

Το ΚΚΕ λέει ότι η λαϊκή παρέμβαση για καταψήφιση των μέτρων πρέπει να συνοδεύεται με πάλη για ριζική ανατροπή της κυρίαρχης φιλομονοπωλιακής πολιτικής. 

Με άλλα λόγια, η απόκρουση των μέτρων να γίνει κρίκος για δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας που διεκδικεί αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους. 

Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης στέκονται εσκεμμένα στην καταψήφιση των μέτρων, κρύβοντας από πίσω την πρόθεσή τους να περιορίσουν τη λαϊκή πάλη στην αλλαγή κυβέρνησης, που όμως θα εφαρμόσει την ίδια στρατηγική, ακόμα κι αν αλλάξει το μείγμα της διαχείρισης της κρίσης. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ζητάει να καταψηφιστούν τα μέτρα και αυτό να οδηγήσει σε «ανατροπή».

Με την «ανατροπή», όμως, εννοεί να γίνει αυτός κυβέρνηση και να διασφαλίσει με άλλο μείγμα διαχείρισης την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την ανάπτυξη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. 

Μια τέτοια στρατηγική, ακόμα κι αν ακούγεται «διαφορετική» στα αυτιά του λαού, έχει δοκιμαστεί στην ΕΕ και παγκόσμια με τραγικά αποτελέσματα για τα πραγματικά του συμφέροντα. 

Αποδοχή της εξουσίας του κεφαλαίου και των διακρατικών του ενώσεων και οργανισμών σημαίνει μέτρα που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, ακόμα κι αν το περιτύλιγμα αλλάζει. 

Ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν οι επίδοξοι διαχειριστές του αστικού συστήματος. 

Στο χέρι του είναι με οργάνωση και πάλη ταξική να μπλοκάρει τα μέτρα και πάνω σ' αυτή τη νίκη του να πατήσει το κίνημα για να διεκδικήσει ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία.