Προκλητικός εμπαιγμός...

Εχει όρια το θράσος; 

Για τη ΔΗΜ.ΑΡ. κανένα. 

Ετσι, ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης μετά τη συνάντησή του χτες με τη ΓΣΕΕ κατακεραύνωσε την αποσάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, κραύγασε ότι «κανένας νόμος δεν μπορεί να επιβάλει τις συλλογικές ρυθμίσεις που πρέπει να υπάρξουν», αφού αυτές «πρέπει να είναι το αποτέλεσμα των συμφωνιών των ίδιων των κοινωνικών εταίρων» και ότι «η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανένα νόμο». 

Ισχυρίστηκε ακόμα ότι είναι κατηγορηματικά αντίθετος με το ενδεχόμενο μείωσης των αποζημιώσεων στον ιδιωτικό τομέα. 

Απέδωσε δε όλα τα προηγούμενα στην επιλογή κάποιων «να ισοπεδωθούν οι εργαζόμενοι». 

Στο ίδιο πνεύμα και η ανακοίνωση του κόμματος με την οποία καταγγέλλεται σαν «αιφνιδιαστική» η απόφαση για αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα...

Πρόκειται για προκλητικό εμπαιγμό του λαού, αφού οι τοποθετήσεις αυτές προέρχονται από κόμμα που συμμετέχει στην κυβέρνηση και στηρίζει την πολιτική ισοπέδωσης των εργαζομένων, συνολικά του λαού, προς όφελος της πλουτοκρατίας. 

Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι δύναμη αφιερωμένη στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, διαχείριση που ταυτίζεται με μέτρα σαν αυτά τα οποία υποκριτικά αποκηρύσσει ο Φ. Κουβέλης και ακόμα χειρότερα.

Σύσσωμη η ηγεσία της έχει διακηρύξει ότι μία μόνο κόκκινη γραμμή υπάρχει και αυτή αφορά στην παραμονή της χώρας στο ευρώ. Μόνο που οι αποφάσεις και οι συνθήκες που αποτυπώνουν τη στρατηγική της ΕΕ, ορίζουν σαφέστατα ότι οι λαοί θα πρέπει να γονατίσουν κυριολεκτικά. Να βγάλουν τα μονοπώλια κι απ' τη μύγα ξίγκι, να αφαιρεθεί και το πιο μικρό απ' τα εναπομείναντα εργασιακά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα. 

Πολύτιμο αρωγό σε αυτή τους την προσπάθεια έχουν όχι μόνο τους πολιτικούς τους εκπροσώπους αλλά και τις ξεπουλημένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία οργίαζε και πριν τα μνημόνια ή την κρίση.

Οι εργάτες πρέπει να ξεμπερδεύουν με τις αυταπάτες, να κοιτάξουν κατάματα τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και να τον αντιπαλέψουν αποφασιστικά μαζί και τα στηρίγματά του πολιτικά, συνδικαλιστικά και άλλα. 

Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και τις ταξικές δυνάμεις στο κίνημα στη μόνη κατεύθυνση που προστάζουν τα συμφέροντά τους: Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση απ' την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.