Εδώ, λοιπόν, φαίνεται ο σημαντικώτατος ρόλος των διαφόρων ΜουΜουΕ και, μάλιστα, ρόλος διπλός: πρώτα σου ξεπλένουν το κεφάλι από την σαβούρα που βρίσκεται εκεί μαζεμένη και μετά στο γεμίζουν με χρήσιμα πράγματα. Έγκαιρα και έγκυρα. Κυρίως, όμως, φροντίζουν να σε ξεκουράζουν: στα δίνουν όλα έτοιμα, οπότε δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι. Αναρωτιέσαι πόσο ακόμη θα μειωθούν οι μισθοί; στο αποκαλύπτει ο Μπάμπης (ένας είναι ο Μπάμπης και είναι στον Σκάι). Προβληματίζεσαι για την αποτελεσματικότητα των μέτρων; στα αναλύει μεθοδικώτατα ο Πρετεντέρης. Σκέφτεσαι να πάρεις μέρος στην απεργία; σου αποδεικνύει το λάθος σου ο Πορτοσάλτε. Αγαναχτείς με την κυβέρνηση ΦΑΒΑ; σε επαναφέρει στην τάξη ο Μανδραβέλης. Δεν μπορείς να αποφασίσεις σχετικά με το τι πρέπει να γίνει με τους μετανάστες; σου δίνει την απάντηση ο Σρόιτερ. Σου δημιουργεί άγχος η κατάρρευση της υγείας και της παιδείας; στο λύνει με απλά λόγια ο Ρογκάκος. Θεωρείς τους χρυσαυγίτες εχθρούς τής δημοκρατίας;
σε διορθώνει ο Καρακούσης. Σαλτάρεις με τους μαλάκες γύρω σου; βλέπεις τον Καψή και δοξάζεις τον θεό που δεν σ' έκανε σαν κι αυτόν. Όμορφα πράγματα!
Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι υπάρχει ένα σοβαρό ερώτημα στο οποίο τα ΜουΜουΕ δεν μπορούν να βρουν απάντηση: πώς διάβολο γίνεται να πέφτουν ιλιγγιωδώς οι αποδοχές των εργαζομένων αλλά οι τιμές των αγαθών να τραβούν την ανηφόρα; Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί και με διαφορετική διατύπωση (π.χ. πώς γίνεται και τα λαϊκά στρώματα φτωχαίνουν αλλά οι μεγάλες επιχειρήσεις αυξάνουν τα κέρδη τους;) αλλά, εν πάση περιπτώσει, έτυχε κι αυτή την διατύπωση διάλεξαν τα ΜουΜουΕ, ας μη το ψάχνουμε. Το θέμα είναι ότι τα μεγάλα δημοσιογραφικά κεφάλια αδυνατούν να βρουν απάντηση. Η δόλια η Τρέμη, η φουκαριάρα η Χούκλη κι η μαύρη η Κοσιώνη κοντεύουν να παλαβώσουν. Όσα τηλεπαράθυρα κι αν ανοίξουν κι όσους αναλυτές κι αν συμβουλευτούν, απάντηση δεν παίρνουν.
Είναι φυσικό να βραχυκυκλώνουν οι μουμουεδοεγκέφαλοι. Το φαινόμενο είναι τουλάχιστον ανεξήγητο, εφ' όσον παραβαίνει τον βασικό οικονομικό νόμο προσφοράς και ζήτησης. Κάθε μαθητής γυμνασίου γνωρίζει ότι, σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, οι τιμές μειώνονται είτε όταν πέφτει η ζήτηση είτε όταν αυξάνεται η προσφορά. Με την ανεργία, λοιπόν, να αβγαταίνει και τα μεροκάματα να κατρακυλούν, οι καταναλωτές δεν έχουν λεφτά για ψώνια, άρα μειώνεται η ζήτηση, άρα οι επιχειρήσεις πρέπει να μειώσουν τις τιμές τους για να προσελκύσουν αγοραστές. Οπότε, πώς διάβολο γίνεται και οι τιμές αυξάνονται αντί να μειωθούν;
Δε λέω, σπουδαγμένοι και παρασπουδαγμένοι είναι οι μουμουεδοεγκέφαλοί μας αλλά κάνουν ένα βασικό, βασικώτατο λάθος: ξεχνάνε ότι ο νόμος προσφοράς και ζήτησης ισχύει ΜΟΝΟ σε μια υποδειγματική οικονομία απολύτως ελεύθερου ανταγωνισμού. Δηλαδή, σε μια οικονομία που υπάρχει μόνον ως θεωρητικό υπόδειγμα. Στην πράξη, δεν υπάρχει πουθενά απολύτως ελεύθερος ανταγωνισμός αλλά συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια ολίγων και εκλεκτών. Παναπεί, στην πράξη έχουμε ολιγοπωλιακό ανταγωνισμό. Π.χ., η αγορά του γάλακτος στον τόπο μας ελέγχεται, σε συντριπτικό ποσοστό, από 3-4 μεγάλες εταιρείες, οι οποίες έχουν την δυνατότητα να επηρεάζουν τις τιμές παραγωγού.
Μάλιστα, η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν αυτές οι 3-4 εταιρείες συμφωνήσουν σε κοινή πολιτική (δηλαδή, συμπήξουν καρτέλ) κι αποφασίσουν να πουλήσουν το γάλα προς 1,5 ευρώ το λίτρο. Πού είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός; Μονοπώλιο έχουμε! Τί να κάνει ο καταναλωτής; Να ψάξει για φτηνότερο γάλα δεν γίνεται, αφού όλες οι εταιρείες πουλάνε στην ίδια τιμή. Σκάει και πληρώνει, γιατί δεν μπορεί ν' αφήσει τα παιδιά του δίχως γάλα. Ναι, αλλά πού βρίσκει λεφτά, αφού του γδάρανε τον μισθό ή έμεινε άνεργος; Πρώτα-πρώτα, εξαφανίζει όσες οικονομίες είχε βάλει τόσα χρόνια στην άκρη, μετά πουλάει τα οικογενειακά κειμήλια, ύστερα βάζει για πούλημα όσο-όσο το σπιτάκι ή το χωραφάκι του (όπως την περίοδο της κατοχής, ένα πράμα) και μετά...έχει ο θεός.
Αυτό το πολύ βασικό είναι που καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν οι μουμουεδοεγκέφαλοι. Και λέω "καμώνονται" επειδή το καταλαβαίνουν και το παρακαταλαβαίνουν αλλά το κάνουν γαργάρα. Επειδή αν το παραδεχτούν, θα πρέπει να ομολογήσουν ότι το μόνο αποτέλεσμα που έχουν οι περικοπές των μισθών και η κατάλυση του κοινωνικού κράτους, είναι η αύξηση των κερδών των κεφαλαιοκρατών. Οπότε, πάπαλα το παραμυθάκι τής ανάπτυξης. Οπότε, τέρμα η καραμέλλα "σφίξου σήμερα να φας αύριο". Οπότε, θα ξυπνήσει ο ζαβλακωμένος λαός και θα τους πάρει παραμάζωμα, μαζί με το σάπιο σύστημα που στηρίζουν.
ΠΗΓΗ Cogito ergo sum
Έπιτρέψτε μου να στείλω ένα σχόλιο εκτός (;;;) θέματος.
ΑπάντησηΔιαγραφή@@@@@@@@@@@@@@
Mε την ευκαιρία τού αποκαλυπτικότατου -ως συνήθως- άρθρου τού Λεκάτη στο Ριζοσπάστη σήμερα 4-10-12, προτείνω όλα τα blogs που σέβονται τους αναγνώστες τους, οργανωμένα και ταυτόχρονα, πριν από κάθε ανάρτησή τους στο εξής, να γράφουν με μεγάλα έντονα γράμματα:
KΛΕΙΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΖΩΗ.
Όντως, όποιοι δοκιμάσουν να ζήσουν έστω για λίγο δίχως το χαζοκούτι, θα χορτάσουν ό,τι έχουν στερηθεί εξαιτίας τής τηλεόρασης σ’ ανρθώπινη επαφή.
Θα πάψει η αποξένωση που έχει επιβληθεί ακόμη και μέσα στο ίδιο σπίτι ανάμεσα στους συγκατοικούντες.
Γονείς και παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες, θ’ αρχίσουν μεταξύ τους πάλι την κουβέντα και την ανταλλαγή απόψεων.
Κι εκεί που τώρα στο βουβό σπίτι ακούγεται μόνο η φωνή τής τηλεόρασης, θ’ ακούγονται ιστορίες απ’ τα παλιά, ιστορίες σύγχρονες απ’ την καθημερινότητα, διαφωνίες και συμφωνίες που ανοίγουν δρόμους για παραπέρα συζητήσεις.
Η βουβαμάρα που επικρατεί στις γειτονιές θα σπάσει, κι η κουβέντα από μπαλκόνι σε μπαλκόνι και από αυλή σε αυλή, θα φουντώσει.
Το διάβασμα, η μουσική, τα ρεφενέ τσιμπούσια στα φτωχόσπιτα, θα ξαναβρούν την υπέροχη θέση τους.
Κι ας σκεφτούν οι γονείς, πόσο κακό κάνουν στα παιδιά τους τα τηλεοπτικά σκουπίδια που τα ταϊζουν οι ιθύνοντες. Μα και οι ίδιοι φέρουν ευθύνη εντέλει. Διότι όταν ο γονιός κολλάει μπρος στην τηλεοπτική οθόνη, το ίδιο θα κάνει και το παιδί για μα μη νοιώθει μοναξιά.
Το κλείσιμο των τηλεοράσεων
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΑΝΟΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΙ ΧΟΡΤΑΤΟΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΩΝ.
Καλή Γκέλμπεση (συγγραφέας)