Ο ΣΥΡΙΖΑ για τους αγώνες... και η υπονομευτική του στάση

Αντί να τρέξουν να κρυφτούν, που πασχίζουν να δυναμώνει η «κοινωνική συνοχή» - δηλαδή η υποταγή στη μεγαλοεργοδοσία με κάθε τρόπο - πάνε να βγουν και ... «από αριστερά»! Ο λόγος για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν κριτική στη στάση του «ΠΑΜΕ που τάχθηκε υπέρ μιας 24ωρης απεργίας στη ΓΣΕΕ», όπως λέει και η χτεσινή «Αυγή»... Ποιοι μιλάνε; Εκείνοι, που, μες στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους (εκεί, δηλαδή, που πρώτα απ' όλα εκδηλώνεται και πρέπει να οργανωθεί η απόκρουση της άγριας επίθεσης), δουλεύουν ολόπλευρα για να υπονομευτούν οι αγωνιστικές διαθέσεις και κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Διαφωνούν όχι με το περιεχόμενο των αντεργατικών μέτρων και νόμων αλλά με τον «απαράδεκτο τρόπο εφαρμογής» τους, όπως έλεγε σε ανακοίνωσή της η κοινή παράταξη που έχουν συγκροτήσει ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση στους υπαλλήλους του ΟΛΠ! Καλούν σε οξυμένες μορφές πάλης, με αιτήματα όμως που υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όπως γίνεται στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, όπου η πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και ΣΑΔ, η παράταξη που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ), η οποία στήριξε από την πρώτη στιγμή το

ξεπούλημα της ΔΕΗ, βγαίνει τώρα και καλεί σε 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες! Φτάνουν μέχρι και σε ανοιχτή απεργοσπασία, όπως έγινε στις 26 Σεπτέμβρη στην πτηνοτροφική επιχείρηση «Πίνδος», με το σωματείο που κήρυξε απεργία μόνο για την πρώτη βάρδια!...

Εχουν τα μούτρα να κατηγορούν το ΠΑΜΕ για ... έλλειμμα αγωνιστικότητας, εκείνοι που δε διστάζουν να υπονομεύουν την ίδια την απεργία ως μορφή πάλης, ενισχύοντας την αντίληψη περί «χαμένου μεροκάματου» (βλ. πρόσφατη δήλωση Σκουρλέτη).

Αμα θέλουν αληθινά να μπουν μπροστά για δυναμικές κινητοποιήσεις, να πάνε να δώσουν μάχη στους τόπους δουλειάς. Εκεί που «τσακίζει κόκαλα» και η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί της εργοδοσίας για να σκύβει ο εργάτης το κεφάλι. Εκεί που, για να πειστεί έστω και ένας εργάτης να απεργήσει, χρειάζεται λυσσαλέα πάλη ενάντια στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας, στη δράση με την οποία τα τσιράκια της προσπαθούν να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου», στις αυταπάτες που δηλητηριάζουν τις συνειδήσεις των εργαζομένων χρόνια τώρα με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ούτε μπορούν ούτε θέλουν να το κάνουν αυτό. Μόνο και μόνο στο άκουσμα της φράσης «σύγκρουση με τα συμφέροντα της εργοδοσίας» βγάζουν σπυράκια. Γι' αυτό και θέλουν να στρέψουν τους εργάτες στις πλατείες, γι' αυτό ζητούν ανατροπή μεν της κυβέρνησης, αλλά όχι ανατροπή των καπιταλιστών. Γι' αυτό και δε θέλουν ούτε γενικές συνελεύσεις να γίνονται (στη ΓΕΝΟΠ κήρυξαν μεν 48ωρες απεργίες απέρριψαν όμως το αίτημα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ να γίνουν συνελεύσεις, ώστε οι ίδιοι οι εργάτες να πουν γνώμη, να συζητήσουν και να αποφασίσουν εκείνοι για τη συνέχιση του αγώνα τους).

Μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, έχουν «κάνει επιστήμη» την προστασία της «ανταγωνιστικότητας» (που τσακίζει τα εργατικά δικαιώματα) και, από την άλλη, ζητούν οξυμένες μορφές πάλης... Αλήθεια, με τι αιτήματα φαντάζονται τους εργάτες να κάνουν απεργίες διαρκείας; Για μια καλύτερη ΕΕ; Για στήριξη της «εθνικής οικονομίας»; Αλλά τι λέμε τώρα... Εδώ υπήρχαν κλάδοι (όπως η κλωστοϋφαντουργία) όπου καλούσαν τους εργάτες να διαδηλώνουν για να πάρει ο εργοδότης τα δάνεια και μετά να τον βλέπουν να κάνει επενδύσεις σε άλλες χώρες των Βαλκανίων, αφού πρώτα είχε μοιράσει λουκέτα και απολύσεις στην Ελλάδα...